wil nergens zonder mij..wat doen?

Ik denk dat je gewoon moet blijven doen wat je nu doet, en je zoontje aanmoedigen om met anderen te spelen. Misschien ook niet meer zo lang op het KDV blijven? Dat klinkt wel heel hard, maar daarmee bevestig je naar hem toe dat het een heel speciaal iets is, een 'groot' iets, en daarmee maak je de barriere voor je zoontje nog hoger.

Hij is 2,5 zeg je. De meeste kinderen spelen op die leeftijd nog niet samen hoor, en sommige kinderen hebben gewoon iets meer rust en eigen ruimte nodig. Ik zou me nog niet al te veel zorgen maken, en eens vragen aan de leidsters op het KDV (of de orthopedagogisch medewerker) om hem een tijdje te observeren of zij iets afwijkends merken.

 

Als hij nu pas gestart is met kdv vind ik zijn gedrag bij afscheid normaal. Veel kinderen vinden afscheid moeilijk, en huilen een paar minuten als mama weg is. Als hij daarna kalmeert zou ik me geen zorgen maken.
Wat je kunt doen is het wegbrengen juist heel duidelijk en kort maken. Als jij een half uur (!) Daar blijft en je schuldig zit te voelen, maak je het eigenlijk alleen erger voor je zoon. Hij voelt aan jou dat het blijkbaar heel erg is om daar te blijven.

Probeer zelf positief te blijven. Niet doen alsof maar je ook voelen. Een peuter heeft contact nodig met leeftijdsgenoten. Als het geen kdv is, is het wel psz. Het is juist goed en leuk voor hem en niks om je schuldig over te voelen.

Samen spelen begint bij sommige kinderen pas ergens rond 3 jaar, en niet elk kindje is haantje de voorste. Ik zou het nog even de kans geven.

 

Mijn jochie was met die leeftijd ook zo'n zwaan-kleef-aan.. En gelukkig is dat rond de 3,5 opeens ook weer verdwenen.

Op het KDV ging ik juist sneller weg. Als ik bleef, dan ging hij zitten miepen/huilen, zodat ik ook niet wegkon. Ging ik snel weg (even bij leidster zetten, kus en dag) en beide keren huilde hij dan 5 minuten en was alles weer goed.
Hij was daar ook meer op zichzelf, of met 1 vriendje. Maar dat is echt allemaal bijgetrokken.

Ik denk, dat als ik niet had doorgezet bij het KDV, dat hij nu op de basisschool veel meer problemen had gehad. Nu ging hij zo mee met de klas, en had 0,0 problemen met wennen..

 

Oh en echt niet stiekem weggaan!!! Je zoontje vergeet nu echt niet dat jij er net was, en voelt zich alleen maar bedrogen. Hij is nu groot genoeg om te begrijpen dat jij weggaat en dat je weer terugkomt.

Leg het aan hem uit, dat mama weg moet om te werken en dat je hem ophaalt na .... (Slapen, eten oid). En kom je belofte ook na. Zo creeer je vertrouwen bij hem en geef je hem de kans om afscheid te nemen en te zwaaien.

 

Ik snap het heel goed hoor, hebben wij hier ook meegemaakt.

Mijn zoon en dochter hebben fases gehad dat ze zich al in de gang (voor de deur van de groep) op de grond gooiden en ontroostbaar gingen huilen. Daar stond ik daar met 3 rugzakken in de hand, de deur openhouden, en de 3 gillende kinderen binnen proberen te krijgen. En dan ook nog rustig blijven en positief proberen over te komen.
één keer ben ik door de leidsters heel snel weggestuurd omdat ik het niet meer droog hield en mee begon te huilen toen mijn zoontje zich vastplakte aan mij en ontroostbaar ging gillen. Hier was het gelukkig in fases.

Waarom stiekem weggaan averechts werkt is simpelweg omdat je je kind voorliegt. Hij vindt het al eng om te blijven, hij ziet dat mama het ook vreselijk vindt, en ook nog in 1x verdwijnt zonder iets te zeggen. Naar mijn idee alleen maar meer ingrediënten om het afscheidmoment alleen maar veel erger te vinden.
Hoe wij het hier aangepakt hebben tijdens die fase was:
- heel positief binnenkomen, hoe moeilijk ook. Met een grote glimlach, uitstralen 'kijk hoe leuk het hier is!'
- zoontje meenemen bij opbergen van spulletjes in het mandje. gezellig blijven praten, gewoon over zijn mandje, over de spulletjes, over wat je allemaal ziet. Vraag hem bijv kort: doe je hier je handjes wassen? en waar speel je graag mee enz? Dit wel kort houden.
- dan meenemen naar de groep, dikke knuffel geven, kort zeggen dat mama weggaat en hem later komt ophalen;
- overhandigen aan de juf (dan begint gillen meestal), kus geven, zwaaien en meteen weggaan! Niet aarzelen, niet nog een keer oppakken oid. Want dan wordt het alleen maar erger.

Succes!

 

Besef dat hij WEET dat hij met huilen zijn zin krijgt. En dat lukt dus ook echt, want jij blijft!
Wij hebben het met de kids van mijn man rond deze leeftijd ook gehad: dochter was toen 4, zoon 2, en het was brullen en vastklampen als we ze naar de creche van de kerk brachten. Bleek dat dochterlief dit ook deed als haar moeder haar naar school bracht, die een beetje hetzelfde ging doen als jij en daarmee het gedrag in stand hield.

Om dit te doorbreken is het dus belangrijk dat je het afscheid kort gaat houden, kort uitleg geeft over wanneer je weer terug komt, en dan na een kus en een knuffel ook daadwerkelijk weggaat.
Verman jezelf: door jouw emoties maak je het je zoon alleen maar lastiger!