@frenzy: weekje vakantie was idd heerlijk!! Lekker even weer tot rust gekomen en fijn gepraat. Ik moet zeggen dat ik zelf ook gelijk vanaf het begin er wel weer voor wou gaan, maar mijn man was er nog niet aan toe. Ik denk wel dat het misschien voor mij achteraf bekeken ook wel goed is geweest. En voor mijn lichaam helemaal, daarom ook het advies van een half jaar wachten. Maar ik weet ook zeker dat als het bij ons zover is dat het fijn is dat je iets hebt om naar uit te kijken want dat mis ik nu wel.. Ik denk dat in jouw geval je hormonen ook wel mee spelen maar natuurlijk ook de hele situatie. Praten met een maatschappelijk werker zal je misschien dan ook wel weer wat verlichting geven, ik heb er altijd wel veel baat bij gehad. @missjopie: ik denk dat gedurende de hele zwangerschap er wel een angst bij mij zou zijn. Vooral tot de 26 weken, maar ook daarna.... Maar misschien als je het echt zelf meemaakt dat het ook anders is. Hopelijk is het bij jullie ook snel raak! @sannie: wat ontzettend balen dat het niet zo vlot gaat als je allemaal zou willen.... Ik gun het jullie ook zo!! Nou hopelijk komt er een vruchtbare tijd aan voor iedereen! Hoe bevalt het in jullie nieuwe huis? Al een plekje ingericht voor Gijs? @peet: wat is het naar als je weer zulke berichten hoort hé, een kennisje van mij heeft met 12 weken een miskraam gehad, ook dat hakt er wel weer in. Hoe gaat het verder met jouw?
Hoi meiden, Vandaag is 'truffel' net zo oud als Christian ooit werd, 18 weken en 2 dagen, bizar idee.... Het gaat wel goed hoor, ik voel hem al anderhalve week draaikonten in mijn buik, zelfs mijn man kan hem voelen. Alle echo's die we zien zijn zo mooi en anders dan die van Chris, dat ik er echt wel in geloof dat deze kleine bij ons blijft. Wat niet wegneemt dat we nog zeer verdrietig zijn om Chris, waarom mocht het nou bij hem niet zo zijn. En vreemd, nu is deze kleine er, maar als Christian er wel zou zijn, dan was deze kleine er niet. Morgen is hij dus ouder dan Chris, het kleine broertje haalt de grote in. Gek he...Maar Chris is al ergens waar wij nooit zijn geweest, dus ik neem aan dat hij grote broer genoeg is. Veel groetjes en liefs, Peet
Weg dubbel Peet.... Heb hetzelfde gevoel, al heb ik mijn grens nog niet bereikt... Maar dit voelt goed, en dan denk ik waarom was dit bij Loek niet... Knuffel meid, geniet ervaan hoe moeilijk en dubbel dat ook is, broer Chris* waakt over jullie wonder. Hoe gaat het verder, start schooljaar, nieuwe ll, trek je het een beetje of ben je alweer toe aan de herftsvakantie @ Sannie; gaat het alweeer iets beter? En idd, hoe ist met jullie huis, is het al helemaal af? Gister heb ik voor het eerst sinds Loek is geboren weer een baby vast gehouden (verlaat kraambezoek vrienden...). Rakelt toch een hoop op zo een klein frummeltje!
@peet: wel heel bizar inderdaad dat je nu even ver (verder intussen) bent als bij christian en dat het nu zo anders voelt. Dan ga je toch weer denken zoals je zegt, waarom ging het nou bij hem niet goed! Wel heel knap van je hoe je er over praat en dat je ook echt er in kan geloven dat dit wel goed gaat!! Echt heel goed! En natuurlijk gebeurt dit ook met zo`n goede beschermengel!! Knuffel!! @frenzy: knap van je hoor dat je het baby`tje even hebt vast gehouden!! En ik kan me heel goed voorstellen dat je dat moeilijk vind en dat het weer veel dingen naar boven haalt! Mijn vriendin is nu 37 weken....ik zie er echt als een berg tegenop om er heen te gaan als het zo ver is! Dat zou dan voor mijn het eerste baby`tje zijn die ik in mijn naaste omgeving zie.....heftig hoor!
@ Iradersma; snap dat je daar tegen op ziet... Maar hopelijk heeft ze wel begrip voor jullie situatie, zo ken ik mensen die nu nog aangeven (of vragen) of ze wel of niet geboortekaartje moeten sturen en ze geven ook aan dat ze niet vann mij verlangen dat ik op kraamvisite kom. Eerlijk gezegd viel het mij reuze mee, maar ik weet niet of ik het (verlate kraambezoek) had gepland als ik nog niet zwanger was geweest, ik weet het niet, nu was het ff slikken, maar kon ik aan me eigen zw-schap vasthouden. Ik kon toen ik nog niet zwanger was ook heel slecht 'zwangere dames' vedragen, ging ze liever uit de weg. Weet niet of ik er nu nog zo had ingestaan. Deze baby is eind feb. geboren, was bij deze mensen ook erg confronterend om ons verhaal toen en ook nu te horen, veel mensen beseffen niet 'hoe waardevol' het geluk kan zijn, een baby krijgen is voor veel mensen vanzelfsprekend. En eerlijk gezegd was deze wereld mij ook niet bekend, todat ik dit meemaakte... Maar ik neem me petje voor je af dat je het niet uit de weg gaat, want dit is toch de beste oplossing. Hoe gaat het verder met jou? Je had laatst een beetje een 'dalletje' gaat dat alweer beter? Gaat het werk goed, inmiddels werk je alweer volledig toch?
@frenzy: ja ik weet ook wel zeker dat ze begrip hebben voor de situatie. Ik wacht het maar af hoe het gaat, laat het maar over me heen komen! Ja dat van zwangere dames ken ik....Ik moet ook zeggen dat het wel beter gaat daarmee! Ik kan er ook wel wat beter tegen. Maar wat fijn dat de mensen in je omgeving nog steeds rekening met jullie houden wat betreft geboortjekaartjes, kraambezoek e.d. Dan is het niet raar als je bijvoorbeeld even wacht met langs te komen, maar pas wanneer je er aan toe bent. Het gaat alweer wat beter hier! Ben weer wat uit het 'dalletje' gekropen! Zo af en toe heb ik er weer wat van die dagen tussen dat het wat minder gaat. Ik ben inderdaad weer volledig aan het werk en dat gaat ook prima! Ik kan me ook weer wat beter concentreren. Maar ik mag niet klagen want ik heb volgende week ook alweer een weekje vrij. Ik heb namelijk verlof gehad t/m 18 juli en ik had nog wel recht op 3 weken zomervakantie. Deze heb ik nu dus wat verspreid. Voor 2 weken geleden heb ik een weekje vrij gehad, volgende week heb ik dus weer een weekje vrij en die andere neem ik later in het jaar een keer op. Heerlijk! Hoe ver ben je nu in je zwangerschap? gaat ook zo snel, kan het niet meer helemaal bijhouden. En nog last van kwaaltjes o.i.d? En vermaak je je wat thuis? Je hebt gelukkig nog je andere baantje toch?
Hoi hoi, Ik heb zelf niet zon hele grote moeite met zwangeren of baby's om me heen. De hele wereld lijkt wel zwanger te zijn. Wel hoop ik dat het nu bi ons ookmweer snel raak is, alhoewel ik dan wel zin moet hebben om daaraan te werken . Hoelang naderhand wilden jullie er weer voor gaan? Bij ons het nu een half jaar geleden...
Ja, moeilijk die kraamvisite. Bij beschuit met muisjes ben ik nog steeds recalcitrant. Ik eet t gewoon echt niet, beetje stom, maar toch. Ik ben vrij snel na de geboorte van Christian op visite gegaan, was wel even heftig, maar eenmaal er doorheen...... Net als springen in het koude zwembad ofzo.... Tenminste, ik was blij dat het me gelukt was en dat maakte mij weer sterk. Frenzy; nieuwe baan is vreselijk.... Ik heb prima mensen om me heen gelukkig en er worden oplossingen gezocht, een voorbeeld, ik moet een vak geven zonder lesprogramma of verdere inhoud ( soort experimenteel) waar ik geen snars van snap op leerpleinen met lwoo leerlingen... Mm mm dus redelijk stress en door stress zorg om deze kleine, want de baby gaat absoluut voor! En door zwangerschap en Christian ben ik ook een stuk instabieler dan normaal... Hoe gaat het bij jou? Solliciteren tijdens je zwangerschap is volgens mij ook kansloos.... Of doe je dat wel? Veel groetjes Petra!
Oh missjopie; ik wilde gelijk weer zwanger worden... Ben maar 1 x ongesteld geweest... Gezien mijn leeftijd denk ook wat meer haast dan anderen... Hoe voel jij je verder? Je schreef al dat je redelijk nuchter bent. Gevaar is dan toch dat je misschien soms jezelf voorbij loopt..of klink ik nu betuttelend, dat is niet de bedoeling hoor!
Hoi meiden, ik kom me hier een beetje bij jullie aansluiten. Bij ons kriebelt het ook terug enorm voor een kleintje. We nemen dan ook geen voorzorgen. Ik vind dit nog wel wat eng... Daarnaast ben ik ook nog niet terug bij de gyn geweest voor de resultaten. Ik ben half augustus wel even gaan praten en toen kon het waarschijlijk maar 2 dingen zijn, ofwel primaire cervixinsufficientie of een ontsteking bij ons meisje. Dus ik denk wel niet dat er tegenindicatie is om terug zwanger te worden, maar toch. Daarenboven denk ik dat ik in mijn vruchtbare periode ben... groetjes
Peet, ik wilde absoluut niet meteen weer zwanger zijn. Maar ik ervaar zwanger zijn ook niet als 'lol', vind het leven gewoon veel leuker als je niet zwanger bent. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet dat ik het er niet voor over heb he? Bovendien werd mij wel aangeraden eerst te ontzwangeren en wat uitslagen af te wachten. Daar gingen dus ook minimaal 12 weken overheen. Toen alles gebeurde heb ik meteen gezegd, ik wil van de zomer een vette vakantie waar we kunnen d.uiken en dus betekende dat niet zwanger op vakantie. Heb op vakantie lekker roseetjes gedronken en naar de onder water wereld gekeken en ook was de uitgerekende datum op vakantie (die dag werd ik ook ongesteld-toeval?). De vakantie voelde als een soort van de periode afsluiten. Ik had dat toch wel nodig. Maar nu wil ik weer en wel nu.... Maja.... Kei eng ook. Hoever ben jij nu peet? Jij bent toch ook in maart bevallen? Just me: wat is er bij jullie gebeurd?
@missjopie Mijn zwangerschap is niet van een leien dakje verlopen. Ik heb een 6-tal bloedingen gehad, waardoor ik van 23 maart tot 30 juni thuisgezeten heb. 2 keer is de oorzaak gevonden, namelijk een hematoom. In het begin moest ik volledige platte rust houden, op het einde heel veel rusten, niet met de auto rijden,... Vanaf 14 weken kreeg ik harde buiken. In het begin niet pijnlijk en slechts af en toe. Het werden er echter meer en meer en er waren er ook echt vervelende bij. Eind juni had ik er echt last van. Als ik een beetje druk was had ik er verschillende kort achter elkaar waardoor ik echt moest gaan zitten. De gyneacoloog zag er geen probleem in. Eerst dacht hij dat mijn baarmoeder gewoon voelde dat het hematoom er zat en het eruit wou werken. Als de hematomen verdwenen waren zei hij dat mijn baarmoeder waarschijnlijk gewoon gevoelig zou blijven. Vanaf 1 juli ben ik terug een beetje gaan werken (veel van thuis uit, vakantie inschuiven,...) 15 juli ben ik nog op controle geweest. De gyn heeft mijn baarmoederhals opgemeten (omwille van de harde buiken) en deze was nog 3,7 cm en alles zat nog pot dicht. Ons meisje zat al wel met haar hoofdje naar beneden te duwen, maar dat kon geen kwaad, want alles zat nog potdicht. Zondagmorgend, 24 juli, wordt ik wakker met buikpijn. Ik was niet ongerust want ik voelde al een paar dagen dat ik last ging krijgen van mijn darmen en harde buiken had ik al vanaf 14 weken. Een hele dag wel last gehad van mijn buik. Maandagochtend nog wat buikpijn, maar veel beter. Hierdoor dacht ik ook dat het dus inderdaad mijn darmen geweest waren. In de namiddag hadden we afgesproken met vrienden. Toen begon ik weer meer buikpijn te krijgen. Het trok ook door naar mijn rug. Na verschillende uren mij ongemakkelijk te voelen heb ik tegen mijn vriend gezegd dat ik naar huis wilde want het ging echt niet goed meer, wilde gaan liggen. Thuisgekomen beterde het niet, het werd erger. Aan weeen dacht ik nog niet. De harde buiken kwamen niet regelmatig om de paar minuten en ik dacht dat weeen meer pijn deden. Om 1 uur zijn we naar spoed gereden omdat het maar niet beterde. Aangekomen op spoed hebben ze me aan de ctg gelegd. ongeveer om de 15 min een harde buik. De vroedvrouw leek niet enorm ongerust. Toen de gyn me onderzocht merkte ik dat er iets mis was. Ik zag aan zijn gezicht dat hij iets voelde wat hij niet verwachtte. Ik had 7 cm ontsluiting. Hij zei me dat ik ging bevallen. Ze hebben me eerst nog aan de weeenremmers gelegd en spuiten gegeven voor longrijping. We konden maar proberen. En dit leek te werken! Om 9 uur smorgens had ik nog steeds 7 cm! Dus wij enorm blij! Misschien kon ik nog wel een paar weken blijven liggen! Iets na het goede nieuws kreeg ik 3 heel pijnlijke harde buiken kort na elkaar, met druk naar onderen toe. Na de laatste harde buik is mijn water gebroken en om kwart voor 10 is ons meisje geboren. Zo klein... Ik was 25w6d zwanger. Ik heb ze amper gezien, ze zijn er onmiddellijk mee weggelopen. In afwachting op de couveuse-ambulance van het uza mocht ik in een rolstoel bij haar gaan zitten. Op het eerste zicht deed ze het goed! Ze haalde zelfs een 10 op de apgar-score. Ze had een mooie kleur, heeft eventjes gehuild en ze probeerde zelf te ademen. Ze hebben haar wel beademd omdat ze nog te klein was om volledig zelf te ademen. Ook toen ze aankwam in het uza was ze stabiel. Maar die avond kwam de neonatoloog ons vertellen dat een echo had uitgewezen dat ons meisje een hersenbloeding gehad had, graad 4. Donderdag gingen ze het verder onderzoeken. Rond 4 uur hebben ze ons dan het vreselijke nieuws gebracht. De hersenbloeding was zeer ernstig. Langs beide kanten van de hersenen, de rechterkant was bijna volledig geraakt. De dokters hadden dan ook beslist om de therapie stop te zetten. Later die avond hebben ze haar wat pijnstilling bijgegeven, bij mij gelegd en stillaan alle infuusjes en beademing stopgezet. Ze is rustig in onze armen gestorven. Ze vermoeden dat de hersenbloeding reeds voor de bevalling gebeurd is en ons meisje dus, zelfs als de weeenremmers gewerkt hadden, het niet gehaald zou hebben. Wat is er bij jullie gebeurd?
Missjopie; wat goed dat je even voor jezelf hebt gekozen door een 'vette' vakantie te boeken... Met in verwachting zijn niet zo tof, bedoel je de misselijkheid en andere kwalen? Christian was idd ons eerste kindje en ondertussen 38 jaar, dus enige gezinsplanning ( voor zover dat kan en daar weten wij alles van) is gewenst. Nu bijna op de helft van deze kleine en hopelijk ooit toch nog een zwangerschap....ik kan wel echt met recht zeggen niet heel bang of bezorgd te zijn. Maar dat heeft er denk ook mee te maken dat Christian al vanaf 12 weken zichtbaar ziek was. Hij had een heel dikke nekplooi en later overal vocht, vocht en nog eens vocht. Hij zou bij wijze van spreken geëxplodeerd zijn. Deze kleine heeft niets van dit alles en we worden zo goed gevolgd. Hoe is jouw verhaal? Je hebt t vast al ergens verteld... Ik ga ook nog even teruglezen. Fijne avond iedereen!
Oh, missjopie, heb je verhaal 'opgesnord' . We hebben veel overeenkomsten ; ook extreem dikke nekplooi en geen afwijkingen uit de vwp en vlokkentest. Wat een vreselijke weken hè na die meting, een en al onzekerheden en maar afwachten tot ze meer kunnen zien. Chris werd met 18 weken geboren, hij was ook niet levensvatbaar. De nekplooimeting bij deze kleine truffel was zo spannend voor ons, daarna ging alles beter.....
het laatste half jaar is een rollercoaster geweest. Nu nog wel een beetje. Het gaat heel erg op en neer. Soms heb ik echt goede dagen, maar die worden meestal gevolgd door een aantal heel slechte dagen... Maar ik kan meestal al heel positief nadenken over Alycia*. Het zijn de mooie momenten die ik moet koesteren en dat probeer ik dan ook. Nu nog een beetje spannend omdat we volgende week donderdag en vrijdag de uitslagen krijgen van alle onderzoeken. Ik ben daar nu al wat nerveus voor. Dus die dagen zelf zullen ook wel moeilijk worden. maar ik denk dat iedereen hier dat wel kent, de pijn en het verdriet...