Ik zit al een tijdje op dit forum en wil daarom niet weer op alle details ingaan. Dan wordt het alweer zo'n heel lang verhaal hahaha. (en dat word het denk ik al) Maar de mk's, moeilijke zw, zware bevalling, moeilijke start en heftig eerste jaar(lees 3 zh opnames, operatie vlak na geboorte, 16 uur huilen, helmpje en weet ik niet meer hoeveel artsen en therapeuten) willen wij voor een 2 de gaan. Omdat ook onze leeftijd hierin meetelt en willen we niet heel veel tijd tussen de 1e en 2de in. (mits het allemaal lukt natuurlijk) Dus de tijd dringt een beetje, het is makkelijker gezegd om dan maar even te wachten, mijn gevoel en verstand zouden zo graag een 2de willen en de klok blijft maar tikken... Mijn gevoel en verstand zijn zo bang voor alles wat we hebben meegemaakt dat ik niet meer durf... Ik lees geregeld vrouwen die voor een 2de of meerdere gaan die ook angst hebben, maar kunnen toch die knop omzetten.. Ik loop al maanden die knop te zoeken en ren heel hard de andere kant uit als mijn ei in de buurt is.. En deze maand zou ik er helemaal klaar voor zijn en ik merk iedere dag weer meer dat het ei eraan komt.. en ik dus niet meer durf.. Is dat herkenbaar voor iemand? Ben ik de enige met zo'n angst? Ik haal me echt vanalles in mijn hoofd, dan wachten we een paar maanden etc etc.. ook dat is gebeurd maar er veranderd niks.. ik blijf bang voor alles wat zal komen, ik zie mezelf weer 1,5 jaar opgeslokt worden door hormonen, kwalen, zorgen en nog meer zorgen... Dat is ook mijn angst.. En het zinnetje, bij een 2de kan het heel anders gaan, komt er gewoon niet in! Misschien zijn er meiden met leuke voorbeelden waarbij het bij de 1e keer ook verschrikkelijk gegaan is(ook lichamelijk) en de 2de er zo uitgepoept werd, zonder allemaal toestanden? iemand?
He Elegance, Spannend weer he (of eigenlijk gewoon doodeng)!? Ik kan gelukkig wel aardig die knop omzetten, maar wist ook ondanks alles wel dat ik gewoon heel graag (snel) een 2e wilde. Hopelijk krijg je hier wat goede moed verhalen en gaat het dit x allemaal helemaal goed!! Succes! Liefs
Misschien kun je, ondanks dat die eerste ervaring met zwangerschap en beeb niet optimaal was, gewoon eens een lijstje maken met waarom je het juist wel hebt gewild? Niet bedenken of een tweede weer zo zwaar zal zijn, maar bedenk eens of een tweede ook zo'n schattig lachje zal hebben, of juist ook die leuke ontwikkeling van bepaalde dingen. Of een tweede gemakkelijker gaat, dat weet niemand en dat weet je nooit. Maar dat jij er beter op voorbereid bent, dat weet je zeker! Je weet wat je kunt verwachten en zo'n eerste jaar is zowel heel bijzonder en mooi als ook slopend en zwaar. Dat is worstelen op professioneel niveau! Maar... kijk eens naar je ventje... Ik denk dat dat het enige is waardoor je het positiever kunt gaan zien. En als je geen tweede wilt... Niemand dwingt je he!
Hier net zo, het ei ontwijk ik liever Ik ben bang voor de zwangerschap,bang voor de bevalling, bang voor de BV en gebroken nachten, het gebonden zijn... We zien wel wanneer het raak is..
haai, plaats net mijn twijfel over een 3e in een topic, maar goed, hier ook een dramabevalling van de 1e, ook 18 uur huilen per dag, wakker kind, helmpje, allergieen blablabla, en ik had zo iets, voor zover het ons gegeven is, zo snel mogelijk die 2e er achteraan. er zit 19 maanden tussen de 2, en de 2e? eitje, zowel bevalling als kind. 23 uur per dag slapen, doen wat ze doen moet en laten wat ze laten moet! op die manier? nog 10!!! niets ten nadele van de 1e hoor! als ik het over moest doen echt niet anders, hoe zwaar dan ook! Ga ervoor!!!! succes!
Elke zwangerschap en kindje is weer anders! Misschien word jullie 2de kindje wel heeeel makkelijk, heeft ie nooit ergens last van, geen tot weinig kwaaltjes in je zwangerschap.. Maar snap die angst wel hoor! Ik was doodziek en daarom wil ik eerst ook nog geen 2de omdat ik zo bang ben dat dat weer gebeurt en dan kan ik niet de hele dag op bed liggen omdat we nog een zoontje hebben!
Ohh sorry had het laatste gedeelte niet gelezen maar zoals ik al zei het kan heel anders gaan.. Succes!
hallo meiden, bedankt voor jullie lieve reacties! Helaas ben ik dus niet de enige die er zo instaat.. @noukie, Hoe gaat het met jou? Ik zie geen banner bij jou dus weet niet of je al zwanger van een 2de bent of aan de klus bent? En ook al mama.. Hebben we elkaar dan al zolang niet meer gesproken? maar ook jij ervaart dus die angst, alleen kun jij hem opzij zetten.. hoe doe je zoiets vraag ik me de hele dag af! @Gentle, bedankt voor je goede idee, het klinkt soms zo makkelijk als een ander het zegt. Ik maak zoveel lijstjes in mijn hoofd om voor en tegens af te wegen, maar nu wordt ik zo beinvloed dat ik bij alles wel een maar heb.. dus morgen ga ik aan de slag met een schriftelijke lijst, zonder maars...... hopelijk helpt het iets.. Ik zou ze nu al kunnen opschrijven, toch voel ik die maars.. dus morgen een nieuw projectje! @gonnie, ontwijk je ook echt je ei, of heb je alleen dat gevoel? :S ik ontwijk het letterlijk, ik ben rond de eitijd zo'n muts met hoofdpijn nee grapje natuurlijk, mijn man weet hoe ik erover denk, hij zal me nooit dwingen.. hmm misschien zou hij dat eens moeten doen.. dan is de knop vanzelf om @loesjej, je bent dus nu gebombardeerd tot mijn goeroe! jij hebt het dus ook zo meegemaakt en de 2de was heel anders... heb je achteraf het gevoel dat je er zelf ook aandeel in hebt gehad? je relaxter was, of was de eerste gewoon pure pech? meiden echt super bedankt, natuurlijk zijn nog meer positieve berichten van harte welkom!
Hoi Elegance! Wat een mooie naam trouwens ! Ik begrijp je ook helemaal hoor, al is bij mij de reden iets anders... Ik heb voor mijn dochter een MA gehad en dat heeft er zwaar ingehakt. Gelukkig is mijn dochter een pracht van een meisje, dat altijd goed gegeten en geslapen heeft (wel na een vreselijke bevalling, maar goed, dat was maar 1 dag). Nu gaan we voor een tweede en heb ik net weer een MA gehad, wéér die schok, wéér die curettage, wéér dat bloed en die pijn. En wéér die vraag van "gaat het wel lukken?" En als het lukt, wat dan? Wat voor zwangerschap, wat voor bevalling, wat voor kindje wordt het...? Maar dat zijn nu eenmaal vragen die iedereen zich wel stelt, denk ik, alleen sommige mensen nog iets meer omdat ze bepaalde dingen hebben meegemaakt. We kunnen er alleen maar voor gaan en hopen dat we er heelhuids uitkomen! Veel moed, meis!
We zijn nu net weer begonnen, 2e ronde . We hebben elkaar laatst nog gesproken in mijn topic over het huilen van mijn dochter (als het huilen niet stopt). Niet eens de miskramen maar dat, een huilbaby is waar ik het meeste angst voor heb. Nu gaat het beter (vanaf dat ze 10 mnd is), ze huilt gelukkig helemaal niet meer,slapen blijft een probleem, maar daar wen je aan . Ik vroeg mezelf af, wat als je van te voren zou weten dat het allemaal weer zo moeizaam zou gaan, weer miskramen en weer een huilbaby, zou je er dan aan beginnen? Het antwoord is ja, als we zo gelukkig mogen zijn toch (uiteindelijk) weer een gezonde zwangerschap en een gezond kindje te mogen krijgen is het het allemaal waard. Denk ook dat ik het nu makkelijker zal vinden, je weet waar je het voor doet en wat je er voor terug krijgt!
Isamama, je komt op mij toch heel positief over! Ik kan juist die knop "ervoor gaan en we zien wel" niet vinden! alhowel ik merk dat ik er nu heel veel mee bezig ben en ik deze week niet zo hard ben weggerent als andere maanden als mijn ei eraan komt.. En wat erg dat je pas weer alles hebt moeten meemaken... Hopelijk kun je het een mooi plekje geven en wordt je snel zwanger en blijft beebje wel zitten! jammer he dat je hierdoor zoveel meer zorgen krijgt bij een volgende zwangerschap.. Noukie, wat je zegt klopt helemaal! ik zou ook ja zeggen! Jij hebt ook geen leuke babytijd gehad.. Gelukkig gaat het nu een stuk beter, maar jeetje je hebt tot ze 10 maanden was dus zitten puzzelen om alles rond te krijgen.. dat kost ook bergen energie en dat terwijl de nachten ook nog niet optimaal zijn.. Echt super dat je dan toch de knop ergens kunt omdraaien om voor een 2de te willen gaan! Het klopt wel wat je zegt, als ik antwoord op de vraag zou moeten geven of het allemaal waard is geweest zeg ik ook keihard ja!!!! maar het blijft moeilijk.. al lukt het me sinds deze week iets beter om de knop om te zetten, hopelijk blijft dat ook zo!
Wij hebben in een vergelijk bare situatie gezeten. Ik heb een hele heftige bevalling gehad waarbij we beide er bijna niet meer waren..... Na 3wkn werd ons meisje heel heftig ziek en doordat ze het niet serieus namen raakte we haar met 4wkn weer bijna kwijt. Ze kwam op de IC van het AMC te liggen en is 2dgn later geopereerd. Daarna bleef ze ziek, huilen neee schreeuwen vanaf dat ze wakker werd tot dat ze om 11uur 's avond uitgeput in slaap viel. De artsen vonden onderzoek niet nodig omdat ze toch kon slapen..... Uiteindelijk op ons kop gaan staan en met 5mnd naar de Kinderarts, ze bleef een hele ernstige vorm van reflux te hebben en haar slok darmpje was al helemaal aangetast. We zijn dus ook ziekenhuis in en uit geweest, naar de HAP midden in de nacht enzenz Ik ben nu 37 en was me bewust dat ik niet heel erg lang moest na denken of we wel of geen 2de wilde. Ik heb veel gesproken met de artsen in het ziekenhuis en die KA vertelde mij dat bij een 2de ze veel eerder ingrijpen. Omdat de operatie die ze gehad heeft, pylorushypertrofie, genetische kan zijn en ook de reflux heel goed bij een 2de kindje er ook kan zijn. Dan word je eerder geholpen. De bevalling, ik beval in het zelfde ziekenhuis en we hebben een geboorte plan gemaakt. Met 1,5 tot 2cm word ik opgenomen in het ziekenhuis. Als ik maar denk dat ik ga beginnen dan moet ik bellen en moeten ze me laten komen. De VK hier in het dorp is ingelicht en ook het ziekenhuis hier om de hoek weet dat ik zou kunnen komen. De maatschappelijk werkster in ingelicht voor eventuelle paniek aanvallen zo rond de bevalling of zodra de bevalling zich gaan aandienen. Dit geeft een hoop rust gelukkig. Die knop.......waar die zit? Tja dat is voor iedereen anders maar als iemand mij vraagt: hoe kan je nu al weer zwanger zij? Dan zeg ik: de wens voor een tweede was vele malen groter als de angst voor de bevalling. Ik hoop dat je snel rust kan vinden en anders neem het op met je HA of VK. Zij kunnen je ook een stukje rust geven.
Hoi Elegance, Ik wet nog dat je toen je de eerste keer zwanger was op het forum met mij mee praatte: sept. 2009 mama's! Wat heb je veel meegemaakt.. en wat logisch dat je bang bent, maar als je wens er is... ik kan mij niet vergelijken met jou, maar toch ben ik ook bang.. mijn placenta kwam niet bij de bevalling en heb ongelooflijk veel bloed verloren, raakte bijna in shock, op het nippertje is hij manueel, zonder roesje of wat dan ook door de gynacoloog verwijdert. En mijn man keek ernaar met ons pasgeboren dochter in zijn armen. Ik ben zo bang bang voor een eventuele volgende bevalling.. maar mijn wens voor en brusje voor Alisa is groter...
Oh meiden, bedankt voor jullie reacties. Het doet me heel veel als ik lees dat ik niet de enige ben. Maar besef me ook weer heel goed, wat erg dat iedereen zo zijn eigen verhaal heeft en iets wat eigenlijk zo mooi moet zijn aan zoiets naars wordt herinnerd. Het maakt overgens niet uit wat en hoeveel en wat je meemaakt, het is allemaal erg. Sloppyslayer en Torties(natuurlijk ken ik je nog!) Bij jullie was het dan bijna foutgegaan bij de geboorte, dat is me gelukkig gespaard gebleven. Wat naar allemaal. Wel super fijn te lezen dat jullie ondanks dat toch voor een 2de willen gaan. Jullie konden dus ook de knop omzetten omdat de wens voor een 2de vele malen groter was. Soms twijfel ik dan, zou mijn wens niet groot genoeg zijn? Van de andere kant, de zorgen zijn er nog steeds, de moeheid is er nog, we moeten zometeen weer met ons mannetje naar de nightcare, ik kom niet goed los van de zorgen en merk ook dat ik door moeheid sterk wordt beinvloed. Vanacht hebben we weer niet veel geslapen( sinds zijn zh opname 3 weken geleden gaat het snachts echt peumes) ook dat speelt volgens mij nu een grote rol. Dan zie ik weer die elle lange nachten voor me en dan met 2 kids die huilen.. gaat natuurlijk nergens over, want dan is de oudste ook alweer 2.. het idee gewoon.. maar echt, ik voel me deze maand wel iets relaxter, voor het eerst.. mijn ei is nog een paar dagen weg.. ben benieuwd wat we doen deze maand!
als de laatste ziekenhuis opname 2wkn geleden was dan snap ik ook heel goed dat je nu heel erg twijvelt. Als je dat met nog een kleintje erbij doet geeft dat was problemen.... Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin heel vaak gedacht heb: Waar ben ik aan begonnen en heb ik hier wel goed aangedaan..... Hadden we niet beter kunnen wachten.... Antwoord krijg ik helaas niet. Toen ik het bij de gyn neer legde dat ik twijvelde over of ik er wel goed aan gedaan had om zo snel al weer zwanger tezijn, kreeg ik de vraag: zou je het terug willen draaien? Mijn reactie zonder na te denken: Neeeee echt niet, maar ik .... toen werd ik in de reden gevallen: hij zei dat die eerste reactie de belangrijkste was en de rest valt straks echt wel op z'n plaats. En, als het goed is, doe je het niet alleen. Je partner is er ook nog. Mijn moeder had een gezonde zoon, en heeft nooit getwijvelt over nog een kindje. 21mnd later kreeg ze mijn zus en die bleek hele ernsitge epilepsie te hebben. Ziekenhuis in en uit hebben ze gelopen en het ziekenhuis zat een uur van hun huis af. Mijn broer, die ging naar de buren of naar oma of na wie er op dat moment nog wakker was. Ideaal.......nee zeker niet. Ik vroeg aan haar, als je dit van te voren had geweten had je het dan anders gedaan: Nee, het is uiteindelijk allemaal op z'n pootjes terecht gekomen en je kindjes krijgen er niks van. Maar ik ben wel van mening dat je er wel helemaal achter moet staan en je niet achteraf het gevoel moet hebben van: zie je wel dat we het niet hadden moeten doen! Ik denk wel dat alles wat je nu met je mannetje moet doormaken je heel veel sterker maakt als je zelf denk hoor! Succes meis
Ik ontwijk het ook letterlijk, heb altijd een paar dagen flink pijn dus dan lukt het ook niet al zou ik willen. Mijn man weet het ook en geeft aan dat ik er ook klaar voor moet zijn, dwingt ook zeker niet.
na een eeuwigheid voor mijn gevoel weer hier op de site... destijds veel kunnen delen, door te schrijven, maar vooral te lezen.. nu bijna anderhalf jaar verder. Degene met wie ik toen tegelijk zwanger was, zijn nu allemaal weer zwanger.. maar oh oh oh, ik zie er zo tegenop... ik vind mijn dochter prachtig, maar de zorg, het kwetsbare maakt me zo week.... Dus hier nu ook langzaam na denken over een tweede, voel dat het gevoel, of de knop, de grote stap, weer dichter bij kom, maar tegelijkertijd schuif ik het ook voor me uit... twee kids, kan ik het wel?? Ik heb het eerste half jaar best heftig gevonden, niet omdat ons meisje onrustig was of huilde, maar ik voelde me zo innig met haar verbonden dat ik niet van huis wilde, het lukte niet goed. Ik voelde me zo kwetsbaar, zo verantwoordelijk, pfff ik heb er gewoon nog geen zin in. Al weet ik ook, dat ik het toen heerlijk vond om te tutten met ons meisje en bij haar te zijn. Ik hoor wel mensen wel eens denken of ze van een tweede net zoveel kunnen houden als van een eerste, tuurlijk weet ik dat dat blijkbaar kan, maar nu nog even niet. Dus meiden, ik leef met jullie mee en vind het heerlijk om hier mee te lezen... voorlopig hier nog even niet daden rondom de eisprong...
@sloppyslayer, ik heb wel het gevoel dat ik erachter sta, ik zoek gewoon smoezen Het is idd ook met de zh opnames dat ik er soms tureluur van wordt. Hij is dit jaar al 3 keer opgenomen. En zaterdag zat ik dus weer bij de nightcare, de 6e ziekte. Ze wilden hem toch even zien omdat ik de dag ervoor al bij de ha was geweest ivm de koorst en zijn oorpijn. ik voel me wel soms een overbezorgde meoder, maar toch is er iedere keer weer iets als ik bij de ha vandaan kom.. Dat telt zeker mee in mijn angst en twijfels, het moment na de bevalling dat de kinderarts ons verteld dat er een ambulance is gebeld en ons mannetje samen met mijn man met spoed naar een ander zh moet.. wat heb ik me de uren erna eenzaam gevoelt, want ik was geen spoed en moest dus wachten tot er een ambu vrij was. Ik heb een beetje het gevoel dat als je hier dan weer overheen bent en je denkt het achter je te laten er weer iets nieuws is.. dat heeft echt maanden geduurd.. van reflux, koemelkallergie, kiss syndroom, dwangstand, scheefgroei, helmpje, 2 keer rotavirus, etc etc.. en dan heb ik nog een heleboel niet opgenoemd zo luidde we ook ons nieuwe jaar in, met goede moed en het slechte achter ons laten! en ja hoor op 1 anuari s'avonds werd ons mannetje weer opgenomen in het zh! zo begon dan ons goede voornemen weer zeg maar En dan denk ik weer klaar te zijn voor mijn ei vorige maand, zitten we weer in het zh met een doodziek kind.. en toen ging het ei overigens vanzelf over want ik sliep alle dagen in het zh.. op zulke momenten ben ik blij dat ik niet zwanger ben of een 2de heb.. Voor het eerst ren ik niet weg tijdens mijn ei.. whoehaa! al hebben we nog niet geklust! @gonnie, vervelend van die pijn, zou dat kunnen komen omdat je ook wat verkrampt van spanning? gelukkig heb jij ook een lieve man! Hier heeft mijn man bijna een jaar moeten wachten, ik kon het gewoon helemaal niet.. ook niet als mijn ei er niet was.. en nooit heeft hij me gedwongen gelukkig.. en ik zou het ook nooit voor hem gedaan hebben.. ik vind het nog altijd iets wat je samen moet doen en zo ziet hij het gelukkig ook.. en het gaat steeds beter, ik zag zijn dinges in het begin zeg maar als de boosdoener van een heleboel @mas, jij ziet er dus ook al tegenop.. wat zijn we ook mutsen he.. worden we niet zwanger is het ook niet goed.. wil de man niet, is het niet goed.. wil de man, en kunnen we is het ook niet goed Maar echt, ik ga er deze maand voor! denk ik hahaha.. nee grapje. ik vind het erg om te lezen dat ik niet de enige ben met zo'n angst, maar van de andere kant voelt het dan wel normaler, en zolang ik jaaa kan zeggen op de vraag of ik het er allemaal voor over heb, denk ik dat het pour met angst te maken heeft en niet met niet willen.. denk ik hahaha.. oh al dat denken ook!
Hah Elegance, idd hier ook 8 maand niet gedaan.. Maar mijn man is ook zo lief dat hij dat best begreep. Heel leif en ik vind dat ook zo horen. Het is geen kwestie van niet willen het is iets psychisch! Nee de eipijn had ik 2x voor de zwangerschap van mijn dochter ook, daarvoor nooit. Dus ik weet het niet, misschien HAD ik gewoon geen eisprong van te voren aangezien we al twee jaar bezig waren?? Geen idee. En ik heb het tijden ook niet gedurfd als mijn ei er niet was dat gaat nu iets beter, gebruik daarom ook de Persona. Maar de laatst tijd ben ik zo moe en wil het helemaal niet meer.. Dat is dan WEL weer sneu voor mn man.. Ik ben benieuwd of je inmiddels al geklust heb zit hier vlak voor de ongi..
Gonnie, goh, ik hoor het niet vaak dat men het zolang ook niet doet ivm angst/pijn.. Ik vond het ook wat lang duren, en ergens hebben we wel een keer, maar ja of die keer ook als volwaardig moet tellen.. we hebben geklust in de zin van, nou ja hoe zeg ik dat netjes.. even kijken hoe het voelt.. hihih.. maar zeker niet dat hij in mij.. oh wat een onderwerp ook hahahaha.. Hoe kun je zoiets toch netjes brengen he.. Balen dat je zo'n last hebt, ben je daarvoor wel eens naar de ha of gyno gegaan? Ik heb wel altijd last van mijn onderrug, vak tijdens het ei of als ik ongi word, maar gelukkig geen pijn meer tijdens... Dat heb ik een tijd na de bevalling wel gehad. Achteraf zou ik niet weten of het echt pijn was of iets psychisch omdat ik zo verkrampte als we dan eens probeerden :S... Momenteel heb je dus even rust in je hoofd omdat je ongi wordt.. Hopelijk krijgen we elkaar zover dat we er gewoon voor gaan.. en zoals mijn man zou mooi zei, en als eenmaal de kogel door de kerk is( als je zwanger bent) ben je er weer ontzettend blij mee waarschijnlijk en ben je alleen maar bang dat het fout zou kunnen gaan.. en ik weet zeker dat hij gelijk heeft!