@Siepie; Alleen ben je niet.. Ik snap je heel goed!! Je kunt me altijd PB-en he! Fijn dat de EMDR goed viel, had je er veel last nadien?? @Saskia; Pff.. Jij ook zo'n heftige bevalling.. Hoe gaat het nu met jullie kleintje en jou zelf?? Wat naar dat het bovenarmpje is gebroken, heeft ze er niets aan overgehouden? (sorry voor de late reacties!)
Dank je, jij mij ook he! Weinig last van de behandeling gehad! Voelde me daarna vooral opgelucht en: Ik heb het goed gedaan, ben een goede moeder en het is goed zo Erg fijn! Was ook weer bezig met afvallen en had echt zoiets van; waarom?! Ik ben goed zo en het is wel prima. Die instelling heb ik nog steeds dus dat gaat erg goed! Hoe is het met jou???? Ik wil alleen nog wel kijken of er ook wat gedaan kan worden aan het feit dat ik moeilijk kan genieten van mn meisje en snel in de stress schiet als ze weer veel huilt...
Fijn dat je opgelucht bent! Dat is wel belangrijk!! Waarom wilde je afvallen, als ik mag vragen?? Dat huilen van je kleintje he.. Dat heb ik ook zo erg.. Maar ik wordt er zelf ook gefrustreerd van. Dat ik denk; Wat doe ik niet goed! Gelukkig is dit niet elke dag.. Maar vervelend is het wel.. Voor de rest gaat het hier wel redelijk. We zijn al 2 weken de keuken aan het verbouwen en dat levert extra stress bij mij op. Ik kan er niet zo goed tegen.. En Mick krijgt weer een tandje, dus veel huilen, hangerig en koorts.. Zo zielig
Pffff, wat een verschrikkelijke bevalling heb jij gehad zeg! Ik heb ook een langdurige, pijnlijke bevalling gehad onder moeilijke omstandigheden. En hoe langer het geleden is, hoe verdrietiger en bozer ik er juist om ben! De eerste maanden ga je maar door en door en door op die automatische piloot. Ik heb het nog geen definitieve plek gegeven en ben er nog mee bezig hoe dat te doen. Veel sterkte met de verwerking ervan en je herstel!
Het ene oor in en het andere oor uit laten gaan het zijn vervelende opmerkingen, dat zeker maar die mensen weten er niks van, zo zonde van je energie en je humeur Oh wordt je kindje bij een keizersnede ook direct meegenomen? Zo lang je maar te horen krijgt of het goed gaat met het kindje en als je het van tevoren weet scheelt het misschien ook.. geloof dat je nu in je eentje werd achtergelaten zonder iets te weten, dat is natuurlijk echt killing! Hoe lang duurt het verbouwen van de keuken nog? Sneu dat Mick zo'n last heeft van zijn tandjes, dat had Jason bij zijn eerste tandje ook erg. Hoop dat het puntje gauw door is, dan is het ergste voorbij! Heeft hij ook van die vieze luiers er door?
@Desiree; Ik doe m'n best om de opmerkingen te negeren Volgens mij krijg je bij een keizersnede je kindje niet bij je, omdat je een buikwond hebt die ze moeten hechten. Natuurlijk krijg je hem/haar wel te zien! (tenminste, daar ga ik vanuit!) Nu ben ik inderdaad alleen achter gelaten, zonder te weten of hij leefde. Dat is echt zwaar.. De verbouwing van de keuken loopt ten einde, we hoeven alleen nog tegels uit te zoeken van de week en dan te betegelen. Ben blij als het klaar is! Het tandje van Mick, je ziet dat het erdoor wil komen, maar het komt niet.. Ik hoop dat het snel komt! Z'n luiers stinken ontzettend, gister zat 'ie onder van zijn voetje tot zijn nek! Ik moest stiekem wel lachen, maar het was zooo smerig! En het mooiste wat dat hij lekker lag te grijnzen.. Hoe is het met jou? Veel last van kwaaltjes?
Met een ks wordt je kindje even boven je gehangen en dan meteen meegenomen voor onderzoek door de ka. Kind is toch onder zware omstandigheden geboren. Maar ik hoorde mijn zoontje huilen, dus was het goed. Hij had een apgar van 9 en na 5 min. van 10. Toen hij in de handdoek zat, kwam manlief hem aan me laten zien. Kon hem ruiken en strelen, niet vasthouden, want ik werd gehecht. Dt duurde 20 minuten. Toen terug naar de kraamsuite en daar zat papa met onze zoon, daarna kreeg ik hem meteen bloot op mijn borst. Dat was dus heel snel en hier heb ik helemaal geen problemen mee gehad. Wist ook dat hij in goede handen was, dat scheelt denk ik ook.
@zogelukkig; Denk dat het bij mij veel zou schelen als ik zijn huiltje had gehoord. Maar fijn dat ik nu een beetje weet hoe het bij een KS te werk gaat
Hey, beetje late reactie, sorry! Nou ik ben nog zo'n 8kg te zwaar, al een paar jaar dus wou dat er nou wel s af hebben. Maar vind het nog steeds wel prima zo.
Soms is het ook wel fijn om te horen hoe een ander het ervaren heeft. Ik vind het ook moeilijk om van anderen te horen hoe leuk alles is gegaan (de kraamtijd dan he niet de bevalling ) Niet dat ik jaloers ben maar meer het onweten ervan. Ik heb er geen ervaring mee dus ik heb geen idee hoe het kan zijn. Een periode zonder zorgen?? Geen idee. Voel me wel nog steeds rustig van de emdr, hoe is het met jou/jullie?
Met Lana is alles goed afgelopen gelukkig, onvoorstelbaar hoe die kleintjes genezen. Kan ondertussen wel met mijn ogen dicht het hele ziekenhuis door, de eerste tijd hebben we heel veel nacontroles en gesprekken gehad. Wat was ik blij dat eindelijk het gips eraf kon, eindelijk dat onding uit de weg en eindelijk mocht mijn meissie lekker mee onder de douche etc.. Lana zelf heeft nooit echt laten merken dat ze er last van had, maar ik vond het best eng om haar bijvoorbeeld aan te kleden. Nu is er niets meer van te merken dat het ooit gebroken is geweest.
@Siepie; Als jij je er goed bij voelt, is het goed toch! Ik vind het idd ook fijn om te horen hoe anderen het ervaren hebben.. Ik ben wel ontzettend blij dat wij een super, super kraamhulp hadden! En een periode zonder zorgen.. Dat zou ik ook wel willen hoor! Hier gaat het wel ok.. Mick is even uit zijn ritme vandaag, dus het is huilen huilen huilen.. Nu ligt ie (eindelijk) te slapen.. Hopelijk morgen weer een normaal ritme! Fijn dat je je nog goed voelt van de EMDR! Wanneer heb je de volgende?? @Saskia; Fijn dat het met Lana allemaal goed is afgelopen !! Merk je dat je nu nog voorzichtig bent of ??
Bah wat een verhaal, krijg er gewoon tranen van in mijn ogen! Mijn zoontje bleef ook steken met zijn schouders, ook met knip kwam ie er niet uit... Toen raakten ze in paniek en begonnen ze met 3 man op mijn buik te springen/duwen/trekken en toen kwam ie er toch uit... vond dat vrij heftig, maar nu ik dit lees stelt dat van mij natuurlijk niks meer voor! Ik zou er indd veel over proberen te praten en bij een volgende zwangerschap aangeven wat je hebt meegemaakt zodat ze hier rekening mee kunnen houden?? Succes meid!
Dat van jou stelt ook veel voor! Het is niet niks.. Bij een volgende zwangerschap moet ik een keizersnede, ik mag niet meer natuurlijk bevallen.. Dat geeft enige rust..
Bij ons is het ook anders gelopen dan gewenst. Een voorspoedige bevalling maar op het moment van mogen persen paniek. De hartslag viel weg.... Snel een verdoving en een knip en kindje er echt uitgesleurd met de pomp. Dit lukte niet in 1 x dus ze zijn echt aan het duwen en trekken geweest. Ze is snel op mij neergelegt, hup papa even snel knippen en binnen no time werdt ze meegenomen. Ze had nog niet gehuild en was zo slap. Ze werdt meegenomen naar een andere kamer aan de andere kant van de gang en ik lag daar maar. Man was mee met de kleine en ik lag te hopen op een huiltje wat heel lang duurde. Ze heeft het erg benauwd gehad en moest echt op gang geholpen worden. Gelukkig heeft de vk wel fotos gemaakt hoe ze met haar bezig waren , dit heeft mij achteraf wel geholpen met verwerken. Na een uur of 3 mocht ik haar eindelijk vasthouden , eindelijk kon ik toen de mama zijn. Maar dan..... lig je daar bevallen s'nachts in bed zonder baby. De kleine op de kinderafdeling aan de toeters en bellen en een webcam erbij. Ik lag 2 verdiepingen lager en zag haar huilen en niemand die er naar toe ging, mijn hart brak echt, zo verschrikkelijk. Later had ik erg de behoefte om hier over te praten maar kreeg een hoop onbegrip. Ook het idee dat ik haar niet echt op mijn borst heb gehad om haar te bewonderen en leren kennen heeft mij veel pijn gedaan. Ik werd ook heel verdrietig en jaloers als ik andere vrouwen hier over hoorde praten of het zag op tv. En als ik er over wilde praten werd het gelijk afgedaan met , maar het gaat nu tocht goed!! Tuurlijk gaat het nu goed, maar het ging echt even heel slecht en kreeg echt het gevoel daar niet over te mogen praten. Het blijft pijn doen, maar het slijt wel. Het duurt even voor het een plekje krijgt maar uiteindelijk komt het goed. Praat er goed met je man over en desnoods bel je je VK om je verhaal kwijt te kunnen...
Heftig zeg! Het een plekje geven? Dat kost veel tijd en verdriet en tranen althand bij mij. (bevalling van de middelste was erg snel en ik sliep eigenlijk door de pijnstillers... erg veel rugweeen gehad waardoor zelfs het ademen pijn deed... herinner me weinig van de bevalling waardoor ik heel erg moest wennen aan de nieuwe situatie) Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ik alles een plekje kon geven.
Wat een verhaal! Ik heb ook een vreselijke bevalling gehad en heb het er ook héél moeilijk mee gehad. Ik voelde me ook totaal geen moeder en het is zelfs bijna mis gelopen met mijn relatie. Uiteindelijk ging het beetje bij beetje wel weer de goede kant op maar als ik het achteraf bekijk had ik gewoon aan de bel moeten trekken bij de HA. Nu ik zwanger ben van de 2e ben ik er wel op gebrand dat het anders gaat. Natuurlijk heb je het niet voor het zeggen maar ik heb mijn vk duidelijk aangegeven dat ik nu vooral rust wil. Ook wil ik betere uitleg e.d. tijdens de bevalling. Bij de 1ste moest ik bijvoorbeeld in een positie gaan liggen die ik ontzettend ongemakkelijk vond maar ik moest persé van de zkh-vk maar ze legde niet uit waarom dat was. Maar goed, je ligt daar en je voelt de paniek om je heen.. Niet leuk allemaal Het is i.i.g. een moeilijke tijd geweest maar ik heb het uiteindelijk wel een plaatsje kunnen geven. Laat het ook 'gewoon' toe als je je er rot om voelt. Niet denken dat het al een half jaar geleden is en dat het misschien raar is. Het is een hele belangrijke gebeurtenis in je leven geweest en die is heel traumatisch verlopen.
Heftig allemaal, meiden! Heel veel sterkte allemaal en laat die tranen gewoon rollen, hoor. Ik ben 'pas' 6 weken geleden bevallen en heb ook een vrij heftige bevalling gehad. Ik heb het daar idd ook nog wel moeilijk mee. Niet meer met de bevalling zelf, eerlijk gezegd ben ik die wel redelijk vergeten. (heb er gelukkig ook veel over kunnen praten) Maar het steekt nog wel eens dat ik al snel na de bevalling naar de O.K. moest om onder narcose gehecht te worden i.v.m. totaal ruptuur. M'n man en ik zijn niet met z'n drietjes geweest na de bevalling, omdat er allemaal doktoren bij gehaald werden die even moesten kijken hoe het er 'down under' voorstond. Ik heb m'n dochter 10 minuten bij mij gehad (ik realiseer mij door jullie verhalen dat ik daar eigenlijk nog best blij mee moet zijn), toen kwam er een ander bed, want met het verlosbed kon ik niet naar de O.K. Toen ik eenmaal los gemaakt was van alle bedrading waar ik tijdens de bevalling aan was gelegd en op het bed lag, werd ik direct weg gereden. M'n moeder kwam op dat moment de gang in lopen, daar heb ik alleen even naar kunnen zwaaien en roepen: "Ze ligt in kamer 4!" En toen was ik al de hoek om, naar de O.K. Ik heb 2 uur op de O.K. gelegen, toen ik terug was, was het inmiddels al 0.30 uur 's nachts. M'n moeder en zus mocht ik nog heel kort zien, want het 'bezoek' moest eigenlijk al weg zijn. M'n man mocht niet langer blijven dan 1.00 uur. En toen 'moest' ik gaan slapen. Gelukkig mocht ze naast m'n bed blijven staan en heb ik natuurlijk geen oog dicht gedaan, ondanks dat ik wel vrij moe was. Ik heb de hele nacht naar d'r liggen kijken. Ik had wat in te halen, denk ik. Maar nog steeds doet het nog wel pijn dat ik niet dingen als wegen, nakijken, etc, heb mee gemaakt. En gewoon even dat moment voor het eerst met z'n drietjes. Dat kwam pas dagen later, want ik moest eerst 4 dagen in het zkh blijven. En nja, de week na de geboorte was het natuurlijk ook een gekte met de kraamzorg, controles van verloskundigen, hielprik door CB, bezoeken van familie en vrienden, etc, etc. Het ging zo snel allemaal voor m'n gevoel. Ik heb ook veel gehuild die eerste week. Ik kon het gewoon allemaal niet meer bijhouden en ik liep voor m'n gevoel vanaf het begin dus al achter de feiten aan. Het gaat nu wel al een stuk beter, maar bijv. vandaag realiseerde ik mij dat ze alweer (precies) 6 weken is. En ja, dan moet ik toch wel weer even huilen.