Tjee, wat jij schrijft is zo herkenbaar voor mij! Ik ben ook jaloers als ik mensen om mij heen zie die bewust 1 kindje hebben... Toch fijn om te lezen dat er hier meer meiden zijn met dezelfde gevoelens. Hier is het nog geen einde oefening maar ik merk dat ik nu (tijdens IVF poging 2) al begonnen ben met de acceptatie dat het bij Bente blijft. We zijn ook erg gelukkig met z'n drietjes en zo gewend aan het met z'n drieën zijn. Mijn dochter wordt a.s. zaterdag 5 jaar en ik zie haar komst echt als de hoofdprijs maar het zou zoooooooo geweldig zijn als er nog een troostprijsje in het verschiet ligt.... Ik kom hier zeker nog eens vaker posten!
Sportmama, welkom en fijn dat je herkenning vindt! Heftig hoor meid en jullie kleine wordt dus alweer 5 jaar. Hoe lang zijn jullie alweer in de mmm? Ik herken heel sterk je gevoelens. Al moet ik ook eerlijk bekennen dat ik soms niet eens meer weet wat we willen. We zitten in de medische molen sinds ik de diagnose kreeg in maart 2009. Onze dochter was toen 9 maanden oud. We hebben geen makkelijk eerste jaar gehad doordat onze dochter veel huilde. Op het moment dat ik de eerste operaties inging hadden we nog helemaal geen wens en ik heb soms het idee dat door alle medische gedoe de kinderwens nooit echt duidelijk heeft kunnen worden. Dat vind ik wel erg. Vorig jaar zomer begon het sterk te kriebelen; dus spiraal eruit, operatie, hormonen en ervoor proberen te gaan. In de eerste ronde heb ik toen een heel vroege miskraam gehad...... was dat goed gegaan hadden we nu een tweede kindje. De maanden daarna is het niet gelukt en is mijn baarmoeder weer helemaal verkleefd geraakt. Ik heb helaas de ernstige variant van asherman, dus als ze de baarmoeder openmaken tijdens een operatie hebben we maar ongeveer 3 maanden de tijd en dat geeft zo onwijs veel druk op mij en ons. Ik denk dat ik dat het naarste vind, het feit dat het allemaal zo niet natuurlijk gaat. Ik schrik vaak in de nacht wakker van dromen hierover. Nee, dus rust heb ik er niet in gevonden. Sportmama heeft jullie dochter het weleens over een broertje of zusje en hoe gaan jullie om met het feit dat ze nog enig kind is? Hoe je er rekening mee op welke manier dan ook?
Hier na jaren verdriet in een relatie met een man die na ons huwelijk zei geen kinderen te willen, vond ik na het uiteenvallen van mijn huwelijk het geluk bij een nieuwe man die wél 150 km bij me vandaan woonde. We hadden het over kinderen, maar ik was zó onregelmatig ongesteld dat ik me zorgen maakt eof dat nog ging lukken in de toekomst. De gyn gaf uitsluitsel: ik had geen eisprong en dat zou kunnen komen omdat ik veel te zwaar ben, maar ook mijn leeftijd. Verdriet alom. Toen bleek ik plots zwanger en 1 maand voor mijn 38e kregen we ons meisje. Wij LAT-ten toen nog, hij zat in de WSNP en ik kon daar geen werk krijgen. Nu LAT-ten we nog steeds. Hij is nu van plan hierheen te komen, maar vindt maar eens werk in deze tijd en op je bijna 44e. De wens voor nog een zusje of broertje voor ons meisje is erg groot, maar ik begin steeds meer en meer de moed te verliezen dat het nog gaat gebeuren. Ik word in oktober ook alweer 40. Mijn Lief is enig kind van oudere ouders en heeft ze ook al verloren toen ie amper 30 was. Mede zijn verdriet om de afwezigheid van hen en het gebrek aan een zus of broer maakt, dat ik de wens nog niet kan en wil opgeven. Maar de realiteit nadert met rasse shreden en de tijd is onverbiddelijk...
Hier zijn wij gezegend met een pracht van een jongen. Ons jochie blijft enig kind dat is zeker. Wij hadden amper een kinderwens en toen onze knul eenmaal gevestigd was zijn we er voor de volle 100% voor gegaan, we waren enorm benieuwd welk gezichtje onze liefde voor elkaar zou krijgen. Na een hel van een zwangerschap en bevalling en een percentage van 80% op herhaling is de knup bij manlief ingelegd. Ons jochie heeft harder een moeder nodig dan wij een 2e kind zeggen wij hier. Mocht de behoefte komen dan willen wij ons gaan inzetten voor een pleegkindje. Maar daar is nu nog helemaal geen sprake van, voorlopig genieten wij ons suf en ik vind het ook heerlijk dat wij alle tijd hebben voor ons enig kindje...niets gedeelde aandacht alles is voor hem en voor ons!
Hellen en Roes, jullie ook welkom hier! Hellen dat lijkt me ook moeilijk als je leeftijd echt een issue begint te worden. Daar is bij mij gelukkig nog geen sprake van,ben net 33 geworden en onze dochter wordt over een paar weekjes drie. Zit je nu in een traject of zijn jullie het op de natuurlijke weg aan het proberen. En hoe ervaar je het? Als een druk? Roes, welkom dus! En wat heb je het prachtig omschreven, dat zet even te denken... ons kindje heeft meer een gezonde moeder nodig dan dat wij een tweede kindje nodig hebben....... Is geloof ik wel een erg wijze uitspraak. Ik heb altijd gezegd in de MMM "Ach het gaat wel, ik trek het wel"., maar zo langzamerhand wordt het steeds moeizamer en begin ik echt te denken... wat een impact zou dit op ons meisje hebben??? En als ik zwanger word, dan word het ook een risicovolle zwangerschap en bevalling..... dus weer de vraag, hoe ver wil je gaan? Bijzonder dat jullie over pleegzorg nadenken, wij namelijk ook en we zijn ook al een tijdje in de adoptie molen, we beginnen binnenkort aan de VIA. Fijn dat er toch zoveel reacties komen, begon echt een beetje te denken dat ik de enige was.... Overigens mama's die 100% vrijwillig voor 1 kindje kiezen, ook welkom!!
Ik heb echt zeer veel begrip voor mensen die kiezen voor pleegzorg/adoptie, chapeau dat jullie die kindjes een mooiere toekomst willen bieden. Ik zou er zelf niet voor kiezen denk ik, of moest ik nu helemaal geen kinderen kunnen krijgen dan mss wel.
Ook hier een mama met 1 kindje. Ik had dolgraag meerdere kinderen gekregen, maar ik heb MS en lichamelijk is het niet haalbaar om nog een kindje te krijgen. Ik begrijp het gevoel en de frustratie; tijdens periodes dat het redelijk goed met me ging heb ik vaak gedacht dat het misschien toch wel kon. Maar als ik dan weer een terugval had, was ik dolblij dat ik niet nog een frummeltje erbij had om voor te zorgen (ook al heb ik een heel goed vangnet). We hebben er een jaar voor genomen om een besluit te nemen en afgelopen december is mijn man gesteriliseerd. Ik heb het er nog steeds af en toe moeilijk mee, maar ik ben voornamelijk heel erg blij dat het ons überhaupt gegeven is om 1 prachtig wondertje op de wereld te zetten .
Dag allemaal, Ik ben op vakantie geweest, vandaar dat ik niet meer gereageerd heb. Nu heb ik het even druk. Maar ik kom binnenkort terug om alles door te lezen en te reageren. Tot later dus.