Deze laatste reactie slaat dan weer nergens op en is generaliserend! Alsof alle jonge moeders zich zo kleden en oudere moeders niet, ik zie op het schoolplein moeders die tiptop gekleed/gekapt zijn die zowel jong als ouder zijn en psies andersom.
tja...denk dat het nooit echt goed is .. Ik was bijna 21 toen ik de eerste kreeg (inmiddels 16 jaar geleden) toen was ik een jonge moeder en volgens de "kenners" vast een ongelukje..1,5 jaar later kwam onze 2e.. Toen ik beviel van mijn dochter (morgen word ze 3) was ik 35.. ineens een oude moeder en wederom volgens de "kenners" een ongelukje.. en ja ..alle 3 van dezelfde papa.. Tja.....................moet je daar nog energie aan verspillen... Nu 38 ..en heb voor mezelf wel een streep getrokken...maar dat is iets persoonlijks...en als er meiden zijn die ouder zijn en alsnog een wondertje mogen verwachten of er vol voor gaan..YOU GO GIRLS......leven en laten leven...wie ben ik om dat te veroordelen!
Sorry hoor maar dit vind ik dus ook echt belachelijk!! Ik ben zelf 21 en weet niet of je mijn reactie gelezen hebt maar weetje dat je hier ook mensen mee kwetst? Er worden ook hele kwetsende dingen gezegd over moeders die meteen zwanger worden of met wat minder moeite!?!? Ik zelf heb een mk gehad hiervoor, op mijn 19e dus dan gaat ook niet alles vanzelf.. Ik hoop dat je hier over nadenkt.. Ik denk dat hier een slotje op mag want dit topic wordt uit z'n verband gerukt!
Ja, dat valt me nou ook altijd op. Dat die jongere moeders er altijd bij lopen als slonzen, terwijl de oudere moeders altijd netjes gekapt zijn en hypermodieus. Ach, dat is de leeftijd, zal ik maar zeggen.
Persoonlijk denk ik dat er geen grens is!! Er zijn moeders die al op hun 30ste begonnen zijn met het proberen te krijgen van een kindje, moet je dan gaan zeggen als dat na 10 jaar nog niet gelukt is "ja, nu ben je te oud!!". Nou, ik denk dat ieder dat voor zichzelf kan bepalen of het wel of niet kan om wat ouder moeder te worden (gezien de hogere risico's). Ik zou zelf niet iemand willen zijn die pas met 35 haar tweede kindje krijgt (omdat ik makkelijk zwanger werd bij de eerste). Maar stel dat ik als ik 30 ben voor een tweede wil gaan en het lukt pas na 5 jaar, tja, dan ben ik dus wel die moeder die pas op haar 35ste zwanger wordt!!
Ohjee dan ben ik een dikke slons met korte haren Gelukkig het tegenovergestelde! En oeh ik ben pas 21
mij maakt het ook niet uit hoe oud iemand is, want idd sommige oudere moeders gedragen zich jonger dan jongere moeders. die verschillen zijn persoonlijk en niet zozeer leeftijdsgebonden. alleen wat ik me afvraag (en niet als aanval maar als oprechte interesse!!!) als je bewust (dus niet door mmm of andere omstandigheden!) laat kiest voor kinderen (laten we zeggen na 35 jaar) hou je er dan ook rekening mee dat het moeizamer kan gaan? ik lees dat de meesten dat wél doen. als je daarbij stilstaat, net zoals jongere moeders er vaal bij stilstaan dat er toch dingen zijn die vooruit geschoven worden, dan zie ik het probleem niet zo. we gaan er allemaal vanuit voorlopig in goede gezondheid te blijven en proberen allemaal het beste voor onze kinderen te doen.
Er lopen ook weer wat dingen door elkaar: - tot welke leeftijd 'mag' of 'kan' het? - hoelang 'mag' of 'kan' je het proberen in de MMM? En beide afwegingen kun je alleen maar voor jezelf maken. Niet iedere jonge moeder is vanzelf zwanger geraakt, niet iedere oudere moeder heeft vruchtbaarheidsproblemen. De vraag van TS ging alléén maar over leeftijd. Voor mezelf hield ik 40 aan als max, en voor mezelf had ik de grens getrokken bij 'alleen als het op de natuurlijke manier kan'. Maar dat er andere vrouwen zijn die de mogelijkheid wat langer willen open houden dan ik, en ook vrouwen die wel kiezen voor een MMM-traject als de natuur het laat afweten, snap ik helemaal. Al denk ik dat het voor ieders (geestelijke) gezondheid verstandig zou zijn om na te denken over het leven na de behandelingen en ergens een grens te trekken hoe ver je wilt en kunt gaan.
ja dat denk ik ook, maar aan de andere kant weet ik niet of ik die grens had durven trekken als het niet was gelukt.
ja dat vind ik persoonlijk wat overdreven voor mijzelf vind ik 30 al aan de oudere kant als je nog moet beginnen, 35 zou voor mij echt max zijn (maar denk dat ze natuur eerder beslist icm vroege overgang die in de familie zit) maar voor de zekerheid gaat hier bij mijn man een knoopje erin hij vind 40 voor hem echt de max , dan is ie nog een beetje jong als de kinderen uit huis gaan en kunnen we weer ons eigen ding doen zeg maar. Op zich heb ik niets tegen mensen die ouder aan kinderen beginnen maar ik vind sommige het zo vanzelfsprekend vinden alsof het te plannen valt, zo van; okay we hebben genoeg gereisd, mijn carriere is goed, we hebben een geweldig huis met een veel te hoge hypotheek hihi en nu plan ik even kinderen in en als het dan niet gaat vinden ze het soms nog raar ook (dan spreek ik even over 36+ met al een langere relatie) ja dan denk ik dat had je toch wel een beetje kunnen bedenken, je lichaam gaat geen eeuwen mee, het is niet gemaakt op een "egoïstisch" leven waarbij reizen, carrière en een mooi huis voor gaan. Bij ons in de buurt allemaal "jongere" mama's (dan heb ik het niet over extreem jong) maar zo tussen de 25 en 30 jaar zeg maar als ze voor de eerste keer moeder worden, dat vind ik een goede middenmoot, nu heb je hier veel thuisblijfmoeders die het heel belangrijk vinden om hun kinderen de tijd te geven die ze verdienen en even zichzelf kunnen "wegcijferen" (genoeg nemen met minder groot huis, geen merkkleding, reizen als ze met pensioen gaan e.d.) daar is op zich niets mis mee en dat is ook waar ons lichaam voor gemaakt is en dat schijnen sommige mensen zich niet te realiseren tot het te laat is en dan maar klagen (logisch trouwens want een kinderwens is heel sterk natuurlijk!) maar wel verklaarbaar.
Voor mij houdt dit in dat ik geen broedmachine meer ben, omdat ik tevreden kan terugkijken op mijn kinderloze leven, dat ik alles heb kunnen doen en ervaren wat ik wilde zonder afhankelijk te zijn van iemand, en dat ik qua inkomen onafhankelijk ben door mijn studies en mijn zelf aangeleerde skills (vind ik erg belangrijk voor het geval de relatie stukloopt). Natuurlijk zijn er bepaalde dingen ook mogelijk met een kind, maar het is wel een stuk moeilijker. Geen idee, dat zien we wel als die situatie zich voordoet he Ik kan me moeilijk verplaatsen in mijn eigen toekomst en hoe ik in zo'n ingrijpende situatie zou denken.
Dan hou ik het, ik vind 30 ook helemaal niet de max vanwege eventuele afwijkingen Maar op de dag dat ik 30 word gaat er ook een prikpil in mijn bil
Nou maar goed dat ik dan niet meer piepjong ben ik was 26 toen ik voor het eerst moeder werd maar herken maar daar totaal niet in gelukkig. Nu geef ik niet zoveel om nietszeggende merkkleding omdat ik dat oppervlakkig vind om te dragen maar blijkbaar kan dat worden gezien misschien als slonzig dan? ik zal voortaan in mantelpakje en 10" hakken mijn kind van de PSZ afhalen hihi dan zit ik in elk geval goed
Het feit dat ik die grens heb getrokken, is ook gelijk een antwoord op jouw eerdere vraag. Ik ben pas gestopt met de pil toen ik 35 was. Ik kende de statistieken over vruchtbaarheid en complicaties, en wist dus dat ik zélf een risico nam door zolang te wachten. Voor mezelf vond ik dat eventuele vruchtbaarheidsproblemen een risico waren dat ik mezelf had aangedaan, en daarvoor vind ik dan dat ik geen gebruik moest maken van dure behandelingen. Bovendien zag ik het spuiten met hormonen e.d. niet zitten, ik snap echt wel dat deze behandelingen niet simpel of licht zijn - ik ken zát vrouwen die ze hebben gedaan en weet wat het met je doet. Mijn kinderwens is nooit zo allesoverstijgend groot geweest dat ik dat ervoor over had gehad. Ik heb altijd gemeend dat ik ook een gelukkig en volwaardig leven zonder kinderen had kunnen leiden. Daarom had ik al vooraf de beslissing genomen: als het niet vanzelf gaat, dan gaat het maar niet.
dat klinkt heel doordacht en -in mijn ogen- verstandig. Maar ben wel blij voor je dat het 2x wél is gelukt!