@jeetje...balen....had nog zo goed gekund.nu maar hopen dat snel doorzet ik heb pics in album gezet van kamer en zo maar weer wat.ben nog niet met allemaal dinnetjes dus doe maar verzoekje als je interesse hebt
@Ricmar: fijn dat je geen buik in je buik meer hebt gehad @Mees: ik kan me dat goed voorstellen dat je eigenlijk soort heimwee gevoel hebt over je auto..ik ben ook snel gehecht aan dingen. Hopenlijk is je buikpijn innestelingspijn (kan ook naar je lies trekken) en is het geen menstruatiepijn. @ Maureen: hoe is het toch met je..ik maak me zorgen Hier lekker weggeweest met de motor!Heerlijk vind ik dat! We kunnen ons zo ontspannen op de motor.En net voor het onweer binnen. Alleen de franse bulldog was weer bezig geweest,die had zich blijkbaar verveeld en de hele kamer lag vol troep.Doos kapot gescheurd en mijn handtas leeg gehaald...die gaat voortaan in de bench!:x Heerlijk weekend je vrij zonder kids...en klusweekend,vanavond maar eens een paar spannende lingeriepakjes uit de kast halen
Hoi meiden, ik kom me ook maar weer even melden. Wat ontzettend lief dat jullie aan me hebben gedacht. Helaas hier hetzelfde nieuws als Maureen, maar ik wist vorige week al zeker dat het mis zou zijn. Het vruchtje was bijna niet gegroeid en er was geen hartslag. Als klap op de vuurpijl ook nog het nieuws dat het er twee waren. Echt, meiden, dit is toch niet normaal meer? Het verklaart wel waarom ik zo ongeloooooflijk moe ben. Ik zal wel een extra stoot hormonen hebben gekregen of zo. Mijn lichaam schijnt zelf geen miskramen te willen na week 4, dus ik ben meteen gepland voor een curretage op dinsdag. Vorige keer heb ik gewacht tot 15 weken, maar dat was zo'n beproeving dat ik nu maar voor de snelste optie heb gekozen. Ik kan de dag daarna ook meteen met de pil beginnen. Het is einde oefening voor mij, meiden. Ik voel me zo ziek en verdrietig dat ik eigenlijk opgelucht ben dat ik weer kan leven. Het is genoeg geweest. Ik ga genieten van mijn fantastische zoontje en een kilo of 15 afvallen of zo. Ik blijf nog wel even rondhangen, hoor, want ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Ik hoop dat iedereen binnen een half jaar vet zwanger is of al een kleinje in armen heeft. Met mij komt het wel goed. @Maureen: dikke dikke knuffel van mij. Zo veel vrouwen krijgen hierna gewoon een gezond kindje. Hou moed en zorg goed voor jezelf, meid. Ik denk aan je.
Lieve Dominique, fijn dat je ons toch nog even op de hoogte hebt gehouden, al hadden we graag andere berichten gehoord. En nog wel twee vruchtjes. Jemig! Is er verder nooit onderzoek gedaan hoe het kan dat het steeds misgaat. Ik heb wel eens over een relatie met B12-tekort gehoord en ook wel eens dat er in Gent verder onderzoek naar gedaan kan worden. Daarme krijg je al die vlindertjes niet meer terug, maar ik zou me voor kunnen stellen dat het ook prettig is om te weten hoe het steeds kan gebeuren (alvorens je het echt af kan sluiten). Ik vind het enorm knap dat je zei dat je met 'alleen' je zoontje heel gelukkig kan zijn. Ik ben vanzelfsprekend ook heel gelukkig met mijn zoontje, maar ik ben zelf nog niet zover dat ik mijn kinderwens nu al op zou kunnen geven. Ik hoop voor je dat het allemaal mee mag vallen en dat je voor alles weer een plekje kunt vinden. Ik hoop dat je af en toe nog wat van je wilt laten horen en als je je sterk genoeg voelt zo af en toe meekletsen. Ik leef intens met je mee! Een hele dikke knuffel!
Lieve Dominique fijn om even wat van je te horen al is het ook zulk rot nieuws. Ik hoop dat je na dinsdag alles een plek weet te geven en kunt beginnen om het verlies van deze twee te verwerken. Alsof het nog niet erg genoeg was om één vruchtje kwijt te raken. Meid ik wens je heel veel sterkte en in gedachten ben ik nu maar zeker ook dinsdag bij je. Ik heb heel veel bewondering voor jou dat je toch je blik nu al op de toekomst weet te richten met je zoontje. Je bent een heel sterke vrouw geloof ik maar daar wordt dit verlies niet makkelijker van. Een heel dikke knuffel voor jou.
@Dominique: ik wens je heeeel veel eterkte voor de toekomst! Je bent een hele dappere vrouw.Als je ook nog eens te horen krijgt dat je twee babytjes bij je draagt dan is je verdriet dubbel.Ik wens je alle goeds voor de toekomst,wat die dan ook brengen moge
Hi dames, Bedankt allemaal. Wat kan ik zeggen. Ik voel me heel erg klote. Maar het ergste is dat ik sinds gister of eigenlijk eergister inmiddels, in een roes leef. Verdoofd. Alleen toen in die echokamer en vlak erna buiten heb ik de tranen laten komen. Maar ik moest met de tram want m'n fiets was stuk. Dus toen moest ik 't inhouden. En nu ben ik verdoofd sinds toen. Hoewel ik ineens 5.10u 's ochtends besefte dat ik niet meer in de we vorm moest denken. Iets wat ik al deed sinds ik 't 4 of 5 dagen wist. Bij alles wat ik deed dacht ik 'oja dat is nu voor de kleine'. En ik dacht bij alles wat niet leuk is of goed gaat 'ach whatever, die kleine en ik gaan rocken'. (Is 'n uitdrukking hoor). M'n kamer zag ik al leeg voor me omdat ik die zou ombouwen. Ik rekende al in hoogzwanger-, voor en na bevalling-tijden . Ach ik kan werkelijk bij alles wel eraan denken. Bij mensen op straat, bekenden en onbekenden dacht ik nu steeds 'jullie kunnen doen of zeggen of kijken wat jullie willen, er groeit een kleintje in mij en dát is 't belangrijkste. Maar nu voel ik me alleen leeg. Of nee nog niet. En oja dat baart me ook zorgen; ik was echt gezond bezig te eten en leven de laatste tijd. Niet dat ik daarvoor nou zo ongezond bezig was maar nu lette ik op alles. En nu denk ik steeds 'oja dat hoeft niet meer'. Maar wat ik wou zeggen is dat ik niet denk dat mijn lichaam any time soon een miskraam opwekt. Om het zo te zeggen. Ik hoop dat ik 't fout heb maar heb 't gevoel dat ik nog weken zo door ga lopen. Ik ben in shock. En ik voel daarachter af en toe hele grote en enge pijn. Maar ben nog in staat het weg te duwen. Wat me ook weer bang maakt omdat ik wel af en toe 'n hint krijg over de pijn die achter de shock/verdoving zit. En dat mag me niet overvallen. Maar ik kan 't nog niet aan. Net voelde het alsof 't los kwam. Maar heb 't weer weggeduwd. Ik heb ook niet me gehouden aan jullie advies achter af want ik ben wel alleen geweest de hele tijd. Had ik ook behoefte aan. Ergens wil ik het tegen iedereen zeggen. Maar ik ben nu toch in shock en aan mij heeft niemand wat. Wil eigenlijk niemand lastigvallen. 'N paar (oud)klasgenootjes weten 't. En vriendin en werkgever. En donor natuurlijk. Heb ze allemaal gemaild of gewhatsappt (chatprogramma op mobiel is dat). Omdat zij wisten dat ik vrijdag meer zou horen. Dus ze waren aan het wachten op nieuws. Tja. Maar verder weet niemand het. Ook mensen die niet eens wisten dat ik zwanger was (zwanger bén want alles blijft hetzelfde alleen nu met 't besef dat ik van 'n dood vruchtje zwanger ben) die wil ik nu zeggen wat er is. Heel stom. Maar oké ik ga hier geen zwaar en zielig bericht van maken haha als ik dat niet al gedaan heb. Het gaat redelijk met mij. Wel klote maar zoals ik hierboven schreef. Het door moeten gaan (werk en school enzo) alsof er niets aan de hand is, zal mij misschien juist wel helpen mezelf niet te verliezen. @Dominique ik vind je wel sterk hoor. Kan me niet voorstellen hoe het is om meerdere keren dit mee te maken. Wat oneerlijk is dat. Waar geloof je dan nog in. Ik zit daar nu ook mee in de knel. Maar vind het echt goed dat je zo vooruit kunt kijken. Wow. Ik wens je heel veel geluk met je gezin. En met het verwerken van alles. En alles een nieuwe plek geven. Ja ik ga stoppen met 't bericht. Want 't gaat niet zo fantastisch. Ik heb ook al m'n 2 dag(delen) verzuim gehad op school. Dus ik kan nergens meer wegblijven. Moet gewoon doen zoals 't is, namelijk zo dat het leven doorgaat. Letterlijk en figuurlijk. Vanaf maandag moet ik weer doen alsof alles normaal is. Ik weet nu al niet hoe ik dat ga doen haha. Maarja. Ik kom voorlopig even weinig tot niet op 't forum denk ik. Hoewel er een paar NOD's zaten aan te komen hè? Mees heb ik onthouden. Ja dan kom ik toch lezen als ik 't aankan. Weet niet of ik 't aankan. Vind 't heel irri om zp te openen ineens. Als ik nou meteen 'n link naar deze/dit topic had...Ik was bezig te zeggen dat ik af en toe echt wel meelees en ook vast weer iets post tzt. Met jullie kan ik het trouwens wel allemaal delen. En dat weet ik. Bedankt daarvoor. Komt wel. Fijne zondag. Liefs
@Maureen: het moeilijkste vond ik dat ik het stil moest houden. Miskramen zijn een taboe en als het een vroege mk is vinden sommige mensen dat je geen verdriet mag hebben. Maar Maureen, je hebt verdriet en je bent er kapot van. En zolang je het vruchtje bij je draagt kan je het niet loslaten. Je mag je best ziek melden. Dit is wat je noemt een "life event". Je mag rouwen. Het gaat niemand aan hoe ver je zwangerschap was gevorderd, of het de eerste of de 8e was. JIJ hebt verdriet en daar heb je recht op. Geef jezelf tijd Maureen. Dit is echt erg. Je hoeft jezelf geen geweld aan te doen door te doen alsof. Wil je er aan denken om je ziek te melden, alsjeblieft? Ze kunnen echt wel even zonder jou, maar jij kan niet zonder rouwen. En dan nog wat: je kan om een curretage vragen. Artsen begrijpen dat vrouwen dit als traumatisch ervaren. Die ene keer dat het bij mij zo lang duurde was het mijn eigen keuze. Dikke knuffel, D
@Maureen: ook fijn om van jou wat te horen en logisch dat je je zo voelt. Ik snap dat het verdriet (te) groot is, maar probeer toch op de momenten dat het wel kan het toe te laten. Het is een rouwproces, want ook het loslaten en wegvallen van een toekomstdroom is een soort van rouwen. Ik weet ook dat het eng is om het verdriet toe te laten, maar je verdriet moet er echt uit, hoor! (anders krijg je het hoe dan ook later alsnog wat harder voor je kiezen). Dus ik zou zeggen, benut de momenten dat je van jezelf wel mag huilen en laat de tranen lekker lopen. Ik snap dat je dat niet in een tram wilt doen, maar als je alleen thuis zit bijv. En ook al ben je door je verzuim heen, er bestaat ook nog zoiets als ziekmelden. Je hoeft je niet sterk te houden. Wat je nu meemaakt is lichamelijk en emotioneel heel heftig, dus een heel geldige reden om je ziek te melden. Op mijn werk wisten de meesten ook niet dat ik zwanger was. Ik wilde het ze immers de week erna gaan vertellen toen het misging. Bij mij kwam de miskraam al heel snel op gang en was enorm heftig met veel bloedverlies. Ik was dus echt niet in staat om te werken. Heb me toen ziek gemeld. Ik had heel makkelijk kunnen doen of het een griepje was, maar ik heb gekozen om open kaart te spelen, ook om te voorkomen dat er allemaal wild west verhalen de ronde zouden gaan doen. Ik heb toen alle collega's een mail gestuurd en uitgelegd dat ik een miskraam had gekregen en daar erg verdrietig van was. Ik kreeg toen hele lieve reacties (vaak van degenen waar je het niet van verwacht). Ook vaak reacties dat ook collega's waar ik het niet van had verwacht, zelf ook een miskraam hadden gekregen. Daarnaast heb ik enorm veel steun aan jullie allemaal gehad. Jullie hebben me er toen echt doorheen gesleept en waren er altijd voor me. Het was heerlijk om van me af te typen of jullie reacties te lezen (en ondertussen lekker een potje te janken). Natuurlijk was mijn man ook lief voor me, maar hij wist niet wat ik echt doormaakte. De meesten van ons (helaas) wel. Ik wil daarmee zeggen. Je staat er niet alleen voor, meid! En erover praten helpt echt (en wij zijn er voor je). Heel veel liefs! Ik vond het ook dubbel dat je naar ZP moet gaan, terwijl je niet zwanger meer bent. Ik heb bovenaan mijn laptop een speciaal tabblad die rechtstreeks naar onze topic gaat. En normaal zat ik nog wel eens een beetje te surfen over ZP, maar dat heb ik heel bewust wel bepaalde tijd overgeslagen omdat ik dat niet aankon. Nou, Maureen, heel veel sterkte, meid!
Lieve Maureen ik zit al een hele tijd naar een leeg tekstvak te staren. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik tegen je zou kunnen zeggen behalve dat ik heel erg met je mee leef. Probeer inderdaad zoals Mees zegt wel je verdriet toe te laten en laat de rest van de mensheid, waarvan je denkt dat ze het niet begrijpen, maar lekker in hun eigen sop gaar koken. Daar heb je nu totaal niets mee te maken. Het gaat nu even om jou en wat jij mee maakt. Meld je maar rustig ziek hoor. Mocht dat problemen met je studie geven dan is er altijd nog een volgend studiejaar. Klinkt misschien nu even gemakkelijk want daar zitten genoeg haken en ogen aan, maar dit is nu echt veel belangrijker. Heel veel sterkte meid.
Dominique en Maureen helaas voel ik de pijn, en komt ook mijn verstopte verdriet weer boven.. ik hoop dat jullie het een plekje kunnen geven en straks weer hoopvol naar de toekomst kunnen kijken, voor nu een hele dikke knuffel
ik heb dinnetjes verzoek geaccepteerd... @Dominque..fijn om wat van je te horen. ik wens jou en je man veel sterkte en succes voor de toekomst. je mag de moed verlizen maar de hoop niet opgeven. wie weet komt er een moment dat jullie het weer aan kunnen. Inderdaad goed om nu met z'n 3en verder te gaan en even te niksen,je weet niet wat de toekomst brengt. en weet niet meer wie het zei. maar ik heb lange tijd ook rond gelopen met mijn kinderwens die niet vervuld werd maar dan om andere redenen. als je al een kind(eren) hebt komt er wel een moment waarop je denkt dit kan niet meer verder, want gaat overheersen, eerder obsessie, en je vergeet dat je al een gezin hebt. ik heb na 6 jaar hoop ook geaccepteerd dat er niet een brusje kwam en dat deed goed en had meer plezier als ooit, hoewel het hoofdstuk afsuiten niet in een klap dicht was. gelukkig is bij mij wel gegeven dat nu een broertje onderweg is en dit kan altijd nog. blijf hopen!!! @ maureen...mied voel je aub klote en huil, je mijdt nu mensen en wil niet praten, mijn advies doe dit jiust wel vooral bij die die je dierbaar zijn dan komt verdriet meestal en dat moet je echt kwijt. niet opkroppen vaak komt opslecht momente eruit....jij mag rouwen dus ziekmelden gewoon, zoals de rest al zei. nog even voor jullie Bekijk bijlage 182102
lieve maureen, ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, heb verder niet zoveel woorden meid. onthoud goed dat dit niet iets is wat je had kunnen voorkomen! jij hebt alles goed gedaan, geef jezelf niet de schuld hoor. dikke knuf lieve dominique, voor jou ook heel veel sterkte meid, ook met jou gaat het helemaal goed komen hoor! ik denk aan jullie beide. hier lekker mooi weer, vanmiddag een verjaardag dus waarschijnlijk heerlijk buiten zitten
Dominique en Maureen, meiden wat leef ik met jullie mee! Dominique wat sterk dat je er nu zo tegenaan kijkt, en wat een domper als het er dan ook nog twee blijken te zijn. Ik snap dat je héél graag een broertje of zusje voor je zoontje had gehad, maar dat mannetje van jou is, gezien je miskramen, een regelrecht wondertje. Een supersterk overlevertje waar je al heel veel van hebt genoten en nog veel meer van gaat genieten. En als jullie echt hebben besloten dat dit het was, en jullie niet meer verder gaan proberen, mag je daar ook over rouwen. Jij raadt Maureen aan de tijd te nemen, maar doe dat alsjeblieft zelf ook! Sterkte alvast dinsdag. Lieve Maureen, meid, ik hou er ook van om alleen te zijn (misschien wel omdat wij als bammer toch een beetje anders in het leven staan op dit moment), maar ik denk nadat je je eerste verdriet hebt weggehuild en geschreeuwd, toch je verdriet moet delen met de mensen om je heen. Soms is het écht niet goed om alles alleen op te lossen en te verwerken. Ik kan me zo goed je gevoel voorstellen, het 'wij' gevoel en dat je dat nu niet meer kan/wil denken. En wat Dominique al zei, neem de tijd, en ook al heb je al verzuimd, als jij je niet goed voelt dan moet je niet jezelf dwingen om te gaan (ook al is soms even eruit en met iets heel anders bezig zijn ook goed, maar meestal kun je dat zelf wel inschatten). En als jij niet wilt wachten tot het vanzelf loskomt, zou ik dit ook zeker in het ziekenhuis aangeven. Heel veel sterkte meis!
@Maureen: met een brok in mijn keel lees ik je bericht.Ik weet niet wat ik moet zeggen,enkel dat je idd zoals de anderen zeggen: je verdriet moet uiten en meld je zeker ziek.Dit is in jou omstandigheden niet te doen om nu te werken! Kan je niet langs je vader om alles te vertellen en je verdriet er bij hem uit te gooien? @Dominique: ook jou verdriet is heel erg groot,ik heb zo met jullie te doen! Heel veel sterkte allebei! Knufff
Dominique: Meid wat heftig. En dan zwanger van 2 kindjes, nu vlindertjes. Ongelooflijk. Wat moet een mens toch allemaal mee maken. Dinsdag dus de curretage. Ook niet niks. Wat is het in het leven soms toch oneerlijk verdeeld. Ik begrijp dat je een punt achter je kinderwens zet....dat vind ik best moeilijk, maar ook heel moedig. Wie weet, krijg je ooit nog een mooi cadeautje. Ik wens je heel veel sterkte met alles. Ook ik ben in gedachte bij je. Maureen; Wat kan jij je gevoel goed omschrijven en hoe herkenbaar is het. Wat een verdriet. Ik heb ook 5 dagen met een niet levensvatbaar vruchtje/kindje rondgelopen. Zo moeilijk. Niet wetend wat je te wachten staat. Die leegte inderdaad ook. En jij moet het ook nog bijna alleen doen. Ik heb foto's gemaakt van mijn testen, van de echobeelden (de enige foto die ik had), van de bloemen en kaarten die ik na de miskraam kreeg en van het vruchtzakje zelf. We hebben het begraven. Dat alles helpt, of heeft ons geholpen. Ik ben er heel open over geweest. Iedereen wist het. Misschien helpt het jou ook, vertel het gewoon, dan begrijpt iedereen waarom je je zo ellendig voelt. Ook ik heb me destijds trouwens ziek gemeld. Ik hoop net als Dominique dat hierna snel een gezonde zwangerschap komt. Ook al wordt het dan nooit meer onbezorgd, zeker niet de eerste 12 weken, maar er komt een tijd dat je dit achter je hebt liggen en kan genieten. Ik leef met je mee en denk aan je. Dikke knuffel meiden, zoals Syll schreef, nu ook even alleen maar behoefte om op Maureen en Dominique te reageren, want niet betekent dat ik niet meelees en meeleef.
Hallo allemaal, Ben net pas weer thuis, we waren bij die vriendin blijven slapen. Gisteren de halve stad doorgereden op zoek naar dat aquarium en uiteindelijk gevonden en het was erg mooi (maar goed ook!) Nu net even bijgelezen en ik voel het verdriet helemaal mee. Het maakt een heleboel bij me los. Maureen: ik kan me zo goed voorstellen dat je het in je eentje wilt doen allemaal, maar net zoals de rest zegt denk ik ook dat het goed zou zijn om het toch meer met anderen in je omgeving (en ons) te delen. Als je daar aan toe bent natuurlijk. Het is zo persoonlijk hoe iemand ermee omgaat. En je ziek melden (al lijkt het onmogelijk of vind je dat je dat niet hoort te doen) is echt niet stom of egoïstisch hoor. Het is belangrijk om hier nu even de tijd voor te nemen denk ik. En als het erg lang duurt voor het vanzelf loskomt, zou ik misschien vragen om pillen of een curretage, want het is geestelijk ook zwaar om te weten dat het niet goed zit maar het zit nog wel in je lijf en je kunt niet verder. Ik wens je heel erg veel sterkte met alles. En zoals Mees zei, je kunt direct een link maken naar deze groep op ZP zodat je alleen hier terecht komt. Dat heb ik ook. Nou meid, heel veel liefs. Dominique: ook met jou leef ik natuurlijk heel erg mee! Wat verdrietig is het toch gewoon ook en dan nog ontdekken dat het er twee waren. Ik vind het heel knap hoe je ermee omgaat en er tegenaan kunt kijken. Ik wens jou ook heel erg veel sterkte en heel veel geluk met je zoontje en jullie gezinnetje en hoop je nog wel te lezen hier hoor meid! Heel veel sterkte en liefs.