mijn paps is in 1998 overleden maar nog steeds zijn er dagen dat het voelt alsof het pas geleden is... er hangt geen tijd aan gemis...............gelukkig...........
pfoe tranen met tuiten hier... mooi geschreven! Mijn moeder is helaas 'al' in 1999 overleden aan die K-ziekte, toen ik 17 was en zij nog maar 43, maar inderdaad het verdriet wordt echt niet minder. Er zijn zoveel momenten die ik graag met haar had gedeeld... Heel veel sterkte meis!
Wat een mooi gedicht!! Ik weet wat je voelt. Ben dit jaar 15 jaar geleden mijn moeder verloren. Ook aan kanker. Ze was ook 49. Inmiddels al heel wat momenten gehad die ze niet mee heeft mogen maken (op mezelf wonen, trouwen, 2 kids...). Het gemis blijft, al kan ik er wel goed mee omgaan... Tja, we hebben ook geen andere keus natuurlijk. veel sterkte meis!
Och lieve meiden, Ik heb mijn moeder nog maar bij de gedachte aan haar te moeten missen schiet ik al vol. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen want ik kan me wel voorstellen dat het verdriet verschrikkelijk aanwezig blijft. Napoleon, meid toch, wat een moeilijke tijd voor jou nu! Heel, heel veel sterkte
Heel veel sterkte! mijn schoonmoeder (zie ik als mijn moeder) strijdt op dit moment ook tegen kanker..gaat niet goed.tis echt een verschrikkelijke ziekte.
Hey meid, Ik weet hoe je je voelt, ik denk ook niet dat het verdriet weggaat. Je leert ermee leven, maar er is geen dag zonder dat je aan haar denkt, zonder dat je even moet slikken, zonder dat je je verdrietig voelt.. Mijn mama is na bijna 5 jaar kanker gestorven op 25 december 2010. Ze was 54 en zal het nooit kunnen aanvaarden, het is allemaal oneerlijk en ik mis haar ontzettend hard. Dikke knuffel meid!!
Heel veel sterkte meis. Ik ben gelukkig nog gespaard gebleven van overlijdens zo dichtbij. 3 grootouders wel overleden, maar daar is de band toch anders. Zo'n bericht doet mij dan denken dat er ooit een moment komt dat mijn ouders er niet meer zijn...en voel dan nu al een enorm verdriet.
Een heel mooi gedicht en ik kan me niet voorstellen hoe verschrikkelijk dit voor je moet zijn geweest en hoe moeilijk het is om weer van het leven te kunnen genieten. Sterkte.
Het verdriet gaat misschien nooit weg, maar de scherpe kantjes zullen ooit wel minder worden. Dat kan alleen wel wat langer duren, 2 jaar is pas zó kort! Mijn vader overleed toen ik 17 was. Ik heb er 12 jaar voor nodig gehad om dat een plekje te geven, om er vrede mee te hebben, om er niet meer dagelijks boos en verdrietig om te hoeven zijn. Dat is geen makkelijk proces geweest. Nu is het alleen bij sommige bijzondere gebeurtenissen (zoals de geboorte van onze kinderen) dat ik het heel verdrietig vind dat hij het niet heeft kunnen meemaken. Heel veel sterkte gewenst. Geniet van de mooie herinneringen die je hebt en gun jezelf de tijd om te rouwen om je moeder.