Er zullen vast meer mensen zijn die dit herkennen...en wellicht al honderd topics over zijn geweest maar toch moet ik het even van me af schrijven. Vandaag heeft mijn minimeisje voor het eerst maat 62 aan. Maat 56 moet de deur uit want er komen geen kindjes meer. Het was zo mooi die tweede zwangerschap, heb zo genoten. De bevalling was zo een mooie, bijzondere ervaring. De kraamtijd was bij perioden erg pittig maar toch had ik het voor geen goud willen missen. Je hoeft niks, alleen mama zijn voor dat kleine afhankelijke wezentje wat nog amper wat meekrijgt van de wereld om zich heen. Vandaag ging ze voor het eerst wennen op het KDV, straks begint het normale leven weer en de dagelijkse routine. Waarin mijn kleine lieve babytje moet gaan meedraaien. Voor mijn gevoel is ze nog veel te klein. En dan is het over, dan gaat het snel. Voor we er erg in hebben is ze 1... en voor we het weten gaat de oudste naar school. En ik, ik zal oud worden terwijl mijn lichaam zich elke maand klaarmaakt om een kindje te laten groeien, wat er nooit meer komt. Dag mooie, geweldige, superbijzondere, nooit meer te vergeten kleine-babytijd!
Heb nu al elke keer dat ik zie dat m'n meisje gegroeid is het gevoel van: waar blijft mijn kleine babietje. Terwijl ze nog echt een uk is. Heel herkenbaar dus.
Herkenbaar. Ik voel dat afscheid nemen van een periode ook heel erg. Bij de tweeling had ik het al een beetje, maar toen wist ik dat ik nog graag een derde zou willen. Nu is het echt de laatste dus weet ik dat dit de laatste keer is dat we in de babyfase zitten. Ik voel dus met je mee
Ik zit exact in dezelfde situatie....... verlofperiode van 2de kindje voorbij, volgende week werken, er komt geen 3de kindje meer. Deze bijzondere periode komt nooit meer terug. Godzijdank hebben we onze herinneringen en nog heel veel meer prachtige periodes in de toekomst!
Heel herkenbaar hoor! Ik heb nu ook al truitjes maat 56 die echt te strak gaan zitten. Ik heb weer heerlijk genoten van mijn zwangerschap, de bevalling is gegaan zoals ik het een beetje in gedachte had en de kraamperiode was super. Maar nu nog 4 weken en dan gaat hier ook het echte leven weer beginnen en komt deze tijd nooit meer terug maar ik kan gelukkig terug denken aan een hele mooie periode! Wat mij een beetje helpt is goed in gedachten houden dat er ook nog zoveel mooie tijden aan komen!
ik had echt een brok in de keel toen ik haar kleertjes ging vervangen voor maatje 62. Alle 56 in een vacuumzak naar zolder. Haar eerste kleertjes, tja dat doet je toch wat!
Daar heb ik weinig aan toe te voegen en begrijp je helemaal. Je hebt het mooi verwoord! Ik ga m'n manneke even een extra knuffel geven
fijn dat mensen die volkomen vreemd voor elkaar zijn elkaar toch zo goed begrijpen.... (zucht, beetje sentimentele bui geloof ik)
Herkenbaar!! Vreselijk vond ik het dat die kleine schattige kleertjes weg moesten omdat ze te groot werd. Net wezen winkelen en maat 68/74 gekocht.. gaat veel te snel. Maandag weer aan week drie werken en kdv beginnen.. waar blijft de tijd. X
Ik begrijp je helemaal! Toen mijn dochter 1 werd vond ik het helemaal erg, wát een grens, van baby naar dreumes! En zo zullen er nog heel veel momenten komen waar we even zullen moeten slikken, en terugzien hoe snel de tijd toch gegaan is. Lekker van genieten, over een paar maandjes zit je weer met weemoed de maat 62 op te ruimen .
Ondanks een draak van een tweede zwangerschap zit ik hier met tranen in mijn ogen, na het lezen van je bericht. Ik ben nog niet eens bevallen van de tweede maar ik kan me het gevoel nu al levendig voorstellen.
Oh vreselijk... miniNooNoo is onze eerste, maar het gaat zó snel inderdaad. Over zes weken moet ik alweer aan het werk. Twee weken geleden dacht ik: ik heb er wel weer zin in, eindelijk weer wat meer om handen. Over het algemeen denk ik daar nu nog wel zo over, maar ik wil haar helemaal geen hele dag missen! Ik wil haar helemaal niet een hele dag naar het kdv of naar opa brengen. Kan ze niet gewoon onder m'n bureau staan? Ik ga nog maar even hééél hard genieten!
Oh, ik kan me helemaal vinden in wat je zegt. Dennis is lang baby gebleven, 't is een klein en fijn mannetje (wordt wel lang nu trouwens) en kan pas een week of 4 in week 62, dus ik heb echt lang een 'baby' gehad. Maar 't is m'n eerste en laatste kindje (ik ben inmiddels 40) en dat is een heel raar gevoel soms.... ik ben nog zo aan het genieten van iedere dag, maar het gaat ook allemaal zo snel dat het best soms een beetje pijn doet om afscheid te moeten nemen als ie weer een fase verder is met iets.
:'( zo herkenbaar! vooral deze week veel last van. Wat is dat toch met die maa 62 grens Hier ook de laatste keer en dat maakt zo verdrietig maar ook zooo dankbaar dat ik dit 2x heb mogen meemaken.
Wat heerlijk om te lezen. Ben ik niet de enige die dat gevoel heeft. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik gewoon een emotionele muts was. Maar zo te lezen is het heel normaal. Liefs
Heel herkenbaar . Vooral die kleertjes opruimen, hier gaan ze naar m'n schoonzusje, dus ik zie ze nog regelmatig, wel bij een ander kindje, maar ze zijn nog niet helemaal weg . De kleertjes die ik heel erg leuk vond bewaar ik, in een klein tasje. Mijn verlofperiode was eigenlijk 1 groot drama, dus daar kijk ik niet met weemoed op terug (ja, de kraamweek), toen ik weer aan het werk ging was Lisa 4 maanden en hadden we al zoveel meegemaakt dat ik het allemaal prima vond. Eigenlijk was het tot 10 maanden erg pittig door de sondevoeding/zelf weer leren eten/drinken. Ik vind het wel heel erg dat ik niet nog een keer een babytijd en een jaar borstvoeding mee zal gaan maken, maar dan het bedoel ik op de manier hoe het bij Eva allemaal was gegaan, gewoon normaal, lekker zelf eten en drinken lekker aan de borst. Al moet ik zeggen dat de band die ik met Lisa heb ook wel heel bijzonder voelt door wat we allemaal hebben doorstaan en vooral wat we hebben bereikt! Alles is wel een beetje gezakt, nu krijgen we het volgende: Eva naar school! Nog maar 5,5 maand... Ik vind het heel leuk, maar ook zó ontzettend moeilijk! Wat zal ik haar gaan missen en Lisa zal haar nog veel meer missen...
Heel herkenbaar! Dit is voor ons ook de laatste baby, maar ik vind het nu al geen baby meer. We hadden gehoopt, dat deze iets langer baby zou blijven, dan zijn zus. Maar het is een beer! Maatje 68, rolt sinds een maand om en zijn 1e 2 tandjes zijn bijna door
Oh wat een herkenning.... zit nu met pijn in mijn hart de kleertjes op marktplaats te zetten... pfff als ik die foto's zie dan denk ik, nee dat kan niet verkocht want dat is van mijn baby.... Wel fijn dat zoveel mensen het herkennen. Maar hoe gaan jullie er mee om? Ik wil me groot houden maar misschien moet dat wel niet.... gaat dit over?