Mijn verhaal

Beste lezer,

Hieronder vind je mijn bevallingsverhaal. Ik heb het opgeschreven om het een plaatsje te kunnen geven, om het te verwerken. Ik weet het, het is héél lang, dus degene die de moed heeft om te lezen, chapeau.


24 oktober 2010. Hoewel dit niet de geboortedatum van mijn kinderen is, begint hier mijn bevallingsverhaal. 26 weken zwanger ben ik, van een tweeling. Een jongen en een meisje. Een zwangerschap die er niet zomaar gekomen is, maar het resultaat is van een jarenlange uitputtingsslag langs dokters en ziekenhuizen. Uiteindelijk is het bij de vierde ICSI-poging gelukt. Tot nu toe verloopt de zwangerschap voorbeeldig. Ik voel mij de gelukkigste mens op aarde met deze twee wriemelbeestjes in mijn buik.

Tot de nacht van zaterdag op zondag. Buikpijn. Overgeven. Ik voel meteen al dat er iets echt mis is, maar wil mijn echtgenoot – en ook mezelf – niet ongerust maken. Tegen de ochtend zoek ik met een bang hartje op internet naar de symptomen van een blindedarmontsteking, want die pijn zit toch wel heel rechts. Met het lezen breekt het zweet mij uit. Dit is serieus.

Om zes uur ’s ochtends komen we aan op de spoedafdeling in het ziekenhuis. We worden doorgestuurd naar de afdeling materniteit, hoewel ik al weet dat ze mij daar niet zullen kunnen helpen. Ik word aan de monitor gelegd, mijn hartslag wordt gemeten… alles oké. Mijn gynaecologe, die opgebeld wordt door de verpleging, stuurt mij weer naar de spoedafdeling. En dan gaat het snel. Voor ik het weet staat er een chirurg naast mijn bed die vertelt dat hij mij nù gaat opereren, zelfs al kunnen ze op de echo geen appendix vinden. Laparoscopisch, maar als het moet, maken ze een grotere incisie. Onder lichte verdoving, en ik krijg weeënremmers.
Een uurtje later ben ik weer op materniteit. Ik krijg er een kamer op het einde van de gang. Nog half slapend word ik aan de monitor gelegd. En daar zijn ze, de twee hartjes. Opluchting. Niet veel later komt de gynaecologe langs voor een echo. Alles lijkt in orde.

Vijf dagen lig ik er, met een maagsonde en een drain, die uit moet omdat ik ineens verga van de pijn. Iets met het vacuümtrekken van de drain. Ik ben al blij dat hij weg is. Pijnstillers krijg ik amper. Ik leef van Dafalgan naar Dafalgan en ben blij als de pijn na een dag of drie wegtrekt.

Bij de volgende controle bij de gynaecologe lijkt alles in orde. Ik ga nog op controle in het UZ voor een uitgebreide echo. Ook daar is alles in orde. En ik? Ik houd mij stoer, want na zes jaar wachten ga ik écht niet flauw doen over een zwangerschap. Misselijkheid? Dat hoort erbij. Overgeven? Welke zwangere vrouw geeft nu niet over? Drie weken na de operatie voel ik mij zo zwak dat ik op de badkamervloer blijf liggen om over te geven, te slap om mijn hoofd boven de WC te houden. Maar toegeven dat het slecht gaat? Nee hoor, ik was toch de gelukkigste mens op aarde?

- zie volgend bericht voor het vervolg -

 

18 november 2010. Ik sta op en besluit mij te ‘herpakken’, een gedachte die ik in daden omzet door de onderkastjes van de keuken leeg te halen en te schrobben. Tien minuten en een half kastje verder krijg ik hevige buikpijn. Even rusten, denk ik, en leg mij op de zetel. Ik merk meteen dat ik niet meer recht kan. Gelukkig heb ik mijn telefoon binnen handbereik. Vijf minuten later is mijn zus er, tien minuten later staat de ambulance voor de deur. Tegelijk met de MUG komt ook mijn echtgenoot aan. Geen bloedverlies, geen vruchtwater, geen opening. Alleen een niet te houden, snijdende pijn. Ik word – amper nog bij bewustzijn – naar het UZ gebracht.

In het UZ word ik aan de monitor gelegd en krijgt een stagiaire de opdracht mij te helpen de pijn te beheersen. Arm kind. Ik schreeuw, val flauw, huil en heb geen oren naar haar vriendelijke goede raad om de pijn weg te puffen. Deze pijn valt niet weg te puffen. Ik schreeuw dat dit geen weeën zijn, dit gaat niet op en af, dit is een constante, verscheurende pijn die mij werkelijk buiten zinnen brengt.
Na wat uren lijkt te duren blijkt de hartslag van één van de kinderen af en toe weg te zakken. Bradycardie. Een woord dat ik de komende dagen en weken nog vaak zal horen. Wat ik eigenlijk al uren weet, wordt nu ook gezegd: ze zullen de kinderen nu geboren laten worden. Ik protesteer, meer omdat ik vind dat dit als moeder van mij verwacht wordt, dan omdat ik écht nu niet wil bevallen. Ik kàn niet meer, deze pijn is verschrikkelijk.

Ik word naar het operatiekamer gebracht. Daar wordt nog een laatste keer een CTG genomen. Omdat op dat moment beide hartslagen goed zijn, mag ik met epidurale verdoving bevallen. Het is een hele klus mij op het bed rechtop te zetten voor de ruggenprik. Als de naald goed zit en de verdoving begint te werken, zak ik uitgeput weg in een pijnloze halfslaap. Mijn man, die een hele tijd op de gang heeft moeten wachten, wordt pas weer binnen gelaten als ze mijn buik al open hebben gesneden. Hij haast zich naar het hoofdeinde. Terwijl ik de handen van de dokter in mijn buik voel wroeten, overlopen mijn man en ik snel nog de voornamen. Zoë voor het meisje, dat staat vast. Voor de jongen Nathan, of toch nog wat anders? Nee, het wordt Nathan.

Om 16u30 wordt Zoë geboren. Mijn man die half rechtstaat, ziet in de handen van de dokter een piepklein mensje dat belletjes vruchtwater uitblaast. Ze wordt meteen meegenomen naar een aangrenzend kamertje waar een neonatoloog en zijn team zich over haar ontfermen. Ik lig te wachten en ben mij totaal niet bewust van de paniek die opeens aan de andere kant van het opgetrokken laken ontstaat. Mijn man ziet wel de bezorgde blik in de ogen van de beide gynaecologen en probeert mij af te leiden. Niet moeilijk, ik ben er op dat moment niet helemaal bij.

Om 16u34 haalt de gynaecoloog een tweede, nog kleiner mensje uit mijn buik. Ook hij, onze kleine Nathan, verdwijnt in de richting van zijn zusje. Mijn man, geschrokken bij de aanblik van dit grauwe, slappe kindje, is er niet gerust in. Ik heb niks door en ben blij dat deze vreselijke beproeving eindelijk achter de rug is. Bovendien zakt mijn bloeddruk zo sterk, dat ik duizelig en nog verwarder word.
Als de wonde gehecht is, buigt de gynaecoloog zich over mij heen en vertelt dat ze moeite hebben gehad om Nathan ‘eruit te krijgen’. Normaal gezien is zo’n tweelinggeboorte ‘floep floep’, wij moesten het doen met ‘floep, wringwringwring’. Ook lieten de placenta’s makkelijk los, wat kan wijzen op een placentaloslating. Omdat dit ook de pijn zou verklaren, lijkt dit het meest logische. Wij zijn het met hem eens dat dat er nu niet meer toe doet. En dan zijn ze daar, een couveuse op wielen met daarin de kleinste kindjes die ik ooit gezien heb. Ik zie Zoë meteen, een piepkleine versie van een rozige baby. Nathan kan ik niet vinden, tot de arts-assistent mijn blik trekt naar een bruin-grijs hoofdje aan Zoë’s voeteneinde. Ik doe mijn best vertedering te veinzen, maar weet meteen: dit is een heel ziek kindje.

Na een uurtje op recovery word ik met bed en al naar Intensieve Neonatologie gebracht en tussen de couveuses van Zoë en Nathan gezet. Van in mijn bed bekijk ik de twee mini-mensjes die een paar uur eerder nog veilig en warm in mijn buik zaten en nu aan allerlei slangetjes in een glazen bakje liggen te vechten voor hun leven. Zoë doet het prima, horen we, die krijgt alleen nog CPAP om haar longetjes open te houden. Met de broer gaat het minder goed. Hij ligt aan de beademing, ademt wel zelf maar krijgt zuurstof bij. Bovendien is zijn bloeddruk erg laag en is er ondertussen medicatie opgestart om dit in orde te krijgen.

- zie volgend bericht voor het vervolg -

 

Een assistent-arts maakt ons wegwijs in de wondere wereld van neonatologie. We krijgen een aantal folders in onze handen gedrukt en hij overloopt met ons de belangrijkste zaken. Kindjes die te vroeg geboren zijn, ontwikkelen zich soms trager of anders dan op tijd geboren kinderen. Ze hebben een grotere kans op ADHD en autisme. Soms een armpje of beentje dat niet mee wil. Ik krimp in elkaar bij elke onheilstijding en vraag mij af hoe het nu verder moet. Mijn man krijgt de raad in de buurt te blijven. En we worden nog gevraagd of we willen dat Nathan gedoopt wordt. Nee, dat hoeft niet. Als ik voorzichtig opper dat sommige kindjes het toch ook goed doen, ondanks hun lage geboortegewicht en moeilijke start, haalt hij mij vastberaden uit mijn illusie. Als de verpleging mij terugbrengt naar materniteit, zie ik de kaartjes die de verpleging aan de couveuses gehangen heeft. Zoë, 1400 gram. Nathan, 1200 gram en 37 cm. Ik voel mij geen moeder. Ik voel alleen maar koude.

De volgende dagen gaan in als in een roes voorbij. Ik heb nog steeds veel buikpijn, waarvan niemand de oorzaak schijnt te vinden. Als we de kinderen bezoeken op neonatologie, verlang ik eigenlijk alleen naar mijn bed. Bovendien brengt een bezoek aan de kinderen de eerste dagen weinig goed nieuws en kan ik al die sombere berichten niet aan. Nathan heeft andere medicatie bijgekregen voor zijn bloeddruk. Omdat hij de tweede dag vreemd bewoog en de artsen dachten dat hij epileptische aanvalletjes had, ligt hij nu constant aan een EEG. Hiervoor zijn er elektrodes onderhuids ingeplant op zijn hoofdje. Er worden elke dag echo’s van zijn hersentjes gemaakt. Tot nu toe zijn die allemaal oké, maar geen enkele dokter wil ons positief nieuws geven. Daarvoor is het allemaal nog te vroeg. Hij krijgt twee keer een bloedtransfusie. Ik kan alleen dat minuscule handje strelen, waarop een grote blauwe plek zit van het vele prikken. Ik ben bang om van hem te houden.

Maandag 22 november. De kinderen zijn 4 dagen oud. De professor komt langs terwijl ik aan de computer in mijn kamer de geboortekaartjes in orde breng. Overmorgen mag ik naar huis. Hij is de deur amper uit als ik buikpijn krijg. Ik haal nog net mijn bed. Tien minuten later staat de professor weer bij mij. Hij begrijpt er niets van, ik was net zo goed. Ik kan nog amper praten van de pijn en kan nog net uitbrengen dat dit dezelfde pijn is als donderdag. “Ja maar mevrouw, u hebt nu geen placenta meer” lacht hij. Ik kan hem wel slaan. Een uur later lig ik onder de CT-scanner. Twee uur later lig ik aan de morfine en antibiotica. “Abcessen in mijn buik”, krijg ik te horen van een arts-assistent. Vrij en ingekapseld vocht en etter. De morfine doet zijn werk wel, en ik zak weg…

Vijf dagen lig ik daarna op Intensieve Zorgen. Ik word twee keer geopereerd aan wat later een buikvliesontsteking blijkt te zijn. Er wordt veel etter, necrotisch weefsel en een eierstok weggehaald. Ik krijg sepsis en lees later in mijn dossier ook het veelzeggende “septische shock”. Ik zweef door de dagen, verdoofd door de morfine. Mijn man, ouders en zus komen op bezoek en brengen foto’s van de kinderen mee. Als ik hoor dat ze oké zijn, zak ik weer weg. Ik ben zelfs niet in staat mij zorgen te maken.

Pas zondag zie ik ze weer, dit is ook de dag dat ik naar de dienst abdominale heelkunde overgebracht word. Ik mag ze vasthouden en voel vandaag voor het eerst iets wat later uitgroeit tot het ‘moedergevoel’. In de twee weken die volgen, bezoek ik de kinderen dagelijks. Nathan doet het wonderlijk goed en wordt elke dag wel van een slangetje verlost. Tegen het einde van de derde week krijgen we te horen dat de kinderen niet meer op Intensieve Neonatologie moeten blijven en overgebracht kunnen worden naar het ziekenhuis in onze buurt. Ze mogen nog wel in het UZ blijven tot ik uit het ziekenhuis mag.

- zie volgend bericht voor vervolg -

 

In die laatste week krijgen we ook een gesprek met de professor-neonatoloog die onze kinderen behandelt. Over Zoë is hij kort: ze doet het sinds het begin goed en hij voorziet dan ook geen grote problemen in haar ontwikkeling. Over Nathan is hij minder positief: hoewel alle hersenonderzoeken tot nu toe goed waren, is er een kans dat hij zuurstoftekort geleden heeft en daardoor hersenschade opgelopen heeft. Omdat de kinderen opgevolgd zullen worden in het COS, raadt hij ons aan te wachten tot hij gecorrigeerd 3 maanden is, en dan eventueel een MRI te laten maken.

De laatste dag in het UZ wacht ons echter een minder aangenaam gesprek met een arts-assistent. Er ligt een klein kaartje op Nathan’s couveuse met daarop datum en uur voor een afspraak op de kinderafdeling. Voor die MRI, krijgen we te horen, want de dokter vond het toch beter die meteen al te plannen. Bovendien was zijn motorisch onderzoek niet goed en vertoont hij een afwijkend bewegingspatroon. We moeten rekening houden met een grote kans op een lichamelijke afwijking. En misschien mentaal, maar daar kunnen ze niets over zeggen. Er volgt een schamper zinnetje dat wekenlang door mijn hoofd blijft spoken: “Tja, hij hoort, en da’s ook neurologisch”.

De kinderen worden overgebracht naar het ziekenhuis dicht bij huis om te groeien en te leren drinken. Dit laatste kost wat moeite, maar uiteindelijk mogen we ze op 10 januari, meer dan twee weken nog voor de uitgerekende bevallingsdatum, mee naar huis nemen. Zoë weegt 2,6 kg, Nathan iets minder. We hebben bewust niets verteld over onze bezorgdheid om Nathan. Pas op de dag van hun ontslag vragen we aan de kinderarts wat zij nu van hem vindt. Zowel zij als de verpleging vinden hem prima, in elk geval veel beter dan wat de dokter in het UZ ons vertelde.

In de maanden die volgen ontwikkelen zowel Zoë en Nathan zich voorbeeldig. De MRI die begin februari van Nathan’s hersentjes gemaakt wordt, toont aan dat er geen schade is, en als ze op de gecorrigeerde leeftijd van 3,5 maanden getest worden in het COS, steekt ook daar de dokter haar tevredenheid niet onder stoelen of banken. Van een afwijkend bewegingspatroon is niets meer te zien en verder doen beide kinderen het prima.

En met mij? Ik krijg in december, twee dagen na mijn ontslag uit het UZ, een infectie op de wonden van de drains. Ik lig een week in het ziekenhuis in de buurt, dichtbij de kinderen, en kom daarna maar langzaam weer op krachten. Eind januari volgen nog twee operaties aan het laparatomielitteken en uiteindelijk duurt het tot begin maart eer alle wonden dicht zijn. Een MRI brengt in april heel veel vergroeiingen aan het licht, maar stilaan trekt ook die pijn weg.

1 juli 2011. De kinderen zijn zeven maanden, wegen samen meer dan 14 kg en enkel hun iets kleinere lichaamsbouw getuigt nog van hun moeilijke beginperiode. Tot nu toe zijn Zoë en Nathan nog geen enkele keer ziek geweest, op een banaal kuchje na. De problemen rond hun geboorte en hun wonderbaarlijke herstel, samen met mijn eigen ziekteverloop, maken mij des te dankbaarder voor elk moment als gezin. Ik heb geleerd dat het ‘moedergevoel’ er niet meteen hoeft te zijn en kan groeien, tot het een niveau bereikt hebt waarbij je je één voelt met je kinderen. Als ik naar ze kijk, zie ik nog steeds door die baby van zeven maanden het amper een kilo wegende minimensje aan de CPAP, verdrinkend in een minipamper en met blauwe plekken op de handjes.

 

Zoë, de dag van de geboorte

 

Nathan, 1 dag oud.

 

Mijn twee grote wondertjes nu !

 

Lautjuhhh en Panter,

Nogmaals, chapeau om de moeite te doen om het allemaal te lezen. Het opschrijven deed mij wel deugd omdat ik alles op een rijtje kon zetten en nog eens herbeleven...

Met mij gaat het momenteel goed. Bijna geen pijn meer en eigenlijk bijna weer de oude (van voor de zwangerschap).

De dokters die ons toen behandeld hebben (de kinderen én mij) zijn het erover eens dat het een wonder is dat we er alledrie heelhuids én kerngezond uitgekomen zijn.

Groetjes, nathanzoe