Ik heb altijd gezegd dat het me totaal niks uitmaakt wat het wordt. Ik merk opeens, als ik eerlijk ben, ik toch langzaam een lichte voorkeur heb. Ik vind het een beetje rot want ik wil dat helemaal niet. Het belangrijkste is als het kindje gezond is! Maar ik kan me voorstellen dat ik heel even moet wennen als het anders is. Is het dat nu menselijk of egoistisch?
Ik denk dat het menselijk is hoor. Natuurlijk is het het allerbelangrijkste dat je kindje gezond is. Dat staat voorop. Maar daarnaast vind ik wel dat je een bepaalde voorkeur mag hebben. Dat betekent heus niet dat je niet blij zult zijn met een kindje van een ander geslacht of er niet aan zult wennen. Ik roep al m'n hele leven dat ik heel graag een dochter zou willen. Ik heb 5 broers en ben dus tussen jongens opgegroeid, wat ik overigens erg leuk vond. Maar mijn moeder zei ook altijd dat ze zo blij was dat ze tussen al die jongens ook nog een meisje had. Op de één of andere manier heb ik dat gevoel overgenomen en leek het me heerlijk om ook een meisje te hebben. Vanaf het begin van de zwangerschap had ik t gevoel dat het een meisje was en het klopte nog ook. Ik had dus ook een lichte voorkeur. Ik kan me voorstellen dat ik ook even had moeten 'wennen' als ze gezegd hadden dat het een jongetje zou worden. Maar ook daar zou ik blij mee geweest zijn! Ik zat nu alleen wel heel erg op een roze wolk :-D
Ik heb ook een voorkeur Is helemaal vanzelf gegaan.. kan er niks aan doen.. Ik hoop stiekem op een jongetje. Bij ons in gezin hebben we al 5 meiden gekregen.. hoop dat ik degene wordt met een jongetje. Ik hou er natuurlijk wel rekening mee dat het ook een meisje kan worden maar weet zeker dat ik dan heel erg zou moeten gaan wennen.. Over 5 weekjes weet ik het gelukkig. Daarna nog genoeg tijd om eraan te wennen, of niet haha
Ik had hier geen voorkeur, maar wel heel sterk het gevoel dat het een meisje zou worden. Maar hebben dus een zoontje gekregen, daar moest ik echt wel even aan wennen toen we dat bij de 20 weken echo te horen kregen.
ik had dus ook een voorkeur een knul terwijl ik vanaf dat ik wist dat ik zwanger was het gevoel had dat ik zwanger was van een meid en zo zie je maar ik ben dus zwanger van een meid wist gewoon niet wat ik met een meid moet hahaha ben totaal zelf niet meid achtig dus zat niet te wachten op een meid terwijl mn gevoel nog ow zo sterk was oepsie hahahahaaha maar vanaf minuut 1 dat die echoo vrouw zei tis toch echt een dametje ben ik als een gek omgeslagen en helemaal van het roze enz enz enz kan me niet meer eens indenken dat mn voorkeur een knul was gek is dat he nog een minuut voor echo zow graag een knul willen en vanaf moment dat die vrouw het zei helemaal omgeslagen ach ja is maar goed ook he Groetjes jamy
Ik, en om eerlijk te zijn ik ben er nog steeds mee bezig om eraan te wennen. Voor ik ladingen kritiek krijg van mmm meiden, ik heb zelf ook in de mmm gezeten. Vorig jaar door omstandigheden een pauze moeten nemen en dan net voor ik terug ging bellen om weer te starten had ik een positieve test. Het heeft iets meer dan 5 jaar geduurd voor ik zwanger was. Als van kinds af aan had ik een voorkeur en zelfs met het lange wachten en mmm is die voorkeur er toch altijd wel gebleven. Ik heb ook maar 1 echo gehad en alles is goed zowel met mij als met de baby dus ik zal geen echo meer krijgen. Dat is mede een punt waarom het nog steeds een beetje 'wringt' bij mij zeg maar. 1 echo, daar werd het geslacht verteld en dat is het. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat alles goed gaat en er geen extra echo's nodig zijn ivm risico's ofzo. Het is enkel een beetje een dubbel gevoel. Af en toe hoop ik stiekem wel een beetje dat ze er toch naast zaten, maar ik probeer die gedachte niet te veel toe te laten. Bij alles stel ik me nu in op het geslacht van de baby en dat lukt goed. Maar er zijn ook dagen dat ik aan alles twijfel, zal ik wel goed genoeg zijn als mama, zal ik wel genoeg liefde hebben, heb ik wel de juiste kinderwagen gekocht of ledikantje... Mijn man is hier heel nuchter in, hij begrijpt me wel maar verzekert me ook dat alles goed gaat komen. Hij zat erbij toen de kinderwagen werd uitgekozen, hoorde mijn argumenten over voor- en nadelen en heeft zelf ook de verschillende modellen die ik uitgezocht had bekeken en me verzekerd dat het de beste keuze was voor ons. Zelfde geldt voor het ledikantje en zelfs de verschoningstafel met badje ingebouwd. Ook over het houden van maakt hij zich geen zorgen. Ok, het gaat nu om een hondje maar ik was er heel erg op tegen dat er een hondje zou komen. Altijd geroepen dat ik geen hondje wilde, maar toen kwam er ineens een hondje en nu zou ik hem voor geen geld ter wereld meer willen missen.
Ik heb het ook. Mijn voorkeur gaat uit naar een meisje. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen als jongensmama. Als straks blijkt dat we een jongen krijgen, zal ik daar echt aan moeten wennen. Al geloof ik wel in het liefde op het eerste gezicht met je pasgeboren kind, dus ik maak me geen zorgen om het houden van.
Goh, eerlijke reacties op mijn topic. Ik ben dus niet vreemd. Misschien is het ook anders als je een derde kindje krijgt, zoals ik. Ik heb twee super lieve jongens en zou het leuk vinden om te ervaren hoe een meisje is.... Toch zal ik er wel vrede mee hebben als het weer een jongetje is, maar wel even moeten wennen.
Ik had al een jongetje, nu heel erg t gevoel dat het een meisje zou worden....bij de echo van 16 weken werd het volgens de gyn toch waarschijnlijk een jongetje...heb er erg aan moeten wennen omdat ik toch stiekem graag een meisje wilde. Veel reacties van ach als het maar gezond is, dat klopt ook zeker!! maargoed, als vrouw heb ik echt een voorkeur voor een meisje, en als je al een jongetje hebt is dat natuurlijk helemaal een droom; een koningskoppel! maargoed, nu ben ik bijna zover dat ie mag komen en ik ben heeel benieuwd naar hem en zie er naar uit om in een mannengezin terecht te komen, heb zelf 1 zus.
Als ze nu tegen ons zeggen dat we een meisje krijgen, zal ikz eker moeten wennen aan het geslacht. Wij willen nu heel graag een jongetje na 2 meiden en verder alleen maar meiden in de familie. Natuurlijk is het het belangrijkst als het gezond is, maar die voorkeur is er en daar ga ik niet over liegen.
Altijd heb ik geroepen dat ik graag een meisje wilde, al van jongs af aan. Toen mijn zus haar eerste kindje kreeg hoopte ik op een meisje, maar het is een jongetje. Toen zag ik dat dat wel erg leuk was, maar voor mezelf wilde ik nog steeds een meid. Bij haar 2de kindje had ik heel sterk het gevoel dat het weer een jongetje zou zijn en dat is het ook. Zij heeft dus 2 knulletjes en dat is wel heel leuk. Nog steeds wilde ik liever een meid. Toen ik zwanger bleek, had ik vanaf 5 weken ineens heeeeeel sterk het gevoel dat ik een jongentje zou krijgen en het idee vond ik geweldig, gek he?! Ik verheugde me er helemaal op, we hadden een mooie jongensnaam bedacht en alleen de pret echo moest het nog even bevestigen. Nou, zie onderschrift, mooi zwanger van een meisje dus! Ik heb 1 avond moeten wennen, de volgende dag veel roze geshopt en ik was om. Nu kan ik niet wachten om onze kleine meid te ontmoeten en ben ik heel blij dat ons eerste kindje toch een meisje is! Groetjes, Caitlin
Ik dacht dat we een meisje zouden krijgen en velen met mij... toen het toch een jongen bleek te zijn heeft het me echt wel even gekost om te wennen. Heb ook zeker wat tranen laten gaan. Mijn vriend was helemaal over the moon, zo gelukkig. Dat hielp wel Inmiddels ben ik aan het idee gewend en super blij met m'n mannetje onderweg. Toch als ik kleine schattige meisje zie of leuke hello kitty spulletjes slaak ik nog wel eens een zucht. Maar dit is ons eerste kindje ... dus wie weet. De toekomst heeft vast nog genoeg verrassingen in petto. Eerst maar eens van ons aankomende mannetje genieten!
Nee mij maakte het persoonlijk niks uit toen bleek bij de derde dat het weer een meisje zou worden maakte het mij niks uit. Mijn man moest wel even omschakelen, maar dat was ook zo klaar Maar wij zijn gezegend met drie meiden
Ik herken dat ook wel... Ik heb een jongen en krijg weer een jongen. Ik wilde altijd al een meisje en we houden het bij 2 kids. Dus weet dat ik nooit een meisje zal krijgen, dat vond ik best even moeilijk. Maar zal echt niet minder van deze gaan houden. Dat is een heel ander verhaal natuurlijk. Dus ja je mag best je voorkeur hebben...
Vroeger zei ik altijd dat ik graag een jongen wilde. Had ook altijd alleen maar jongensnamen in mijn hoofd en zag ik mijzelf meer een jongen krijgen omdat ik zelf totaal geen meisje meisje ben. Maar nu heb ik vanaf dag 1 dat ik weet dat ik zwanger ben het gevoel dat ik een meisje krijg. Alle jongensnamen die ik vroeger leuk vond, vind ik nu helemaaaal niet leuk meer en de meisjes namen komen van alle kanten aan dat ik zowat niet kan kiezen. Mijn vriend zou een jongen geweldig vinden, ik ook hoor, maar zal toch even moeten wennen omdat ik me toch redelijk focus op een meisje. We zullen het over 4 weken weten En ik vind het absoluut niet egoïstisch om een kleine voorkeur te hebben. Je voelt het nou eenmaal zo en daar kan je niks aan veranderen.
hoi met de 1e zwangerschap dacht ik dat ik zwanger was van een jongen we hadden ook een jongensnaam en voor mijn manlief hoopte ik ook dat het een jongen werd maar voormezelf graag een meisje iedereen zeiden ook dat ik zwanger was van een meisje dus je leef en helemaal naar toe en gaat er ook helemaal in mee tot we de 20 weken echo kregen en te horen kregen dat het ook een meisje werd was ik helemaal blij en manlief echt terleurgestelt nu van deze 2e zwangerschap voel ik me veel anders dan met de 1e dus ik dacht gelijk het word nu zeker een jongen iedereen op het werk en familie zeiden ook het word een jongen dus weer ging ik er in mee omdat ze met mijn 1e ook gelijk hadden en ik hoopte nu ook dat het een jongen werd omdat het ook onze laatste zwangerschap is eerst wou ik het niet weten dit keer en wachten tot de bevalling maar gelukkig hebben we toch met 18 weken een geslachtbepaling laten doen en bleek dat ik weer van een meisje zwanger bent nou ik heb toen buiten echt gejankt en sorry geroepen tegen mijn manlief en in me eigen echt gedacht van nooit meer een knul manlief was er nuchter en nog steeds in maar ik moest echt een week lang wennen eraan en hoopte met 20 weken echo dat ze een jongen zouden zeggen maar nee is toch een meisje maar nu ben ik er wel blij mee
Ja ik heb ook wel een voorkeur. Nu krijg ik waarschijnlijk het andere en daar moet ik wel aan wennen, maar minder dan ik dacht. Het is niet dat ik het een niet wil, maar afscheid moet nemen van dat wat ik in gedachten had.
Ik had helemaal geen voorkeur, alleen in de zwangerschap dacht ik meer aan een jongen.. NUB theorie, pendelen, omgeving dacht ook allemaal een jongen (Lekker zweverig, i no, maar toch..) Dus toen met 19 weken bij de geslachtsbepaling werd gezegd 'ik denk een meisje!' zei ik, ik dacht een jongen Floepte er zo uit *schaam* Mja.. Al wel redelijk gewend die dag, maar omdat zij het niet zeker wist, was ik kwa gevoel weer meer 50/50.. Maar toen ze bij de 20 weken echo ook zeiden meisje, was ik er zo aan gewend. (Ik had trouwens wel vanaf het begin van de zwangerschap alleen een meisjesnaam, ik vond geen jongensnaam mooi.. Dus miss was dat een beter voorteken) Ik ben nou helemaal into roze! Het maakte mij eigenlijk ook niet zoveel uit, maar kun je zien wat je omgeving je kan laten denken en dan raak je gewend aan een bepaald idee, en dan is het toch altijd even raar omschakelen Gr. Carlien
Ik kom zelf uit een meidengezin en heb ook altijd gedacht dat ik zelf later meisjes zou krijgen. Toen ik zwanger was van de oudste en het een jongen bleek op de echo was ik dan ook eigenlijk wel een beetje in shock. Ergens wist ik het wel, maar toch. Ik kon me er niets bij voorstellen, een jongen. Het heeft dus wel even geduurd voordat ik gewend was. Ook na de geboorte. Nu kan ik me daar natuurlijk niets meer bij voorstellen. Ik ben helemaal verliefd op dat mannetje. (Wat ook meespeelt is dat werkelijk IEDEREEN om mij heen meisjes krijgt... Dus mijn zoontje is de enige jongen, en ook een enorme boef en stuntpiloot, tussen al dat roze geweld. Best lastig en jammer soms.) Voordat ik zwanger werd van de tweede dacht ik al dat het vast een jongen zou worden, en dat terwijl ik toch wel graag een meisje wilde. (Ik heb met klussen regelmatig met een schuin oog naar de chinese geslachtskalender gekeken.) Maar toen ik eenmaal zwanger was, wist ik het echt niet meer. Mijn vriend was er heilig van overtuigd dat het een meisje was. Maar volgens de echo is het dus weer een jongen! En het gekke is dat het nu in een keer goed was. Ik hoefde helemaal niet te wennen. Eigenlijk viel er wel een last van me af. Dit is volgens mij veel leuker voor mijn zoontje, en ook makkelijker omdat we niet alles nieuw hoeven te kopen enzo. Wat wel meespeelt is dat ik ook wel een derde wil (en vriendlief is wel zo goed als om), en dus ergens zoiets heb van "dat wordt vast een meisje". Daar geloof ik ook echt wel in. Dus ik kan me heel goed voorstellen, TS, dat als dat een jongen zou zijn, ik wel even een traantje weg zou pinken.