Twijfels over een derde

Zit precies in dezelfde situatie eigenlijk (alleen qua leeftijd hebben wij nog wel even). Nu we er echt weer voor willen gaan, begin ik ineens weer te twijfelen.

 

Ik heb zelf 2 kinderen een zoon van 11 en een dochter van bijna 10.
Mijn zoon is te vroeg geboren met 27 weken en zit in een rolstoel.
Mijn dochter ging hele zwangerschap goed
Mijn man en ik heben altijd gezegd dat het zo wel goed is, ik zag mij zelf op een gegeven moment ook echt niet meer in de luiers en noem maar op en vond het heerlij kdat mijn kinderen ouder werden.
Kon je weer allemaal andere leuke dingen doen.
En ook ik een carriere mams...had eindelijk na jaren weer een super baan met goede doorgroeimogelijheden.
Totdat mijn man in januari begon dat hij toch nog wel een kind wilde (wij schelen 19 jaar in leeftijd en hij wordt binnenkort 50!!)
Ik ben daar heel goed over na gaan denken heb de kids er bij betrokken en ja die wilde dat natuurlijk ook wel heel graag.
Wat mij over de streep heeft getrokken is dat ik het wel leuk vindt een nakomertje en kinderopvang dat regel ik wel dat maakt me niet uit..want een kleine maakt veel goed....weer heerlijk die hele zwangerschap die periode erna noem maar op ben nu al in de wolken

Daarbij hou ik zoveel van kinderen ben er dol op. elke leeftijd heeft wel iets leukks.

Dus in mei besloten om eind van de strip te stoppen heb ik ook gedaan en ben nu 2 maanden aan het klussen haha

Ben benieuwd!

 

wij hebben nu 3 kinderen, alle 3 vij kort op elkaar. De oudste is 4 jaar en 2 maanden, de middelste 2 jaar en 2 maanden en de jongste nu 8 maanden.
De oudste 2 zijn jongens en de 3e is een meisje. Vaak kreeg ik de opmerking dat ik een 3e wilde voor een meisje. Maar dat is echt niet zo. Wij willen namenlijk ook nog een 4e als het ons gegeven word. Tja en waarom...., ik vind het reuze gezellig. Natuurlijk ook erg druk, maar naarmate ze ouder worden word het steeds makkelijker. Ben van mening dat waar er 2 naar de kinderopvang gaan, een 3e ook nog kan en een 4e ook. Het is wel zo als ze alle vier gaan studeren je wel een hele grote kostenpost erbij krijgt. We sparen nu iedere maand zodat we dat straks kunnen bekostigen. Nu zijn het echt tropenjaren zoals ze dat noemen, maar hopelijk krijg ik dat straks ook weer allemaal terug.
Het is meer een gevoel van ons gezin is nog niet compleet en daarom willen we nog graag een 4e, kan het niet echt goed omschrijven waarom.

Succes!!!

 

Ik heb net de derde gekregen. Ze zitten vrij dicht op elkaar 3 kids in circa 3 jaar. Ben ook geen thuisblijfmama, sterker ik werk zelfs full time, niet dat dat hoeft, maar vind mijn werk gewoon te leuk (de kids vind ik ook super, maar ik kan werk en kids goed combineren).

Ik kan je verder niet zeggen wat je moet doen, maar kan je wel vertellen hoe ik eea ervaar.
Mij is het wel tegengevallen. Had een hele makkelijke 2de en dacht eigenlijk dat dat kwam omdat je al wat meer ervaring had. Mijn derde is echter gewoon weer bewerkelijker gebleken dan de 2de. Je weet dus kennelijk echt nooit wat voor kind je krijgt, hoe je het ook hetzelfde doet als bij de anderen. Dat moet je wel aankunnen denk ik. Ik ben dolgelukkig met mijn 3 kids en zou ook nog wel een 4de willen, maar ben realistisch....(financieel is hier geen issue maar het geld vliegt er wel cht uit en ondanks dat je qua uitzet niet echt iets hoeft aan te schaffen worden andere dingen wel echt gewoon duurder met z'n 5-en) Ze zijn nu allemaal gezond en happy, maar dat kan bij een volgende gewoon echt anders zijn. Ik wil de stabiliteit in mijn gezin niet op het spel zetten. 3 is gewoon super veel, je komt echt een paar handen te kort maar gelukkig heb ik behoorlijk wat hulp in de huishouding. Ook wil je ze evenveel aandacht geven en dat is met 3 wel echt een stuk moeilijker. Onze jongste had hele erge last van reflux, huilde dus superveel op een gegevn moment en de aandacht ging soms echt (teveel) naar hem, ik was enorm gespannen en heb gezien dat dat gewoon meteen afstraalt op de andere kids. Ben ook erg bewust of er niet 1 tussen wal en ship raakt en dat zal naar mate ze ouder worden alleen maar meer worden.
Wij hebben geen echte keus gemaakt, no2 en 3 kwamen gewoon bij ons aanwaaien voordat we hadden besloten er voor te gaan. Daardoor ben ik ook wel super dankbaar. De natuur heeft voor ons besloten
Ik wens je in ieder geval veel wijsheid toe in je beslissing!

 

@simba: wij gaan vanaf nu voor de 3e! Tja, waarom ik twijfel: ik heb 2 gezonde kids, lastig met werk, duur in de toekomst met studeren etc, ben 20 kilo afgevallen, weer een ks, er zijn heel veel redenen waarom ik nog twijfel haha en toch weet ik zeker dat ik het ook wel wil. Aan de ene kant heb ik mijn twijfels aan de andere kant weet ik het zeker. We gaan er gewoon voor denk ik, want ik weet zeker dat een kindje hier heel geliefd is en ik alle twijfels vergeten ben zodra ik zwanger mag raken (was bij de 1e en 2e ook zo).

 

Hier manlief twijfels gehad voor een 3de, bij mij niet. Tuurlijk wel de gewone zorgen, zal het gezond zijn etc etc. Dit omdat manlief zijn zus verst. geh. is en onze eerste zwangerschap met 20 weken is misgegaan.
Hier zit wel aardig wat leeftijd verschil tussen, oudste was 8 en middelste 6 toen broertje werd geboren en ik moet zeggen.... ik vind het ideaal! De oudste 2 kunnen alles zelf en kunnen helpen en ze vinden het nog leuk ook Dacht wel dat het heel erg wennen zou zijn, na zo'n tijd weer in de luiers, maar niet is minder waar, ik vind het heerlijk en heb er geen moment aan hoeven wennen.
Inmiddels gaan we voor een 4de

 

hier ook een twijfelkont...

Heb een dochter van bijna 3 en onze zoon word 2 in november.
Een 3e ohh dolgraag....
maar........ we hebben het nu zooo goed, kan alles voor ze kopen, kan nog overal naartoe, vakanties 2 keer per jaar.. gewoon luxe nog..

is dat dalijk dan echt over bij een 3e??
Of wil ik het daarvoor opgeven?

Daarnaast merk ik toch dat ik mijn werk mis, en dat langzaam aan oppak... *visagiste.. erg onregelmatig en lange dagen*

Ik denk dat een 3e kindje er wel komt, maar dan wel als beide kids op de basisschool zitten en ik denk dat we het op dat moment aankunnen qua opvang en oppas.
Op dit moment zijn we nieuw in engeland, dus nog geen kennissen/oppas of niks.

 

Exact hetzelfde hier, wij hadden al besloten in aug er voor te gaan, maar ik ben degene die toch terug krabbelt. Het zwanger zijn, bevallen, kraamtijd, owhhhhh heeeeeeerlijk. Maar.....groot worden, kosten, tijd, en idd werk wat net eindelijk goed loopt.... dus toch maar even niet.

We hebben het goed zo, met onze jongens, we kunnen alles doen, ze alles geven kwa aandacht, materieel, toekomstig studeren (zoals het nu lijkt dan he, je weet nooit wat er komen gaat), is het ons dat waard? 2 gezonde jongens, wat als....

Moeilijk moeilijk.
Heel verhelderd om het verhaal van ME2 te lezen, een minder rooskleurig verhaal, want dat lees/hoor je natuurlijk bijna niet. Niet leuk voor je natuurlijk, maar wel eens goed om te lezen. Want onze 2e is ook echt easy going en daar ga ik dan ook gemakshalve maar weer van uit, idd had ik het ook geschoven op de ervaring en de geminderde stress bij een 2e.

Succe smet je keuze. Wij hebben het even voor ons uitgeschoven met een jaar (we zijn wel een stuk jonger moet ik eerlijk bekennen, resp. 25 en 27, dus die deadline is er niet, maar het geeft wel rust.

 

Maar dat wil niet zeggen dat dat het meer regel dan uitzondering is dat de derde bewerkelijker is . Ik kan er namelijk zo 3 opnoemen zonder na e denken in mijn omgeving (mijn jongste zusje was echt een lastige baby, mijn buurvrouw heeft een hele bewerkelijke derde en mijn collega gaat niet emer voor een vierde omdat hun derde zoveel werk was).
Ik denk eerder dat mensen het niet willen uitspreken.

 

Hallo meiden!

Ik zal me even voorstellen: Ben Mellanie, 28 jaar en mama van een zoon van 6 een dochter van bijna 5.

Sinds ruim een jaar wil ik heel graag nog een 3de en dan een paar weken later weer niet en dan weer wel. "Gelukkig" wilde manlief niet, dus ik "hoefde" ook niet te beslissen.
In Mei d8 ik zwanger te zijn (slik de pil, maar die heeft wel eerder een zwangerschap niet in de weg gestaan) Dit bleek dus niet zo te zijn, toch wel een lichte teleurstelling en zelfs mijn partner vond het jammer. Toch besloten om dan maar te stoppen met de pil, maar die twijfel die bleef en werd erger en allemaal argumenten waarom wel of waarom juist niet. Was een grote stress situatie!
Uiteindelijk heb ik vorige maand een vroege miskraam gehad en toen werden wij wel even goed wakker geschud. Ik was er echt kapot van en realiseerde mij dat ik, wij nog zo graag een 3de willen en dat het tijd is om die angst te laten varen...

Je kan nooit van te voren bepalen wat voor kindje je krijgt, de ene was een huilbaby, de ander lag de hele dag te slapen en hoorde je alleen maar als ze honger had. En dan krijg ik ook nog eens heel vaak de opmerking: Je hebt alles al, een gezonde zoon en een gezonde meid.
Ja dus? Dat neemt niet weg dat ik heel graag nog een kindje wil, ben gek op kinderen en misschien omdat ik ook uit een heel groot gezin kom: 5 broertjes en een zusje en ik ben de oudste van het stel.
Dan zie ik dat mensen twijfelen om het financiele plaatje, wij zijn nooit iets te kort gekomen, wij kregen geen kleding van de grote merken, wij moesten het met c&a doen of de zwarte markt, gewone markt.
Vakantie? Misschien 1x per 4/5 jaar, maar dan genoten wij ervan, juist hierdoor hebben wij de waarde van geld ingezien.
De jongste van het stel zit nog op de middelbare school, de rest van de leeftijd 18 t/m 28 hebben allemaal een vaste baan en doen wat ze leuk vinden. Het zegt dus niks

Nog steeds heb ik twijfel hoor, met name tegenover mijn kids, maar ook die zijn positief erover, alleen wil me zoon wel een broertje, want die kan hij dan leren voetballen, hihihihi.

 

Hier nog zo'n twijfelaar. M'n oudste gaat na de vakantie naar school en de jongste is nu 13 maanden.
Ik vraag me steeds af waarom ik me toch niet helemaal compleet voel, want dat zou ik me graag voelen.
We hebben tenslotte 2 gezonde kindjes.
We hebben genoeg slapeloze nachten gehad na de 2e, hij was een huilbaby met verborgen reflux en koemelkallergie.
Wat is de ideale leeftijd tussen nr 2 en 3 als we besluiten ervoor te gaan. Juist nu nu we nog in de pampers en slaapjes zitten. Of wachten tot de 2e naar school gaat, maar dan ga je weer helemaal terug bij af terwijl de vrijheid lonkt.
Kan ik het m'n moeder aandoen, die oppast op donderdag, die al hulp inroept van haar vriendin, omdat ze nog steeds de oude niet is(of ooit nog zal worden) na borstkanker. En kdv wil ze niets van weten, want ze vindt het echt heerlijk om te doen.
We moeten onze eigen kamer gaan splitsen van 1 grote, naar 2 redelijk kleine kamers dan.
Dus genoeg reden om te zeggen we houden het bij 2, maar toch toch blijft het ergens kriebelen en spoken in m'n hoofd.
Twijfel, twijfel, twijfel.

 

Hier is manlief de twijfelaar. Ik heb altijd al geweten dat ik 3 kids zou willen. Nu hebben we twee gezonde jongens (van 2,5 jr en van 16 mnd), we zijn getrouwd, we hebben het goed. Eigenlijk hebben we alles wat ons hartje begeert, maar bij mij blijft het gevoel heel sterk dat ik graag nog een derde kindje wil. Manlief vind het zo goed, maar hij zou van de andere kant ook nog wel een derde willen. Ik ben gestopt met de pil en laat eerst mijn cyclus weer een beetje op gang komen, daarna hoop ik heel erg dat manlief toch definitief besluit om wel voor de derde te gaan.
Van de ene kant wil mijn man heel graag een derde, want hij is gek op onze kinderen en zou dat dolgraag nog allemaal een keer meemaken. En van de andere kant twijfelt hij, om het financiële plaatje en om de praktische kant. We hebben het nu financieel goed, maar met een derde komen er natuurlijk veel kosten bij. We snappen heus wel dat een mens het ook met minder kan doen en dat de kinderen dan niet het gevoel hoeven te krijgen dat ze tekort gedaan wordt, maar we moeten er wel goed over nadenken hoe het straks dan zal zijn met een derde. En praktisch; moeten we een andere auto kopen, of past de oudste al tussen twee kinderstoelen in op de achterbank? Moeten we onze twee jongens een slaapkamer samen gaan geven, of moeten we de zolder gaan omtoveren tot een kamer? En wie slaapt er dan op zolder, de oudste omdat hij de oudste is? De middelste omdat de oudste al een keer van kamer heeft moeten wisselen? Of de nieuwe baby omdat er dan het minst veranderd hoeft te worden?

 

Simba, ja het opnieuw opgeven van de 'vrijheid' hebben wij ook over nagedacht, maar daarom willen we proberen niet te veel leeftijdsverschil tussen de tweede en de derde. We zijn nu nog gewend aan de drukte, de luiers, de flessen en de slaapjes, ik denk dat het moeilijker is als de oudste twee al veel zelfstandiger zijn en al naar school gaan.

En ja, verhuizen zijn wij niet van plan. Hier wordt het dus waarschijnlijk echt de zolder verbouwen tot een kinderkamer...

 

Ik dacht zeker te weten dat als ik een derde had dat de kriebels dan voorbij waren, maar ...helaas....de kriebels blijven...dat zal wel nooit meer overgaan

 

Fijn om dit topic te lezen en te weten dat wij niet de enigen zijn met deze gevoelens over een derde kindje.

In ons geval is het ook meer manlief die twijfelt dan ik. Ik weet al zó lang dat ik heel graag drie kindjes zou willen mocht dat ons gegeven zijn. Mijn eigen grootste angst is vooral de angst om weer een miskraam te krijgen. Helaas heb ik die al 3x gehad en het onbezorgde zwanger zijn is er voor mij dus wel een beetje af. Maar toch..... Toch is dat verlangen naar een derde kindje er zo erg! Niet dat ik er nu meteen alweer voor zou gaan hoor, m'n dochtertje is nog maar net 8 maanden, dus ik zou nog wel eventjes willen wachten met proberen, maar het gevoel is er al wel!

Soms voel ik me 'ondankbaar' dat ik die gevoelens heb, alsof ik niet blij genoeg ben met die twee mooie lieve kindjes die ik nu al heb, maar ik weet ook wel dat ik het zo niet moet bekijken. Pffff..... Moeilijk allemaal, vooral ook omdat ik niet zeker weet of manlief nog wel overstag wil gaan over een tijdje. Ik heb hem moeten beloven dat ik het onderwerp voorlopig even laat rusten, over een jaar mag ik er weer eens over beginnen. Ik hou me maar vast aan de verhalen van andere moeders waarvan de mannen na de komst van de tweede ook riepen dat het 'klaar' was, maar uiteindelijk toch ook weer overstag zijn gegaan. Ik hoop het!