wie is er ook zijn mama verloren?

knuffel

 

@napoleon
ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd
hier een "dikke " knuffel voor je

ik zit met traantjes in mijn ogen dit te lezen, je denkt dat er wel mensen zijn die 1 of twee van hun ouders verloren hebben maar als je dit topic leest besef je gewoon in 1 keer dat er gewoon heel veel mensen zijn zonder 1 of 2 van de ouders

volgens mij ben ik tot nu toe de jongste
ik was 7 toen mijn moeder op 32 jarige leeftijd overleed aan een hartstilstand
mijn zus en ik waren er zelf bij en dat beeld vergeet je nooit meer
we hebben ons de eerste jaren dan ook erg schuldig gevoeld omdat wij het gevoel hadden dat wij gefaald hadden maar wat weet je nou op je 7de en 10de
elke dag ga ik haar steeds meer missen, al die kleine dingetjes die je met haar wou delen of dingen vragen
haar graf is ook al een paar jaar geleden geruimd dus een plek om er heen te gaan heb ik ook niet meer

als mijn moeder jarig is vieren we dat ook gewoon dat doe ik dan samen met mijn vriend, mijn zus en haar man
mijn moeder zal ik nooit vergeten en nooit mijn hartje verlaten want als ik in de spiegel kijk zie ik haar eigenlijk al een beetje
en daarbij heb ik haar wel eens gezien(kan soms dingen zien, horen of voelen) en haar stem gehoord
maar dat maakt het er niet altijd makkelijker op


ik wil iedereen heel veel sterkte wensen, en een heeeellllleeee dikke kunffel geven

 

In 2002 is mijn moeder plots overleden aan een hartstilstand, ik was 24.
Afgelopen maart is mijn stiefmoeder overleden aan een hersenbloeding.
Zij was al een jaar na mijn moeders overlijden samen met mijn vader.

En nu is papa dus weer alleen, hij is 62 en heeft al 2 vrouwen moeten begraven. Het is zo oneerlijk verdeeld!

 

Met tranen zit ik al jullie berichten te lezen. Omdat ik het zo erg voor jullie vind en omdat alles bij mij weer naar boven komt. Mijn moeder had een slecht hart, maar ik zag haar nooit als patient. Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap kwam ze in het ziekenhuis terecht en ze is overleden een paar weken na mijn bevalling. Ik had gewoon niet door hoe slecht ze er aan toe was. Ik was zo bezig met mijn eerste zwangerschap. Achteraf, en dan echt maanden later begreep ik pas de ernst van de situatie. Daar voel ik me nu heel schuldig over. Voor mijn gevoel heb ik geen afscheid genomen. Ik had haar nog zoveel willen zeggen en in ieder geval laten weten dat ik van haar houd.
Het doet zo verschrikkelijk veel pijn.

 

Hallo allemaal.

Hier ook een 'moederloze' mama van bijna 2 dochters.
Vandaag is het exact 9 jaar geleden dat mijn moeder iplotseling is overleden aan een accute hartstilstand.
Op dagen zoals vandaag is het gemis en verdriet na al die jaren nog steeds duidelijk voelbaar.
Het lijkt ook hoe langer het geleden is hoe erger dat gemis word.
Vooral bij onze bruiloft en bij de zwangerschappen/bevalling is het gemis groot.
Je kunt niet alles meer aan haar vragen of even een belletje doen om te horen hoe het gaat.
Heb hier ooit een mooi gedicht van iemand over gehad:

het verlies een ouder
waar je van houdt
laat een leegte achter

een stilte
voorgoed
voor altijd

geen glimlach geen aanraking
niet meer zomaar op bezoek
geen herkenning.

het gezicht vergeet je niet
dat staat in je geheugen gegrift.

houd dat vast

bewaar mooie herinneringen
en koester ze als een warme deken
waar jij je aan kunt verwarmen
in tijd van leegte .

Vond het zo'n mooi passend gedicht dat ik het ingelijst heb en naast haar foto heb gezet.

 

Jeetje meid, het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Inclusief onrustig gedrag, opluchting na haar overlijden en darmafsluiting. Mijn moeder is in 2004 op 54-jarige leeftijd overleden aan eierstokkanker na 2,5 jaar vechten. Vooral de laatste weken waren super heftig.
Ermee omgaan........tja het moet, maar makkelijk is het niet. Zeker niet als de eerste periode voorbij is en het leven doorgaat zonder haar. Ik heb me regelmatig vreselijk alleen gevoel (en nog!). Soms denk ik haar te zien lopen of hoor ik haar stem.
Ze had het fantastisch gevonden om onze dochter te zien opgroeien, maar helaas hebben ze elkaar nooit mogen ontmoeten.

Wat betreft de feestdagen....dat valt mij eigenlijk altijd mee.Juist op de onverwachte momenten komt het vaak hard binnen.

Sterkte allemaal!

 

heb ik ook vaak ja, dat ik 't droom.
dat ze me belde en zei dat ik me geen zorgen moet maken, alles is ok
heel bizar.
maar ik droom ook heel vaak dat ze doodgaat, ziekenhuisellende en andere nachtmerries

 

Oh lieve Femke! Wat moeilijk is het toch. Knuffel voor jou en iedereen hier.

 

Ik herken dit heel erg juist! Ik ben 3 maanden voor de geboorte van ons zoontje m'n lieve moeder verloren aan die rotziekte. 50 jaar is ze geworden. Het is nu 10 maanden geleden en wat mis ik haar. Heel erg

Wat jij dus zegt, dat herken ik echt wel. En meid, voor jou is het nog maar zo kort. Ik heb het nog steeds dat ik ineens kan huilen terwijl er niet echt aanleiding toe is. Laat het komen en krop het niet op. Heel veel sterkte!

 

Mijn moeder is ook overleden. Op mijn veertiende verjaardag.. Het gemis en het verdriet lijkt bij mij alleen maar erger te worden en er gaat geen dag voorbij zonder haar te missen

 

Ik ben mijn moeder verloren in 2001 en mijn zoon is nu bijna 2 jaar...
Het is erg zwaar speciaal om te bedenken dat mijn moeder al haar kleinkinderen heeft gezien behalve mijn zoon...

Ik kan niks aan haar vragen,en ik hoop dat ze door mijn ogen kan zien hoe lief mijn zoon is...

 

Dat dromen herken ik ook heel erg.
Bij de eerste maar ook bij deze zwangerschap heb ik dezelfde droom gehad.
Ik was met mijn moeder aan het shoppen voor de kleine en we hadden een gezellige dag samen.
Tot ik wakker werd en besefte dat het een droom was.
Die droom was zo levensecht dat ik een hele dag met een rotgevoel rondgelopen heb.

 

dat dromen herken ik ook

we zitten gezellig in de tuin koffie te drinken en te kletsen
en in eens zegt ze tegen mij
je weet toch wel dat ik er in het echte leven niet meer ben he!
vlak daarna word ik wakker
zoooo raar om te dromen.

 

wow wel apart inderdaad...
maar ergens geeft het me wel vaak rust, van hey: ze is er tochnog een beetje

 

ik ben in januari 2007 mijn mamma verloren.. ik was 7 maanden zwanger toen we te horen kregen dat ze kanker had... zij heeft helaas maar 2 jaar van mn oudste zoontje mogen genieten...
ik mis haar nog iedere dag... en zal dat ook altijd wel blijven houden...
het zijn vooral de kleine dingetjes... ff bellen om te vertellen wat de oudste heeft uitgespookt, vragen over mezelf van vroeger om te vergelijken met de kids maar ook het kopje koffie iedere ochtend...

en afgelopen zaterdag hebben we mijn schoonmamma begraven....
s-mamma heeft bijna 13 jaar gestreden tegen kanker maar helaas verloren...
ik was op 8 mei (moederdag) uitgerekend van mn jongste zoontje en op 4 mei kregen we te horen dat ze uitbehandeld was....
s-moeder heeft voor mij de moederrol vervuld... zij was degene die mijn trouwjurk kocht, zij was degene die mij de mamma-adviezen gaf, zij was degene die een Oma was voor mijn oudste zoontje (mn oudste heeft een andere "vader")....

 

Mijn moeder is op 21 december 2007 overleden aan darmkanker. 27 december is ze gecremeerd en op 31 december 2007 was ik uitgerekend van Koen.

Misschien raar, maar het lijkt net of Koen rekening met me gehouden heeft door niet eerder te komen, maar bijna 2 weken later dan de uitgerekende datum. Hij is geboren op 12 januari 2008.

Ik mis mijn moeder ook elke dag. Het zijn inderdaad de kleine dingen, zoals de belletjes paar keer per week. Of uitstapjes naar leuke dingen. Lekker kletsen over niks.
Wat ik nog erg vind is dat als ik alleen aan het winkelen ben en dan zie ik dochters met hun moeders shoppen en gezellig wat drinken of eten ergens. Dan denk ik....dat wil ik ook en wordt ik altijd een beetje verdrietig.

groetjes,

Kim

 

@Napoleon: allereerst gecondoleerd en heel veel sterkte... Ik herken de opluchting wel een beetje. Na een ziekbed is het toch voor de zieke wel fijn dat het over is. Al had ik haar ook wel voor de rest van mijn leven op een bed in de huiskamer willen verplegen.

@mutsevluts: jij ook gecondoleerd. Heftig dat je nu ook je schoonmoeder kwijt bent. Heel veel sterkte.

Mijn moeder is eind 2004 overleden, ook aan kanker...

Ze heeft mijn zoontje en mijn zwangerschap dus helemaal niet meegemaakt (ik zat toen in een heel andere fase, studeerde nog enzo).
Er zijn periodes dat ik er best mee kan leven. Ik ben gelukkig een redelijk optimistisch persoon en ben toch ook heel erg blij dat ik nu mijn eigen gezin heb.

Toch komt dat dan ook doordat ik me een beetje afsluit van mijn gevoelens. Want om eerlijk te zijn, ben ik wel behoorlijk teleurgesteld nadat mijn moeder is overleden. Ik weet ook wel dat je van andere 'oudere dames' niets hoeft te verwachten, maar niemand heeft zich toen - en nu nog steeds niet - om mij en mijn zusje bekommert. De beste vriendin van mijn moeder kon niet eens naar de uitvaart komen, vanwege een of andere familievakantie, mijn tante heeft jarenlang alleen maar lopen zeiken tegen me, mijn vader had binnen een half jaar een nieuwe vriendin die ons het liefst op grote afstand houdt. En met mijn schoonmoeder heb ik een erg slechte relatie, omdat zij ernstige psychische problemen heeft en eigenlijk alleen aan zichzelf denkt.

Soms denk ik wel eens dat ik in een slechte film ben beland. Ik heb zo'n enorm gelukkige jeugd gehad, met een ontzettend lieve moeder. Maar sinds haar overlijden ben ik in een klap volwassen en moet ik het alleen doen. Met mijn zusje dan, dat wel, en daar ben ik heel blij mee. (Al word ik verschrikkelijk verdrietig als ik eraan denk dat zij in de toekomst ook alleen zwanger moet zijn, zonder onze moeder, en moeder moet worden zonder moeder.)

Ik zou heeeeeel graag een moederfiguur willen hebben. Natuurlijk zou ik het allerliefst mijn eigen moeder terugwillen, maar dat kan nu eenmaal niet. Het zou alleen fijn zijn als iemand eens zou zeggen dat ik het goed deed, of dat iemand er echt zou zijn voor mijn kinderen. Mijn zoontje wil ook heel graag een oma, en heeft dat eigenlijk niet (mijn schoonmoeder is een problematisch geval, en de vriendin van mijn vader kijkt niet naar hem om). Maar dat zit er dus niet in.

Sorry voor mijn klaagzang hoor... Ik heb het er alleen de laatste dagen weer heel erg moeilijk mee... Daarom reageer ik ook nu pas op dit topic. En dan nog lopen de tranen over mijn wangen. Ik zou dagen kunnen huilen, maar wat heeft het voor zin?
Wat mirell zegt herken ik dus wel. Ik sluit mezelf er vaak een beetje voor af en probeer er nuchter mee om te gaan. Al hebben de hormonen nu de overhand...

Zijn jullie trouwens ook wel eens jaloers op vriendinnen? Of naja, jaloers... Ik gun het ze natuurlijk wel. Ik vind het alleen soms best wel moeilijk als ik bij een vriendin ben en haar moeder langskomt. Helemaal als die vriendin ook kinderen heeft en ik zie hoe zij met haar kleinkinderen is.
Daar probeer ik me dan maar een beetje voor af te sluiten ofzo.

Wat betreft verjaardagen zonder moeder: daar heb ik zelf gelukkig niet zoveel mee. Voor kerst was ik wel 'bang', want mijn moeder was gek op kerst. Maar ze is op 20 december overleden, dus wij hadden al heel snel kerst zonder haar. En ja, dat went ook... In de jaren daarna heb ik ook nog wel geprobeerd de halve familie bij elkaar te krijgen, maar dat is een beetje verwaterd. Dat is jammer, maar gelukkig heb ik zelf niet zo heel veel met kerst.
Wij komen trouwens op haar verjaardag ook altijd met de familie bij elkaar. Dat is wel fijn.

Wel mooi dat sommigen van jullie zo levendig dromen over jullie moeders. Dat heb ik in de eerste jaren wel gehad, maar de laatste tijd eigenlijk niet meer. Het is natuurlijk wel heftig als je wakker wordt, maar ook wel fijn om haar even zo dicht bij je te voelen.

@femke32: dat herken ik wel hoor, dat het je soms op de vreemdste momenten overvalt. Vooral de eerste tijd had ik dat. Dan zat ik in de trein en zag ik een moeder en dochter en dan moest ik me zo verschrikkelijk inhouden. Of toen ik zwanger was van de oudste en een moeder met haar zwangere dochter tegenkwam in de Prenatal.

(Sorry voor het lange verhaal dames. Het zit me - zoals gezegd - momenteel nogal hoog.)