Onze peuter dramatiseert al vanaf het begin, maar hij zit nu weer in zo'n rot fase. Gaat hij huilen schreeuwen dat hij wilt eten, komt hij aan tafel en gaat dan schreeuwen dat hij niet wilt eten. Zeg je "Oke, dan niet", dan springt hij meteen weer over dat hij wel eten wilt en ga zo maar door. Dan zegt hij dat hij wilt slapen. "Oke, dan ga je slapen". Dan zegt hij wel weer dat hij niet wilt slapen. Dit gaat achter elkaar door he. Moet er stiekem wel een beetje om lachen, maar ik lach hem uiteraard niet uit. Ik vind het heel lastig voor hemzelf. Het is echt een drama-king hoor WOW. Herkent iemand dit en eh .. wanneer gaat deze fase weer over of gaat deze niet over Sorry, heb geen tijd het hele verhaal te tikken. Zit hier met een peuter die aan het puberen is dus en met nog een menneke van 10 maanden. Twee schatten, maar ik wil de oudste graag kunnen helpen of hem zichzelf laten helpen door hem te helpen zeg maar.
Poeh ja lastig, hier komt het ook voor (ik moet even afkloppen, want het valt nu mee) Wij zeiden in ieder geval altijd tegen onze dochter dat we niet naar haar luisterden als ze schreeuwde. Dat ze het nog maar een keer moest zeggen als ze rustig was. Als ze helemaal overstuur is zetten we haar even op de gang met haar favo knuffel en tutje. Ze komt dan zelf weer terug (of we halen haar terug) als ze rustig is en zegt dan dat ze klaar met huilen is. We knuffelen haar dan even en geven een kus. Vaak is ze dan weer goed voor rede vatbaar en wil ze wel eten of datgene dat ze daarvoor niet wilde.
het is deels de peuterpuberteit deels karakter. de peuterpuberteit duurt toch vaak wel tot ze naar school gaan. in verschillende fases met soms een adempauze als je geluk hebt. ze noemen het ook wel gekscherend. "ik ben en ik zeg nee" en daarna ik ben 3 en dat wil/doe ik lekker niet". heb je daarbij een kleine die van karakter ook nogal pittig en vasthoudend of theatraal is dan heb je het druk. mijn middelste is inmiddels 15 en die is blijven hangen in die fase zeggen wij hier thuis altijd. je leert er min of meer mee omgaan maar het kost bergen energie. en het vervelendste is dat ze zo bepalend zijn binnen het gezin. eigenlijk draait alles rond hun of je dat nu wilt of niet. maar gelukkig is het bij de meeste kinderen gewoon een fase.
Poe... Mijn vraag, ook al is het een fase, hoe ga je ermee om? Want ik kan me voorstellen dat het bloed onder je nagels vandaan haalt... Negeren, afleiden..?
Ik negeer dat gedrag bij Finn een tijdje (denk een paar minuten) daarna vraag ik of hij klaar is met drammen/huilen/boos zijn. soms zegt hij nee, dan laat ik hem nog even, maar meestal komt hij dan naar me toe en "maken we het goed".
Onze zoon kan het krijgen zoals hij het hebben wil. Niet willen eten? Oke, dan pak ik zijn bord weg en doe ik alsof ik van tafel wil. Tot nu toe was dat toch ook niet de bedoeling en gaat hij wel eten. Hij kijkt dus wel uit voor hij zomaar wat roept
Mijn zoons favoriete hobby is momenteel op de grond gaan liggen en dan roepen ik ben boos, ik blijf hier. Over het algemeen laat ik hem lekker liggen, en zeg ik dan gaat mama even daar kijken of het nieuws checken. Laatst vroeg ik of hij verwachtte dat het lang ging duren, dan kon ik namelijk koffie halen. Toe sprong hij meteen op en riep hij "ik ook koffie!" Als ik het een beetje met hem eens ben, dan respecteer en erken ik zijn boosheid, maar anders reageer ik er erg stoïcijns op. Ik heb gemerkt dat elke reactie zijn boosheid alleen maar voed. Dus reageer ik alleen maar op gedrag dat te ver gaat. Hij mag ondanks al zijn boosheid bijvoorbeeld niet slaan. Daar reageer ik namelijk wel op.
Tja meiden en ook mannen uiteraard Heftig kan het zijn he! Zeker als je het zelf even gehad heb zeg maar. Je moet het toch telkens weer opbrengen en volhouden. Ik negeer het maar, want inderdaad als ik reageer, dan wordt het alleen maar erger heb ik gemerkt. Mees doet het dan ook nog dat hij ineens zegt "Mama, sojjie"! Maar of hij het meent ... de ene keer wel en de andere keer hoort het bij het spel. Moeilijk in te schatten soms.
Ons dametje is (nog) niet zo heftig bezig. Mijn heren (en vooral de middelste) konden er ook wat van. Ik heb het zodra ze begonnen met drammen of drama meteen benoemt als drammen en ben weg gelopen. Na een tijdje dan gevraagd of ze klaar waren. Kreeg ik een nee dan negeerde ik ze weer. Kreeg ik een ja dan vroeg ik of ze nu weer leuk/gezellig konden zijn en gewoon mee deden (met waar het ook om ging) en dan konden we weer verder. Na een paar keer kregen ze door dat ze met dit gedrag nergens kwamen en bonden ze steeds sneller in. Het is idd een faze (wat niet eigenlijk? ) en ik kan nu helaas zeggen dat al die fazes in meerdere of mindere mate weer terug komen in de tiener puberteit...in deze of andere vorm. Maar feitelijk werkt het dan weer ongeveer het zelfde...met de uitzondering dat ik de oudere kinders nu weg stuur ipv zelf weg loop (uitzonderingen daargelaten en sommigen blijven een stukje hangen idd zoals die van Blup)