hallo moeders. ik ben nu bijna 23 weken zwanger en het komt nog wel steeds dichterbij de bevalling. ben er best wel bang voor. voor de pijn, voor hoelang het wel niet kan duren tot dat de baby er is, waar de vliezenbreken. ik heb allemaal verhalen gehoort van me schoonzusje hoe de bevalling bij haar is verlopen. die nog niet zo heel lang geleden is bevallen. daar word ik best bang van. kan ik me daar overheen zetten? tog verheug ik me er wel op om de kleine in me armen te hebben heb me moeder en me vriend bij me dus meer steun kan ik me niet wensen.. kan ik een beetje advies krijgen wat ik kan doen als ik in de stress schiet. ben nogal een stress kip. wou eventjes mijn verhaal kwijt. xxx sharon
houd het doel zoveel mogelijk voor ogen en probeer te accepteren dat je, om dat doel te bereiken, pijn gaat krijgen en onzekere momenten. Verder wil ik je ontzettend veel succes en sterkte en alle geluk van de wereld wensen en stuur ik je wat positieve gedachtes toe (voor zover dat uberhaupt werkt, ma goed ik geloof erin dus dan heeft het wrschlk effect )
Ik denk dat iedere zwangere vrouw dat wel eens heeft, de een wat meer dan de ander, dat je bang wordt bij het idee te moeten bevallen. 't Is ook niet niks. Houd vertrouwen in je kindje, in je lichaam en in je begeleider. Het kan heel spannend zijn, en het doet pijn, maar het resultaat is prachtig! Wat zul je trots zijn, als je je baby in je armen krijgt. Let niet te veel op de verhalen van anderen over hun bevalling. Sommigen hebben het nodig om hun eigen bevalling de allerergste ervaring op de wereld te maken. Misschien was het dat ook wel. Maar er zijn ook veel vrouwen die iets anders te vertellen hebben. Mijn ervaringen? Het deed pijn en er waren momenten dat ik dacht dat ik het niet kon. Maar het was te doen, ik ben er goed (en vrijwel ongeschonden) doorheen gekomen en m'n baby's waren kerngezond. Laat je niet bang maken, maar leef toe naar je éigen meest bijzondere ervaring van je leven. Vertel je vk dat je angstig bent. Dan kan zij je nog beter helpen bij de bevalling. Misschien helpt het je om nu al ontspanningsoefeningen te doen. Want ontspanning helpt je, stress niet. Ontzettend veel succes en geluk toegewenst.
Ik sluit me aan bij de rest, en vertrouw op je lijf! Er komt zo'n geweldige oerkracht vrij, je lichaam doet heel veel voor je hoor. Je moet proberen zo ontspannen mogelijk te blijven en de pijn toe te laten ipv je er tegen te verzetten. Meestal komt de pijn in het begin en met vlagen wordt het pittiger, maar daar maakt je lijf ook weer allerlei stofjes voor aan die pijnstillend werken.
Vertrouw op jezelf en op je lijf. Je bent zó sterk als vrouw zijnde wanneer het er op aankomt!!! Daarbij geen bevalling is hetzelfde, ook niet wanneer je zelf voor een eerste, tweede of zoveelste keer gaat bevallen. Wat mij geholpen heeft is: er nuchter tegen aan proberen te kijken. Verwacht dat je pijn gaat krijgen en bedenken dat je evt ook gewoon pijnbestrijding kunt krijgen... daarvan word je vaak ook al rustiger.
ik was bij de 3e ook als de dood voor de bevalling. Maar dankzij me vk die me heel rustig heeft gehouden en alles goed vertelde wat ze deed enz ben ik er heel goed door heen gekomen. Ben haar heel dankbaar er voor want was ik in het ziekenhuis geweest dan was het wel anders gelopen! Nu houdt een bevalling bij mij dus echt een 4e wondertje tegen he. Mijn 3e is super gegaan, me meisje en ik hebben achteraf wel mazzel gehad maar nu durf ik niet meer. Ik wil heel graag een 4e kindje maar ik durf nu niet meer......
Voor mij is het nu de 2e keer. De eerste keer had ik ook wel wat zenuwen vooraf, maar tegen de tijd dat de bevalling begonnen was, was het een kwestie van meegaan met de stroom. Je kunt niks tegenhouden, en het kind moet eruit. De hormonen zijn dan echt geweldig op het moment. Gewoon een kwestie van naar je lijf luisteren en gaan.. In mijn geval ging het ook echt verre van soepel. Het is uiteindelijk met een vacuumpomp-bevalling en een totaalruptuur geeindigd. En weet je, ik heb voor de 2e een stuk minder angst. Ik weet wat er kan gebeuren. Veel erger kan het niet worden. En toch ben ik compleet hersteld, zelfs in relatief korte tijd gezien de situatie. En mocht het weer gebeuren (geen grote kans), dan weet ik, dat het wel weer goed komt. Dat houd ik anderen ook maar voor: het kan nog zo raar verlopen, maar een vrouw kan heel wat hebben in die situatie.
oh komt me heel bekend voor,vooral op die termijn had ik er ook veel last van, je weet totaal niet wat je moet verwachten en hoe het allemaal zal verlopen, wat mijn ervaring was, is dat hoe dichterbij je bij de bevalling komt hoe minder bang ik werd, op het laatst was ik het zo zat dat het me niet meer kon schelen hoe het eruit kwam als het er maar uit kwam, op de een of andere manier lijkt het wel alsof je een stofje aanmaakt ofzo,die je nuchtere knop aanzet, dit is mijn ervaring hoor, wat ik wel heb gedaan is een rondleiding over de verlos en kraamafdeling, waarin dingen werden uitgelegd,maar op een gegeven moment leef je er wel naartoe, mijn ervaring is dat je in principe in een rijdende trein stapt, van het begin van je bevalling tot dat je kindje er is, ik stond na de tijd echt verbaasd van mezelf,ik ben echt een controlfreak, maar tijdens mijn bevalling heb ik alles over me heen laten komen, en het is helemaal goed gegaan, maak je voor nu niet te druk meid,je hebt best nog ff te gaan, probeer het een beetje los te laten(ik weet hoe bang je kunt zijn hoor) en laat je gewoon goed voorlichten, en spreek je angsten gewoon uit bij je verloskundige of gyn,heb ik ook gedaan, en dan weten ze ervan, en kunnen ze je goed begeleiden in de aanloop naar de bevalling en tijdens de bevalling! suc6, ennnuh ook genieten hoor!
Ik heb heel veel gehad aan de ademhalingsoefeningen die ik op zo'n zwangerschapscursus heb geleerd, ik zou je dus zeker adviseren zoiets te doen. Als je die technieken zit te oefenen voel je je echt gigantisch lullig, maar tijdens de weeën hielp het puffen me echt een groot deel van de bevalling door. Doordat je zo geconcentreerd daar mee bezig bent leidt het je aandacht een beetje af van de pijn. Want helaas, bevallen doet inderdaad echt pijn. Maar mijn ervaring was dat op het moment dat je echt gaat denken 'dit kan ik niet langer volhouden', dan is ook het moment aangebroken dat je mag gaan persen, en dat vond ik echt voelen als een opluchting. Het doet nog wel pijn, maar je bent zo ongelofelijk druk bezig en hard aan het werk, dat dat (vond ik) heel goed te trekken is. Mijn kindje is uiteindelijk trouwens gehaald met een vacuümpomp, compleet met knip, en daar was ik vooraf heeeeel bang voor, maar dat viel me eigenlijk alles mee. Heb ik me dus voor niets zo'n zorgen over gemaakt. Maak je er niet al te veel zorgen om. Iedereen kan het, dus jij ook. En op het moment zelf is het misschien niet zo leuk, het moment daarop - als je kindje is geboren en warm en glibberig op je buik wordt gelegd - dat is met geen pen te beschrijven. Hoe bijzonder en overweldigend dat voelde, daar zou ik zo nog 10 bevallingen voor over hebben. Cliché misschien, maar het is waar, het is het gewoon waard. Veel succes!
Bij de eerste had ike cht van die vlagen, dan was ik er echt bang voor en een dag later had ik zoiets van laat maar komen. Toen mijn vliezen waren gebroken schrok ik wel en dacht ook echt, nu kan ik niet neer terug (kon al lang niet meer, maar goed) Bij de tweede was ik echt bang en kreeg het gewoon echt benauwd als ik aan bevallen dacht, dit heb ik met de vk besproken en zij heeft me echt gerust kunnen stellen. Achteraf gezien had ik helemaal geen angst hoeven hebben want de tweede bevalling ging zo makkelijk dat ik nu alweer zwanger ben van de derde.
Het enige advies wat ik je kan geven is 'laat het allemaal maar over je heen komen', meer kan je toch niet doen en probeer rustig te blijven. Ikzelf het op een gegeven moment om een ruggeprik gevraagd en ook gekregen en dat is me heel goed 'bevallen'. Heb ook geen angst voor een eventuele volgende bevalling.
Het is niet uit te leggen aan iemand die nog nooit bevallen is, hoe het is om te bevallen. Het enige wat we kunnen zeggen is, dat het het allemaal waard is. Vertrouw op je lichaam. Je lichaam heeft tijdens je zwangerschap een heel nieuw mens gemaakt. Denk je niet dat als het tot zoiets wonderbaarlijks in staat is, het niet in staat zou zijn om dit wonder de wereld in te krijgen? Sterkte en succes.
mooi gezegd Sonjaa!! (zegt een ook wat huiverig iemand tav de bevalling..) Maar gaan met die banaan, t moet er toch uit..
Meid...ik heb er zoooooooooo tegenop gezien. Dit vooral omdat ik in het verleden erg veel last heb gehad van paniekaanvallen het is me echt 100 % meegevallen en heb het ondanks hele pijnlijke rugweeen zelfs zonder pijnstilling gedaan...vergeleken met mn zwangerschap was het appeltje eitje Echt...ik doe nog liever 1000 van bevallingen, dan nog 1 zo'n zelfde zwangerschap Je kunt het...echt meid...komt goed
Ik ben nu 2 keer bevallen en ik vind het bijna jammer dat ik het nooit meer mee ga maken! Bevallen is het meest bijzondere wat ik ooit meegemaakt heb. Natuurlijk is het even flink afzien, maar we zijn ervoor gemaakt ! Als je maar rustig probeert te blijven dan scheelt dan al een heleboel! Succes, jij kunt het ook!
Ik had het ook echt super erg! Wat uitijnderliijk hielp was me gewoon overgeven en denken: ach er zijn altijd nog pijnstillers hier werdt ik rustiger van en toen ik eenmaal de ruggeprik kreeg had ik ook echt zo iets van: ja, zo gaat ie goed rustig aan meis, het komt goed, echt waar! Adem in... adem uit... bij mij was ze er in 8 uurtjes tijdens de bevalling zij ik (nooit meer, want ja tuurlijk doet het zeer) daarna zei ik: zoals haar nog 10! suc6!
Ik ben er ook doodsbang voor.. Eerst dacht ik, komt wel aan het eind van de zwangerschap dat ik er niet meer bang voor ben.. Dan hoor je te gaan verlangen naar je kindje en dan ben je de zwangerschap zat.. Nou dat verlangen is er wel, maar ze zit ook nog prima in de buik (terwijl ik echt wel klachten heb), maar van mij mag de zwangerschap nog wel doorgaan als ik maar niet hoef te bevallen.. Wat me wel iets geruster steld is dat ik een ruggeprik mag, dat is in ieder geval al afgesproken en ik beval in het ziekenhuis.. Dus miss is dat in ieder geval een tip voor je?? Ik ben zo bang geworden, omdat ik altijd al ziek ben geweest van de darmen.. Echt zoveel PIJN! Dat ik na zo'n aanval niet eens meer van de wc af kon komen, mijn benen waren letterlijk verdoofd, ben al een keer knock out gegaan.. En heb ook al scheurtjes in de darmen gehad.. En ga zo maar door.. Maar ik heb zo iets van als ik die pijn niet aan kan.. Hoe moet ik dan in vredesnaam bevallen.. Aangezien bevallen meer pijn doet?? Je zult wel niet veel aan me hebben, maar zo weet je wel dat je niet de enigste bent die het in de broek doet bij de gedachte alleen al aan bevallen.. Gr. Carlien Ps. Als ik het er met vrouwen over heb, dan zijn er altijd 2 uitersten.. De 1 vindt het een hel! En de ander vindt het de mooiste ervaring en we zijn er voor gemaakt en we doen het zo nog een keer verhalen!! Dus daar krijg ik ook niet echt hoogte van, ik denk dat ik het maar gewoon moet gaan beleven en anders toch maar die ruggeprik!
Ik geloof oprecht dat een bevalling geen pijn hoeft te doen. Noem me naief en misschien piep ik over een paar weken anders, maar ik las het van een van de andere dames ook: je lichaam is ervoor gemaakt. Het heeft de hele zwangerschap geweten wat te doen op welk moment, dus waarom zou het je nu in de steek laten? Ik bereid me voor met ontspanningsoefeningen. Ik heb ergens gelezen dat je lichaam (in ontspannen toestand) endorfines aanmaakt, een lichaamseigen stofje dat vele malen sterker is als morfine. Ik ben niet medisch onderlegd, maar heb dit vaker gehoord en ik geloof dat het lichaam tot veel meer in staat is als je daar in vertrouwt en je angst loslaat. Over de bevalling van je schoonzus. Focus je op de verhalen van vrouwen bij wie het wel goed is gegaan. Sluit je af voor vervelende ervaringen. Dat is ook zoiets, iedere vrouw ervaart haar bevalling op haar manier. Een ervaring is dus persoonsgebonden en kan dus voor jou heel anders zijn! Je hebt nog een aantal weken om je voor te bereiden, mijn advies: bereid je voor d.m.v. ontspanningsoefeningen / yoga / meditatie etc. en minder d.m.v. orientatie op pijnbestrijdingsmiddelen als een ruggenprik o.i.d. (dit werkt angst juist in de hand omdat je ervan uit gaat dat het pijn gaat doen, snap je?). Hoe dan ook voor mij is het ook nog onbekend terrein, maar ik ga ervoor! Hoop dat je hier een beetje mee geholpen heb.
Ik heb ook last van mn darmen, en tijdens de eerste zwangerschap (6 weken) ook een keer knock-out gegaan op de wc. Dus ik dacht ook: hoe kan ik ooit bevallen? Maar de pijn bij een bevalling vond ik zo anders! Nou heb ik inderdaad de ervaring: ik zou het zo nog een keer doen. Het is ook hoe je erin staat denk ik. Een vriendin van mij is in 9 uurtjes bevallen, zonder kleerscheuren en trok het na 4 uur niet meer, dus een ruggenprik en vond het het vreselijkste wat ze ooit moest doen (en nu na ruim 4 jaar nog steeds). Ik ben in 13,5 uur bevallen, met vacuumverlossing en ik zou het de dag erna zo weer gedaan hebben. Laat alles op je af komen en je kunt het!!!Vertrouw op je lichaam, echt! Onderga het, houd het niet tegen..