Hallo meiden, ons dochtertje Jolien is op 27 Mei 2011, 4,5 weken te vroeg geboren. Wel had ze een aardig gewicht, ze woog namelijk 3050gr bij een lengte van 46cm... Ze moest de eerste nacht onder de warmtelamp en ook eventjes met zuurstof geholpen worden... Jolien kwam via Keizersnede ter wereld en ik mocht ze pas de volgende morgen rond 10 uur zien en voor de eerste keer aanraken... wel heb ik de geboorte mogen beleven... Nu, 3 weken later zijn we thuis, verloopt alles prima en heeft ze verder nergens last van... nu, zij niet... ik wel... Ik voel me zoooo verdrietig over het feit dat ze zo vroeg kwam, al sinds week 30 had ik last van weeën... moest daarvoor Prepar nemen die dus op de laatste dag niet meer werkten... Ik ben gestopt met roken, maar 8 kg toegekomen en heb veel fruit en groenten gegeten, kortom erg gezond geleefd en toch heb ik die angst moeten doorleven... Nu nog steeds ben ik bang dat ze plots stopt met ademen en kijk ik in haar wiegje... en als ze dan niet beweegt moet ik echt de drang onderdrukken om haar uit de wieg te nemen en te kijken of alles in orde is... ondertussen streel ik dan even over haar lippen, waar ze altijd eventjes met een trekje rond haar mond reageert... Ik heb geen postnatale depressie, want ik ben gek op de kleine en zou er de hele dag van alles mee doen, maar toch huil ik erg vaak overdag omdat de schrik nog altijd diep in me zit... ik vind het zo erg dat ze de kleine na haar geboorte van me weg gehouden hebben, dat ze haar kunstvoeding gegeven hebben ipv haar eerst eens aan te leggen, dat ik meer dan 12 uur moest wachten voor ik mijn meisje überhaupt mocht aanraken... nog vandaag lukt de BV niet altijd, ze drinkt nog steeds liever de fles, alhoewel ik al erg blij ben dat ze de tepelhoedjes niet meer nodig heeft... ik bouw haar flesvoeding nu af en hoop zo gauw enkel met BV toe te komen... Ook vind ik het zo erg als iemand in de wieg kijkt en zegt :" oooh zooo eeen kleintjeee" ... ik weet dat het niet boos bedoeld is, maar voor mij wordt zo altijd weer voor ogen gehouden dat ik gefaald heb... Is dit gevoel van "falen" normaal? of overdrijf ik? of zit er toch meer achter? Ik heb geen idee... ik weet gewoon dat ik zielsveel van mijn meisje houd en haar het liefst van al voor alles en iedereen zou beschermen... hier een foto van onze eerste ontmoeting buiten mijn buik... voor mij de emotioneelste foto van allemaal
Nee hoor meid, alles heel normaal. Bij mij kwam het gevoel nog later, omdat ik ook nog van de gyn de schuld kreeg da tik niet meewerkte bij de bevalling. Heeft mijn kraamtijd goed verknald. Bij mij is waarschijnlijk hierdoor ook de borstvoeding helemaal niet op gang gekomen, bij jou gelukkig wel. Weet je, het was onze en hun tijd nog niet. Denk dat dat er veel mee te maken heeft. L. is geboren met 34 weken exact, ik was er ook nog niet op voorbereid. Denk dat het een verwerkingsproces is, en een ander proces dat bij kindjes die a terme geboren worden....... Wat een mooi en lieve dochter! Geniet ervan (ook zo geijkt he) maar doe het vooral (probeer het) rustig aan, laat alles bezinken.
pfff gelukkig maar ik was al bang dat het iets was dat bij zou blijven.. de eerste dag dat we uit de kliniek kwamen was ook superraar, ik zag overal gevaar en zag echt dat ze doodging en zo... bvb manlief heeft haar in de armen, en ik denk oei, als ie niet oplet glipt ze er door en valt op haar hoofd en ligt daar dan dood... zo erg he... en dan ben ik gelukkig bereid om te gaan wandelen (na een weekje ziekenhuis had ik dat echt nodig) kleed haar goed aan, leg haar in de kinderwagen (die je met twee kappen windbeschermd kan sluiten) komt schoonmama net aan toen we net voor de deur stonden en wat zegt ze: nee, dat mag je niet doen, dat is veel te vroeg, je mag nu niet gaan wandelen bij zo een hevige wind... ik heb echt een paniekaanval gekregen en beet haar (nuja, snauwde haar) toe dat ik vond dat dat wel mag en dat ze goed gekleed is... SM draaide zich dadelijk om en reed kwaad weg ondertussen alles weer prima, nooit uitgepraat, maar kom, maakt niet uit we zijn weer dikke vriendinnen
Nachtzon, ookal heb ik geen ervaring met een vroege geboorte wil ik je toch even een hart onder de riem steken. Bij een a terme geboren kindje zijn de gevoelens al zooooo heftig, dat ik me helemaaaal kan voorstellen dat je je zo voelt joh! Da's echt niet gek. Gun jezelf dat ook en praat er zoveel mogelijk over met (je man?). En het gevoel van falen ken ik, maar dan op andere manieren. Dat gevoel steekt snel de kop op als het om zwangerschap en geboorte gaat. Meis, het laatste wat jij gedaan hebt is falen. Kijk naar je mooie, complete en gezonde meisje. Die komt uit JOUW buik!! Superprestatie die niemand je zal nadoen. Hopelijk kan je snel gaan genieten! Kus, DeeLighT
hartelijk bedankt voor je lieve woorden!!! xxxx gelukkig kan ik er erg goed met mijn man over praten, hij vraagt ook verder en ook de kraamhulp heeft een luisterend oor
hee meis ik snap je helemaal ik ben ook 2 juni 4 weken te vroeg bevallen en heb ook veel meegemaakt in t ziekenhuis na 7 dagen mochten we eindelijk naar huis..... ik heb dan een supersnelle bevalling gehad waardoor ik niet eens t besef had dat ze van mij was toen ze op mn borst werd gelegd. gelukkig mocht ik haar wel een tijd vasthouden op mn borst maar aanleggen lukt tot op heden nog steeds niet ze heeft er de kracht nog niet voor ze is gewoon te klein ze woog 2500 en 47 cm. toch herken ik heeeel veel van jou ik kijk ook steeds ofdat ze nog wel ademt en als ze te stil ligt aai ik haar over haar hoofdje totdat ze reageerd. ik heb geen gevoel van falen ik was echt klaar met de zwangerschap en was blij dat spontaan mn vliezen braken eindelijk verlost van alle narigheid ik kon eindelijk mn meisje zien. wil je heel veel sterkte wensen en geniet meis hele dikke knuffel
Ja! Althans, zo voelde het voor mij ook. Ik ben vrij lang in het verdriet om mijn falen blijven hangen. Ik hààtte het ook dat ik toen zo werd geloofd omdat ik het toch nog tot 33 weken had volgehouden (bevalling kwam op 24 weken al op gang)... Waarschijnlijk wel. Maar so what!? Geef er maar lekker aan toe. Vecht voor haar als een leeuwin, daar dienen moeders voor! Is dat niet al wat telt? Ik gebruikte de borstvoeding heel erg als compensatie voor mijn falen voor haar geboorte. Het heeft de eerste weken bloed, zweet en tranen gekost (neem dat gerust letterlijk), maar ik heb haar meer dan een jaar aan de borst gehad. Dat maakte niet alles, maar toch veel goed voor mij... Zo ben ik over mijn verdriet geraakt, stom misschien, maar goed. Tot slot: dikke proficiat met je mooie dochter!
Heel herkenbaar! Onze dochter is met 34,1 geboren en woog maar 2170 gram. Ze heeft 1 week in een couveuse gelegen en een week in een wiegje. Daarnaast heeft ze sondevoeding gehad. Mijn borstvoeding kwam dus helemaal niet op gang. Het gevoel van falen is dus érg herkenbaar. Ligt het aan mij dat ze zo vroeg is geboren? Wat had ik anders kunnen doen? etc etc. Ook hier steeds de opmerking: ooooh wat is ze klein! En ook bij mij ging die opmerking door merg en been en deed me steeds pijn. Ik moet zeggen dat ik nu durf te zeggen er eindelijk een beetje bovenop ben. Het gevoel van falen is er echter nog steeds een beetje hoor en heb dan ook een erg dubbel gevoel bij eventueel een tweede kindje. Maar voor nu: GENIET van jullie wondertje en vechtertje!!! Zo te lezen doet ze het hartstikke goed en zijn jullie erg lief voor haar. Complimenten voor jouw moed w.b. de borstvoeding! Laat je hier nog even weten hoe het met je gaat? Groetjes
Hier idem....Onze zoon is geboren met 29.1 en woog 1100 gram, een week later nog slechts 900 gram, en was zo'n 35 cm. Ohhh wat klein, ooohh wat een raar hoofd....ohhh wat een vreemde oren, dat doet inderdaad zeer als dat gezegd wordt, alsof je het zelf zo hebt gewild. Bordtvoeding is nooit op gang gekomen, de weken dat hij nog maar een paar cc per uur dronk kon ik hem bieden, maar naarmate hij meer mocht hebben moest ik afhaken, ik mocht blij zijn is ik 40cc per dag kon kolven. Wat een commentaar ik daar op heb gekregen als mensen vroegen hoelang ik BV heb gegeven en ik moest zeggen....6 weken. Je zult wel niet goed genoeg je best hebben gedaan enz,enz. Also ik al niet genoeg schuldgevoel had Ik ben op vrijdag om 19:30 bevallen, (spoedkeizersnede) en heb onze zoon helaas niet bij me mogen hebben, pas 5 uur later heb ik hem voor het eerst mogen zien. Hij lag in de couveuse, en pas op zondagavond (2 dagen later) mocht ik hem voor het eerst na veel aandringen even 5 minuutjes op de borst. Na 4 weken NICU 2 weken High care en nog 2 weken in een gewoon bedje mocht hij eindelijk mee naar huis, hij was toen 8 weken oud, een zwangerschapstermijn van 36 weken, en woog 2 kilo. Ohhh wat kreeg ik en omperkingen als ik zei dat hij al 2 maanden oud was. (je geeft hem volgens mij niet genoeg te eten hoor was een veel gehoorde :x) Thuis toen ik eindelijk een beetje zekerder werd trof ík hem 1 maand later op een avond blauw in zijn bedje aan, hij was gestopt met ademen. Gozijdank liep ik toevallig binnen toen het net gebeurd was, en heb hem kunnen reanimeren.............. Ambulance erbij en weer met spoed naar het ZH waar hij toen weer een week gelegen heeft. Hier zal ik nooit van mijn leven overheen komen, maar nu bijna 2 jaar later wordt alles langzaam minder en beter. Onze zoon doet het goed, en is een lief kereltje, maar verschillende opmerkingen doen me nog steeds pijn, en dat zal denk ik altijd zo blijven. Je hebt niet gefaald, en moet dat ook niet denken (is lastig weet ik) maar geniet van je prachitge meisje, want het vliegt voorbij. Dikke knuffel en sterkte de komende periode
omg pascale... ik heb er ff geen woorden voor! wat ben ik blij dat alles nog goed gekomen is en je ventje het prima doet.... en eerlijk gezegddoet het me erg veel deugd te zien dat er zoveel meiden zijn die zich ook zo voelen... dat geeft weer moed! Ik voel er me iig stukken beter door!!! bedankt daarvoor aan jullie allemaal!!!
Hier een mama die Zoey kreeg met 34 weken geluikkig ken ik het gevoel van falen niet meer dat als ze misschien wel langer had gezeten ze er niet meer was geweest. Er moet een reden zijn waarom mijn dochter eruit wou. BV liep hier gelukkig wel goed ze kreeg het via een zonde en ik kolfde elke 2 uur Toen ze 1 maand oud was ben ik live gaan voeden maar omdat ze weinig dronk kwam ze elke 2 uur . Dus hoe moeilijk ook probeer het niet als falen te zien maar juist als oplossing want wie weet had het veel erger kunnen aflopen als je kleintje wel was blijven zitten. En leg je kleintje lekker vaak aan is goed voor de BV . En ook niet stressen of deprie zijn want dat is ook niet goed. Kijk naar je baby en wees gelukkig . Jullie zijn er beide gezond uit gekomen en gaan nu een geweldige tijd tegemoet.