vrienden aanstellen als voogd bij overlijden. raar?

Mocht het ooit zover komen (hopen van niet natuurlijk) dan moet je je kinderen aan anderen overlaten. Ik vind een goed gevoel daarbij dan heeeel belangrijk. Wat maakt het dan uit of het je familie is of vrienden?
Ik zou er geen moeite mee hebben. En als je vrienden dit voor jullie willen doen is dat toch geweldig?
Gewoon lekker je eigen gevoel volgen.

 

Hoi! Je moet doen waar je kindje straks het meeste aan heeft. Het gaat niet om wie er "recht" op heeft, wie zich aangesproken voelt of beledigd zou voelen als zij het niet zijn... het gaat om het belang van je kindje.

Alle vier de grootouders van Fay leven nog, maar ze zijn al ouder en niet gezond meer. Ik heb nog een zus, maar die zit helemaal niet op één lijn met ons als het om levenswaarden en opvoeding gaat. Sowieso is zij zelf nog niet aan kinderen toe, maar we horen haar soms ook dingen zeggen over haar BSO-kindjes waar we helemaal niet achter staan.
Het is een groot drama geworden, want zij ging er van uit dat zij sowieso Fay zou krijgen als wij zouden komen te overlijden. Dan zou ze ons huis verkopen en daarvan de opvoeding van Fay betalen... ze had er inderdaad wel over nagedacht.
Maar goed, het is mijn beste vriendin en haar vriend geworden. Zij liggen met veel dingen op één lijn, willen zelf dolgraag - liefst gisteren - kinderen en hebben volgens ons de liefde en wijsheid om Faytje goed en blij op te voeden. Daar hebben we wel een goed gevoel bij.

Tja...het gaat - ons ons geval - niet om mijn zusje, maar om Fay. Dus nee, ik vind het niet raar. Je wil graag het idee hebben dat, mocht er iets gebeuren, je kindje goed terecht komt.

 

Ik zit hier ook al een paar dagen over na te denken en kom er maar niet uit..
Onze ouders en familie zijn hier absoluut niet geschikt voor..
Dus ik zat ook aan vrienden te denken, maar ik weet het niet..
Wil er inderdaad ook liever niet aan denken.

 

Wij zijn ook voogd van de twee kinderen (vanaf begin december 2011 drie kinderen) van onze beste vrienden.

Haar familieband is ook niet heel sterk en wij denken over echt alles hetzelfde en zij vertelde dat als zij kwamen te overlijden ze heel graag zouden willen dat wij hun kinderen zouden opvangen en opvoeden. Hopelijk gebeurt dit niet maar wij vinden dit een grote eer en het heeft onze vriendschap alleen maar versterkt.

Succes.

 

Wij hebben van de week ons testament laten opmaken. In eerste instantie gaat onze meid naar mijn schoonouders. Mochten zij niet kunnen vanwege hun leeftijd of ziekte, dan gaat ze naar mijn beste vriendin. Je mag aanwijzen wie je zelf wilt, het hoeft niet persé familie te zijn. Je moet voor jezelf beslissen wat het beste voor je kind is.

Wij hebben ook gevraagd of anderen het testament kunnen aanvechten en haar alsnog kunnen opeisen, maar dat kan niet. Het testament wordt gevolgd.

 

hele goede keuze,

wij willen ook vrienden vragen, maar weet gewoon niet hoe.
Zijn supergoede vrienden, maar ben bang dat ze geen nee durven te zeggen. Ze hebben zelf 3 kinderen en als alles meezit worden het er hier ook 3. Das natuurlijk wel een opgave dan, aangezien de kids nu allemaal bijna even oud zijn.
Maar mocht ons beide iets overkomen dan komt er natuurlijk geld vrij en ons huis vrij voor de kinderen etc. Wil eerst nog effe precies weten wat er vrijkomt voordat we ze vragen.
Tips hoe???

 

Helemaal niet raar hoor.

Wij zitten er ook over te denken om vrienden te vragen. Mijn man is enig kind en ik heb 1 broer die verstandelijk gehandicapt is, dus dat is geen optie.

Mijn moeder wil met liefde voor onze kleine meid zorgen, en het liefst zou ik dat ook wel willen, maar dat lijkt me geen gezonde situatie als oma zijnde. Mijn schoonouders zijn al wat ouder.

Die vrienden zijn wat jonger dan wij zijn, maar hebben een prachtig gezinnetje (waarvan de 3e op komst) met de normen en waarden die mij heel erg aanspreken en overeenkomen met hoe wij het zien.

Nu alleen nog het vragen, haha, maar dat komt goed. Daar zie ik niet zo tegenop. En willen ze het niet, dan niet. No hard feelings

 

Ik vind het helemaal niet raar!

Ik zou Milan nooit aan mijn eigen ouders toevertrouwen, mocht mij of mijn vriend iets overkomen.
Mijn moeder is geestelijk heel erg labiel en zou het sowieso niet aankunnen, mijn vader is alcoholist dus dat is dan sowieso uitgesloten.

Bij mijn schoonouders zou ik mijn zoontje ook liever niet achterlaten, daar heb ik geen goed gevoel bij.

Mocht ons iets overkomen dan gaat de zorg voor Milan naar mijn beste vriendin en dit gaan we binnenkort ook officieel vaststellen.
Zij is de enige waarvan ik er voor mijn gevoel op aan kan dat het goed komt.

 

Wij hebben voor onze vrienden gekozen. Familie is voor ons gevoel geen goede optie. Geen goed gevoel bij. Onze vrienden daarentegen wel (homo stelletje). Zelfde normen en waarden en heel goed contact. Ze zijn dol op ons manneke. Al vanaf dag 1.

We hebben ze gevraagd en tijd gegeven om er goed over na te denken. Ze vinden het een grote eer en zijn nu nog meer betrokken met ons als voorheen en we waren al close.

We zijn er absoluut zeker van dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Ze zijn fantastische mede papa's van onze zoon!

Mijn familie staat er ook helemaal achter en vindt het goed geregeld zo. Mijn schoonfam. weet het nog steeds niet. Hebben nog even geen zin in gezeur. Alles staat vast, dus ze zullen zich er bij neer moeten leggen.

Succes!

 

Wij zijn dinsdag bij de notaris geweest en hebben een bevriend stel met een zoontje van dezelfde leeftijd aangesteld als voogd voor onze jongen mocht er wat gebeuren.
Ik heb 2 broers,maar beide zie ik ze niet onze zoon opvoeden....
Mijn ouders zouden het wel willen,maar door hun gezondheid durf ik het niet aan.

 

Goeie keus toch, waarom niet??


Wij zitten er ook nog volop over na te denken.
Mijn voorkeur gaat uit naar mijn moeder. Is nu 47 en de kleine bijna 2.
Ze heeft een vriend die 9 jaar ouder is.
Maar denken en doen dingen gewoon hetzelfde als ons.

Heb een zus met 2 kindjes, en dat zou wel leuk zijn voor de kleine meid.
Alleen denkt mijn zus makkelijk over je kind ergens anders brengen, is ze erg ontvlambaar, en uit dat erg naar haar eigen kids.
Ziet haar eigen kinderen niet als een verrijking, dat vind ze van andere mensen misselijk gelul.
Ik weet niet, weinig liefde..
Haar eigen huwelijk is ook in 1 woord k*t.
Verder is het daar echt een bende vaak en niet zo hygienisch.
Als er wel eens gesprekken zijn hierover, dan merk ik dat mijn zus verwacht dat ze dan naar haar gaan!

Mijn broer die is nu nog een vrijgezel en moet nog een huisje kopen e.d.
Maar miss als hij over een aantal jaren een vriendin heeft en alles goed voor mekaar heeft, dat ik hem dan kies.

Schoonouders zijn 65 en 57, dus vind ik al wat te oud..
Hebben ook net een camper gekocht en zijn veel van huis, dat wil ik ze niet ontnemen!

Maar mijn keus gaat nu naar mijn moeder.
Of eventueel goede vriendin en haar vriend, zij is gewoon hetzelfde als mij

 

Wij hebben mijn ouders als voogd aangesteld van onze kinderen.
Ze passen vaak op, m'n kinderen zijn gek op ze en ik vertrouw ze met heel mijn hart. Maar we hebben wel afgesproken dat we er elke paar jaar over praten, ze worden ook elk jaar ouder.
Mijn schoonouders zeker niet want die wonen in Frankrijk, en hebben gewoon niet veel meer met kleine kinderen.
Mijn broer heeft zelf 3 kinderen (1 van hemzelf en zijn vrouw had 2 zoontjes met haar ex) en toen dacht ik nee, ze kennen elkaar nog niet zo lang en wil eerst zien hoe ze hun kinderen opvoeden. En zo denk ik nog steeds.
Mijn zwager en schoonzus hebben 3 meiden, bijna allemaal begin pubertijd, hebben hun eigen drukke leventje en een andere levensstijl dan wij.
Vrienden van ons zie ik ook niet zo zitten.

 

Wij hebben ook vrienden gevraagd, hoor. Helemaal niet raar. Je kiest gewoon voor degene waar je kind het beste af is, lijkt me en als dat je vrienden zijn, dan is dat zo.
Bij ons zijn broer/zus geen optie om div redenen, ouders zijn simpelweg te oud, hoe hard dat ook klinkt, en dan blijft er weinig anders over dan vrienden. Het enige waar je misschien tegenaan loopt is dat je familie iets anders had verwacht, maar je mag er van uit gaan dat zij ook wel zullen snappen waarom je een bepaalde keuze maakt. Daar ga ik bij ons in ieder geval wel van uit.

 

Ja, dat hoop je wel... maar helaas loopt dat wel eens op drama uit. Dikke tranen en beschuldigingen in familie Zilvervos, iig. Dan denk ik wel eens "denk eens na, is het goed voor het kindje of niet? Is het goed voor de eventuele nieuwe ouder of niet?". Bij ons is het antwoord daarop zo duidelijk, maar toch spelen bij mijn zusje allerlei emoties en verwachtingen een rol die ik er met alle redelijkheid van de wereld niet uit krijg.
Dat zij driehoogachter in een mindere buurt, single, nog lang niet aan kinderen toe, geen vaste baan, geen idee waar haar leven naar toe gaat en de wens om de wereld nog te bereizen niet geschikt is....dat wil er bij haar maar niet in. Ook niet na verschillende gesprekken en herhaaldelijk uitleggen. Het maakt het voor ons iig kristalhelder dat ze in niet in staat is helder na te denken over het belang van onze meid... dus onze keuze staat nu helemaal vast.

Tja... dat is dan mijn eerste moeilijke taak als moeder geweest (na de bevalling)... kiezen voor mijn meisje.