Iedereen bedankt voor de openhartige reacties. Morgen gaan we samen een nachtje weg (was al gepland) en aan de ene kant zie ik er een beetje tegenop, aan de andere kant heb ik er ook wel zin in. Het is de eerste keer dat mijn zoontje gaat logeren en dat ik voor ons allebei spannend. Ik heb veel aan jullie reacties. Gisteren stond ik echt op het punt om op te geven, nu kijk ik daar wel anders tegenaan. Ik ga het dit weekend in ieder geval echt bespreken met mijn man. Want zoals iemand zei: als ik niet volledig eerlijk ben geef ik onze relatie ook geen eerlijke kans. En met mijn verstand wil ik hem wel een eerlijke kans geven. Hij heeft alles voor me over, dat heeft hij al eerder laten zien. Het is een lieverd. En hoe meer ik erover na denk hoe meer ik besef dat dit heftige gevoel ook wel eens een uitlaatklep zou kunnen zijn van de afgelopen tijd. Zoontje prematuur, huilbaby. Man die daar absoluut niet mee om kon gaan en me er min of meer alleen voor liet staan. Voor ons beide is het heel hefig geweest... @Yummy, nee absoluut niet. Na onze oudste waren we er allebei erg van bewust hoe heftig het is om samen een kindje te krijgen Zoals ik al eerder zei was er een periode dat ik mijn leven geaccepteerd had. (Dat klinkt heftiger dan ik het bedoel. Die keuze heb ik niet bewust gemaakt, het was gewoon zo) Ik heb alles wat mijn hartje begeerd en eigenlijk zouden wij gewoon een gelukkig gezin moeten zijn. Mijn 'ontevreden' gevoel weet ik aan alles wat er op dat moment in ons leven gebeurde. Dat was nogal wat. Zo kregen we te horen dat mijn broertje ernstig ziek was, zaten we in een nogal uitzichtloze verbouwing en ging het niet goed met de gezondheid van onze dochter (uiteindelijk is dat goed gekomen). Het leek mij aannemelijk dat dit ervoor zorgde dat ik niet lekker in mijn vel zat met hem. We wilde graag een tweede kindje, altijd al. Op het moment dat we op het punt stonden om een maand of die pauze in te lassen voor we de mmm ingingen (PCOS) werd ik spontaan zwanger. En het is een wonder dat het gelukt is zonder mmm. Ik heb daar ook absoluut geen spijt van!
Als ik zo tussen de regels door lees, dan hebben jullie eigenlijk al heel veel geprobeerd om de relatie goed te houden. Zo te lezen is de relatie best leuk en hebben jullie het samen naar je zin, maar is de spanning er voor jou totaal vanaf. Je vind hem niet meer aantrekkelijk en het voelt als een broer/zus relatie. Ik denk dat het heel moeilijk is om aan andere te vragen wanneer voor hun het breekpunt was. Dit is toch heel erg persoonlijk en ik denk dat je je gevoel moet volgen en moet overdenken wat je zelf graag wil en hoe je je leven "liever" voor je ziet, dan hoe het nu is... Veel sterkte met je beslissing. Kleine toevoeging nog, n.a.v. je laatste reactie: ik denk dat na het krijgen van twee kindjes met alle gevolgen van dien, je jezelf ook weer terug moet vinden. Ik vraag me af of op dit punt in je leven een betrouwbaar referentiekader hebt. Je hebt net je tweede kindje gekregen, misschien ben je hormonaal ook nog niet helemaal jezelf. Verder is het nu eenmaal zo dat de spanning en de verliefdheid helaas niet blijvend zijn. Absoluut niet veroordelend bedoeld, ik herken je gevoel juist heel erg, dit is hoe ik er zelf over denk en wat ik mezelf ook voorhoud.
Kan het ook zijn dat je je man niet aantrekkelijk meer vindt, puur door wat er voorafgaand allemaal gebeurt is? Een huilbaby, een man die te weinig er in doet omdat het hem ook enorm veel stress oplevert. Je voelt je teleurgesteld in hem. Daarom ben je misschien alleen maar negatieve dingen in hem gaan zien? Is hijzelf misschien niet zo'n prater? Want dat kan ook heel irritant zijn. Dat er niet duidelijk aangegeven wordt hoe hij denkt over dingen. Kun je niet eens de positieve en negatieve dingen aan hem naast elkaar zetten? En hoe de relatie was voor het 2e kindje? Ik heb ook een tijd gehad dat ik bij mijn man weg wou, maar achteraf bleek het dus gewoon ook bij mezelf te liggen. Doordat ik zelf niet lekker in mijn vel zat en hij niet zo'n prater, kwamen er automatisch veel spanningen, omdat hij niet in mijn ogen dingen deed zoals ik ze wilde. Maar door dingen tegen elkaar af te wegen en er goed over te praten hebben we ons er door heen geslagen. Was voor mijn man eerst wel moeilijk om echt te leren een mening te geven. Bij ons is alles gelukkig wel goed gekomen. Succes met je beslissing.
Herken dit verhaal heel goed. Houd erg van mijn vent, maar de spanning is weg. Nu zit het in mijn prive sfeer ook niet goed, en ik kan mijn verhaal bij niemand (ook niet mijn vent) kwijt. Ook werkt hij veel, ik werk veel en doe het huishouden. En als dank krijg ik alleen maar negatieve reacties. Nooit eens zeggen dat ik eens iets goed doe. Ik hou ontzettend van mijn vent, hij heeft me echt zo mijn ogen geopend, maar nu slaat ie ze eigenlijk weer dicht. (Niet letterlijk bedoeld - hij zou nooit slaan). Sterkte meid, wat je ook beslist.
Ik wist dat het over was toen mijn ex zei dat hij een ander 'meisje' had, ons buurmeisje van 16. Wij hadden al 2 kinderen. Over en uit voor mij (voor hem trouwens ook).
Wat ik me afvraag bij dit bericht: is dit geen liefde, of is jouw beeld van liefde een onrealistisch hoog beeld? Niet dat mijn relatie is zoals die van jou, maar dergelijke periodes komen zeker voor en horen er wat mij betreft bij. Ik vind mijn man niet altijd even leuk, zo gaat dat nou eenmaal. Een relatie hebben en houden van elkaar gaat met ups en downs en je hebt na een tijdje natuurlijk geen vlinders meer in je buik. NIet dat die nooit terug kunnen komen, maar mij lijkt dat dat in vlagen is, korte momenten dat dat terugkomt en daarna weer afzakt. Misschien een idee om, voordat je je relatie opgeeft, zelf eens in therapie te gaan en dit te bespreken met een psycholoog, (zou dan wel een eerstelijns nemen, waar je gewoon goede individuele gesprekken kunt hebben om alles eens te onderzoeken: wat is jouw beeld van liefde/relatie, waar komt dat vandaan, is dat realistisch?). Verder: wat zou je WEL willen, (en nogmaals: hoe realistisch is dat)? Kan je man je dat geven? Kan hij dat leren?
Gevoelens zijn iets heel persoonlijks... Ik ben niet voor 'zomaar' scheiden wat je wel eens ziet/hoort, een relatie heeft ups en downs en is geven en nemen. De kinderen en/of het bang zijn alleen te zijn, zijn voor mij geen redenen om bij iemand te blijven. Heb dat helaas vaak genoeg gezien in m'n omgeving en 9 van de 10 stellen zijn uiteindelijk met veel strijd uitelkaar gegaan en dat wil je helemaal niet. Hoop dat je/jullie eruit komen en neem geen overhaaste beslissingen, sterkte.
Ik heb verder ( gelukkig ) geen ervaring met relatieproblemen maar als ik bovenstaande dingen lees denk ik idd dat jullie relatie ( van jou kant ) behoorlijk over is. Sterkte
Ik herken je verhaal met uitzondering van het feit dat ik geen kinderen had op het moment dat ik bij mijn ex wegging. Dat maakt alles wel een stuk makkelijker. Toen heb ik na 2 jaar ervoor gekozen wel weg te gaan. Het enige wat ik toen voelde was totale opluchting... dat zegt wel genoeg denk ik... Bij mijn huidige man kan ik me niet voorstellen dat ik ooit weg zou gaan (maar goed, dat kan niemand in het begin natuurlijk). We zijn 5 jaar bij elkaar en daarvoor waren we goede vrienden. De verliefdheid zoals we die in het begin hadden, hebben we nu niet meer zovaak. Ik verwacht ook dat dit steeds minder wordt. Wat er nu wel is, is vertrouwen, liefde, vriendschap en nog veel meer. Hij is echt mijn supermaatje met wie ik altijd alles deel. We proberen vaak bewust ook samen dingen te plannen. Weekendjes weg, lekker naar de film, koken voor en met elkaar en meer van dat soort zaken. We hebben het allebei nogal druk en plannen dan soms ook echt avonden of weekenden voor ons zelf. Als we straks een kleintje hebben zou ik dit ook graag zeker in stand willen houden. Als ik jouw verhaal en je reacties op anderen lees, vraag ik me sterk af of er geen gevoel meer is bij je. Je zit wel met tranen in je ogen te typen... Het zit je blijkbaar heel dwars... Weet je dan wel zeker dat er niets meer is? Kun je niet bewust tijd met elkaar plannen en dan niet alleen maar serieuze gesprekken, maar zeker juist ook leuke dingen samen? Probeer voor jezelf de focus te leggen op juist de dingen die je wel waardeert aan hem (en niet alleen zaken met betrekking tot de kids). Mocht het allemaal toch niet baten, tsja... dan is de keuze moeilijk maar moet je denk ik toch voor jezelf kiezen... Maar nogmaals, ik vraag me af of het gevoel niet terug kan komen... Je zit er zo erg mee en als er echt geen gevoel meer was had je er waarschijnlijk minder over in gezeten... Heel verhaal, maar ik hoop voor je dat jullie er uit komen en vooral dat jij er voor jezelf uitkomt! Geniet in elk geval van jullie nachtje samen!
Ik wist dat het over was op het moment dat er een belletje ging rinkelen dat ik dit nu gewoon ECHT NIET MEER kon en moest accepteren. Met veel moeite ben ik weg gegaan, en mijn god zeg... Wat een gevoel van opluchting, heerlijk! Maargoed mijn ex was ook gewoon gestoord, en ik was helemaal blind van verliefdheid en deed alles voor hem. Zodoende moest ik van hem zoveel mogelijk op zijn ex lijken. Gewoon dat soort achterlijke dingen... Soms begrijp ik nog steeds niet waarom ik zo dom en naief was.
Hey meis, ik herken je gevoel. Toen het over was met mijn ex.. Voor mij was het gevoel ook al een tijdje weg en dan ga je je aan hem ergeren. Ik vond zijn aanraking op een gegeven moment ook niet fijn meer. Ik wist dat het over was toen hij, terwijl wij in een relatiecrisis zaten, ervoor koos om liever met zijn ouders op vakantie te gaan naar Mallorca ( om hun zoveel-jarig huwelijk te vieren ) dan om met mij nog te vechten voor ons huwelijk.. En toen verscheen Willem in mijn leven.. Ik werd verliefd op hem, en hoe!! Toen was voor mij de kogel door de kerk.. Ik heb toen hij terug kwam gezegd dat ik wilde scheiden. Een hele stap, maar de beste uit mijn leven tot nu toe. Ik ben nu gelukkig, zo fijn! Wel ben ik blij dat er geen kinderen in het spel waren. Ik wens je sterkte meid, met je beslissing! Liefs!
Een paar maanden geleden heb ik precies hetzelfde geschreven, maar dan in een ander topic (alleenstaande mama's). Wat een verschrikkelijk gevoel is het! Ik ben laatst het gesprek met mijn man aangegaan en heb gezegd dat ik wel verder wil gaan, maar dat ik niet meer kan. Ik zou zo graag weer dol op hem zijn en een gelukkig gezin willen zijn, maar voor mijn gevoel kan het niet meer. Er is teveel gebeurd en teveel verandert. Ik heb hem letterlijk gezegd dat ik wil scheiden. Voor hem was dit (ondanks alle eerdere gesprekken) toch een verrassing en uiteindelijk heeft hij gevraagd het nog een paar maanden vol te houden. Ik heb "ja" gezegd omdat ik vind dat ook hij de kans moet hebben om er alles aan te doen. Pas dan kunnen we het beide goed afsluiten. Ik hoop op een wonder en dat alles weer goed komt, maar mijn verstand weet beter. Veel succes!!
Ik vind het ook heel erg voor je kindjes... Wist je dat uit onderzoeken inmiddels is aangetoond dat kinderen beter af schijnen te zijn tussen ruzieënde ouders dan gescheiden ouders? Ik weet dat hier de meningen over verdeeld zullen zijn, maar dit is wel onderzocht (niet dat ik vind dat je ten koste van alles bij elkaar zou moeten blijven trouwens). Zoals ik jou lees heb je geen ruzie, maar spatten de vonken er gewoon niet vanaf. Ik vraag me af of je dit gevoel moet gaan koesteren, met alle gevolgen van dien.... En of je je wel realiseerd dat iedere nieuwe spijkerbroek ooit een lekker zittende, saaie, met slijtplekken vertonende broek zal worden. Welk merk je ook kiest... Het gras aan de overkant lijkt altijd groener. Ik veroordeel je niet, maar weet wel, dat iedere regelmaat een sleur wordt, tenzij je zelf weer een keer nieuw leven erin blaast. En voor dat laatste zijn 100000en1 manieren te bedenken.
Meis, ik herken je verhaal zó! Lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees... het verschil is alleen dat IK een maand terug hem het huis heb uitgezet met de boodschap dat het voorbij is tussen ons. Het ging al langere tijd op en af. Het zijn zulke domme dingen waardoor het mis gaat. Ook in dit topic lees ik keer op keer die irritaties door een gebrek aan hulp in het huishouden, weinig communicatie, het hebben van kinderen, etc. Hier hetzelfde.............. We hebben het eigenlijk altijd leuk gehad. Ja tuurlijk, elke relatie kent zijn ups & downs.. maar sinds ik mama ben geworden ben ik zelf eigenlijk nooit meer de oude geworden, daar baal ik zo van. Mijn probleem is ook dat ik dingen waarmee ik zit nooit specifiek uitspreek tegen hem. Mannen hebben blijkbaar duidelijk uitgeschreven boodschappen nodig, maar ik irriteerde me ZO ontzettend aan zijn laksheid! Ik irriteerde me alleen nog maar aan hem, kon zijn leuke kanten echt niet meer zien. Hij houdt heel erg veel van me, dat weet ik... dus dat ik hem er een maand geleden uit heb gezet zonder de moeite hebben genomen om zaken uit te praten, komt heel hard aan bij hem! Hij is hier nog heel vaak, om ons meisje te bezoeken of om haar op te halen...en dan doet het me toch heel veel pijn dat we nu ineens gescheiden levens leiden. Ik ben ook zeker geen makkelijke, stootte hem de laatste tijd zo van me af. Terwijl hij juist toenadering zocht. Maar ik was alleen maar boos en zweeg hem dood.. Was alleen maar boos, boos en boos. Denk goed na voordat je hem de deur wijst, maar aan de andere kant heb je dat soms juist nodig. Even uit elkaar om te voelen wat je mist. Mis ik hem? Jazeker. Alhoewel ik me nu niet meer hoef te irriteren aan zijn laksheid in huis, zijn luiheid.. mijn spanningen zijn ook veel minder, voel me rustiger in mijn hoofd. Heb nu rust, maar toch houd ik nog veel van hem, mis ik hem en wil ik het liefst een gezin vormen. Ben nu 36 weken zwanger van ons tweede kindje, een zoontje. Pffff.... het is moeilijk, ik weet het! Voor mijn gevoel zit ik nu vast.... Ben zo bang dat ik hem straks voorgoed kwijt ben, maar ook bang dat ik weer zo gespannen raak als we weer samen zijn.... Zit nu dus even in een onmogelijke spagaat voor mijn gevoel!
Ik zou wel op iedereen wat uitgebreider willen reageren, maar helaas zit ik in tijdnood De koffers zijn gepakt, de kids gaan zo naar opa en oma en wij gaan er een nachtje tussenuit. Bedankt voor alle reacties tot nu toe, ik heb er echt veel aan. Het lukt me zo een beetje mijn gedachten te ordenen. Zoals een aantal al zeiden/vroegen: ik realiseer me heel goed dat er aan iedere relatie gewerkt moet worden. Dan doen we voor mijn gevoel ook echt. Etentjes, avondjes voor ons samen, zo nu en dan er tussenuit enz. Ook tijdens die dingen hebben we het gezellig. Maar over mijn gevoel praten lukt niet. Wanneer hij toenadering zoekt (sexueel) voel ik meteen zo'n weerstand! Pfff, moeilijk hoor... Maar goed, of we go!! Heb er best een beetje zin in
Even snel nog. Wat een onderzoek! Dat had ik niet verwacht. Ik denk ook dat dit heel moeilijk onderzocht kan worden. Het ligt er natuurlijk helemaal aan hoe je als ouders bent als je bij elkaar bent (vecht je elkaar letterlijk de tent uit?) en hoe je bent als je uit elkaar bent. Ik kan me niet voorstellen dat kinderen beter af zijn bij ruziende ouders dan bij ouders die gescheiden zijn en alles goed geregeld hebben voor de kids en op evenwichtige, vriendelijke voet verder gaan met elkaar (al is dat waarschijnlijk een ideaal beeld) En nu ga ik mijn relatie echt weer eens leven in proberen te blazen
Ja, schijnt toch echt wel zo te zijn. Alleen als ze dus echt heel erg veel en heel erg heftig ruzie maken, dan zijn kinderen beter af. Echtscheiding: het kind krijgt de rekening | Kennislink - http://www.ouders.nl/mdiv2006-echtscheiding.htm Ik vind het gewoon altijd zo verdrietig om weer te lezen zoiets. Voor kinderen is het hoe dan ook verschrikkelijk heftig, ook als het wel fatsoenlijk verloopt (al zullen ze er dan vaak heus wel overheen komen en er later waarschijnlijk niet per definitie heel negatief op terug kijken). Ik kan me mijn ouders nog erg goed voor de geest halen, die hadden heel vaak ruzie. Mijn vader gooide mijn moeder de auto uit en dan mocht ik kiezen. Nou geloof me, dat kan gewoon niet, je houdt van beide ouders evenveel, zelfs als er 1 de bullebak is (ik in ieder geval wel). Het idee dat ze uit elkaar zouden gaan heb ik altijd een eng idee gevonden, ik had dus blijkbaar liever dat ze ruzie maakte met elkaar. Dus mijn gevoel bij dit onderzoek is wel ok, ik kan dat als ik voor mezelf spreek dus wel onderstrepen. Ik vind scheiden niet zo nodig, scheiden is mijn ogen nodig als je er óf zelf helemaal stuk van gaat, óf als je dus ziet dat je kinderen er onder lijden dat je nog samen bent. Maar beschadigen doe je in dat laatste geval op beide manieren wel, de vraag is dan, welke is het minst kwalijk. Succes met nieuw leven in blazen, wat mij altijd helpt is gewoon lol maken samen. Lachen om gekke bekken trekken van elkaar, gewoon onderbroekenlol, elkaar achterna zitten met een natte vaatdoek. Klinkt misschien heel dom, maar dit is de leukste relatie die ik ooit gehad heb, omdat we soms net een stel kinderen zijn
Kunnen jullie dat niet even los laten? Ik weet ook niet wat het beste is, want er wordt ook wel gezegd dat je zin krijgt door het gewoon te doen. Ik zou dat ook niet kunnen als ik weerstand voel, dus misschien moet het 'moeten' ervan af? Eerst weer gewoon lol hebben samen, dan komt dat vanzelf weer? Geen idee of het een goed advies is, maar als ik hier met mijn man overhoop lig, moet ik ook niet aan hem denken in een andere vorm dan een meter van mij af