hoi dames misschien pijnlijk voor sommige mensen maar wie is er iemand verloren door zelfdoding ? hoe gaan jullie hier mee om ? zijn jullie ooit achter de reden gekomen ? met welke vragen zitten jullie ? hoe hebben jullie dit verwerkt ? ik weet hoe het voelt mijn broer heeft zelfmoord gepleegt bijna 7jaar geleden hij was 21 jaar en nu heb ik een ontdekking gedaan waar ik persoonlijk enorm boos om ben en nu komt alles eens zo hard naar boven
het lijkt mij erg moeilijk om hier ooit mee om te kunnen gaan. zelf ben ik niemand verloren aan zelfdoding wel aan moord3 jaar geleden ik wens je veel sterkte
ik kan er niet mee omgaan ik zit met zoveel vragen waar niemand een antwoord op kan geven ooh aan moord lijkt me vreselijk !! jij ook veel sterkte !
amfy jeetje schrik even van moord ik heb niemand verloren aan zelfdoding ook al word er gezegt over mijn tante dat ze bewust te veel pillen heeft geslikt ze woonde in belgie wij denken iets heel anders ik weet zelf niet wat ik er van moet denken de ene kant denk ik mijn tante had altijd onwijs veel pijn dus zou het me goed kunnen indenken ze moest elke dag spuiten voor haar ziekte maar aan de andere kant ze genoot van ons als ze bij ons was ze woonde in belgie en ging vaak week bij ons logeren maar ze genoot ook van andere dingen dus ik vind het moeilijk het lijkt mij ook erg zwaar ook als je achter iets bent gekomen van je broer moet dat heel erg moeilijk zijn sterkte meid het is iets wat je altijd bij zal blijven liefs, van mij
dank je meid het blijft mij altijd bij zeker de manier waarop en de manier waarop het verteld is zeker omdat ik toen 13 jaar was en het beeld flitst dagelijks voor mijn ogen ook al heb ik het niet gezien
Persoonlijk 1 keer een suicide meegemaakt maar dat was een kennis en alweer wat jaren geleden (zij was toen 15). Nu via mijn werk kom ik helaas regelmatig suicide tegen. Wat ik vooral bij mezelf bemerk is het gevoel van onmacht. Je wilt mensen helpen maar soms kun je ze niet helpen. Een gevoel van leegte laten ze achter bij nabestaanden. Het ligt helemaal aan de situatie hoe de nabestaanden ermee omgaan.. Ik begrijp dat je nog met vragen zit.. Kun je er met je familie over praten?
nee kan er niet met familie over praten als ik ervoor weende ook kreeg ik ruzie "met te wenen haalde hem ni terug dus stopt er maar mee " dat zeiden ze toen
ik was 10 jaar toen ze dit vertelde over mijn tante en het is 18 geleden nu weet hoe je voelt meid ook omdat ik niet meer weet wat ik moet geloven is het nu wel of is het nu niet zie ze ook vaak voor me of droom over haar mijn dochter is naar haar vernoemd mis ze nog elke dag als ze het wel heeft gedaan begrijp ik het ook omdat ze echt elke dag 24 uur per dag met pijn kamte hoe erg ik mijn tante ook mis en vreselijk ik het ook vind ze zal nooit vergeten worden meid ik vind het heel erg vooral je eigen broer ook nu je achter dingen komt waarom hij het nu toch heeft gedaan het blijft onmacht het blijft gissen het blijft ongrijpelijk waarom zo iets nou gedaan moet worden succes en onwijs sterkte
ah meid wat ellendig Mijn neef heeft 7,5 jaar terug zelfmoord gepleegd. Ik had er nauwelijks contact mee, maar vond het toch wel heftig. Kan me voorstellen dat het op 13jarige leeftijd nog veel moeilijker is zeker als die persoon ook veel dichter bij je staat. WEl raar dat ze je niet lieten huilen;das toch n manier om verdriet te verwerken, ook al komt iemand er niet mee terug. Bij mijn neef was wel alles duidelijk, had brief nagelaten enzo. Maar dan nog.. Mijn tip: zorg dat je het goed verwerkt (klinkt alsof je dat nooit hebt gedaan) en schaam je niet om er (professionele) hulp bij te zoeken. Heel veel sterkte ermee! *knuffel*
heb het inderdaad nooit verwerkt heb het zooo verdrongen dat ik niet meer weet hoe ben al naar psygologe en psychiater geweest maar te vergeefs
Ik ben m'n moeder verloren door zelfdoding toen ik 11 was Ik wordt dit jaar even oud als dat zij was toen ze haar leven nam en daar heb ik het heel moeilijk mee Zij was 31 toen ze besloot om eruit te stappen Ik heb het nooit gesnapt en m'n leven is nadien behoorlijk veel veranderd, ben dus jaren lang kwaad geweest omdat ze me op die manier in de steek had gelaten Ondertussen is het bijna 20 jaar geleden maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan haar, zeker nu ik zelf kinderen heb Soms vraag ik me af wat ik zou zeggen als ze ineens voor m'n neus zou staan of ze trots is op haar kleinkinderen Mijn verdriet op die leeftijd werd op die leeftijd overheerst door woede, ongeloof en vooral het gevoel dat ze mij niet wilde Ook nu dat ik ouder ben snap ik niet dat ze haar kind op zo'n manier alleen kon laten Ik ben er heel lang van overtuigd gebleven dat ze wel nog leefde , ook nu nog betrap ik mezelf er nog af en toe op ik google haar naam af en toe in de hoop iets over haar te vinden Ik heb de begrafenis door omstandigheden (die zij had voorzien) niet meegemaakt en nooit deftig afscheid kunnen nemen
misschien pijnlijk voor sommige mensen maar wie is er iemand verloren door zelfdoding ? mijn neef op 21 jarige leeftijd op in 2002 hoe gaan jullie hier mee om ? mijn oma was net 1 dag daarvoor gecremeerd toen we dit nieuws zo onverwachts kregen. het was allemaal zo dubbel op en weet nog goed dat ik op school compleet instorte. (was belangrijke proefweek dus denk ik moet wel) zo jong en echt zo ineens. hij heeft na het werk zijn collegas afgegooit thuis en is op de terug weg met volle snelheid vanaf een rotonde een rechte weg ingeslaan en is met een kilometer of 200 recht tegen een bom aangeklapt. geen remspoor niks. hij was op slag dood. zijn jullie ooit achter de reden gekomen ? hij leed aan schrysofrenie met welke vragen zitten jullie ? waarom, hij heeft bleek achteraf enkele keren aan zijn moeder aan gegegeven dat hij er een eind aan wilde maken maar ze besloot er niks aan te doen en dit verwijt ik haar ook wel. zelfs de boom heeft hij al sinds zijn tienerjaren aangewezen als doelwit en hij heeft letterlijk enkel keren gezegt dat hij dol was op die boom en dat heeft hem denk doen besluiten om die boom te nemen. (heb ik het over een 12 a 13 jarige) hoe hebben jullie dit verwerkt ?heel lang niet beseffen dat het echt zo was. ben bij de opbaring geweest en dit omdat zijn moeder zij dat hij er goed utizag. tja elke moeder vind zijn kind mooi in welke toestand ook maar die beelden raak ik nooit meer kwijt. mooi was hij totaat niet meer. doordat hij heel het stuur in zijn gezicht had gehad en borst was dit helemaal ingedeukt en teruggevouwen en opgevult. nietjes om zijn ogen dicht te houden en met flink wat makeup werden plekken weggewerkt. ik durf hierdoor ook niet meer naar een opbaring toe te gaan. vind het nu nog steeds raar dat iemand zomaar besluit een eind aan zijnleven te maken. het een op het andere moment. rare ziekte schrysofrenie
Heftig hoor dat je neef suicide heeft gepleegd, maar niemand valt iets te verwijten bij een suicide. Je neef heeft een keuze gemaakt. Je tante kon hem niet tegenhouden, misschien op dat moment, maar uiteindelijk had hij het dan toch gedaan. (sorry ik wou het toch even kwijt, vind het nogal oneerlijk naar je tante toe... ) @ TS, Ik heb zelf niet in mijn directe omgeving een zelfdoding meegemaakt. (Uitgezonderd van mijn buurvrouw) In mijn werk zie ik het wel wat vaker. Ik wil je veel sterkte wensen, want het is niet niks, hopelijk vind je de juiste hulp om dit te verwerken.
Ik had een tante, die altijd een masker op had.. Ze was altijd heel erg vrolijk, gezellig en stond voor iedereen klaar. Alleen toen er mensen misbruik van haar goedheid gingen maken, na jarenlang kei hard werken zonder respect. En nog veel meer zware persoonlijke problemen, is ze uit het leven gestapt. Ze had zichzelf opgehangen en haar man heeft haar gevonden. Maskers zijn verraderlijk..
ja maar toch ik weet dat het iemand zijn eigen keus is maar toch voor me gevoel klopt er wel meer niet. kan niet alles hier neer zetten maar kan je vertellen dat moeder nooit zachthandig is geweest naar haar zoon toe. als ze der arm optilde sprong hij al onder tafel en was altijd op zijn hoede (als kind dan) er zijn meer dingen die hem pijn deden en alles bij elkaar heeft hem dit doen besluiten. zo heeft zijn echte vader hem nooit herkent als zoon. zijn moeder hertrouwde met de oom van mijn neef. de broer dus van zijn biologische vader en die heeft hem erkend en hem opgevoed als zijn zoon. zijn biologische vader kreeg naderhand 3 zonen met zijn nieuwe vrouw waarvan de oudste overleed aan een aangeboren afwijking op 5 jarige leeftijd. Mijn neef staat niet vermeld op de steen als broer en mocht zelfs niet op de begravenis komen. zijn vader heeft hem nooit gewilt terwijl hij wel zo lief is voor zijn andere kinderen. De man (zijn oom dus) is wel een echte vader geweest voor hem maar toch is dit altijd blijven knagen aan hem. voor iedereen in zijn omgeving is zijn oom dus zijn vader. velen weten ook niet beter want er werd niet over gesproken.
zelf heb ik niemand verloren aan zelfmoord, wel heb ik mijn zus verloren aan moord, door een familielid, ik moet eerlijk zeggen dat ik haar me bijna niet meer herinner het is al 16 jaar geleden, ik was toen 5 bijna 6. maar wanneer je dan oud genoeg bent voor de waarheid.... hakt het er wel even in WAT er is gebeurd, en ik zie dat mijn vader nog elke dag worsteld met zijn verdriet over zijn dochter, veel sterkte met het verwerken van hetgeen waar je achter bent gekomen.
Ik heb het alleen 1x gezien. Ik werkte als een jong meisje van 13 bij albert heijn in den haag. en opeens viel der een zwerver naar beneden.zo op de karretjes en zo op de grond.hij was meteen bewusteloos.gelukkig kwamen veel mensen helpen.ik vind toen der tijd niet mee om te gaan.
ik ben een heel goede internet vriendin verloren door zelfdoding. ze had al 3 pogingen gedaan die verijdeld zijn omdat ze afscheid nam en mensen dus net op tijd waren. ze was daar zo kwaad en verdrietig om, dat mensen haar wens niet konden respecteren. ze heeft me van te voren gevraagd om het te respecteren en accepteren dat ze er op een dag niet meer zou zijn, want ze had er wel van geleerd en zou dit maal bewust geen afscheid nemen. ik begreep haar wel maar toch doet het me nog steeds pijn dat ze op een dag inderdaad echt weg was en dat ik pas bevestiging kreeg toen ze al lang en breed begraven was. eigenlijk ben ik dus best boos op de mensen die dit dus zo gemaakt hebben. dat ze zonder afscheid vertrokken is. ik vind dat je iemand wensen moet respecteren. ook als dat zou betekenen dat ze dood willen. mijn vriendin had hele duidelijk motivaties waarom ze dat wilde en al 5 jaar en ook na alle hulp die erop heeft gezeten, want dat is dus het gevolg als je een poging van iemand verijdeld. ik merk dus dat ik naast het verdriet om haar als persoon,. niet om wat ze gedaan heeft. maar gewoon omdat ik precies weet waarom ze ervoor koos veel woede bij me draag jegens de mensen die het haar zo moeilijk gemaakt hebben dat ze gedwongen werd zonder afscheid onze aarde te verlaten. ik stel me dan voor hoe eenzaam ze geweest is op dat moment. en onlangs heeft een jongen van de voetbalclub van mijn dochter zelfmoord gepleegd maar daar heb ik meer moeite mee. ik ga liever niet in op de details vanwege privicy maar het kwam door anderen zeg maar. hij voelde zich in het nauw gedreven. ik vind en vond het heel heftig.