wie is er iemand verloren door zelfdoding ?

Ik ben in 98 mijn beste vriendin verloren aan zelfmoord.

We waren dikke maatjes, buddy's. We deelden alles met elkaar, en hadden geen geheimen voor elkaar.. Tenminste dat dacht ik. Maar blijkbaar heb ik me vergist, want ik heb echt niet door gehad dat het zo slecht met haar ging.

En het stomme is, ze was jarig op 16 april, toen hebben we haar verjaardag nog gevierd, was supergezellig, ze was vrolijk en blij. Al haar vrienden waren er..
En 5 dagen later kregen we het berichtje dat ze gevonden was.. Dood... Met pillen..
Maar waarom.. Dat weten we nog altijd niet.

Maar na ruim 10 jaar heb ik het inmiddels wel een plekje gegeven. Wat wel de nodige boosheid, en onmacht en tranen heeft gekost.. En soms heel soms heb ik het nog..

 

Natuurlijk mis je je moeder, maar als kind voel je het heel erg goed aan als je moeder niet gelukkig is en altijd rekening ermee moet houden.
Ik denk ook dat het dit gezin heel veel rust geeft wanneer moeder haar wens in vervulling gaat. Maar het gemis zal er altijd zijn.

 

jeetje wat heftig allemaal.

mijn schoonbroertje heeft 2x poging gedaan tot zelfmoord. hij was erg depressief en kon het allemaal niet meer aan. als klap op de vuurpijl heeft zijn toenmalige vriendin hem verlaten en huis uit geschopt, ze woonden net 2maandjes samen. het ging haar gewoon om het huis!

we kregen smorgens vroeg het vervelende telefoontje. wij als een idioot die kant op gereden, man helemaal van slag. schoonbroertje had pillen ingenomen en in ziekenhuis moest hij van dat smerige rare zwarte spul drinken om het eruit te krijgen.
eindelijk aangekomen in ziekenhuis, heb even met mn schoonbroertje 1op1 zitten praten en ik zei tegen hem: je weet dat dit dom was he' waarop hij antwoorde: nou dat weet ik nog net zo niet...' toen sloeg mn hart over, heb dit tegen mn man verteld en rest van de familie. ik zei dat het niet bij 1 poging bleef. ik wist zeker dat hij het nog een keer ging proberen. niemand geloofde me want hij had tegen de familie gezegt dat hij het nooit meer zou doen en dat het dom was.

eind van de middag gingen we naar huis, toen we savonds weer een frusterend telefoontje kregen... en ja hoor, hij had weer poging gedaan. we zijn ons wezeloos geschrokken. ik was woedend. niet alleen op mn broertje maar op de hele familie. ik had ze gezegt dat ze hem in de gaten moesten houden. hij zat savonds met een keukenmes op zn bed... gelukkig kwam zijn stiefvader op dat moment binnen lopen en stopte hem optijd(zijn stiefvader vond hem de 1ste keer ook)

dit is nu 2.5jaar geleden en het speelt nog elke dag in ons hoofd af, gaat het weer gebeuren? was hij echt zó hopeloos dat hij geen andere uitweg zag?

sinds dien woont hij bij zijn vader zodat hij in de gaten gehouden kan worden en hij alles rustig op een rijtje kan zetten voordat ie verder gaat met zijn leven. hij is een heel stuk gelukkiger nu en beschrijft die periode als het ergste wat hij ook had gedaan, en het beste uit t leven wilt halen nu

 

Ik heb meerdere keren zelfmoord van dichtbij gezien..
De vader van me zus heeft zich opgehangen, Een klasgenootje zij heeft zich ook opgehangen, een jongen wat ik ken heeft zich ook op gehangen..
De moeder van een vriend van me die is van een flat afgesprongen. Een kennis van me moeder heeft zich door het hoofd geschoten.

Ik ken ook een aantal mensen die wel eens een poging hebben gedaan..

Soms is het leven te heftig voor sommige.
Sommige zeggen wat laf en sommige zeggen wat een lef.

Ik zeg, als het op is, is het op.

Als je ff je ei kwijt wil mag je me rustig pb, ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad en een schuldgevoel gehad dus weet wel hoe je je voelt.

xx

 

Ik ben mijn oma verloren door zelfdoding, 2 jaar terug. Mijn opa heeft haar toen zo gevonden. We hebben geen idee waarom.

 

een neef heeft zelfmoord gepleegd. Had al langere tijd psychische problemen en toen zijn vriendin bij hem wegging was dat de druppel.
Mijn achternichtje is vorig jaar overleden. Ze leed al jaren aan anorexia en heeft er uiteindelijk zelf een eind aangemaakt.
Zo verdrietig voor mijn nicht, neef en tante en oom. Het ging al zolang slecht.

Verder heb zelf tijdens een ernstige depressie veel zelfmoord-gedachten gehad. Echt vreselijk. Je voelt je zo ontzettend alleen.
Tijdens de opname had ik heel goed contact met een vrouw die iets ouder was. Het ging met haar nog slechter en ik voelde elke keer de pure wanhoop. Toen het iets beter leek te gaan ( had definitief besloten en daardoor opgelucht) is ze voor de trein gesprongen.
De begrafenis was vreselijk. Ik vond haar rouwadvertentie pasgeleden en ik ben nu ouder dan zij is geworden. Zal haar nooit vergeten.

Ik denk dat proffesionele hulp toch goed voor je is.
Jaren later merk ik dat ik alles toch niet alles verwerkt heb en ga binnenkort in therapie

 

toch te persoonlijk voor hier sorry...............