Ik ben er achter gekomen dat ik zwanger ben (37 jaar), twee kruitvat test er op los gelaten en direct 2 dikke strepen (geen ontkomen aan).. PANIEK! Niemand weet het nog, ik wil het wel vertellen maar niemand verwacht dit van mij, wel vaste relatie maar lat, dat ik het eigenlijk niet durf te vertellen en ik weet eerlijk gezegd ook niet zo goed wat ik met mezelf aan moet op het moment. Ik denk dat ik inmiddels 6 weken ben? Laatste menstruatie was op 23 mei.. Ik ga morgen de huisarts maar eens even bellen voor een afspraak misschien kunnen ze iets van een echo maken of zo? Dat ik het kan zien en makkelijker geloof heb namelijk nog niet echt veel last van iets, behalve dan dat mijn buik iets rommelt en beetje steekt en opgeblazen is en ik het nu al in de weg vindt zitten Bedankt alvast!
Dit is een donderslag bij heldere hemel voor je, of waren jullie bezig om zwanger te worden? Aan je bericht te zien denk ik het eerste, dus dan snap ik de paniek. Maar wat de buitenwereld denkt is niet belangrijk. Wat jij ervan vind dat is wat telt. Ik feliciteer je toch, van harte gefeliciteerd met dit wonder! Hopelijk kan je er snel zonder paniek van genieten!
Idd als donderslag bij heldere hemel en stiekem wilde ik het altijd wel maar twijfelde altijd. Ik hoop ook dat ik snel een beetje rust heb gevonden en natuurlijk is het iets heel moois maar ik moet echt even wennen Ik zou graag een echo hebben volgende week ofzo, moet je dat aanvragen of komt je huisarts er zelf mee?
Gefeliciteerd, als er een reden voor is dan krijg je altijd een vroege echo. Nou hopelijk wen je snel aan en lekker genieten dan
eerst, Gefeliciteerd! Weet je LAT het al, of durf je het hem ook niet te vertellen Ik denk dat de huisarts je doorstuurt naar de verloskundige(vk). Dat is meestal zo in NL, alleen in sommige buitengebieden doen de huisartsen het nog zelf. Als je erg twijfelt over de termijn, doet de VK vaak wel een vroege echo. Je kunt het in ieder geval vragen. Anders heb je meestal bij 10-12 weken de eerste echo. Duurt nog even, maar overkomelijk.. De rest van de situatie zal zich moeten uitwijzen. Hoe mensen reageren etc. Maar als je er zelf blij mee bent, dan ben je al een heel end!
Nee die weet het ook nog niet (oeps) Stel dat het mis gaat, moet ik aan iedereen gaan uitleggen dat het fout is gegaan en dat lijkt mij behoorlijk emotioneel dat ik denk dat ik het dan liever bij mezelf houd... Ik zou graag weten hoe ver ik al ben, eigenlijk niet echt veel last tot nu toe?! Gister avond hoofdpijn nu klein beetje en niet noemenswaardig, wel het idee dat mijn buik heel erg opgezet is en dat zit me eigenlijk wel een beetje in de weg
Zo'n opgezette buik is wel normaal. Zijn je darmen die opgezet zijn. Meestal trekt dat nog wel weg, doordat de echte buik komt. En klachten hoeven ook niet perse. Ik heb ook steeds weinig last. De eerste weken ook niet echt. Beetje een piek bij 10-13 weken, maar niks ernstigs. Niet iedereen reageert hetzelfde op die hormonen. Maar ik zou gewoon morgen een VK of huisarts bellen. Zou je het niet liever vertellen aan de vader, om juist evt verdriet te kunnen delen met iemand? Lijkt me moeilijk om voor je te houden. En wat zou hij zeggen als je met 12 weken met een echo op zijn stoep staat Nee, is echt jou keus, maar lijkt me erg eenzaam voor vreugde of verdriet.. En we hopen op een plak-baby natuurlijk..
O wat snap ik goed hoe jij je voeld.. mag ik weten hoe je vriend er evt tegenover zou staan?? Ik weet niet of jullie het er ooit over hebben gehad natuurlijk Ik wil je 1 advies geven.. volg hoe dan ook je eigen gevoel en mocht manlief er niet blij mee zijn.. blijf je eigen gevoel volgen.. hoe erg je ook overrompeld bent.. Hoe stom het nu ook klinkt alles komt goed... ik ben van de eerste ook onverwachts zwanger geworden en ik stond er alleen voor.. ik werd door alles zo overvallen dat ik ff niet meer wist waar ik het moest zoeken.. en de hormonen werken op dat moment ook niet erg mee.. ik heb een gesprek gehad met het fiom die zijn er voor je als je ongewenst of ongepland zwanger word en het ff niet meer weet.. zij hebben me heel erg geholpen.. ik ga je toch feliciteren.. geniet er zoveel mogelijk van.. voor je het weet kijk je jaren later terug te kijken naar deze zwangerschap en vind je het erg jammer dat je er niet meer van genoten hebt..
Phoe das heel erg schrikken geweest voor je. Toch gefeliciteerd! Hoop dat je snel een echo krijgt en dat je er snel blij mee kunt zijn... Succes!
ik zou als ik jou was toch de verloskundige bellen (of de gynaecologie afdeling van het ziekenhuis in de buurt) die kunnen dan een echo voor je maken! snap dat het schrikken voor je is!!! maar als je er zelf wel blij mee bent....dan is het goed toch?! en dan maakt het niets meer uit wat de rest van de wereld vind! dan is het jij en je kind(je) en ik durf te wedden dat je echte naasten en (echte) goede vrienden zullen t misschien in het begin beetje gek vinden maar een kindje is iets prachtigs dus ze zullen je (na aan het idee gewent te zijn) door dik en dun steunen! en t zeker heel leuk voor je vinden!!!! en zoals hier al eerder is gezegt, ik zou toch overwegen om het de papa te vertellen! voor de vreugde samen maar ook voor het verdriet als dat nodig is! en je zal hem nodig hebben meid! en vooral bij de eerte echo dan is het fijn als hij met je mee is! dat is een moment om samen te ervaren. (indien hij t geweldig vind, maar er niet bij is geweest omdat hij t niet wist, zal hij dat wellicht niet leuk vinden) en als hij toch anders reageert op het nieuws, heb je het hem iig WEL verteld en de keus aan hem gelaten! maar dan nog moet je voor jezelf en je eigen gevoel kiezen!!! maar voor nu: toch gefeliciteerd meid!!!!! probeer er lekker van te genieten!
Nou ik vindt het alemaal maar lastig! Diep in mijn hart vindt ik het leuk maar alles staat een beetje op zjn kop.. Ik weet zeker dat mijn vriend er weinig problemen van gaat maken zoals ik dat nu in schat, doet hij dat wel heb ik ook besloten dat dat dan zijn probleem is en niet het mijne en ik me dan hoogst waarschijnlijk ook el red, onze relatie is nog geen jaar en heeft dus ook geen vaste basis.... Dinsdag heb ik een afspraak met de huisarts dat wacht ik allemaal even af. Is het gek dat ik eigenlijk gewoon alleen die echo wil doen? Eigenlijk wil ik nu ook gewoon alleen zijn, misschien de hormonen? Vindt het lief dat er zoveel mensen zijn die toch even een hart onder de riem steken! Thanks!
het komt wel voor ja dat zwangeren in zichzelf gekeerd zijn.. heb het ook in periodes gehad... laat me lekker met rust.. zit niet aan mijn buik alsof ik een object ben.. of gewoon lekker in huis jezelf opsluiten.. lekker alleen met je eigen ding
O gelukkig! Ik ben normal iemand die echt zijn mond niet kan houden, alles wat er met mij gebeurd deel ik met in ieder geval familie (ouders etc) Gek genoeg heb ik dat nu helemaal niet eerlijk gezegd baal ik daar een beetje van. Met mezelf afgesproken dat ikdinsdag na bezoek huisarts het nieuws toch maar even bekend maak.... Vindt mezelf zo stom nu! Ben gek op kinderen maar misschien omdat het niet gepland is dat het toch beetje te dichtbij komt / te spannend wordt???
ik weet niet of het voor jou ook geld.. maar ik was vooral bang voor de reactie van anderen... achteraf stom van me dat ik me daar zoveel van heb aangetrokken.. lang niet alle reacties waren positief.. en veel dachten het beter te weten bij mij.. ga uit van je eigen gevoel.. ik heb zelfs oporlog gehad met mijn ouders.. maar deze waren ook niet blij met de 2e zwangerschap.. en denk met deze zwangerschap ook niet... maar goed.. ik ga voor mijn eigen geluk.. heb ik niet iedereen bij nodig..
Gefeliciteerd! Ik werd op mijn 37 e ook zwanger van mijn LAT relatie. En hoewel ik het grotendeels alleen zwangeren en moederen best pittig vind, ben ik héél blij dat het toch zo is gegaan zoals het is gegaan. Wij waren er samen overigens blij mee en hebben het nieuws juist wel snel gedeeld met de familie, omdat ik juist zoiets had van: als het misgaat wil ik juist dat men het al wist. Door omstandigheden latten we nu nog, maar het weekend-ouderschap gaat hartstikke goed. Ik wens je een heel goede zwangerschap toe !
O wat fijn dat jullie dit zo oplossen! Ik merk dat ik op het moment alles zelf wil doen, beetje raar maar goed! Jou LAT vindt het ok om het zo te laten? ik vrees dat mijn vriend bedenkt dat we nu direct samen moeten gaan wonen en dat zou betekenen dat ik moet verhuizen en dat wil ik niet! Bel straks wel even de huisarts want wil eigenlijk toch eerder een afspraak dan de geplande as dinsdag, ik wordt een beetje gek van mezelf