Stoppen met BV...of toch niet...

een heel herkenbaar verhaal, ik kon het geschreven hebben!
Allereerst dapper en super dat je door bent gegaan, dat is echt geweldig. Ook ik heb dit gedaan, maar uiteindelijk ben ik toch gestopt. Dit vond ik erg moeilijk. Waarschijnlijk had ik uit mezelf nooit die keuze gemaakt. Maar het ging gewoon niet, mijn herstel ging meer achteruit dan vooruit. Ik trok het niet, en mijn man werd het ook wat te veel. Hij kwam ook met het idee om te gaan stoppen. Als hij er niet was geweest, had ik nog langer aangemodderd.

Samen besloten we om te stoppen met de bv, ik heb het langzaam afgebouwd, en ik merkte al heel snel dat dit een goed besluit was geweest. Want mijn lichaam kon eindelijk gaan uitrusten, bijkomen en herstellen. En wow...ik kon ook meer genieten van onze kleine.

Ik ga niet zeggen wat je moet doen, je moet zelf je keuze maken en ga je gevoel achteraan. Doe waar jij je goed bij voelt.
Eventueel zou je ook kunnen kiezen om een combi van fles en borstvoeding te geven. Dit heb ik ook nog even gedaan, maar omdat ik weer ontstekingen kreeg e.a. ben ik uiteindelijk helemaal gestopt met bv.

 

Ik zeg altijd: bij twijfel niet stoppen. Stoppen kan altijd nog, maar als je eenmaal bent gestopt is opnieuw bv geven (bijna) niet te doen.

Ik denk dat iedere vrouw die bv geeft er de nodige ups en downs mee heeft gehad.
In het begin heb ik ook regelmatig gedacht: ik kap er mee. Het is soms gewoon best pittig. Hier hielp het om met andere vrouwen te praten die ook bv geven, die weten exact wat je doormaakt. Ik heb altijd doorgezet, ik wilde gewoon graag lang bv geven.
Maar soms even lekker klagen is ook heerlijk en dat heb/had ik gewoon even nodig soms.
Mijn man is voor mij een goed steunpunt. Hij gaf me peptalks als ik dat nodig had. En door de gebroken nachten ben ik nog dikwijls behoorlijk moe. Hij doet heel veel in het huishouden en dat scheelt voor mij ook weer enorm.

 

Ja hoor, klagen staat vrij!
Ik plaatste ook vrij veel op het bvforum, daar mag ook gewoon geklaagd worden, haha.

Ik wilde graag doorzetten en absoluut niet stoppen, dus ik vond het prettig om ergens m'n grieven kwijt te kunnen zonder dat ik gelijk de opmerking kreeg "dan stop je er toch mee?!". Want zoals je zelf al zei, dat doe je niet zomaar 1 2 3.

En als je er voor jezelf achter bent dat stoppen voor jou wel de beste keus is, sta er dan ook gewoon achter. Je hebt niks aan twijfels en jezelf dingen kwalijk nemen. Je kan je energie beter in andere dingen steken.

Ja... wat betreft die grenzen... Ik vind dat ook lastig. Ik ben voor m'n gevoel ook al tig keer m'n eigen grens over gegaan. Maar achteraf ben ik iedere keer wel heel blij geweest dat ik heb doorgezet. Maar dat verschilt heel erg per persoon...
Ik nam mezelf steeds doelen voor; ik ga door zoveel weken, tot 6 maanden, door tot 9 maanden enz enz. Totdat ik me bedacht: ik ga net zolang door tot het voor mij (of dochter) niet meer goed voelt. Dat werkt hier veel beter. Ik stel geen doelen meer (dat is inmiddels ook niet meer nodig hoor).

 

Ik vond het in het begin ook heel moeilijk en zwaar, maar het is wel waar met borstvoeding, het wordt steeds makkelijker. Dus wat dat betreft ben ik zelf heel erg blij dat ik door ben gegaan.
Al heb ik ook wel eens gedacht waar ben ik in hemelsnaam mee bezig. Toch zeker geen spijt dat ik nu nog voed.

 

Allereerst gefeliciteerd met het feit dat je al 11 weken hebt gered!
Zelf had ik ook geen makkelijke start met bv, zat de eerste week ook al aan de tepelhoedjes. Met 6 weken bleek mn productie te laag en moest ik alles gaan kolven en bijhouden wat meneertje binnen kreeg.
Moet eerlijk bekennen dat het na een maand of 4 pas makkelijker werd hier. Toen kreeg ik zelf wat meer energie. Waarom ik toch zo lang door ben blijven gaan? Ik wilde per see de 6 maanden volmaken, en iets wat je wil dat kan je is mijn instelling. Rond 6 maanden was eindelijk mn productie op peil (leve de intro van het vaste voedsel), en besloot ik door te gaan tot een jaar.
Tuurlijk koste dat kolven een hoop tijd, voelde ik me af en toe net een koe en had ik er niet altijd zin in.
Zelf vind ik het jammer dat er bij borstvoedingsbijeenkomsten vaak weinig over de 'nadelen' van bv gesproken wordt, het komt vaak wel even snel aan bod, maar dat is het. Bv is namelijk echt niet altijd een pretje, maar het is wel voor een goed doel, je eigen kindje.
Als ik jou was zou ik pas stoppen als je er zelf echt 100% achter staat, want als je eenmaal gestopt bent is het heel lastig om de boel weer om gang te krijgen. Voor welke voeding je ook kiest, het belangrijkste is dat het met liefde gegeven wordt.

 

Ook hier iemand die heel veel moeite heeft gehad in het begin. Eerst hapte mn meisje niet aan waardoor ik de eerste week full time heb moeten kolven (respect voor vrouwen die dat nog veel langer doen!) Vervolgens gruwelijk veel pijn gehad. Geen tepelkloven, ontstekingen of wat dan ook, gewoon heel erg gevoelige tepels, denk ik.

De 6 maanden die ik me voorgenomen had leken toen echt eindelooooooos ver weg, dus op een gegeven moment keek ik daar niet meer naar, maar bekeek het per voeding: als ik nu de keuze zou moeten maken, was dit dan de laatste (live) voeding, of bijt ik nog één keertje op mn kiezen en doe ik nog één laatste? En elke keer besloot ik tot nog eentje. En zo werd één voeding een dag voeden, en dat werd een week, en dat werd een maand, en toen werd het steeds prettiger.

Wat mij ook hielp was "neanderthalertje spelen" hahaha, ik bedacht me: "stel dat er geen flesvoeding zou bestaan, zou ik dan stoppen met voeden en mn kindje dood laten gaan omdat ik zelf pijn heb? Natuurlijk niet!" En zo kon ik mijn eigen ongemak in perspectief zetten. Okee, klinkt wazig, maar voor mij werkte het

 

Herkenbaar weer allemaal!
Ik vond het begin verschrikkelijk, veel pijn gehad, veel spruw gehad en een kind dat de eerste 2,5 maand om de 2 uur dronk overdag. Echt ik voelde me leegezogen letterlijk!
In het ziekenhuis zei een zuster, meid over een week voed je de hele straat en daar heb ik me die eerste week aan vast gehouden en inderdaad, het werd ietsje makkelijker na een week. Daarna begon er andere ellende zoals spruw, ik ging door de grond van de pijn elke keer als ze wilde drinken en was dat het niet (we hebben het 3x gehad in 2 maanden) dan was het wel vreemde steken in mijn borst, beginnende borstontsteking en een melkblaar...
Ja het wordt beter en makkelijker na 2 maanden kreeg ik vaak te horen. Ok ik kijk het aan dacht ik dan en na 2,5 maand werd het inderdaad makkelijker en pijnloos!
Na 3 maanden liet ze meer ruimte tussen haar voedingen overdag en nu met 3,5 maand gaat het praktisch als vanzelf al heeft ze vreemde rommeldagen er tussen zitten.
Wat mij hielp was in gedachten houden dat mensen zeiden dat het echt beter zou worden.
Ik heb mezelf verder nooit een doel gesteld maar bekijk het per dag, bij een slechte dag dacht ik, het kan morgen vast niet erger!
Wat ook hielp was geen verwachting hebben van mijn baby, ik volg haar totaal want als ik erover na ga denken waarom er maar 2 uur tussen zit (en bij anderen meer) of waarom ze dit of dat of waarom zus of zo dan wordt ik onzeker en voel me niet prettig bij het hele gebeuren.
De gedachtes en verwachtingen loslaten scheelde voor mij ook in mijn energie, ik hield ietsje meer energie over die ik anders kwijt was aan het me druk maken en nadenken
Dit is mijn beleving/ervaring, wellicht heb je er wat aan

 

Tja, lastig, inderdaad. Ik ben zo iemand die (bij mijn oudste dus) redelijk snel is gestopt. Mijn zoontje was erg onrustig, of dat vond ik, ik vond sowieso het ouderschap allemaal erg wennen.

De bv liep verder wel redelijk goed (het happen enzo, geen ontstekingen, of kloven oid), maar omdat mijn zoontje zo onrustig was, en heel erg weinig sliep, twijfelde ik of het door de bv kwam. Ik was heel erg onzeker of hij wel genoeg kreeg. Bij het CB zeiden ze dan dat ik een bepaalde hoeveelheid moest produceren en daar kwam ik niet aan, dus dan dacht ik dat het niet genoeg was. (Achteraf begrijp ik dat je die FV-hoeveelheden helemaal niet gelijk moet stellen aan BV, maar ja, dat is achteraf.)

Vervolgens kreeg mijn zoontje spruw, en ik ook, en toen we er vanaf waren kregen we het weer opnieuw. Tijdens de spruw heb ik gekolfd. Dat was een hoop gedoe natuurlijk en toen we het voor de tweede keer kregen, ben ik af gaan bouwen. Alles bij elkaar opgeteld: de onzekerheid, de spruw, het idee dat mijn zoontje misschien wel genoeg had aan FV: ik dacht dat het makkelijker was om te stoppen.

Op dat moment was het eigenlijk wel een opluchting. Ik was een veel blijere moeder, er was een hoop onzekerheid en stress weg. Ik vond het - achteraf - erg moeilijk om me zo weg te cijferen voor mijn kind, en het stoppen met BV voelde alsof ik mijn vrijheid terug had. En doordat ik blijer werd, en rustiger, liep alles ook lekkerder.

Maar ik heb me er wel schuldig over gevoeld. Alsof ik hem tekort deed. En ik miste het contact ook wel. Een flesje geven is toch wat anders...
Achteraf had ik misschien beter af kunnen bouwen tot een paar voedingen per dag. Dat is makkelijker lang vol te houden. Maar ik had daar dan ook begeleiding bij moeten vragen, want toen ik eenmaal afbouwde, liep de productie enorm terug.

Nu ben ik net bevallen van de tweede en ik vind de BV zo heerlijk... Er gebeurt ook precies wat ik van tevoren verwacht was: ik ben rustiger (want het is niet de eerste: ik weet nu wat het is om moeder te worden), en dus loopt het gewoon lekker. Maar het schuldgevoel over het stoppen met de BV bij de oudste is nu wel een beetje terug. Want zoals ik er nu over denk wil ik bij de tweede echt wel een tijdje doorzetten. Hoe lang weet ik niet (inderdaad: ik bekijk het gewoon per dag), maar in ieder geval tot en met mijn verlof, en daarna dus het liefst nog een paar voedingen BV en de rest FV.

Dus ja, je vraagt geen advies. Maar achteraf had ik dus liever afgebouwd tot een paar BV-voedingen per dag. Dan heb je wel de voordelen van de BV, maar ben je ook een hoop stress kwijt. En als het niet goed voelt kan je het altijd nog helemaal opgeven.

 

Omdat ik dat perse wou! Ondanks alle ellende heb ik nooit willen stoppen. Dat ik al lang voed, wil niet zeggen dat ik niet de nodige problemen heb meegemaakt op bv-gebied. Mama ziek en moe en zeer zware bevalling, baby week 1 niet aan de borst, hyperlactatie, syndroom v. Raynaud, borstweigeraar bij 8 maanden, mama operatie bij 9 maanden, 23 maanden nachtvoedingen. En toch vond ik het altijd fijn om te voeden. Dat is de enige reden dat ik nooit ben gestopt.

 

Ik ben niet gestopt omdat ik het gewoon geen optie vond, ik vond en vind het nog steeds eigenlijk een beslissing om te stoppen, terwijl doorgaan voor mij geen beslissing, dat "gebeurt" gewoon. Ik vond het ook een rot idee om het kindje te gaan laten wennen aan kv en vaste flestijden en zo. Het flexibele en het intieme van bv vind ik geweldig.

Overigens is het bij mij ook niet allemaal zonder problemen verlopen, spruw, 2x borstontsteking, uiteraard nachtvoedingen, ook nog elke 1,5 uur rond de 4 maanden, wekenlang Het is wel zo dat je bij bv meer geneigd bent het allemaal maar zelf te doen en daarmee papa nogal ontzien wordt, tenminste hier, en dat heeft natuurlijk zowel nadelen als voordelen voor de mama.

 

Babel, ik voel me helemaal thuis in je reactie. De overweging om te stoppen heb ik ook nooit gemaakt, ik heb het gewoon laten gebeuren allemaal en dan ga je inderdaad door maar dat is geen beslissing. Hele mooie omschijving!

 

Wat bij mijn eerste zo makkelijk ging was bij de tweede echt een ramp! Mijn jongste is geen natuurtalent ze hapt niet goed aan en klakt tijdens het drinken heb het nooit af kunnen leren en heb veel hulp gehad van de lactatiekundige maar ze groeit goed dus mijn meisje smakt lekker tijdens het drinken. Ik heb 5 keer een bo gehad en drie maanden spuw wat niet weg ging met medicatie het is nu pas op zijn retour. Het is niet makkelijk geweest en soms nog niet maar als ik dat blije koppie zie als ze bij me wil drinken heb ik er nooit aan gedacht om te stoppen. Meis volg je gevoel!

 

Ik hobbel nu met de tweede ook van de ene regel-periode in de andere bv-dip, krijg er soms een sik van. Vind het nu dus ook een stuk zwaarder dan bij onze oudste. Toen had ik alleen maar overproductie. Ook niet handig, maar in mijn geval beter te handelen dan telkens te weinig. Hier is het grote probleem ook dat ik te weinig rust neem/kan nemen.

Ik ga door omdat ik zeker weet dat ik enorme spijt krijg als ik stop. Benjamin is onze jongste en blijft onze jongste, dus dit is mijn laatste bv-periode. Ik wil die minstens net zo lang maken als bij de oudste (7,5 mnd), wellicht langer.
Ik weet nu dat het enorm afzien is en dat ik soms tegen de muren opvlieg van de vermoeidheid en stress. Maar als ik straks die 1e 6 maanden erop heb zitten, ben ik toch trots...

Noem het stom, maar zo voelt het

 

Ik vind het super knap dat iedereen hier zo doorzet! Mijn verhaal:

Bij mijn dochter lukte het live voeden aan de borst niet, dus ben ik fulltime gaan kolven en heb dat 6 maanden volgehouden. Achteraf heb ik geen idee hoe ik dat heb volgehouden.

Nu bij mijn zoon gezegd dat ik absoluut niet weer wilde kolven, dus de borstvoeding moest slagen! En dat lukte. Hij heeft 2 maanden aan de borst gedronken, maar ik vond het heel naar om te doen. Heb er nooit van genoten. Het voeden duurde echt heel lang en na 2 maanden zag ik nog geen verbetering en was ik gewoon op. En ik voelde me schuldig tegenover mijn dochter, die al moest wennen aan een broertje en ik had gewoon geen tijd voor haar. Verder was ik zo moe van de nachtvoedingen, dat ik ook helemaal geen geduld met haar had. Dus ik ben na 2 maanden de voedingen gaan kolven en direct gaan afbouwen (dat is 2 weken geleden). Ik kolf nu nog maar 1 x per dag, dus de melk zal snel op zijn. En ik heb er geen moment spijt van gehad. O, wat voel ik me nu lekker! Ik kan weer echt genieten van mijn 2 kids. Ik heb weer energie om lekker te stoeien met mijn dochter en ik heb geen frustratie meer over de voedingen van mijn zoon, dus ook van hem kan ik nu veel meer genieten. Toen ik nog borstvoeding gaf, zat ik vaak te janken op de bank van frustratie. Nu heb ik helemaal geen frustratie meer en kom ik eindelijk tot rust. Maar ik ben wel blij dat mijn zoon 2 maanden borstvoeding heeft gekregen.

Sterkte met het maken van je keuze!

 

De eerste 2,5 maand waren beide keren meer down dan up. Het was gewoon helemaal niet leuk, veel gedoe, het voelde vervelend.

Bij de oudste was stoppen voor mij geen optie. Ik werkte in de tropen op een plaats waar schoon water en electriciteit niet betrouwbaar voor handen waren. Het was dus voeden (en kolven) of ontslag nemen en remigreren (beetje practische uitvoering van het neandertaler-idee). Nou, dat vond ik te drastisch, dus maar gewoon doorzetten geblazen. En joepie, na 10 weken kon kind zonder tepelhoedje en begon het leuk te worden, daarna nog wel Raynauds, spruw en borstontsteking gehad, maar dat mocht de pret niet meer drukken, kind heeft nog jaren bij me gedronken.

Tweede was een tikkie lastiger, die wist geen raad met een borst in haar mond. 10 weken lang aangelegd met tepelhoedje, nagekolfd en bijgevoed met vingervoeding. Daarna snapte ze het. Dat dat 10 weken lang lukte kwam door mijn ervaring met de oudste. Ik wist hoe het straks zou zijn, en die wortel liet ik continue voor mijn neus bungelen.

Scheelt wel dat ik het geluk had in mijn omgeving wat mensen te kennen met een peuter aan de borst, dat maakt de horizon wat groter.

Mijn kinderen hebben allebei meerdere jaren bij me gedronken, en wat is 2,5 maand ploeteren nou op een paar jaar, procentueel gezien? Geef je maar 6 maanden dan is het bijna de helft, geef je 2 jaar dan is het hooguit 10%. Stop je snel na geploeter dan geef je jezelf de kans niet om er van te genieten, en doe je jezelf tekort. Maar goed, dat zeg ik gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Ondanks alle moeite had ik het voor geen goud willen missen.

(Ik erger me altijd een beetje aan mensen die beweren dat je als prille moeder op een roze wolk moet zitten. Juist die eerste periode ben je gammel, heb je pijn, je hebt meer aan een roze wolk als je kind wat ouder is)

 

Dirksmama, ik snap je redenatie en ik wilde ook niet stoppen omdat ik wil slagen erin, ik heb nog maar 1 kans want het is mijn laatste baby en die wortel van "na 2 maanden wordt het beter" werkt wel inderdaad als je het per dag kan nemen.

Maar ik zou niet willen oordelen over mensen die het niet trekken, ik kan niet in iemands hoofd/beleving/gevoel kijken.
Ik denk dat je met je tekst tussen haakjes mensen wel kan raken op een toch al gevoelige snaar en ik hoop voor de volgende lezers dat ze dat niet persoonlijk opvatten en zich genoodzaakt voelen om zich te verdedigen want dat lijkt me niet nodig!

 

Die tekst tussen haakjes schreef ik vooral omdat ik in die tijd me zelf erg ergerde aan mensen die maar tegen me bleven zeggen dat het 'wel leuk moest blijven'. Ik had het natuurlijk ook liever leuk, maar persoonlijk vond ik wat ik 'goed' vond belangrijker dat wat ik 'leuk' vond.

Ik vind die rozewolkenmaffia echt een bedreiging voor prille moeders. Als je net bevallen bent, dan ben je gewoon moeier dan moe, geradbraakt en beurs aan alle kanten. Met die pressie van ook nog dolgelukkig moeten zijn leg je een enorme druk op moeders. Laten we gewoon eerlijk zijn, moeder zijn is de overtreffende trap van moe zijn. En de eerste tijd MAG je klagen, HOEF je niet gelukzalif glimlachend door het huis te schrijden. Laten we gewoon eerlijk zijn, de eerste tijd kan gewoonweg vies tegenvallen. En voor de mensen die wel op ee roze wolk zitten, fijn voor hun, maar niet iedereen zit daar meteen op!

Ik oordeel verder niet over mensen die 'het' niet trekken...ik denk dat juist die dwang van leuk moeten zijn alles moeilijker maakt als dingen niet helemaal lopen als verwacht. Ik denk dat iedereen zo haar eigen grenzen heeft.