Nu is er vandaag uit gekomen dat mijn schoonmoeder ernstig ziek is en dat het ongeneeslijk is. Ik ben bang dat het geen half jaar meer gaat duren. Nu vraag ik me af hoe en wanneer ik het mijn dochter van bijna 2,5 moet gaan vertellen. Een week geleden is de hond van mijn moeder ingeslapen en daarbij hebben we gewoon verteld dat de dokter kwam en Beau een spuitje zou krijgen en dat ze dan dood zou gaan en dat ze nu een sterretje is! Ik wil er ook geen doekjes om winden en mooier maken dan het is! Maar een hond is toch heel wat anders dan je eigen oma (mijn schoonmoeder btw). Iemand ervaring met zoiets?? Ik wil haar wel voorbereiden, maar ook niet een half jaar van te voren al gaan vertellen dat ze dood gaat. Ik heb nu wel al uitgelegd dat oma heel erg ziek is!
ja dat is erg moeilijk wil jullie veel sterkte wensen de komende tijd ik heb mijn zoon toen verteld dat oma erg ziek is, maar oma liep verder nog rond en voelde haar niet ziek (hersen tumor) naarmate de weken verder gingen werd ze zieker (uitvalverschijnesel en door medicatie was ze erg dik om haar hoofd) en dus uiteindelijk gewoon verteld wat er gaat gebeuren. helaas konden we de laatste dagen geen contact meer met haar krijgen maar wel afscheid genomen dat oma nu naar de hemel gaat later ook gewoon mee genomen naar haar kist etc. nu heeft een oude tante van mij dit ook mijn zoon gaat veel mee daar heen en weederom hetzelfde verhaal, nu ze slechter word kan ze de drukte niet goed verdragen en omdat het een oude tante is besloten om hem nu even niet meer mee te nemen als ze er om vraagd gaan we heen, ik denk ook dat leeftijd kind een grote rol speelt!! onze jongste heeft het niet door, de oudste ziet wel dat tante slechter word. we praten er thuis gewoon over en draaien er niet om heen, ook de dood hoort bij het leven er zijn vele goeie kinder boekjes te vinden over dit onderwerp. nogmaals veel sterkte de komende tijd
Oei, wat moeilijk. Ik denk dat ik haar nog niet direct zou vertellen dat ze dood gaat (tenzij ze het vraagt). Wel dat ze ziek is. Een half jaar is nog zo ver weg voor een peuter, dat begrijpen ze nog niet. Ik weet van mijn dochter dat ze er heel erg veel over gaat praten, deed en doet ze ook nog steeds over het konijn ('konijn is dood he, nu heeft het konijntje geen pijn meer'). Tegen de tijd dat het echt slechter gaat, zou ik haar wel gaan voorbereiden. Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik zou het nu alleen houden bij het ernstig ziek zijn. Straks vertel jij dat oma dood gaat en een sterretje wordt, en dan gebeurt het niet. Voor zo'n klein meisje is een week al lang, dus stel dat het langer duurt dan een week, wat ik van harte hoop, dan snapt z het misschien allemaal niet meer. Mijn schoonvader is nu een bijna een jaar geleden overleden. Aan Finn hebben we toen alleen verteld dat opa ziek was, dat wist hij ook, want opa lag vaak in bed, en toen hij was overleden hebben we dat gewoon zo benoemd. Mijn nichtje is wat ouder dan Finn en haar hebben ze een heel verhaal verteld over opa die aan het slapen is. Maar dat zou ik dus nooit doen. Mijn moeder heeft mijn zus ooit verteld dat een kennis die was overleden voor altijd in slaap was. En mijn zus durfde toen heel lang niet meer naar bed om te gaan slapen. Die was bang dat ze niet meer wakker werd.
Idd zoontje van mijn vriendin hadden ze ook gezegd opa slaapt..en het manneke durfde niet meer te slapen. Bang dat hij niet meer wakker zou worden. Was toen bijna drie. Denk dat idd vertellen dat oma ziek is het beste is. zou nu nog niets over dood gaan zeggen. Sterkte voor komende tijd!
Ik zou vertellen dat oma ziek en een beetje stuk is (kinderen weten wel wat stuk is). Op het moment dat het zover is, vertellen dat oma zo stuk was dat de dokters haar niet meer konden maken. En dat oma nu naar de hemel is gegaan. Krijg je tegen die tijd vragen, dan kun je zeggen dat wij niet naar de hemel kunnen, alleen mensen en dieren we ten de weg. Wij hadden mijn zoontje verteld dat opa ver weg is boven de wolkjes, geen succes, want toen hij ouder werd dacht hij dat mensen die ver weg op vakantie gingen niet meer terug kwamen. Ik heb hem bovenstaande verteld en mijn zoontje is ouder, toen de vragen kwamen ook uitgelegd dat iemand die dood is niet meer ademd, niet meer speelt of praat.
pfoe moeilijk hoor! allereerst veel sterkte! het zal een moeilijke periode worden! vind het altijd zo erg voor die dutskes! die snappen het soms nog niet. soms doe je dingen waarvan je denkt goed te doen maar heel anders uit kan pakken. ik zou jamie bv niet mee nemen naar de kist enzo. bang dat hij dat beeld nooit vergeet. hij moet zijn oma herinneren in goede tijden! ook is het voor zo'n kind heel erg moeilijk om te zien hoe zijn oma de grond in gaat enzo... ik zou jamie iig niet mee nemen denk ik! maar over het vertellen ik zou het nu nog niet even over haar dood hebben. wel zachtjes voorbereiden dat ze nu een beetje ziek is en steeds een beetje zieker word... ook zou ik al wel met haar praten over de dood bv over een vogeltje langs de weg. of over de hond. dat je haar uitlegt dat het nu een sterretje is en dat het niet meer hier is en niet meer kan spelen enzo maar dat het ons wel altijd kan zien, net zoals wij het sterretje 's avonds kunnen zien. tegen de tijd dat het dan zover is (cru gezegt en hoop dat ze nog heel lang bij jullie mag zijn!) hoop ik dat ze het een beetje beter begrijpt! mijn zoon is bijna 3 en wij zaten pas geleden een documentaire over Jesse dingemans te kijken (jongetje dat vermoord is op school) en hij was aan het spelen maar blijkbaar toch stiekem aan het mee luisteren en hij kwam bij me zitten en zei mama: ben je een beetje verdrietig?? omdat het kindje dood is.... dus hij snapt het al wel een beetje. hij weet dat als iets dood is dat het niet meer bij ons is. gewoon regelmatig over de dood praten. het is iets wat bij het leven hoort, net als eten, drinken en slapen,... sterkte!
mijn eigen moeder is gestorven. ik heb haar zelf verzrogd, mijn kinderen warend aar na school gewoon bij. ik zorgde voor ahar van 8 tot 8 tot de nachtverpleging kwam. ze hebben dus zelf meegekregen dat het slechter ging en dat ze zuurstof had. en als er vragen kwamen dan beantwoorde ik die. het is verbazend hoe makkelijk kinderen dingen aannemen. toen ze stierf was het voor hun inmiddels een logisch gevolg. en kort daarna ging het leven voor hun weer gewoon verder. op school had de directie al gezegd dat het zo zou gaan ) ik had een gesprek aangevraagd over hoe of wat ik ermee moest zeg maar)kinderen zijn inderdaad heel flexibel zolang je ze de kans geeft het ook te zien en tastbaar te maken. een vaag verhaal nadat oma in eens verdwenen is daar kunnen ze veel minder mee.ik heb gewoon uitgelegd dat dokter sommige dingen niet meer konden maken en dat ze nu inderdaad een sterretje is. het is inmiddels 11 jaar geleden en ze kunnen het zich niet eens meer herinneren. ik krijg er nu weleens vragen over en ook over haar. ze kunnen zich haar en die periode gewoon echt niet meer herinneren.
ik heb trouwens bewust de woorden "beetje ziek"en "slapen"vermeden, omdat ze dat op zichzelf kunnen betrekken waardoor je dus angsten kunt krijgen.
mja bij ons was onze dochter voor iedereen een lichtpuntje in de donkere dagen. voor de opa in kwestie.. uiteindelijk als er een opleving van helderheid en minder pijn was.. dan was dat altijd als AS in de buurt was. dat ze wist dat hij dood was voordat wij het vertelt hadden was een goed excuus om te denken dat er meer is dan wat wij zien. en dat hij daarna nog weken op de kast heeft gezeten volgens dochterlief.. bevestigt dat hooguit. dat haar conclusie was "hij heeft geen pijn meer" ipv "nu zie ik hem nooit meer" gaf een andere kijk op het gebeurde dan dat je zelf hebt. en verder bleek jong leven een troost en verademing te zijn tijdens begrafenis en condoleance. wij hebben niet vantevoren gezegd dat hij dood zougaan.. wel dat hij heel ziek was en niet meer beter zou worden. het hele ziekbed is ze daar elke vrijdag "op visite" geweest en had feilloos door waar het pijn deed, waar hij om moest lachen en hoe te negeren dat hij haar trui een badpak noemde zonder dat hij zich schaamde omdat hij wel wist dat het niet klopte... maar het juiste woord niet kon vinden en de cijfers door elkaar opschreef als hij een klok probeerde te tekenen maar was vergeten hoe hij moest tellen. wanneer hij dorst had, wat hij wilde drinken en wanneer ze beter stilletjes aan tafel kon gaan tekenen en kleuren omdat bij vertrek nog even gauw de tekening te gaan brengen.
Ja, het "slapen" zeg ik ook niet!! Het is immers geen slapen, en idd om te voorkomen dat ze straks zelf niet meer durft te slapen!! Tot nu toe is het idd "oma is ziek". Misschien eens gaan kijken voor boekjes die over de dood gaan. Van de hond die vorige week overleden is lijkt ze het te begrijpen, maar vandaag gaat ze voor het eerst naar het huis waar die hond altijd was, sinds dat die is overleden, dus ben benieuwd of ze niet gaat vragen waar de hond dan is!! Of ik haar meeneem naar de kist, opbaring ed.........weet ik niet. Ik ben bang dat ze daar nachtmerries van krijgt, terwijl het voor een kind niet eens zo beangstigend is, tis tenslotte gewoon oma die daar ligt!! Maar ik weet het niet, iemand daar nog ervaring mee, hoe jullie kindjes daar op reageerde!!
mja bij ons wilde ze zelf nog even gedag zeggen bij de kist. zowel thuis als in de kerk. wat ze veel gekker vond was de daadwerkelijke begrafenis. die vond ze saai en vervelend en dan in de grond?.. en ze wilde graag rondlopen en gezellig kletsen.. ja dat kon natuurlijk niet. gelukkig duurde dat niet heel lang en bij de condoleance kon ze weer vrolijk rennen en vliegen. scheelt misschien ook dat ze niet het enige kind was.. en wat ik zei.. volgens haar heeft hij nog weken 's nachts op de kast gezeten. niet eng.. gewoon voor de gezelligheid. terwijl ze wel erg bang is voor spoken/schaduwen normaal gesproken.
ze zijn bij mij de laatste 2 weken niet meer naar oma geweest omdat ze doen echt kinds werd door het zuurstofgebrek en e c ht naar adem snakte. ook de open kist hebben ze niet gezien. ze woog amper iets meer en zag er akelig uit. de crematie zijn ze wel meegeweest en we hebben ook een fam foto bij de kist gemaakt toen iedereen verder weg was. ze hebben afscheid genomen bij de kist. de dag zelf waren heel stil, daarna ging al snel het gewonen leven weer verder voor hun.ze hebben er zeker niks aan overgehouden. sterker nog ze weten het niet eens meer blijkbaar. aan 1 kant is dat fijn, aan de andere kant doet mijzelf dat wel erg veel pijn, oma is gewoon niks voor hun eigenlijk nu.ze hebben amper tot geen herinneringen meer.
@blup: tja bij ons ging ze mee moet haar oma... omdat het de vader van oma was. en ze zorgde dus buiten werk en kleinkind ook voor haar vader. dus vaak ging ze dan wel even mee.. soms lang, soms kort.. maar het enige "voordeel" van uitgezaaide kanker is dat het gewoon heel snel gaat.. dan lig je niet weken weg te teren maar zie je het verschil bijna per uur. van diagnose (en dus eigenlijk lichamelijk verder in prima staat) tot laatste adem duurde amper een maand. wat ik overigens wel zuur vind is dat ze je eigenlijk maar gewoon een beetje aan je lot overlaten op zo'n moment ok.. pijnstillers en vloeibaar eten.. maar ik kan me voorstellen dat als je weet dat het met een paar weken klaar is.. je toch liever meteen ermee stopt ipv liggen wachten tot je lijf ermee stopt. en dat is .nl natuurlijk niet mogelijk.
ow saskia dat herken ik wel hoor. mijn moeder is in totaal 6 maanden zo geweest. waarvan ze inderdaad ook 4 maanden niks gegeten of gedronken heeft, in het begin probeerde ze nog wel amar alles vloog rond je oren.qua hulp kon je krijgen wat je wilde. maar mijn moeder wilde liever door mij verzorgd worden en zolang ik dat op kon brengen heb ik dat gedaan en gingende kinderen inderdaad gewoon mee. ik was alleenstaand ook. later kwam de verpleging omdat mijn vader in die tijd ook en hartaanval kreeg. op het moment dat ik aangaf het niet meer alleen te redden. ook vanwege akelig doorligplekken enzo en ik het wassen steeds enger vond worden om haar pijn te doen eno kregen we vrij snel extra hulp. maar inderdaad voor dr rest mag je het zelf uitzoeken.vooral de alatste fase heb ik nare herinneringen aan vanwege het gebrek aan hulp en begrip en menselijkheid, maar dan op andere gebieden dan verzorging . ik ga er liever niet te ver opin hier in het openbaar maar heeft met je laatste zin te maken. over de verpleging en de vrijwilligster van stervensbegeleiding heb ik niks dan lof!
mja hier was een hospice een optie.. dat wil toch niemand uiteindelijk? maar als je er wat over wil zeggen mag het wel in een pb wil je dat liever niet.. ook even goede vrienden hoor toch altijd een pijnlijk onderwerp hoe je het ook bekijkt.
Hoi skye, allereerst wil ik je sterkte wensen voor de moeilijke tijd die jullie tegemoet gaan. Twee jaar geleden is mijn moeder gestorven, ik heb toen voor mijn zoontjes van toen 4 en 2 (de derde die toen 3 weken oud was heeft er niets van meegekregen) het boekje van Nijntje "oma Pluis" gekocht. Simpel en helder maar sluit naar mijn idee goed aan bij de belevingswereld van een twee-jarige. Ik heb de oudste en die van 2 jaar wel meegenomen om afscheid te nemen toen mijn moeder in de kist lag. Ik zag er wel tegen op, maar ben heel blij dat ik ze heb meegenomen. Naar de uiteindelijke begrafenis heb ik mijn zoontje van toen 2 jaar niet meegenomen. De oudste wel. Wel ga ik regelmatig met ze naar het graf om het tuintje van oma en opa netjes te maken. Zo nu en dan komt de middelste nog wel eens aan zetten met het boekje van Nijntje en dan vraagt hij of we het verhaal van oma nog eens kunnen lezen. Mijn moeder was op het laatst echt heel slecht, lag ook alleen maar in het verpleeghuis of ziekenhuis dus dat ze echt erg ziek was, was ook voor de kinderen duidelijk. Ik kan me voorstellen als je schoonmoeder nu nog fit oogt, je niet gelijk over de naderende dood gaat praten met je kindje. Leuke dingen samen gaan doen als dat kan en foto's maken zodat je een herinnering hebt zoals ze nu is. En kinderen snappen meer dan we denken, hoe klein ze ook zijn. Dus ik zou wel vertellen dat oma heel erg ziek is en niet meer beter kan worden. Nogmaals heel veel sterkte voor nu en de toekomst. Groeten esther
Ik wilde toch even laten weten dat mijn schoonmoeder vorige week woensdag overleden is. Is toch nog heel onverwacht snel gegaan!! Onze dochter hebben we verteld dat Oma nu een sterretje is en dat leek ze redelijk te begrijpen. We hebben haar maar niet laten kijken naar oma na het overlijden, wel heeft ze de kist gezien en alle bloemen ed, ze kon de kist niet inkijken, ze was daar te klein voor. Verder is ze wel meegeweest naar de crematie en dat is heel goed gegaan!! Wij hebben nu een hele zware 1,5 week achter de rug. Eerst 3 dagen dag en nacht in het ziekenhuis waken en daarna het geregel en de emoties rondom het overlijden. Daar heeft onze dochter nog het meeste last van gehad, het missen van de bekende regelmaat in haar leven. Gelukkig kunnen we die nu weer oppakken!! Dank jullie wel voor jullie reacties, tis alleen nu helaas niet meer nodig!!