Ik ben nu nog zwanger van de tweede maar ik weet dat er geen derde meer bij komt. Ik wil het wel heel graag maar ten eerste mijn man niet en ten tweede zou het praktisch en financieel gezien niet eens kunnen. Dus ik probeer nu extra veel van de laatste weken van de zwangerschap te genieten. Bij mijn zoontje had ik ook al een brok in mijn keel toen 56 de kast uit ging maar toen wist ik dat het niet de laatste keer zou zijn. Maar nu wel. Dus ik denk dat ik net zo ga reageren als jullie hoor dames!!!!
Hoe ik ermee om ga. Ik weet dat er nog leuke dingen te wachten staan. Kruipen, lopen, lekker kletsen straks.... Ik denk dat ik het meeste moeite heb met mijn dochter. Ik weet dat ze straks 4 wordt en dat ze naar school gaat, heb het allemaal met mijn zusje meegemaakt, maar toch, als moeder zijnde is dit allemaal nieuw. Ze wordt al zo 'oud'!
Ik had het gevoel de eerste 3 maanden ook best sterk. Sterker dan ik had verwacht. Inderdaad, omdat er nooit meer een kindje zal komen. We doen alles waar de jongste uit groeit de deur uit. De kleertjes, maar ook de box, autostoeltje, wipstoel, wieg, etc. Alles. Mijn bevalling van de jongste was geweldig, zo bijzonder, zo fijn, zo mooi. Ik had echt heimwee naar dat moment. Daar moest ik echt afscheid van nemen. Maar nu heb ik er eigenlijk helemaal geen moeite meer mee. Iedere nieuwe ontwikkeling vind ik weer nog leuker dan de vorige. Ik kan niet wachten totdat hij ouder wordt, gaat lopen, gaat praten, etc. Ik vind het nog steeds wel eens bizar dat ik nooit meer een baby zal baren. Aan de andere kant kan ik niet wachten totdat beide kinderen op de basisschool zitten en we weer wat meer kunnen gaan en staan als gezin (geen middagslaapjes meer, zelf kunnen spelen, geen luiers, etc.). Geniet van de komende periode!
pff krijg tranen in mijn ogen van je tekst. nu heb ik de luxe dat ik gewoon thuis ben bij mijn kindjes. maar dat afscheid nemen van de babytijd is zooo herkenbaar. en aangezien mannetje stellig aangeeft dat er geen nmr 3 meer komt ben ik ook langzaam aan de babyspullen aan het wegdoen pff moeilijk hoor
Hier willen we nog graag een 2e kindje. Maar toch vind ik het al moeilijk. Ons kleine babytje is verdwenen. Hij is nu een zittend, rollend, kletsend, klein dondersteentje! Nattuurlijk geweldig, maar het gaat zo snel. Liefs
Bedankt voor de lieve reacties weer. Het doet me wel wat dat anderen er door geraakt worden.... Yukl, wat jij zegt herken ik ook wel. Vanmorgen waren we in de stad en dat is best een hele toer. De hele ochtend op pad voor weinig dingetjes, die tijd heb je echt nodig. Dan denk ik weleens, goh, het zou makkelijk zijn als ze allebei al vlot konden lopen... Heb ook zin om dagjes pretpark te doen enzo Lekker met zn vieren in de achtbaan
ik herken dat ook wel....Mijn kleine meid is bijna 15 maanden en nog geen paar maanden geleden was ze nog aant tijgeren door de woonkamer zooo schattig!!! en nu rent ze door de woonkamer... pfff ik mis dat tijgeren van haar hahaha
Ja boehoe, ik heb stiekem toch een traantje gelaten toen mijn meisje 1 werd. Officieel geen baby meer in huis, snik...en de maxicosi weg, nu begon mn mannetje over de box. Nee, ik wil er echt nog niet aan. Hoe ik er mee omga? Ik zit nog in de ontkenningsfase. Maxicosi weg? ok, we hebben toch zo weer een nieuwe gekocht voor de volgende Alleen die volgende komt niet..
Ik kan het me helemaal indenken...! Hier 'nog maar' bij de eerste, maar ik kan je gevoel helemaal begrijpen! Ik wordt al week als ik je verhaal lees...
Oh ja, dat van het pretpark heb ik ook. De oudste begint er nu de leeftijd voor te krijgen, maar nu zitten we weer met de jongste. En hem een hele dag meeleuren doe ik ook niet zo snel (dat zal de oudste ook maar net aan trekken denk ik), bovendien moet dan perse 1 van ons bij hem blijven. Over een paar jaar kunnen we inderdaad lekker met z'n allen er lol aan beleven. Ook met bijvoorbeeld uit eten gaan. Vlak voordat de jongste werd geboren werd het echt net makkelijk met de oudste. Kon wat langer opblijven zonder direct jengelig te worden, ging gewoon lekker spelen zonder continu vermaakt te moeten worden, wij kregen weer de ruimte om eens een gesprek met elkaar te voeren. Totdat de jongste werd geboren... Nu is de oudste wel makkelijk, maar vraagt de jongste weer enorm veel om aandacht. Dan kijk ik toch uit naar over ongeveer een jaar, als de jongste bijna 2 wordt. Weer zoveel makkelijker.
Wat herkenbaar. Het is zo moeilijk te geloven dat ik nooit meer zwanger zal worden, niet meer ga bevallen etc. Volgende week moet ik ook weer werken, en wordt er weer een periode in mijn leven afgesloten. Maar, misschien ook herkenbaar, ik kan het nog niet accepteren?! Mijn lijf en geest willen nog zo graag het allemaal nog een keer meemaken!
Heel herkenbaar, mijn meisje heeft gisteren ook voor het eerst maatje 62 aangekregen en ik heb gelijk alles wat haar te klein is, uit de kast gehaald. Ook wij hebben besloten dat er geen derde kindje meer komt. Vooral de laatste zwangerschap was een pittige zwangerschap en de beide bevallingen waren ook niet echt een feestje. Ons gezin is compleet met 2 prachtige, gezonde en vrolijke meiden.
mmeke, haha "in denial" dat ken ik ook... die maat 56 die ze laatst droeg was al bijna een naveltruitje (aaahh kan nog best ) yukl, echt ik denk precies hetzelfde af en toe. Van 1 jaar tot de jongste werd geboren konden we lekker uit eten met zijn drietjes enzo. Kan nu niet echt meer. En het was zo makkelijk dat de oudste eindelijk liep (18mnd), even in de auto en gaan.... nu een hele zooi spullen inpakken haha. (maargoed, nu zijn we dit topic aan het omdraaien ) Wat is nu echt dat "complete" gevoel waar zoveel mensen het over hebben. Voelen jullie dat echt, of is het berusten in de beslissing?
Zucht. Vandaag maar alle geboortekaartjes weggehaald die nog in de woonkamer hingen. Ik vraag me idd ook af over dat "complete" gevoel. Wij hebben het nu wel besloten maar dat gevoel is er nog niet 100% zeg maar.
Hier ook herkenbaar hoor. Hier nog maar bij de eerste, maar als het aan manlief ligt, blijft het hierbij. Wat mij betreft niet, maar ik heb nog wel even om hem te overtuigen Je hoort altijd van iedereen dat je ervan moet genieten, omdat 'het zo snel gaat', maar als je er dan middenin zit gaat het ineens wel heeeeel snel! Ik vond het vooral moeilijk om maatje 50 de kast uit te doen. Zn allereerste kleertjes, had hij net 4x aangehad, pastte het al niet meer! Huh??? Nu al?? Ja helaas wel.... Nu begint hij zo langzamerhand ook uit maatje 56 te groeien, dus ook maar naar maat 62. Zo jammer, want hij heeft zoveel gave kleertjes! Aan de andere kant: Ik vind het ook wel heel leuk om nu echt reactie van hem te krijgen. In het allereerste begin is het een superschattig klein babytje, maar verder is het alleen maar eten, poepen en slapen. Nu kan hij lekker lachen, ondeugend kijken en enthousiast spelen in de box en de Junglegym! Kan niet wachten op momenten als kruipen, zitten (mee op de fiets!), eerste hapje, lopen, brabbelen etc. Ik heb wel echt het gevoel een heeeeele mooie periode te moeten afsluiten....na komende week moet ik helaas weer aan het werk. Back to the real world.....
Heel herkenbaar die gevoelens van het afsluiten van een bijzondere periode. Ik heb het nu bij onze derde. Ik heb voormezelf besloten dat kleertjes die te klein zijn direkt weggaan en niet bewaard worden. Die hele kleine babykleertjes zijn idd verleden tijd nu. Straks hetzelfde met de maxi cosi, de kinderwagenbak, babybadje enz....Ze ligt nu nog bij ons op de slaapkamer in een mooi babywiegje en probeer haar daar zolang mogelijk in te laten slapen want als die eruit moet dan heb ik het gevoel dat de babytijd echt voorbij is.
thanks allemaal. Zit trouwens opeens te denken.... misschien gaan we hierdoor begrijpen waarom die oma's zich zo ontzettend kunnen verkneuteren!