Hoi mama's, Wederom stelt mijn bijna peuter me weer voor raadsels... Het loopt gewoon niet lekker. Ik heb het gevoel dat we constant strijd hebben. Ik ben van mezelf best wel strikt. Dat ging op zich allemaal best heel goed, totdat de peuterpuberteit zich aandiende. Sindsdien wil het gewoon niet, we zitten niet op 1 lijn ofzo... Alles wat we doen mondt uit in strijd, een krijsende/driftige peuter en ik word daar erg chagerijnig en geïrriteerd van. Slecht, ik weet het, maar ik weet gewoon even niet wat ik ermee moet. Ik wil graag even jullie advies over de volgende situaties: - B. ligt aan de borst, Lucas moet even zelf spelen. Ik heb dan al een ruime tijd met hem samen gespeeld. Hij gaat dan zijn kleurboek kapot scheuren en wil dat ik die ga maken. Staat constant huilend en tierend naast me tijdens de voeding. - 'Klieren' met eten. Druiven in zijn mond proppen en dan allemaal er weer uit laten vallen, met zijn handen in zijn melkbeker, alles van tafel pakken, driftig worden als ik iets wegzet/afpak, voeten op tafel leggen, niet weten of hij klaar is (als ik het weghaal is het huilen, maar eten doet hij ook niet...) - Zelf spelen als ik eventjes iets moet doen is erg moeilijk. Even een kaartje schrijven, boodschappenlijstje maken, huishoudelijk klusje. Soms moet ie gewoon even zelf spelen, heb ik weer constant een huilend en dreinend kind naast me. - Boekje lezen, kleuren, spelletje e.d. eindigt altijd in 'gezeur'. Kapot maken, gooien, etc. Ik vraag me af of en hoe jullie op deze situaties in gaan. Ik snap die peuterpuberteit gewoon niet zo goed vrees ik, kan iemand me helpen?
Het is echt een fase, wij hebben die net achter de rug. ecvht grenzen verkennen, en vooral overal tegenin gaan. Ik herken het heel goed. Bij ons was dat het eerste moment dat we een time-out hebben ingevoerd, daarvoor heb ik ze nooit 'gestraft'. En nu zag ik echt dat het nodig was om ze even uit de situatie te halen. - drama aan de eettafel: na 3x waarschuwen heb ik het kind op gegeven moment met de stoel en al in de woonkamer gezet, en gingen wij als gezin verder eten. na 2min liep ik er weer naar toe, vroeg 'wil je nu wel eten?', als ze Ja zeiden, bracht ik ze weer aan tafel. Als ze Nee zeiden, of als ze weer gingen klieren was dat de teken dat ze echt geen honger hadden, en konden ze gewoon van tafel; - drama-gejengel ben ik even gaan negeren. Het ging hier ook maar door, hoeveel aandacht ik ook probeerde te geven. Ik was op gegeven moment alleen maar bezig met luisteren, uitleggen, aandacht geven, en 2 tellen later gingen ze weer jengelen. Ik werd er echt gek van. maar het lichtpuntje is: hier is het over! Echt, en het was echt een sprong. Ik heb nu ehel andere kinderen, die vragen echt om iets!!! En als ze weer beginnen te dreinen, vraag ik of ze naar bed willen. Ze roepen dan meteen Nee, en houden ermee op. Heerlijk
Het is inderdaad een fase. Wij zitten er ook nog in. Het is wel al minder, maar sommige dagen vind ik mezelf echt verschrikkelijk omdat ik dan alleen maar politie agentje aan het spelen ben. Ik reageer hetzelfde als altijd op de dingen die niet mogen. En als hij blijft doorgaan, krijgt hij een time out. Met name tijdens het eten gebeurt dit vaker. Ik doe dit hetzelfde als Adi.
Ja hoor ook ik zit midden in deze -ik moet zeggen zeer irritante- fase. gooien met spullen, krijsen, haar zusje slaan zijn haar favoriete bezigheden als ze iets niet mag. Verder vraagt ze per dag 300% van je aandacht en wordt boos als haar zusje ook aandacht krijgt. Slapen is dramatisch, duurt een uur voor ze slaapt waarin wij minimaal 4x naar boven kunnen lopen, als ze 's nachts of 's morgens wakker wordt is het direct weer brullen, terwijl ze altijd lief ging slapen en als ze wakker werd lekker met haar knuffels ging spelen. negeren en time-outs dat is wat wij doen, en als ze wel heel lief is juist veel aandacht gaan geven. En natuurlijk ook gewoon corrigeren als ze iets doet wat niet mag. Ik ben momenteel echt "blij" als ze weer een dagje naar het kinderdagverblijf is Ik blijf mezelf continue influisteren: het is een fase, het is een fase....
Ik heb geen tips, hier net zo'n peuter-monster!! Wordt er ook zo chagerijnig van! Zeker nu het weer een paar dagen achter elkaar raak is! Als het dan weer eens een halve dag goed gaat ben ik het weer vergeten, maar nu vanmorgen was het dus weer helemaal raak! Heb ook een April-baby en dat samen is op sommige momenten niet echt een goede combi! Voel me nu gewoon helemaal saggo, heb ook even geen zin meer om het gezellig te maken. Heel fout, ik weet het, ik moet er gewoon boven staan, maar ja... Ik kan alleen maar zeggen, ik weet hoe je je voelt...
oh ja hier ook zo`n peuterpuber... Zo vermoeiend soms en moet je ertegenin gaan of niet? Tja ik vindt dat ze moet luisteren ook al zit ze nu in zo`n fase...maar erg vermoeiend hoor...
Hier ook een driftkikkertje! Dochterlief is nu anderhalf en krijst de boel bijeen als er haar iets niet zint. Gelukkig is dit mijn 2e en kan ik er beter mee omgaan dan bij de oudste. Bij hem was ik meestal wanhopig bij zo'n situaties, hier niet meer. Zelf in het openbaar heb ik er weinig moeite mee, ze krijst, ik negeer haar. Bij het eten zet ik haar in haar park als ze lastig is en daarna ga ik haar vragen of ze nog wilt eten. Dan zegt ze ja en eet ze meestal gewoon verder. Ik ben benieuwd hoe het gaat gaan als de 3e er zal zijn .
En onthoud, het is best een lange fase. kan wel tot ze 4 worden duren. Isabella begon gelukkig pas met 2,5. Maar daarna basrte de bom ook goed. Gewoon heel streng zijn en direct gedrag stoppen werkt heel heel erg goed. Verder heb ik mezelf aangeleerd zo rustig mogelijk te blijven. Juist heel zacht gaan praten als ik boos ben. Of goed gedrag juist heel erg te belonen. Hier is ze gelukkig al een beetje uit het peutergedrag nu ze naar school gaat.
Mijn zoontje heeft niet zo'n fase gehad, maar wel af en toe van die dagen. Ik merk dat het werd versterkt als ik er inderdaad te dicht op zat en constant hem aan het corrigeren was. Wanneer ik mezelf op een bepaald punt voorhield dat dit niet ging werken en dat ik het gewoon even moest negeren, ging het al een stuk beter. Met het eten idem dito. Mijn zoontje kan er ook een puinzooi van maken. Of hij "lust" het niet. Als ik hem dan dwing wel 1 hap te eten, wordt het alleen maar erger. De volgende keer zegt hij al nee voordat hij een hap heeft geproefd en daarna wordt het 1 groot drama om er uberhaupt 1 hap in te krijgen. Als we de boel gewoon de boel laten en geen aandacht geven aan het wel of niet eten, gaat hij juist vanzelf weer eten. Misschien niet dezelfde avond of de volgende dag, maar wel daarna. Ik ben ook best strikt en merk ook dat ik constant aan het "vechten" ben met hem als hij zijn dag niet heeft. Het werkt in zijn geval dus echt om dan de regels maar wat soepeler toe te passen. Natuurlijk blijven er grenzen, maar ik verleg mijn focus. Of ik ga even de afwas doen terwijl ik hem voor de TV zet. Wil ook nog wel eens wat rust in de tent brengen.
Herkenbaaaaaar! Pfff... ben stiekem zelfs blij dat wij niet de enige zijn met zo'n mopperpot de laatste tijd. Maar goed, het zal wel een fase zijn (houd ik mezelf dan maar voor he).
Ik negeer met inachtname van bepaalde belangrijke regels. Ik moet zeggen dat Mini1 eigenlijk heel goed luistert (zeker naar mij, haar vader "playt" ze al vanaf haar geboorte ) maar inderdaad soms erg boos wordt als iets niet mag of als ze moe is en ze aandacht wil die op dat moment even naar haar zusje gaat ofzo. Maar dan negeer ik haar gejengel gewoon. En soms schiet ik ook uit mijn slof, wie niet? Dat is gewoon onderdeel van het grenzen opzoeken, soms overschrijden ze die grenzen ook. Met eten laat ik haar altijd maar haar gang gaan, anders eet ze niks meer. Alles moet zelf gedaan worden uiteraard, nou prima meid, eet jij toch lekker met je handjes! Als ze gaat klieren, wordt haar bordje weg gehaald en dat weet ze ook. Maar er blijven strijdjes, laatst wilde ze haar yoghurt opdrinken uit het bakje en ik wil dat ze tenminste dát wel met een lepel eet. Nou, daar ging ze hoor, 1 groot drama. Maar sindsdien zegt ze zelf: niet drinken, wel lepel eten mama papa . Erg grappig ook. O, dat is misschien ook wel een soort van tip als je het kan opbrengen: denk aan alle leuke dingen die nu ook gebeuren! Alle grappige uitspraken en acties die alleen peuters kunnen doen. (hier last van een ander fenomeen trouwens, waarbij ze vooral erg last heeft van zichzelf en dan ook zonder directe aanleiding in een soort van driftbui kan verzanden waar ze niet uit kan komen en waar ik geen contact met haar kan krijgen. Dan zet ik haar ook in het halletje, niet als straf, maar om haar zonder al te veel prikkels even uit te laten razen zodat ze tot zichzelf kan komen en ze weer getroost wil worden. Kan soms wel een halfuur duren... Dat vind ik erg zielig voor haar, je ziet gewoon dat ze zich geen raad weet met haar gevoelens)
niemand snapt de peuterpuberteit, ook je eigen peuter niet. die voelt zich ook gewoon rot, gefrustreerd, en noem nog maar 10 dingen op. het is een lange en vermoeiende periode voor iedereen. gewoon duidelijk en concequent blijven ookal lijkt het een bodemloze put.ookal lijkt het niet zo, ze hebben juist behoefte aan structuur en duidelijkheid.
Heel herkenbaar helaas. Hier momenteel ook veel meer achter-het-behang-plak-dagen dan dagen dat het leuk en gezellig is, vreselijk. En duurt dit nog 1,5 jaar?
Ik geloof meteen dat het voor Lucas ook heel frustrerend moet zijn, zeker in zo'n 'driftbui' lijkt het alsof hij niet weet wat ie met zichzelf moet. Ik probeer dan ook maar zijn gevoel te benoemen, maar ja... soms weet ik het ook niet Hier op dit soort dagen helaas ook wat meer tv (leve de DVD van het zandkasteel ), eigenlijk meer dan me lief is, maar de hele dag oorlog is ook geen optie. Ik probeer hem veel uit te leggen, maar het lijkt wel alsof dat allemaal niet aankomt ofzo, alsof ik spaans praat tegen hem! Normaal praten is voor hem ook opeens bijna niet meer mogelijk, alles gaat op een dreintoontje. Goed gedrag belonen probeer ik heel veel. Maar het rare is, dat hij dan ineens toch negatieve aandacht trekt. Zeg ik tegen hem: wat ben jij lief aan het eten! Gaat ie ineens lopen spugen Of hij geeft me een mep als ik hem een kus wil geven... Tja... wat moet je daar dan weer mee?
@mamamarije ja precies ... ach het is gewoon een fase denk ik dan maar...als ze dan eens erg lief is denk ik "waar is mijn meisje gebleven aaahhhh"
Een goede raad die ik ook heb gekregen is: pick your battles, dus bedenk je of het het waard is om standvastig te blijven. Niet alles hoeft een strijd te maken, soms maak je zelf die keuze om dat te doen. Waarom zou ik met een huilend of krijsend kind willen lunchen omdat ze van mij persé haar korstjes op zou moeten eten terwijl de lunch hartstikke gezellig is als ze niet haar korstjes hoeft te eten. Hetzelfde met TV. Als dat helpt om haar een beetje af te leiden of rustig te krijgen/houden, gaatie gewoon aan hoor. Maar bijvoorbeeld de trap op lopen mag *echt* niet en daar blijf ik wel standvastig. En inderdaad, structuur blijven bieden is altijd goed voor kinderen volgens mij, maar daarbinnen kun je veel vrijheden gunnen...
inderdaad geef duidelijk aan welke grenzen onaantastbaar zijn en houd je daar ook aan. Maar geef in andere zaken juist de ruimte. Geef je kind de mogelijkheid om meer vrijheid te verdienen. En blijf zelf rustig of gewoon een keer kort boos. Kinderen mogen best zien dat mama ook emoties heeft. Het probleem is echter dat je vaak opbouwt en intussen hartstikke geirriteerd bent, maar naar hem net doet alsof je dat niet bent. Dat is ook heel onduidelijk. Dus laat naar buiten dezelfde emoties zien als je vanbinnen hebt. Als laatste, bedenk je je eigen puberteit, je niet lekker in je vel zitten een beetje tussen fases in hangen enz, en tel er dan bij op dat je je nauwelijks verstaanbaar kan maken en nog helemaal geen referentiekader hebt. Dan is zijn gedrag een stuk beter te begrijpen.
Heeeel herkenbaar! Het is echt een fase! Mijn zoontje word maandag 2 jaar en is al maanden dwars / boos en noem maar op, ik dacht eigenlijk tot 2 dagen geleden dat hij miij echt geen leuke mama vond, maar sinds 2 dagen is hij ineens heel lief, een stuk rustiger en kan weer lief/ zelf spelen, nou dat kon hij al maanden niet allemaal, en ook zegt hij nu oke mama ipv neeeee! Dus ik hoop dat wij de fase nu een beetje uit zijn, en zo niet heb ik iig deze leuke dagen alweer te pakken! haha Succes en hou je vooral rustig!\ Ik heb niet alles gelezen, maar begrijp dat je ook nog een baby hebt, hier precies hetzelfde, zn kleine broertje is nu bijna 9 mnd.
ah ja hoor, hier ook zo'n stampende peuter, die met gebalde vuistjes staat te schreeuwen als het even niet zo gaat als hij graag wil. Heeeeel vermoeiend.. En inderdaad, JUIST tijdens het voeden gaat hij klieren omdat hij weet dat ik dan niet op kan staan. Ik geef de fles dan ook vaak rustig op mijn dochters' kamer, of ik zet 'm heel verantwoord even met een bak appelstukjes voor de tv. En ik probeer ook echt om niet OVERAL op te reageren of voortdurend nee te roepen, soms doe ik maar net of ik iets niet zie, anders ben je inderdaad net een politieagent. Ze zeggen dat het overgaat