Annemoontje, lastig hè dit soort dingen met een eigen zaak. Ik heb de zaak met mijn man wat het wel iets makkelijker maakt, daardoor kon ik vorige week ook grotendeels thuisblijven. Wat voor zaak heb je als ik vragen mag? Hier zei de gyn ook dat we gelijk weer door mochten. Mocht zelfs gelijk weer beginnen met hormonen maar wilde daar nog even een cyclus mee wachten! Hier is mijn moeder vandaag jarig dus daar gaan we lekker eten. Morgen wordt een rotdag. Dan zou mijn man zijn verjaardag vieren en zouden we het aan iedereen gaan vertellen
Owwww Melief! Wat naar!! Kan je het niet uitstellen met een smoes? Of wil je het juist zien als afleiding? En ga je het nu evengoed vertellen? Ik zal aan je denken morgen, het zal niet makkelijk zijn.. Ik heb een restaurant en mijn compagnon (kok) en ik zijn de enige fulltimers. Voorderest alleen scholieren in dienst, dus een weekend vrij nemen zit er niet in.. Ik heb al vaak geroepen deze week: Had ik voor een baas gewerkt, had ik nu thuis gebleven..
@Chinwa: Mijn man was ook bezorgd over gelijk weer verder gaan na de miskraam dus hij mocht het van mij zelf aan de gyn vragen. Nou, die was daar heel duidelijk in: " meneer, jullie kunnen wel 6 maanden wachten als je wil maar dat is echt zonde van de tijd. Gewoon lekker doorgaan. Een bevruchting vindt toch echt alleen maar plaats als het lichaam er klaar voor is. Sindsdien gaan we na elke miskraam gelijk vrolijk verder (dat geeft je ook het gevoel dat je weer "meedoet') En het feit dat je dan je termijn niet precies weet is heel simpel op te lossen: temperaturen!! Doe ik ook en daardoor weet je exact wanneer je ei is geweest. Je ovulatiedatum is de meest prachtige datum om een uitgerekende datum op te bepalen. Liefs BB
Annemoontje; we hebben het al uitgesteld, we "vieren" het nu dinsdag. Maar het zal alsnog een baaldag worden, keek er zo naar uit! Iedereen is bij ons ook wel op de hoogte ervan. We zijn ook altijd heel open geweest over de medische molen! Dat lijkt me indd lastig met een restaurant. En ik heb dat ook wel eens geroepen hoor
@Betty, ik heb hem dat ook verteld maar ik denk dat hij het liever van een expert wil horen. Dus maandag even bellen en navragen waar hij bij is.. Ik wil liever direct aan de slag, mis het zwanger zijn heel erg.
Ik ken je gevoel heel goed Chinwa, ik mis het ook zo vreselijk! Zelfs de misselijkheid en het moe zijn
Hee meiden.. Ik heb er ook heel veel moeite mee. Ik voel me zo leeg en alleen. Ook al was het maar bijna 6 wk. Ook heb ik best wel moeite met mijn omgeving. Wij zijn al 4 jaar bezig. Iedereen was zo blij voor ons. En ook opgelucht. Dat de nare periode afgesloten kon worden. En nu lijkt het wel of de meesten er niet meer mee om kunnen gaan. Wat moeten ze nog zeggen of doen? Dus horen we van veel vrienden niets meer. Dat vind ik zo erg.. Misschien zou ik het in hun situatie ook hebben gedaan, maar het doet wel pijn. Toen ik zwanger was kreeg ik regelmatig een sms van een vriendin met een 'X' of 'Ben zo blij voor jullie!' En nu.. Nu hoor ik niets. De miskraam is aanstaande dinsdag 3 weken gelden. Het gebeurde op vakantie. We waren er helemaal kapot van. Misschien is het voor veel mensen al lang geleden. Maar voor ons niet. Na zoveel tijd en 2 ivf pogingen heb je dan eindelijk je grote geluk, en dan poef... Weg weer. Ik weet me soms geen raad, ben dan zo verdrietig. Heb ook al momenten dat het goed gaat en ik gewoon een leuke dag heb. En dan ineens slaat het weer in als een bom. Merk ook dat het voor millaman al slijt. We liggen niet meer helemaal op een lijn. Vind dat zo moeilijk.. Dat niemand in je omgeving begrijpt hoe je je voelt. Dan gaan ze het vergelijken met: toen het uit ging met mijn vriendje had ik ook tijd nodig. Die moet jij jezelf ook gunnen. Alsof je het kunt vergelijken. Ik moest het even van me afschrijven. Misschien dat het helpt.. Denk ook aan jullie allemaal. Liefs Milla
Hoi Milla Rose, Sommige mensen kunnen gewoon niet met slecht nieuws omgaan, maar ze vergeten dat hoe rot zij het ook vinden, ze soms zichzelf even moeten vergeten en er voor een ander moeten zijn. Ik heb afgelopen jaar ook de deksel op mijn neus gekregen. Het viel me heel erg tegen hoe weinig 'zogenaamde' vrienden er voor me waren toen ik mijn angststoornis kreeg. Ik werd daar weer enorm somber van, maar heb me voorgenomen om me er niet meer door te laten beinvloeden. daar heb ik alleen mezelf mee. ik steek nu de energie in mijn vriend en mijn paar oud-collega's en collega's met wie ik een goede band heb en die wel belangstelling hebben voor hoe het gaat. Misschien dat zij daarom al wel op de hoogte waren en mijn 'zogenaamde' vrienden niet. Iedereen leeft tegenwoordig zo in zijn of haar eigen wereld, dat ik eerst ervoor zorg dat ik zelf weer mijn beste vriendin wordt, voor ik weer energie in anderen ga steken. Daarom ben ik ook zo blij met dit forum. Ik heb het idee dat ik hier al wel een paar leuke meiden heb leren kennen die in hetzelfde schuitje zitten en die dus af en toe wat opbeurende woorden voor mij over hebben of andersom. Gooi het er hier maar lekker uit Milla Rose. Wij zijn er sowieso voor je! Dikke knuffel voor jou!
Hoi allemaal! Souries, hoe gaat het nu met je? Ben je al wat meer verloren? zal balen voor je zijn als het alsnog een curretage word. Eerlijk gezegd heb ik zelf daarom ook gelijk voor een curretage gekozen, was bang dat het lang zou duren met die pillen en je alsnog naar het zkh moet. Dan in één keer goed! Sterkte! Anemoontje, helaas ook welkom hier. Heel veel sterkte voor dinsdag met je curretage. Ik lees dat je er al eerder één gehad hebt. Hoe was dat voor jou? Lichamelijk viel het mij enorm mee, maar daarna emotioneel die leegte. Lilalief, ik denk deels de hormonen, en gewoon omdat het zo kl*te is allemaal! Het is ook verrot als je je vruchtje verliest. Sterkte! Melief, leuk bruidsboeketjes, is dat je werk? Gefeliciteerd met je mannetje. Kan me voorstellen dat dat moeilijk is, dat jullie het eigenlijk wilden vertellen aan iedereen op zijn verjaardag. Chinwa, fijn dat je baarmoeder helemaal schoon is nu. Met ons is helemaal niks besproken over wanneer we weer zwanger mogen worden. Ben het zelf door alle spanningen ook vergeten te vragen. Maar wij worden moeilijk zwanger. Bij onze eerste duurde het anderhalf jaar en bij deze keer duurde het 7 mnd. Ik ga dan toch echt niet aan de voorbehoedsmiddelen. Ik verwacht eerlijjk gezegd toch niet dat het direct weer raak is, maar zeker weten doe je het niet. Anemoontje, wel herkenbaar hoor dat het in de ochtend moeilijk is. Je word wakker, je voelt aan je buik en je beseft dat die echt leeg is. Balen zeg in dit geval dat je eigen baas bent van je zaak. Ik had 'geluk' dat ik toevallig een weekje vrij had. Kon ik het allemaal een beetje verwerken, ben afgelopen maandag begonnen op mijn nieuwe werk. Milla rose, 4 jaar bezig! Wat is het leven toch ontzettend oneerlijk! Lastig is dat he, ik heb bij het overlijden begin dit jaar van onze dochter echt mensen leren kennen. Sommigen hebben helemaal niet gereageerd, en ik kan jullie vertellen: dat doet pijn. En later weet je gelijk wat je aan zulke mensen hebt: niks meer! Ik had liever dat mensen zeiden dat ze het heel erg voor ons vonden maar niet weten wat ze moeten zeggen, dan dat ze zwijgen. Dat is het ergste wat mensen in zo'n geval kunnen doen. Je voelt je genegeerd, terwijl je juist een knuffel nodig had of aanspraak. Moeilijk ook dat jullie niet op één lijn zitten. Dat is mij ook herkenbaar, want mijn man en ik gaan ook heel verschillend om met ons verdriet. Ik weet niet of je een psycholoog of iets hebt, maar ik heb er één genomen, omdat ik besefte dat ik het niet alleen kon. Mijn man gaat weleens mee naar die gesprekken en de psycholoog stelt hem dan moeilijke vragen waar hij dan een antwoord op moet geven, en dat vind ik prettig, te weten wat er in hem om gaat. Misschien een tip om dat ook te doen, maar daar moet je wel zelf achter staan. Het is allemaal niet niks! Sterkte! en voor jullie allemaal! Liefs Jel
Souries, dat geld dus ook al voor jou! Ja ik vind het ook fijn om hier mijn ei kwijt te kunnen op het forum, met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik moet ook zeggen dat ik hier zelf ook van leer. Want nu ik weet wat het is om iets verschrikkelijks in je leven mee te maken. Ik heb het als zeer prettig ervaren dat mensen ons kaartjes stuurden om ons een hart onder de riem te steken, of een telefoontje, smsje, krabbel op hyves, noem maar op. En als ik nu iemand in mijn omgeving zie die het ook moeilijk heeft, dan vind ik het een kleine moeite om even een kaartje te sturen of iets dergelijks. Dat is zo hartverwarmend. Het is zo erg om mensen dan te laten stikken.
Jel; bedankt voor je felicitatie! Ik heb zelf een bloemenwinkel vandaar de bruidsboeketjes Ik herken je nu trouwens pas aan je onderschrift, heb destijds je verhaal gelezen
Hallo meiden, Hier even een berichtje. Heb weer veel herkenbare dingen gelezen. Zeker over vriendschappen. In moeilijke tijden leer je je echte vrienden kennen en helaas zijn dat er maar weinig. @Milla; ik merk hier ook dat mijn man en ik er anders mee omgaan. Heb daar best moeite mee. @Melief; ondanks alles wil ik je toch feliciteren met de verjaardag van je man. @all; ik ben erg blij dat we elkaar kunnen steunen in deze moeilijke tijd. *knuffel* Groetjes, Shivra
He ladies, Ik ben 1 vriendin kwijtgeraakt door dit alles. Die flikte me iets wat ik niet kon verteren en ik kan het er simpelweg niet vergeven: Ik zal het jullie vertellen: Op 6 juni kreeg ik met bijna 6 weken mijn 2e miskraam. Na een paar uur helse pijnen en flink lijden lukte het me om zelf het vruchtzakje kwijt te raken. Op dat moment ging de telefoon en toen hoorde ik van mijn schoonzus dat ze zwanger was. En ze was uitgerekend op dezelfde datum als dat ik zou zijn uitgerekend... Je kunt je werkelijk geen rotter nieuws op een rotter moment voorstellen. Terwijl ik dus een flink potje aan het huilen was in mijn eentje (manlief had patienten die hij niet kon afbellen, dus die moest weg) belde mijn vriendin op om te vragen hoe het ging met de miskraam. Nou, ik vertelde haar hoe afschuwelijk ik me voelde en dat dat nog eens extra erg werd door het nieuws van mijn schoonzusje. Ze leefde erg mee en ze probeerde uit alle macht met me af te spreken. Ze zei "je moet er even uit, je wordt gek van dit alleen doormaken" Enfin, ik me door haar laten overhalen om naar de stad te fietsen (moet je voorstellen he, amper 3 uur na het verlies van mijn vruchtje. Dan ben je sowieso gek als je dan gaat fietsen, maar ik was blijkbaar goed in de war). Toen gingen we samen ergens een kopje thee drinken en toen bleek dat zij ook nieuws voor me had: ZE WAS ZWANGER! Kun je het je voorstellen dat dat echt gebeurt op dat moment?? Ik moest zo ongeveer uit mijn lichaam treden om "een soort van normaal" te reageren en ik heb mijn hete thee naar binnen gekiept en heb verzonnen dat ik weer erge buikpijn had en naar huis wilde. En het enige dat ik nu al 4 maanden denk is: had je nou niet 1 of 2 dagen kunnen wachten met dat nieuws?? Ik heb echt geprobeerd om het te vergeven (vriendschap ging al way back en ze was in haar uppie zwanger) maar ik werd eigenlijk naarmate de tijd verstreek alleen maar bozer. Ik kon ook niet goed tegen haar leuke buikgroeifoto's op FB en haar berichtjes over alles dat maar met zwanger te maken had. Als ik haar nog wel sprak dan probeerde ik krampachtig over iets anders te praten maar goed, dat was raar, geforceerd en het kon niet anders dan een keer goed exploderen. Nou, dat is gebeurd kort geleden en ik moet eerlijk zeggen dat ik er opgelucht door ben. Sommige mensen kun je maar beter niet missen en volgens mij is zij er 'een van. Liefs BB
Melief, wat leuk een bloemenzaak. Dat lijkt mij nu ook leuk, zoiets. Heb denk ik toch destijds de verkeerde opleiding gekozen. BB, pfff wat een verhaal. Eerst van je schoonzus, wat inderdaad een moeilijk moment was, maar zij kon het van jou in eerste instantie ook niet weten natuurlijk. En denk je door die vriendin wat afleiding krijgt om mee te gaan naar de stad, krijg je zoiets te horen. Kan me goed voorstellen dat dat enorm moeilijk moet zijn geweest en je begrijpt er inderdaad ook niks van waarom dat op dat moment verteld moest worden. Sommige mensen ben je liever kwijt dan rijk.
Jeetje bb, wat een nare actie..dat.bedoel ik dus met dat iedereen maar inzijn eigen wereld leeft..heb pas een spreuk op mijn msn gezet om te kijken welke mensen zich voelden aangesproken :'a true friend sees your smile and asks 'what's wrong'. Nou,ik heb dus nul true friends blijkbaar...bah
Ik heb een keer heel sneaky 'Echte vrienden leer je pas kennen in moeilijke tijden' gerespecteerd op hyves en 'geliked' op facebook, hopende dat 'bepaalde mensen' het zouden lezen.
@BB; jeetje wat een verhaal. Zulke vriendinnen kun je missen als kiespijn. Ik heb, na alles wat er is gebeurt de afgelopen maanden, mijn echte vrienden wel leren kennen. Weet je wat het ook vaak is, dat is mijn ervaring in ieder geval, de eerste dagen wil iedereen bij je langskomen en sturen ze lieve berichtjes etc en na een week hoor je helemaal niks meer. Dan is er niemand van je zogenaamde vrienden meer die aan je vraagt hoe het met je gaat. Vaak zijn het dan mensen waarvan je het helemaal niet verwacht.
Hoi meiden, Heb nog niet alles gelezen. Maar ik kan me hier ook aanmelden. Hele dag al bloedverlies en nu net ook stolsels verloren. Tweede miskraam in een paar maanden tijd en dat voor ons eerste kindje. Ben jong, gezond, en er rijzen nu heel veel vragen. Vind het mentaal ook heel zwaar. Nu eerst dit vruchtje kwijt raken (vanmiddag echo gehad i.v.m. bloedverlies, daar was ook een vruchtje op te zien van 6,5 week. Hartje wel/niet kloppend was dubieus i.v.m. verouderde echo-apparatuur in het ziekenhuis, maar het leek er op van wel). Iemand enig idee hoe lang dit proces kan duren?
Ah nee 85Eva! Jij ook hier? En toch is het me niet helemaal duidelijk met je berichtje of het hartje wel of niet kloppend was. Het is dus niet helemaal zeker of hij wel of niet klopte? Moet je weer snel terugkomen voor een echo? Of moet je het nu op z'n beloop gaan? Geen idee hoelang zoiets kan duren, dat is bij iedereen verschillend denk ik. Heel veel sterkte iig.
Hoi 85Eva! Welkom, alhoewel ik hoop dat je je hier te vroeg hebt aangemeld en dat het loos alarm is!! @BB; Jezus, wat een verhaal! Ik vraag me echt af of ik ook zo kalm had kunnen reageren als jij.. Respect hoor! En voor haar ben je nog op de fiets gesprongen vlak na zo'n emotioneel moment! Ongelooflijk.. Precies wat Souries zegt; de "IKKE-EERST-maatschappij"... Ik had het vanmiddag ook erg zwaar met het feit dat ik dinsdag na de echo wel sms-jes ontving met: "en en en?", je vertelt dat het foute boel is en vervolgens niets meer hoort.. En Jel, jouw verhaal is helemaal scary. Ik snap dat bij een vrij vroege miskraam het misschien voor sommige mensen minder pijnlijk lijkt dan dat het voor ons is, maar als je je dochtertje verliest wat je al bijna 8 maanden bij je draagt.. Nee, dat je dan niet de moeite kan opbrengen om een steun te zijn voor je vriendin, gaat er bij mij niet in! Meis, ik wou dat ik dat nu nog goed kon maken voor je.. @Lilalief; (en dat geldt voor alle meiden hier) Gewoon toegeven aan die jankbuien! Je hebt ze echt nodig om alles te verwerken en hebt recht op je verdriet! Ik sta soms ook te brullen in mijn uppie onder de douche.. @Souries; inderdaad, een curettage valt best mee lichamelijk, ik heb de eerste keer zeker niet als pretje ervaren, want het is wel een naar gevoel, maar het trekt vrij snel weg. Daarna ben je leeg, letterlijk.. Dat voelt als verdriet, maar ook een beetje een opluchting. Schoon, je kunt weer verder, verwerken en afsluiten. Wat ik wel heel vervelend vind, is dat de vorige keer ik het vruchtje thuis ben verloren en het heb kunnen begraven. Nu ben ik nog NIETS verloren en is dinsdag mijn curettage. Maar heb wel het gevoel dat ik iets moet ondernemen als een soort ceremonie om het "een plekje te geven".. Ik weet dus niet zo goed wat dan.. Ik ga nog effe bankhangen (met een biertje ) en dan naar mijn bedje, heb 10 uur op de werkvloer gestaan vandaag. Gek in mijn hoofd.. Dikke knuffel voor jullie allemaal!!