hmmm, ik herken veel van je gevoel. Hier is de situatie wel weer anders. Ook hier hebben me man en ik veel mee gemaakt. En zijn we ook nog steeds midden in een hoop ellende. Me man is vorig jaar chronisch ziek geworden en er is iets in z'n hart ontdekt. Gelukkig niet iets enstigs maaar, het moet er wel uit. Daarvoor is een openhart operatie nodig. Iets wat hij niet wilt laten doen. Het is natuurlijk allemaal verschrikkelijk. Maar het leven gaat ondertussen wel door. Althans, voor de kinderen en voor mij. En hij blijft achter. Hij werkt 40 uur per week. Komt thuis, schuift aan de tafel voor eten, helpt me met het naar bed brengen van de kids en dat was het. Hij lijkt op automatische piloot te leven. Nu is dat tuurlijk ergens ook wel logisch met alles wat hij over zich heen heb gekregen. Maar ik voel me vergeten. Voel me eenzaam. Heb ondertussen zo vaak al gesproken met mijn man over mijn gevoelens. Ik ben echt een prater (iets wat hij echt niet is...zoals de meeste mannen) Maar in dit geval zal ook hij moeten praten. Heb aangegeven dat als hij met mij niet wil/kan praten dat ik het prima vind als hij dan met een ander praat. Heb geopperd om hulp te zoeken...eventueel voor hem en anders voor ons samen. Maar daar wil hij niets van weten....hulp is onzin volgens hem. En praten is ook onnodig want hij heeft al 1 keer aangegeven hoe hij zich voelt (heb er letterijl ruzie om moeten maken om het eruit te krijgen welliswaar) en zijn gevoel verandert toch niet. Hij maakt het me praktisch onmogelijk om er voor hem te kunnen zijn! Dit levert veel stress en spanning op in huis. Los van het "praat" probleem speelt er natuurlijk meer. Hij doet zijn werk (op z'n werk dan) goed. Maar thuis?....hij doet niets meer....ok...hij wil nog wel in het weekend de stofzuiger pakken, en hij doet de afwas. En ik klaag niet dat hij die dingen wil doen voor mij...echt niet. Maar even een voorbeeld: Mijn wc licht is stuk. Het licht gaat aan via een touwtje die me jongens steeds eraf trekken. Het touwtje is nu helemaal niet meer te maken. Het licht in de wc brande dus 24 uur per dag. Dat was natuurlijk niet normaal dus heb een sensor gekocht. Zodat het licht vanzelf aan en uit gaat. Maaar, die kan ik niet plaatsen. Moet een draadje voor getrokken worden....iets wat hij kan en ik niet. (hij werkt in de technische dienst) Prima, hij belooft me het licht te maken.....nu al een jaar!!!! :x Ik vraag het bijna dagelijks!! Nu 3,5 weken terug heb ik geen nieuw lampje meer gekocht. Dat betekend dus in het donker naar de wc. Ik heb hem verteld dat ik geen nieuw lampje ga kopen zolang hij die schakelaar gaat maken. Want anders brand dat licht weer 24 p.d. Nu dus 3.5 weken verder moeten wij nog steeds in het donker naar de wc!! ONGELOOFELIJK!! *zucht* en zo kan ik nog wel even verder gaan Maar dan word het een boekwerk. Heb zovaak gedachtes om weg te gaan. Maar tja, ik kan toch niet een chronisch zieke man achter laten. En hoe moet ik het m'n 3 kinderen vertellen???? En daarna...ik heb geen werk....geen geld....en misschien dan geen huis. Hij weet ook al dat ik vroeger dacht dat ik oud zou worden met hem. Maar nu....nee liever niet. Heb hem dat ook verteld...ook in de hoop dat zijn ogen open zouden gaan. Maar het lijkt alleen maar erger te worden. Niemand kan hier verder iets mee...maar het lucht op om me even te kunnen uiten