Je houd trouwens wel veel van haar staat in je openingspost. Daar ligt het dus niet aan. Ik heb maar 1 kind, maar misschien voel je voor al je kinderen niet exact hetzelfde?
Dat heb ik ook wel moet ik zeggen, Mijn dochter en mijn man zijn gewoon 1. Ze snappen elkaar, hebben elkaars karakter. Ze is nogal dominant en daarom snappen dochter en ik elkaar gewoon soms helemaal niet. Ook woede-aanvallen (alleen bij mij) en als baby is ze erg onrustig geweest. Mijn zoontje en ik zijn weer veel meer hetzelfde, hij is gewoon een rustig mannetje vergeleken bij zijn zus. Zal geen haar minder van dr houden om die reden maar merk wel dat ik qua omgang het makkelijker kan vinden met mijn zoontje.
Precies dat bedoel ik, miss heeft TS zoiets en denkt ze onbewust dat het komt door het 'ongeplande'..
Begin van de zwangerschap was ik er niet blij mee ging op het laatst super heb een hel van een bevalling gehad. bv ging niet Bij de andere 2 wel. Ze was een super lieve baby 2 de was een huil baby had heel veel aandacht nodig. derde heeft ook aardig wat problemen. Dus in het begin ging het goed. vanaf dat ze anderhalf is ze een drama van een kind ze slaat erop los ze slaat de baby zelfs. Ze heeft een grote mond. En ik zie ergends staan dat ik niet van haar hou ofzo daar heb ik het helemaal niet over gehad .
Lastig, ik denk dat het niet ligt aan het feit dat ze ongepland was, maar misschien omdat je oudste een ander karakter heeft dan de andere 2? Want de dingen die je opnoemt, die je niet meer kon doen omdat je kind kreeg, lijken mij dingen die je gewoon had kunnen blijven doen, of later weer had kunnen oppakken. Verder is het kind waar ik nu zwanger van ben ongepland, ik moest er echt even aan wennen, na 2 weken kon ik pas echt zeggen, ja, ik ben blij met deze zwangerschap. En nu is het een grote stressboel, dus we beginnen heel anders met dit kindje. Maar ik hou er al zoveel van dat ik geen spijt of wat dan ook heb. Misschien eens met een psycholoog praten?
Misschien voelde ze zich teveel toen de nieuwe baby er was die óók nog eens een huilbaby was en veel aandacht van mama kreeg. Toen is ze veranderd en sindsdien 'begrijpen' jullie elkaar niet meer. Zon voorstellig maak ik me ervan.. Hoe oud is ze nu of had je dat al gezegd?
Ik denk dat het logies is dat ze zo reageert de jongste kreeg alle aandacht en zij minder. misschien wat leuke dingen alleen met haar doen haar even de aandacht geven waarschijnlijk voelt ze zich niet lekker in haar vel en dan op een negatieve manier aandacht vragen
Voor iemand die totaal niet blij is met de eerste, heb je wel snel kinderen op elkaar gekregen dan.....
misschien is het voor ts ook goed om na te denken wat ze wel bereikt heeft door haar kinderen. Jouw oudste heeft jou moeder gemaakt. Daar kan toch geen motorrijbewijs of baan tegenop? Tenminste vind ik. Soms is het goed om stil te staan bij de dingen die we hebben in plaats van de dingen die we willen. En dat rijbewijs kan nu toch nog? Ps je zegt dat ze het niet weet, maar reken maar dat kinderen meer voelen als dat wij denken. Misschien dat daar de gooi- en driftbuien vandaan komen. Ga je wel eens alleen met haar naar de speeltuin, winkelen, een ijsje eten, kinderboerderij, theater/film, gewoon lekker naar buiten? Ze heeft die exclusieve aandacht van jou echt wel nodig zo te lezen. Succes met dit alles, lijkt me heel erg..
Wat vervelend dat je dat zo voelt! Maar waarom heb je je baan moeten opzeggen? Je kon toch gewoon met zwangerschapsverlof en daarna terug keren? Ik ben zelf op mn 19de zwanger geraakt van onze zoon, niet gepland. Maar samen besloten om ervoor te gaan en geen dag spijt! Ik ervaar het niet zoals jij het ervaart. Ik ben echt dol met mn mannetje en hij is dol op mama Is het niet allemaal teveel geweest voor je dochter. Ze heeft er broertjes/zusjes bij gekregen. Wat voor een peuter/kleuter best pittig is. Ze moeten in eens alle aandacht gaan delen. En dan ook nog dat haar broertjes/zusjes ''lastig'' als baby zijn geweest ging hoogstwaarschijnlijk de aandacht naar de jongste en moest ze veel weggeven qua aandacht wat ze waarschijnlijk wel gewend was. Merk het nu zelf aan mn zoontje hij heeft er in een keer 2 zusjes bij gekregen en kan af en toe ook echt onuitstaanbaar zijn. Dit is de peuterpuberteit maar ook zeker dat hij gewoon echt even de aandacht voor hem alleen wilt.. Misschien kun je als de jongste 2 op bed liggen echt even 1 op 1 aandacht geven aan je dochter. En misschien een keer oppas voor de jongste en even een dagje opstap met haar. En probeer het positief in te zien en niet alles negatief. Je dochter heeft dat zeker door.. Ik hoop dat jullie snel bijtrekken.. Maar denk wel het ligt ook meerendeels bij de ouders..
Ik was 18 toen ik ongepland zwanger raakte... Ik was toen bezig aan mijn MBO opleiding! Eindelijk bijna een diploma, want mijn voortgezet onderwijs heb ik nooit goed afgerond. En toen ineens zwanger, maar ik was zooo blij. Ben gestopt met werken, want fulltime opleiding icm een int.chauffeur vriend... Zou te gortig worden! Ik ben 'vriendinnen' kwijt geraakt sinds de bevalling/zwangerschap. Heb mijn MBO niet afgerond hierdoor. Ik kan niet meer zo vaak weg. Er is minder tijd voor mezelf en geld voor kleding. Maar noooooooooooooooit spijt of iets, wij zijn nu bezig met zwanger worden en ik kan niet wachten! Maar ik hou zoveel van haar, echt zoveel dat ik me niet voor kan stellen dat ik dat nog eens zal hebben! Nee ik moet veel laten, maar ik krijg daar zoveel voor terug.. Ik ben nu huismoeder, vindt het heerlijk. En mijn tijd komt wel weer ! Ik herken me er totaal niet in hoor. Vindt het ook best erg..
Waarom ik mijn baan heb opgezegd is dat er veel te veel stres op het werk was en dat niet goed is voor een ongeboren kindje
ok, ik heb even nagedacht of ik dit moet plaatsen maar omdat ik meen dat je van goede wil bent doe ik het. ik hoop dat je het naar waarde schat. ik ben een zogenaamd "carnavalskindje" als je gaat rekenen van hun trouwdag tot mijn geboorte kom je op 7 maanden ( een kind thuis ter wereld brengen en 8 pond laten wegen was ruim 40 jaar geleden denk ik niet echt gangbaar. tel er ruim 2 maanden bij op en je zit middenin carnaval.) mijn ouders hebben het nooit hardop gezegd maar ik merkte het aan alles. ik was minder dan mijn broer ik was lastig. ( ik was slechtziend en slechthorend) dat was to much, zeker voor mijn vader. als iemand iets gedaan moest hebben, dan was ik de ideale persoon. of het nu voor straf, slaag, vernederingen of werkzaamheden in huis was. mijn moeder heeft nog wel geprobeerd om van me te houden, maar die kon niet op tegen mijn vader dus ging ze maar meedoen. ik draag dit alles mijn leven lang mee en ik wou dat ze gewoon eens eerlijk toegegeven hadden dat ik niet gepland en niet gewenst was.dat ze moesten trouwen ( dat was natuurlijk toen nog) ze hebben uiteindelijk heus wel geleerd om van elkaar te houden, maar mijn vader is en was een dominant iemand. mijn moeder gebruikte mij als schild om zelf buiten schot te blijven. dat is tneminste hoe ik het altijd beleefd heb. ook mensen die bij ons thuis kwamen zagen het, ik werd anders behandeld dan mijn jongere broer die nooit wat fout kon doen. vriendinnen kregen het koud bij ons en wilde niet komen logeren. op mijn 15e ben ik uit huis gehaald door een hulpverlener. pas toen wilde ze geloven dat ik slechtziend was. ik heb op het internaat een paar goed jaren gekend waar ik veel liefde heb ontvangen en veel dingen heb geleerd over normale omgangsvormen. maar ik ben getekend voor het leven. het pleasedrag , het ontlenen van je eigen waarde door het zorgen voor anderen. de onzekerheid, de onrust en het niet langer dan 3 uur achter elkaar kunnen slapen. ik heb mijn moeder verzorgd op haar sterfbed en nooit heeft ze iets gezegd of haar excuus gemaakt. het enige wat ze losliet was dat ze haar best gedaan had toen iemand van stervensbegeleiding vroeg of ze nog ergens spijt van had. alles heeft ze mee haar graf in genomen ik zal nooit antwoorden en dus geestelijke rust krijgen.en ik heb eigenlijk maar 1 vraag. waarom? was ik niet goed genoeg en waarom heb je me dan niet weggegeven? jou dochter is 4 zeg je. je zegt van haar te houden. dus neem ik aan dat je het beste met haar voor hebt. ga in therapie nu ze nog jong is. je hebt nog tijd om dingen goed te maken. je hebt nog tijd om hetgeen je nu onbewust op haar projecteerd voor jezelf op een rijtje te krijgen. (alles wat je hebt op moeten geven volgens jou) dan kun je een eerlijke band met haar opbouwen. zij is niet de schuldige, jij hebt sex gehad. als je oud genoeg bent voor sex moet je ook oud genoeg zijn voor de concequenties te aanvaarden en te dragen. en ik bedoel dit alles opbouwend want ik geef hier ook een behoorlijk deel van mijzelf bloot.
Ik was 19 toen ik ongepland zwanger raakte. Maar nee sorry, herken niets in je verhaal. Ze is mijn alles en ook al zou ik 'geplande' kinderen krijgen dan weet ik zeker dat ik van allemaal evenveel zal houden. En de geplande kinderen zullen echt niet meer welkom zijn dan mijn 'ongeplande' dochter. Ze is gewoon onze verrassing. Denk toch echt dat je hierin zelf iets moet doen. Zij kan er niets aan doen. Waarom heb je met haar een mindere band? Probeer eens redenen te zoeken. En evt. met een professioneel iemand te praten, voordat ze hier dadelijk last van krijg. Want ik kan het me eigenlijk gewoon niet voorstellen, sorry
Als aanvulling om mijn berichtje.. Dit geldt ook helemaal voor mij! Alleen dat wij (nog) niet bezig zijn voor een 2e, maar dat heeft andere redenen.
ik vind dit eigenlijk ook best erg, en dan vooral voor je dochter, denk je nou echt dat ze dit niet voelt? niet merkt? dit is echt een ramp voor haar eigenwaarde als jij er niks aan doet.