Tja, ik houd ook zielsveel van mijn dochter en zij is mijn alles. Maar ik laat haar wel los en stuur haar de wijde wereld in. Die moet ze tenslotte ontdekken. En ik kan haar met regelmaat achter het behang plakken (als ze bv de salontafel heeft ondergekrast terwijl ik op het toilet ben, haar fles drinken leeg spoot tegen de net nieuwe televisie aan, toen ze de slaan-schoppen-bijten fase had, die keer dat ze haar poepluier had uitgetrokken en over de muur had uitgesmeerd, als ze weer eens krijsend op de grond in het winkelcentrumlag, en vast nog ontelbare keren vaker.) Maar geloof me, daarom hou ik echt niet minder van haar!
Goedemiddag! Zoonlief heeft het vanochtend erg leuk gehad op de peuterspeelzaal. Toen ik weg ging, stond hij vrolijk "daag mama" te zwaaien en toen ik hem kwam halen rende hij weer even vrolijk in mijn armen, smelt.. Ik heb een hele hoop mooie reacties gelezen. Sommigen interpreteren mijn bericht verkeerd. Het is gewoon een persoonlijk bericht recht uit mijn hart. Als ik mijn bericht nalees en gezien enkele reacties moet ik nog wel even verduidelijken dat ik niet heel krampachtig heel de dag tussen vier muren met mijn zoon op schoot geplakt zit. Ik neem hem iedere dag op sleeptouw en wij ontdekken samen de mooie grote wereld om ons heen. Waar ik moeite mee heb, is dat die wereld ook niet mooie en gevaarlijke kanten heeft en dat ik opeens mijn kind uit handen geef na 27,5 maand samen met hem te zijn geweest. Dat voelt voor mij als controll-loss en dat is wennen. Ik denk dat het voor een mama die 4 dagen werkt en opeens thuis bij haar kind is dat ook wennen is. Ik heb er geen moeite mee dat mijn zoon zelfstandig wordt, dat vind ik een prachtig proces. Wel vind ik dat de tijd zo snel gaat en word ik weemoedig van het feit dat alles wat geweest is niet meer terug komt. Met de term loslaten kan ik niet zoveel. Ik heb een kind gekregen om lief te hebben, te leren, te helpen, te stimuleren, te steunen, te troosten en aan te moedigen in de hoop dat hij een gelukkig mens wordt en goed terecht komt in de samenleving. Ik zal altijd zijn moeder blijven en hopelijk blijven we altijd van elkaar houden en betrokken bij elkaar. Ik hoop dat hij uitgroeit tot een mooi zelfstandig mens, maar loslaten zal ik hem nooit! Dat ik een makkelijk kind heb, valt denk ik reuze mee. Hij heeft heel wat lichamelijke ellende moeten doorstaan, pas rond zijn tweede verjaardag ging het allemaal wat lekkerder met hem; hij had minder pijn, minder last van prikkels, zijn belastbaarheid werd groter, hij ging doorslapen, eten en lichamelijk en mentaal groeien. Ik hoorde veel moeders rond die tijd roepen dat de fijne gezellige babytijd voorbij was en dat de baldadige twee-is-nee-fase aangebroken was. Ik herken dat niet. Tuurlijk is mijn zoontje weleens stout! Het zou ongezond zijn als hij dat niet zou zijn, maar ik kan er goed mee omgaan. Tot nu toe kan ik het af met een 'goed gesprek' en is straffen niet nodig. Ik heb echt nog nooit het gevoel gehad hem achter het behang te moeten plakken. Hij heeft een zacht en lief karakter en luistert goed. En eea heeft denk ik ook te maken met hoe je daar als moeder in staat. Heel de dag bij mijn kind zijn, heeft mij geleerd hoe ik het beste met hem om kan gaan. Ik heb er een eigenschap bij gekregen die ik nooit had en erg nodig is en dat is geduldig zijn. En ik ben al wat ouder, heb het nodige meegemaakt en zie niet zo gauw beren op mijn weg. In plaats van een probleem zie ik liever een uitdaging. Ik probeer vaak te relativeren en denk dan: Oh, als dat alles is! Dat is de aanvulling op mijn verhaal en daar moeten jullie het mee doen!
Prachtig toch. Maar goed, mag ik dan heel even een beetje flauw doen? De peuterpubertijd komt er aan... Misschien toch nog een rolletje behang aanschaffen Ik denk dat je echt de meeste verhalen leest van mensen met kinderen van rond de 3 jaar. Meestal is vanaf die leeftijd gewoon een meer ik besef en gaan de kinderen hun grenzen ontdekken. Als je het dan met praten alleen af kunt zou geweldig zijn. Ik heb echt de gang weleens moeten gebruiken hier.
@zogelukkig mja hier pas na 3,5 jaar fatsoenlijk slapen snachts.. maar dat had weinig invloed op het "houden van"-gevoel toch wel op mijn gevoel van moeheid en soms prikkelbaarheid.. van die momenten waarop het vast beter was geweest voor mijn omgeving als ik mezelf achter het behang had geplakt
Dat is inderdaad wel flauw.. Waarom niet gewoon accepteren dat er mama's zijn die het gevoel van 'achter het behang' plakken gewoon nooit zullen hebben. Dat wil niet zeggen dat hun kind nooit eens vervelend is (dat zijn ze echt allemaal) maar de combinatie tussen zeer geduldige mama en zeer gezeggelijk kind kan gewoon betekenen dat het nooit 'ellende' is... Het zal niet de doorsnee zijn maar ze bestaan natuurlijk wel! Hier een ondernemend kind maar verre van stout (dus wat hier geschreven werd over krassen en schoppen / slaan etc is voor mij ook een onbekende wereld) en een redelijk geduldige mama. Ik denk dat ik absoluut minder geduldig ben dan Zogelukkig maar herken toch wel heel veel. Hoe ga je er mee om bepaalt de mate waarin je er last van hebt.. niet hoeveel je van je kind houdt! Oja, @Zogelukkig.. natuurlijk ken ik jouw situatie met je zoontje en op geen enkele manier heb ik willen impliceren dat je het gemakkelijk hebt gehad! Ik denk dat het juist des te mooier is dat jullie samen (ook met Zogelukkigman) door de lastige eerste twee jaar zijn gekomen dat je nu zo'n uiting van liefde doet! Ik vind het alleen maar mooi (en je weet.. ben het zeker niet altijd met je eens )
Oh nee meid, maak jij je geen zorgen, ik vond jouw post in dit topic heel waardevol. Mooi toch dat we het vaak wel eens zijn en elkaar begrijpen als het om dit soort dingen gaat!
Ha ha Ja ik schreef het niet voor niks... Ik heb ook nog nooit een behang momentje gehad. Wel een gang moment En kom op, met een kind van 2 jaar kun je toch nu echt niet zeggen dat het allemaal zo rooskleurig zal blijven. kan, ja natuurlijk maar kan ook niet. Mijn dochter was tot 3 jaar ook een voorbeeldig lief meisje. Toen ging ze even lekker los met puberen. En dat is juist goed. Nu is het weer heerlijk rustig en lief. Vind het allemaal een beetje bla bla eigenlijk. maar ik zal uit het topic verder blijven want als ik het bla bla vind moet ik natuurlijk gewoon niet meer komen en niet meer lezen ... zal je topic niet meer vervuilen TS
Ik vind het mooi geschreven van Zogelukkig. En wie het anders voelt (of verwacht dat het anders zal gaan), mag het anders voelen. Geniet ervan, Zogelukkig!
Oooooooooooooh,...jou verhaal is zooooooooooooo herkenbaar,.....alleen gaat mijn zoontje nu naar de kleuterschool,....het oefenen was niet voor hem, maar voor zijn moeder,.....ik heb (klinkt echt heel erg) de hele ochtend zitten janken) Morgen moet ie weer, na heerlijk 6 weken vakantie te hebben gehad,....op naar de volgende vakantie
@rissy gewoon goed in gedachten houden dat hij het geweldig vind Hier eerste wenmiddag vandaag. Mama is alast zenuwachtig. Anne natuurlijk niet
Prachtig zogelukkig! En wat fijn dat je het zo voelt. Maar ik denk dat je wel degelijk een redelijk makkelijk kind hebt. Ik weet dat de eerste tijd moeilijk is geweest, maar des te meer kun je nu denk ik genieten van het feit dat het nu relatief makkelijk gaat. Mijn zoontje is denk ik ook een makkelijk kind: hij kent weinig driftbuien en ik hoef hem nauwelijks te straffen omdat ik met hem kan praten over dingen. Een beetje hetzelfde als met jouw zoontje denk ik. Maar als ik dan het dochtertje van een vriendin zie: pfff. Ik kan me voorstellen dat zij daar soms knetter van wordt. Maar... ik ben inderdaad zo'n mama die blij kan zijn dat ze weer aan de slag kan en mijn zoontjes naar het KDV gaan. En ja, na een heftig druk weekend kan dat voor mij betekenen dat ik blij ben dat ik even "van ze af" ben (@ cygnet). Ik geloof niet dat ik daardoor minder van mijn kinderen hou, ik hou immens veel van ze. (Ik denk niet dat iemand dat impliceert hoor, maar ik wilde het vooral even gezegd hebben ) Maar ik ben gewoon anders, ik vind het lastig om constant de drukte om me heen te hebben. Daarom ben ik zo blij met mijn man die ook enorm veel doet. En samen met hem kan ik intens genieten van de kinderen. Ze krijgen de hele dag door kusjes en knuffels en ik zou niet zonder ze kunnen. Maar als de jongste bijv. de hele dag door aan het zeuren is omdat hij weer zo'n fase heeft (die bij hem heftiger zijn dan bij de oudste toen), ben ik wel blij dat hij na zo'n dag op bed ligt. Wat betreft het loslaten: ik snap dan weer niet zogelukkig dat je kunt twijfelen over de peuterspeelzaal. Mijn zoontje is zojuist rennend de deur uit gegaan omdat hij na een week vakantie weer naar het kinderdagverblijf gaat. Hij had er zo enorm veel zin in om weer lekker de hele dag met de kinderen te spelen en vertroeteld te worden door de leidsters. Ook daar kan ik enorm veel van genieten.
Dit heb ik ook. Maar het scheelt denk ik dat ik al gewend ben om mijn kind 3 a 4 dagen niet om me heen te hebben. Dan is die overgang natuurlijk veel minder groot.
@yukl: dat zal zeker schelen.. want wij weten al dat het leuk is als ze met andere kindjes kunnen spelen eerset keer kdv vond ik een stuk erger.... Nouja. vanmiddag eerste keer wennen op de basisschool en mama is zenuwachtiger dan Anne. Anne is alleen maar stoer en wil vanmiddag als lunch groenten want daar word je groot van.
@Yulk, ik begrijp de verwijzing naar mij niet? Daar is toch niets mis mee? Ik kan ook enorm genieten van mijn momentjes voor mezelf (laat mijn kinderen ook naar het kdv gaan als ik een vrije dag heb)..
Ik denk dat Yukl bedoelt dat je schrijft dat je ze niet naar het kdv brengt 'om ze kwijt te zijn' Cygnet. Ik heb dat gevoel namelijk wel. 'Heerlijk, ben ze even kwijt'. Met de nadruk op 'even' Voor de rest herken ik eigenlijk ook heel veel in Yukl haar reactie. Heb dan ook niet meer zoveel te melden
Ja precies. Toen ik het las bij je cygnet, bedacht ik me dat het voor mij wel zo voelt. Al voelt het niet zo negatief als het wellicht klinkt.
ik heb 2 prachtdochters van 2 en 3 jr oud.... hou superveel van ze maar ben soms ook blij dat ze beide na de vakantie weer 3 ochtenden naar de psz gaan hoor! heb ik totaal geen moeite mee... @Zogelukkig, jij hebt 1 kindje? of meerdere? met 1 kindje kan ik me voorstellen dat het anders is en makkelijker.... maar zodra je er 2 of meer hebt word het al wat lastiger in bepaalde situaties hoor! even wat boodschappen halen bijvoorbeeld met 1 chagerijnige peuter en een meisje van 2 erbij die het liefst de hele winkel door rent en alles pakt wat ze wil en als het niet mag gaat gillen... doodvermoeiend soms.... en als ik de kans heb alleen boodschappen te doen pak ik mn auto en ben ik weg hoor haha... twijfelen over een psz snap ik dan weer niet, is juist heel goed voor een kind en in jouw geval ook goed voor jezelf om je kindje wat ruimte te geven en de kans geven om zich te ontwikkelen los van haar moeder.... en heerlijk even tijd voor jezelf natuurlijk ik vermaak me altijd wel hoor... ze zijn in goede handen en mocht er wat zijn ben ik overal te bereiken en rij ik er zo weer heen... is nog nooit gebeurd overigens,...
Euhm.... Ik denk dat sommigen mijn woorden verkeerd inerpreteren en/of mijn tweede bericht niet hebben gelezen. Ik heb nooit getwijfeld aan de psz an sich, wel of ik hem niet gewoon 5 dagen per week lekker bij me wil houden. Maar daar ben ik na vorige week ook wel over uit. Vanochtend ben ik op een normale tijd (niet 07.30 of 19.30 uur) naar de manueel therapeut geweest en heb daarna heerlijk met mijn man, die weer eens in het land was, in het zonnetje op het terras gezeten. Voelde ik me helemaal niet schuldig over hoor, heb er van genoten!