Ik heb jaren gewoond in jouw woonplaats Nalia.... vandaaruit ben ik dus verhuisd naar het oosten des lands... helaas anders had ik bij Taliaa op de koffie gekund
@nalia, ik woon best dichtbij, maar mijn kinderen zijn wel al groter. weet niet of dat iets uitmaakt?
Als ik dit zo lees, ben ik zo vreselijk gezegend met mijn beste vriendin, we zijn al 28 jaar onafscheidelijk..ze is echt mijn heilig! Flowertje, van waar in purmerend kom je? Ik woon in de purmer noord, vlakbij het zwembad, je bent hier ook welkom, of een keer kinderboerderij??
EN daar istie weer dat topic! Echt eens in de zoveel tijd komt dit topic weer voorbij. En elke keer weer verwees ik mensen naar de website "vriendinvoorjou.nl" Helaas is deze over genomen door een andere beheerder en werkt hij op de een of andere manier niet meer. Maar anyway...hier het zelfde verhaal. Veel verhuist van hot naar her. Scheidinkje er tussendoor Depressie er over heen En weg zijn al mn vrienden! Tijdje terug wel een vriendin gevonden en dat ging een tijdje goed (half jaar) tot ik tot de ontdekking kwam dat ik eigenlijk meer een gezelschaps dame was (alleen dan onbetaald) die af en toe ingezet kon worden als kinder oppas. Wie ik was of wat ik was boeide haar niet zolang ik er maar was als zij zich verveelde of oppas nodig had. En dan verwachte ze dat ik alles liet vallen om naar haar toe te komen. Tja sorry daar voel ik me te goed voor! Heb nu zeggen en schrijven 1 vriendin waar ik elke week mee afspreek en dan gaan we samen tekenen en onderwijl kletsen we wat over vanalles en nog niets. Het is niet echt hecht maar nouja...wat niet is kan nog komen toch? Vriendschap moet groeien. Maar zou het enorm fijn vinden als ik nog wat meer van die vriendschappen kon laten groeien! Ik vraag me soms inderdaad ook af of ik nou zo'n buitenbeentje ben en er werkelijk niemand bij me past als vriendin? Andere dagen denk ik dat t vooral er aan ligt hoe mijn leven verlopen is en hoe ik daar door in elkaar steek... Heb dus ook de vraag...ligt dat nou aan mij? Maar heb voorheen toch ook vriendinnen genoeg gehad?! Ben ik dan na de scheiding en depressie ZO verandert dat ik geen leuk gezelschap meer ben?!?! Maar aan de andere kant als er mensen een echte vriendin zoeken en zelf een echte vriendin willen zijn dan is het toch geven en nemen en moet je elkaar eerst leren kennen denk ik.. Ben simpel weg gewoon een beetje (prettig) gestoord. Wie niet!? Maar goed het feit dat ik geen rijbewijs/auto heb zal ook niet mee helpen denk ik... En dan nog mn drukke bestaantje... Maar met 2 tieners en een ukkepuk van alweer bijna 3 wordt het vanzelf druk...en iedereen heeft t tegenwoordig druk. Nouja....Ik sluit me gewoon wederom aan bij dit topic; Ik zou ook graag eens koffie, thee of fris drinken met iemand min of meer in mijn omgeving. Zeker als ze kleine kinderen hebben want mn meisje zoekt ook nog een vriendinnetje! Purmerend is helaas best een eindje weg van me. Meppel....daar in de buurt ga ik over n daggie of 3 weer even voor een weekje ofzo heen. Ben er geregeld te vinden op de camping nml! Heb er zin in! Edit; Oh...handig om te vertellen dat ik in Uithoorn woon lijkt me
Ik wil niet omdat ik nu zwanger ben ineens mensen aan de deur die normaal niet komen, die mogen gewoon wegblijven...maar van de week viel het me allemaal ff zwaar, voelde me zo alleen. Kan alles kwijt bij m'n vriend en als ik zeg dat ik wil winkelen dan gaat ie vrolijk mee, maar lijkt me leuk om zoiets ook eens met een vriendin te doen. M'n moeder zou wel willen maar die moet ik dan eerst halen en is ook anders dan een vriendin, zelfs m'n zus mis ik terwijl ik die al 4 jaar niet meer gezien heb en op zich ook niet meer hoef te zien, m'n enige vriendin hier is fulltime gaan werken....er zijn er in de "vriendengroep" nog twee zwanger maar die hebben al hun mensen daarvoor, ik ben import hè. Zo, weer ff klaar klagen hoor
@Marianne Wat vervelend dat je geen contact hebt met je zus. Dat lijkt me heel erg!! Ik heb altijd wel mensen om me heen gehad en heb eigenlijk ook best vriendinnen en kennissen genoeg, maar soms zou het leuk zijn om iemand te hebben waar je ff heel makkelijk mee afspreekt. Ik probeer al een tijd met een vriendin af te spreken, maar (vooral zij) is erg druk en dan duurt het gewoon weken voor we elkaar zien. Dat is toch niet normaal??
ben zoveel keer genaaid door zogenaamde vrienden en toen ik zeer ziek was en zelfs het loodje had kunnen leggen hebben zogenaamde vrienden en zelfs familie het laten afweten. op een na ze kunnen van mij dus lina direkt naar de maan vertrekken en door de plee worden gespoeld.. heb het zalig zo heerlijk ,, 1 goed e vriend en mijn man is mijn beste maatje en vriend.. plfffffffffffffffffffffffffffff de rest stik maar ( sterkte taal maar heb al genoeg mee gemaakt ,, als je een tumor in je kop hebt en de mensen laten je stikken ,wordt je wel wat nuchterder en harder )
Op dinsdag en vrijdag ben ik vrij, dus kom maar bakkie doen hoor.. Woon tussen Meppel en Zwolle in (werk wel in Meppel).. Weet niet of je dochter iets aan mijn zoon heeft, die heeft de leeftijd van samen spelen nog niet helemaal bereikt
Oh, wat een gezellig topic, dit!! Ik ben niet vriendin-loos, maar vriendin-arm is misschien wel een prima omschrijving. Gaan soms wel wat weken voorbij zonder dat ik iets afspreek. De meiden die ik dan "regelmatig" zie zitten wel allemaal in een andere levensfase dan ik, dus soms hebben we elkaar niet heel veel te vertellen. 1 van de meiden beschouw ik echt als vriendin, de rest valt meer onder "goede kenissen". Ben een beetje bang dat, als ik straks zwanger ben, wat hopelijk niet te lang meer duurt, de groep nog verder uitdunt omdat die meiden daar nog niet mee bezig zijn. Gelukkig een grote familie hier,maar dat is toch anders! Lijkt me ook super om meer mensen te leren kennen om, zoals iemand dat hier zo mooi zei, lekker op een terrasje te gaan zitten en mensen te kijken. Om lekker schaamteloos jezelf te kunnen zijn en je verhaal kwijt te kunnen als dat een keertje nodig is. Om er gewoon te zijn voor elkaar! Dusss, meiden omgeving Noord Brabant (Tilburg of daar in de buurt), waar zijn jullie? PB me gerust!
ik zit met precies hetzelfde dilemma... Wonen sinds oktober in ons nieuwe huis in een dorpje in N-H. Ik ben hiervoor ongeveer uitgeweken naar de andere kant van het land, omdat vriendlief hier werkt en ik werk niet i.v.m. afkeuring... Maar goed, in principe zit ik nu in mijn uppie hier. Mijn beste vriendinnetje (voor zover je het zo noemt) woont nu 1,5 uur verder, binnenkort ruim 2 uur (zij gaat verder weg verhuizen) evenals mijn familie/ouders... We wonen in een rustig leuk dorpje, maar de mensen die hier wonen zijn of 50/60... of kinderen van 5 tot 15 jaar... En ja, ik ben 21, ook geen makkelijke leeftijd om nog eens vrienden te zoeken. Heb het afgelopen jaar studie gevolgd (nu klaar), maar daar zaten eigenlijk allerlei mensen van 18 jaar, vol in het uitgaanswereldje, thuiswonend... en nou ja, niet waarmee ik tussendoor zou afspreken. M'n lief werkt in de ploegendienst waardoor ik veel alleen thuis ben. We hebben nu een hondje erbij voor mij; en verwachten in januari ons kindje.. Maar zit eigenlijk al 10 maanden eenzaam te kwijnen hier, tot op het punt dat ik me gewoon zo chagrijnig/eenzaam voel dat ik steeds meer ruzie met vriendlief heb (al maanden)... Vriendlief heeft buiten werk ook niet echt vrienden, dus via hem wordt het ook niets, maar hij heeft nog wel zijn familie, werk en voetbal hier dus. En ik (heel zielig gezegd) dus echt níéts... Dichtsbijzijnde contacten zijn op 1,5 uur... En m'n lief zegt wel steeds dat ik altijd langs z'n ouders of oudere zus kan gaan.. maar dat is gewoon ANDERS... Ik ben 21 en voel me gewoon stikeenzaam. Ik zit in feite in mijn uppie aan de andere kant van het land, in een dorp van 50+ mensen.. zonder studie of werk, vrijwel iedere dag alleen thuis en zwanger... En ben gewoon niet gelukkig zo. En men zegt wel: contacten krijg je als de kleine er is, maar de afgelopen 10 maanden waren al rot, en dan moet ik er nog een hóóp... En heb wel dingen geprobeerd hoor. Ik heb een oppasgezin (pas nu op zelfs) en ben meegegaan op een groepshondenwandeling in mijn uppie met totaal onbekende mensen, maar wederom geen leuke leeftijdsgenoten/contacten om uit te breiden... En onderhand word ik een beetje radeloos...
jep herkenbaar. Vaak genoeg ingestonken, want ze hadden het zo moeilijk en ze vonden het zo fijn dat ze bij me terecht kunnen. Maar andersom konden ze geen schouder of een luisterend oor aan bieden of gezelligheid. En op een gegeven moment had ik een vriendin die me mee sleepte met haar problemen, dat ik er zelf beetje onder door ging met hyperventilatie en toen had ik zoiets van: het is gebeurt, ik laat je vallen, als je alleen maar aan jezelf denkt. Ze begon ineens nog zieliger te doen, Ze had het zo moeilijk, ik heb gezeg dat ze aan haar zelf moest werken, zonder mijn hulp. En toen had ik het gedaan al haar problemen en toen ze op vakantie was en terug kwam, kreeg ik een mailtje, dat ze geen behoeft om op mijn verjaardag te komen, want ik had van alles over haar gezegd. Wat totaal niet waar was. Alles wat ze mij toevertrouwde heb ik geen enkel woord met een andere gesproken. En opdat moment heb ik de knoop door gehakt en heb haar tabe gezegd. Laat me niet gebruiken door een tuthola.. helaas eerst wel. En sinds de zwangerschap zijn ze ook per bossen afgevallen, ben de eerste van de vriendenclubje die zwanger was toen en tja snappen ze niet blijkbaar. Heb nu nog 1 vriendin die ik geregeld zie maar vraag me af hoe dat loopt, ze begint ook steeds vaker af te zeggen... mmmmmmmrtja.. wat moet je dan.. Nee meid, volkomen herkenbaar, het was vaak stank voor dank!!
ik volg dit topic maar ist niet leuk om gewoon een keer met zn allen wat te gaan drinken ergens centraal in nederland? Klinkt mij wel leuk