Hoi, Ik had vroeger al een neiging naar hypochondrie(eigen diagnose maar alle symptomen kloppen)en dit vooral in stresserende periodes waar ik veel last had van zenuwen.na een prachtzwangerschap en prachtbevalling(zonder epi bovendien)dacht ik dat dit wel helemaal zou verdwijnen, eens ik vertrouwen zou krijgen in tot wat mijn lichaam allemaal in staat is. Het tegendeel is echter waar,bij alles wat ik heb denk ik dat het serieus is en denk ik dat ik serieuze gezondheidsproblemen heb. Het is dan ook nog eens zo dat ik het voorbije jaar het 1 na het ander heb,dat was voorheen echt niet.gewrichtspijnen die komen en gaan, rugproblemen, tandpijn (tand moeten laten ontzenuwen), ontsteking kraakbeen borst en nu 'klokt' mijn heup\rug weer elke keer ik stap...gezien mijn neiging tot hypochondrie is dit enorm vermoeiend ook denken we stilletjesaan aan een tweede kindje maar hoe kan ik mijn lichaam nu in een nieuwe zwangerschap storten terwijl het met haken en ogen aaneen hangt Wie had dit ook?werd dit beter na een tijd ?xxx
Ik heb het ook. Ik ben er gewoon gevoelig voor en idd komt het bij mij ook in periodes dat er veel stress en vermoeidheid is. Meestal eigenlijk na zo'n periode als alles weer wat tot rust komt. Het is een psychisch iets en als je er te veel last van krijgt zou ik er toch eens met de Huisarts over praten. Ik heb toen een algeheel bloedonderzoek gehad(alles was zo'n beetje aangevinkt ) en daar ben ik weer een stuk rustiger van geworden. Ik heb het trouwens ook naar mijn man en kids toe hoor. Als die wat hebben denk ik ook altijd direct het ergste. Kortgezegd. Heb je er last van dan moet je er wat aan doen. Als je het onder controle kunt houden is het ook prima. Volgens mij gaat het nooit helemaal weg.
Herkenbaar! Ik ben 4 maanden geleden bevallen, en ook ik lijk er nu weer meer last van te hebben. Bij elke kwaaltje denk ik dat ik de meest ernstigste ziekte heb. En dit is echt zoooo vermoeiend, dit kost echt zoveel energie. Maar ik kan het maar moeilijk in bedwang houden. Soms ben ik zo overtuigd van die 'ene tumor' dat ik zoveel angst voel. Het idee dat mijn kindjes op zullen groeien zonder moeder maakt mij ook echt kapot. Ik heb altijd al angsten gekend, maar het lijkt nu na de bevalling wel erger geworden te zijn. Misschien omdat je lichaam aan het ontzwangeren is, en je elke keer weer wat anders voelt? Tja, ik weet het niet. Maar leuk is in ieder geval echt anders! Sterkte ermee!