Om maar met de deur in huis te vallen: ik begrijp dat ik uiteindelijk zelf de keuze moet maken, maar in dat keuzeproces zou ik het fijn vinden om de meningen en ervaringen van andere moeders te horen. Ik heb een zoontje van anderhalf en de laatste tijd denken we na over het wel of niet beginnen voor een 2e kindje. Ik ben benieuwd naar jullie beweegredenen om wel of niet te kiezen voor een leeftijdsverschil van ongeveer 2 jaar tussen de kinderen en voor degene die er uiteindelijk wel voor zijn gegaan hoe dat dan bevalt in de praktijk Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Ik lees met je mee. Wij willen waarschijnlijk ook voor een tweede gaan. Ik had heel erg die drang en nu is mijn man zover en krijg ik heel erg de kriebels...!
Mijn zoon is bijna 1,5 en wij hebben besloten om nog minimaal een jaar te wachten voor we besluiten om wel of niet voor een tweede te gaan. Ik geniet nu zo enorm van hem en voor mijn gevoel is er gewoon nog geen ruimte voor een tweede. Ook ben ik tijdens de zwangerschap behoorlijk misselijk geweest tot 37 weken en na de zwangerschap ging het ook een tijdje niet zo goed en dat speelt natuurlijk ook mee. Nee, wij vinden het echt heerlijk met 1 kindje en voorlopig blijft het daarbij. En over een jaar zien we wel verder.
wij hebben er voor gekozen voor een 2e te gaan toen onze zoon 8 maanden was, na een miskraam was ik toen zoonleif 10 maanden was weer zwanger er zit 1,5 jaar tussen mijn kindjes en ik zou het zo weer doen, het is zo geweldig, het zijn echt 2 handen op 1 buik, ze willen alles samen doen, ook nu onze dochter wat ouder word merk je heel goed dat het echte maatjes zijn, ook vind ik een 2e erbij helemaal niet zwaar. maar dat is mijn ervaring, tuurlijk het is niet altijd even makkelijk, zeker niet als ze beiden tegelijk in een slecht humeur zitten, en allebei lekker dwars gaan zitten doen, of als de 1 in de nacht begint te huilen, je daar de hele nacht druk mee bent... en heb je die eindelijk stil.... begint de ander... ja zulke nachten heb je ook.... maarja ik vind het zelf allemaal reuze meevallen, het hoort er nu bij en zulke dingen kunnen je verwachten, maar er zijn echt zoveel leuke dingen, het is gewoon echt pure magie om broer en zus samen te zien, hoe die 2 met elkaar omgaan, ja ik zou het zo weer doen.
Mijn zoon en dochter schelen 21 maanden en dat gaat hier prima. Ik heb erg makkelijke kinderen en zoonlief liep met 12 maanden de straat uit (dat was een voorwaarde om weer zwanger te worden). Ik vond de eerste weken na de komst van de 2e weer pittig maar dat is toch eigenlijk wel standaard met een pasgebakken baby. Na 10 weken was het easy piesie! En ze gaan hartstikke leuk met elkaar om. Ik weet natuurlijk niet beter maar dit is prima.
Onze dochters schelen 2 jaar en 3 maanden. Toen de oudste 1,5 was, zag mijn man een 2e ook wel zitten en we waren (zeer gelukkig!) meteen zwanger!!! Ik vond het heel fijn dat de oudste al wat zelfstandiger was toen ik zwanger was en net bevallen was. Ze kon al goed lopen, traplopen, zelf eten e.d. Nu vind ik helemaal heerlijk, omdat ze al echt een beetje kunnen samenspelen! Ze zijn zoooooo gek op elkaar, heerlijk! Overigens heb ik altijd geweten dat ik 2 kids wilde...mijn man moest even aan het idee wennen. Hij was bang dat hij van de 2e niet zo veel kon houden als van de 1e.......maar neem maar van mij aan dat je een heel nieuw vaatje liefde opentrekt!
Hier zit er 2 jaar tussen en ik vind het best pittig. Als ik alles van te voren had geweten, had ik er wat langere tijd tussen gelaten, niet veel langer, maar iets van 3 jaar ofzo. Ik heb een pittige dochter die vaak (negatieve) aandacht vraagt, wanneer ik bijv. met mijn zoontje bezig ben. (of aan de telefoon zit), maar dat is een ander verhaal. En gezellig samen spelen is er niet vaak bij.. ik kan ze niet alleen laten, want 9 van de 10x treitert ze hem. Hmm... als ik dit zo lees lijkt het of we hier een terrormeisje hebben rondlopen..... en dat is ook zo , nee hoor. Ze is een schat, maar je moet haar gewoon in de gaten houden. Het ligt daarom ook een beetje aan wat voor kinderen je hebt, als ze beiden super makkelijk zijn... praat je al heel anders. Maar dat weet je natuurlijk niet van tevoren!
Mijn dochters schelen helaas 5 jaar met elkaar. Ik had liever gehad,dat ze 2.5 jaar met elkaar scheelde. Toen mijn oudste 1.5 jaar was,wilde we voor een 2e kindje gaan.Helaas kwamen ze achter dat ik een hernia had,ik moest geopereerd worden(wachttijd 6 maanden)Na het herstel van 3 maanden wilde het gaan proberen,toen diende er een nieuw probleem aan.Ik werd ineens niet meer ongi.IVF geprobeerd,tot een van die mensen zei,dat ik in de overgang was.Wat!!!!!! De gyn onderzocht mij en vroeg wat vragen en zette er plussen en minnen bij.Uiteindelijk na 10 maanden niet ongi te zijn geweest,bleek ik voor stress(of mijn contract verlengd zou worden,ja/nee) het niet te zijn geweest.Toen zijn we het weer 7 maanden gaan proberen.Toen werd de oudste 4 en ik had zoiets van,dan laat maar zitten,ga proberen 20 uur werk te gaan zoeken.En toen werd ik zwanger van mijn 2e kindje.
wij kiezen er bewust voor om CJ enigst kind te laten , al is ze dat niet helemaal ik ben uiteindelijk bevallen van 3 kinderen, 2 verloren en nu CJ gelukkig een gezond levend kindje! wij zijn wel gelukkig zo en willen geen risico's meer nemen ook hebben wij nog tal van redenen om het niet te doen maar snap de mensen wel die nog wel willen als wij onze boy's niet verloren hadden dan hadden wij ook 2 kinderen gehad
Hier is ze ook anderhalf en wij gaan er begin volgend jaar waarschijnlijk voor. Dan is ze nog wat zelfstandiger.
Ik heb het altijd gezien als het Ideale Gezin: 2 kinderen met 2 jaar ertussen. Verder waren we er wel uit dat we graag een tweede wilden: waardevol om samen met iemand op te groeien, je vroegste jeugd mee te delen, herinneringen aan papa en mama op te bouwen. Vanwege mijn leeftijd wilde ik niet langer wachten met beginnen; ik was 36 toen de oudste geboren werd. Toen hij bijna 14 mnd was, waren we het erover eens: we willen er nú voor gaan. En ik was meteen de eerste ronde zwanger. Zo zijn we uitgekomen op een leeftijdsverschil van 23 maanden. Ik wist dat het zwaar zou zijn (gelukkig niet hoe zwaar, anders waren we er misschien niet aan begonnen zo snel ). Maar nu de jongste lekker mobiel is en begint te kletsen, goed slaapt en ze bovendien leuk samen beginnen te spelen, ben ik zó blij dat het is gegaan zoals het is gegaan!
Hier kan ik me wel iets bij voorstellen.Maar aan de andere kant ben je wel moeder van 3 kinderen,ook al heb je er maar een. Ik ken hier iemand,die ook bewust heeft gekozen voor een kind.Ze heeft haar dochtertje met 7.5 maand zwangerschap verloren.Ze heeft een zoontje,die nu 4 is.Maar in feite heeft ze 2 kindjes,ook al is haar dochter in de hemel
Hier 23 maanden verschil en als ik een stabiele relatie had gehad kon ik waarschijnlijk niet wachten op de volgende Twee kindjes valt mij juist heel erg mee en ze genieten echt van elkaar. Ze hebben al zooooveel lol samen, hoeven elkaar alleen maar aan te kijken en schieten allebei in de lach. Jayro zorgt echt voor zijn broertje en doet superlief tegen hem. Ik vond het belangrijk omdat ik zelf eigenlijk als enigskind (wel veel oudere broer en zus) ben opgegroeid en voelde me vooral als puber erg alleen. Mijn ouders waren al wat ouder en mijn broer en zus stonden ook te ver van me af. Daarnaast vond ik het fijn als ik bijvoorbeeld aan het werk ben dat die 2 wel gewoon altijd bij elkaar zijn. Heb er geen seconde spijt van gehad, ook al ben ik met 6 maanden zwangerschap alleenstaand geworden.
Hier een behoorlijke twijfel. Wegens omstandigheden is het niet mogelijk om een 2e kindje te wensen. Naja, de wens is er wel, maar het zijn nu niet de ideale omstandigheden om er voor te gaan. Daarnaast ben ik door bepaalde factoren nog aan het 'herstellen' van de 1e. (ook al wordt ze volgende week 2). Het is me eigenlijk zwaar tegen gevallen. Niet mijn dochter natuurlijk, dat is een heerlijk meissie. Ik probeer me er nu op in te stellen dat het bij 1 blijft, maar dat is niet uit vrije wil en dat is moeilijk te verteren.
Bedankt voor jullie reacties tot nu toe! Een vraag voor de mensen die 2 kinderen met een leeftijdsverschil van 2 á 2,5 jaar hebben: wat zijn nou de plus- en minpunten van dit leeftijdsverschil? Waar moet ik rekening mee houden?
hoi hoi ... toen onze oudste zoon 1 jaar is zijn we voor de 2e gegaan, toen ik zwanger was kreeg ik twijfels ( hoe stom ) maar goed, nu schelen de boy's zich 21 maanden en ik zou het zo weer doen hoor.. ze hebben zoveel aan mekaar ze kunnen zo goed ruzie maken hahaha .. maar ze zijn zo lief voor mekaar helpen mekaar veel en komen echt al voor mekaar op! ik vind de 1e ander half jaar reuze mee vallen in de pittigheid, maar nu , nu de jongste ook kan lopen en in de gaten krijgt dat als er speelgoed van hem af word gepkat hij het ook zelf terug kan pakken vind ik het best pittig maar ach ja daar slaan we ons door heen .. ik heb totaal geen spijt van mijn keuze om zo snel zwanger te raken ...
Even als reactie hierop: ik ben bij Thirza ook kots- en kotsmisselijk geweest, 7 maanden lang. Wij hebben destijds vanwege de slaapproblemen van Thirza besloten een tweede nog even uit te stellen, maar hebben dat uiteindelijk toch overboord gegooid weer, omdat we het leeftijdsverschil anders te groot vonden worden, (richting de 3 jaar). Tja, toen kwam er een miskraam en nu zit er straks 3,5 jaar tussen. En deze zwangerschap ben ik wel misselijk, maar veel meer zoals gemiddeld, zoals je veel anderen erover hoort. Heel goed te doen dus Ik slik extra vitamine B en dat helpt goed
Ik moet trouwens wel zeggen dat ik nu toch ook wel blij ben met dit leeftijdsverschil: Thirza is al behoorlijk zelfstandig, ik hoef haar de trap niet meer op en (belangrijker af te tillen, ze kan hele grote stukken zelf lopen. Erg fijn, dat ik straks niet met 2 kids loop te sjouwen en met een dikke buik straks ook niet voortdurend m'n dochter hoef te tillen (En dan is ze nog een lichtgewichtje ook, moet er al helemaal niet aan denken als ze zo'n bonk van een kind zou zijn geweest!).
Mijn kindjes schelen 2,5 jaar en ik vind het perfect! De jongste had niet een half jaar eerder moeten komen, want dan had het een stuk minder leuk geweest. Dochterlief zat toen echt in haar dram en puberfase, was geen land mee te bezeilen. Nu is ze 2,5, praat ze goed, ik kan alles aan haar duidelijk maken, ze helpt mee, kan zichzelf veel beter vermaken dan bijvoorbeeld een half jaar geleden. Ik ben echt heel blij met dit leeftijdsverschil.
Bij ons zit er bijna 3 jaar tussen. Er bewust voor gekozen. Voorwaarde was dat mijn oudste zelfstandig was (voor zover dat kan met een 3 jarige). Het heeft nu als voordeel dat hij mij niet nodig heeft om naar de wc te gaan, langere stukken mee kan lopen, goed kan helpen met de verzorging van onze dochter, wat dingetjes voor mij kan pakken als ik geen handen vrij heb etc etc. Maar er is ook een nadeel. Op deze leeftijd is het wennen aan nieuwe gezinssituatie iets moeilijker (de eerste maand was met vlagen vrij zwaar en nu nog af en toe), verkennen ze hun grenzen behoorlijk en kunnen negatieve aandacht trekken op het moment dat je met de baby bezig bent. Ik denk dat er bij elk leeftijdsverschil voor een nadelen zijn. Als er weinig verschil tussen zit, dan is het fysiek wat zwaarder, maar zijn ze nog niet jaloers. Zit er meer tussen dan is het fysiek minder zwaar, maar krijg je vaak te maken met de negatieve aandachttrekkerij.