Ik weet precies hoe je je voelt. De 1e keer heb ik een curretage gehad en vond het zo moeilijk, dat ons kindje gewoon in de kliko zou verdwijnen. ( shit begin nu te huilen, na een hele poos) De 2e keer vorige maand, heb ik het ook in een potje gedaan. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het nog steeds op het badmeubel staat. Ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om het weg te gooien. En om nu te begraven: stel dat we gaan verhuizen? Ik vind begraven zo iets van het is echt over. ( dat is het ook wel, maar toch) We hebben voor de 1e een perenboom gekocht en we dachten om het daar onder te begraven. Maar voorlopig staat ons kindje nog op het badmeubel. Nou meid heel veel sterkte, ik denk aan je en als je een mooi idee heb zou ik het ook graag willen weten. Liefs
@ Janne: ook voor jou. Je lichaam en geest geven vanzelf aan wanneer het tijd is om afscheid te nemen. Blijkbaar ben je nog aan het verwerken. En als het tijd is om afscheid te nemen, weet je ook vanzelf waar je het wil begraven. Heel veel sterkte! Ikzelf heb 11-4 en 17-4 twee curettages gehad (eerste is niet goed gegaan en toen een week later een hercurettage). Pas bij de tweede keer hebben ze het weefsel meegenomen om te onderzoeken. Ik had de eerste keer dus wel wat mee kunnen nemen om te begraven eventueel. Maar om eerlijk te zijn had ik en heb ik daar geen behoefte aan. Precies wat jullie ook zeggen: als je het in je tuin begraaft en je gaat verhuizen? Dat zou ik nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. En om het nu in het bos of ergens een openbare plaats te begraven... Wat ik wél heel erg jammer vind en waar ik soms nog wel stevig van baal is dat ik geen foto van de echo heb gevraagd. Het was de termijnecho en toen bleek al dat het kindje een week eerder was gestopt met groeien. Je kon nog wel duidelijk zien dat het een mensje was. En soms wil ik dat gewoon nog wel een keer terugzien...
Je hebt gelijk Red. Van de 1e heb ik wel een echo. Gelukkig! Het was echt al een mensje. Tenminste het echte mensje heb ik gezien bij de vk. De dag erna (daar heb ik de foto van) en is het minder goed te zien, dat het een mensje is. Maar ik heb in ieder gaval een echo. Van de 2e heb ik geen echo, maar een potje. Zo heb ik van allebei onze kindjes iets. Ik denk dat je een mk kan pas verwerken als je een kindje in je armen houd. Je zal die kindjes nooit of te nimmer vergeten, maar ik denk dat een gezong kindje wel de pijn verzacht. ( sorry als er mensen het niet met me eens zijn en ik die mensen kwets. Dit is mijn gevoel nu en ik weet natuurlijk niet of dat in de praktijk ook zo zou zijn.) Bij jou is het ook wat 2 echo's na elkaar. Heftig hoor.
Lieve Liseth, wat naar dat het is misgegaan... Ik wens je heel veel sterkte bij de verwerking. Als je behoefte hebt om tegen ons aan te praten, doe dat dan vooral. Dat heeft mij bij mijn miskramen erg goed gedaan. Liefs, Wendy
Hee lieve meiden, Ik ben blij dat ik dit forum ontdekt heb. Wat een lieve en mooie reacties. Dat doet me toch wel goed. Ik moest vandaag werken. Mijn collega is op vakantie en om mijn baas in zn uppie de telefoon te laten opnemen vond ik ook zo wat. Had het gevoel dat iedereen het aan me kon zien. Voelde me rot en zo giga emotioneel. het is brullen om een scheet. Gisteren had mijn man het eea aan mijn oudste dochtertje een beetje geprobeerd uit te leggen. Ze heeft echt van die vreselijke voelsprieten en vraagt zich af waarom mama nou huilt. ze is 7. Hij heeft gezegd dat er een klein kruimeltje in mama's buik zat en dat dat kruimeltje als het goed gaat uitgroeit tot een heuze mensenbaby. Maar dat dat kruimeltje niet "goed" genoeg was om te groeien en dat daarom mama verdrietig was en wat buikpijn had. Komt ze voor me staan, ze heet julia, zegt ze heel wijs, mama ik ben echt trots op je hoor net als jij altijd op mij. Ze heeft een tekening gemaakt met een huis en dat huis had ze een box getekend met een baby erin en "ik" stond dan voor het raam van dat huis. Overal staan bloemetjes rondom dat huis en een hele mooie blauwe lucht. Ze had erbij geschreven: dit wordt onze babie. Toen ik die tekening van haar kreeg heb ik me ingehouden maar kon wel snikken. Het is iets wat ik mijn leven lang zal bewaren. Het feit dat ze mij op haar manier troosten wou vind ik wel zo iets moois. Verder heb ik de VK gebeld vandaag en ze komt woensdag even thuis om een praatje te maken. Ik heb haar bij onze meiden ook gehad en het voelt fijn om even met haar te kunnen praten. Dat een miskraam, nog niet eens 6 weken zwanger, zo'n impact zou hebben had ik nooit verwacht . Het voelt niet als een"vruchtje" maar als ons kindje wat eraan komt en in gedachte was ik al hoofdjes aan het knuffe en kleine handjes aan het bewonderen. We proberen het een plekje te geven en ik voel me eigenlijk al schuldig terwijl ik het zeg, maar ik hoop dat we "het" snel weer gaan proberen. Nogmaals zo ontzettend bedankt voor al jullie lieve reacties. Ik had het in een ander item al vermeld maar ik ben gelijk verkocht aan dit forum en aan jullie natuurlijk en ik leef lekker mee met iedereen en blijf alle ontwikkelingen volgen. Ik krijg al bijna hartkloppingen als ik de babybanners zie die al bijna mogen testen!! Voor allemaal, heel hartelijk bedankt en veel liefs.
Neem vooral tijd en ruimte voor je verdriet hoor, niet te snel over je gevoelens heenstappen. Ooowww, wat lief... bij mij sprongen ook de tranen in mijn ogen toen ik het las. Dat is toch logisch? Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent zit het kindje - hoe klein ook - al in je hart en in je hoofd. Dan begin je al een beetje te dromen en fantaseren en plannen maken, en daar moet je weer afscheid van nemen op het moment dat het misgaat. Gek he, dat zulke gevoelens schijnbaar gemakkelijk 'hand in hand' gaan. Dat had ik ook: aan de ene kant het verdriet om de miskramen, aan de andere kant de wens om snel weer verder te gaan met proberen zwanger te worden. Op dit moment voel ik me ook ontzettend dubbel, ik moet nu eerdaags weer voor het eerst ongesteld worden na mijn derde miskraam. Aan de ene kant hoop ik dat het snel komt en dat we daarna weer snel 'aan de slag' kunnen. En aan de andere kant ben ik zo bang. Liefs, Wendy
Heel veel sterkte . En idd, wat een mooi gebaar van je dochter. Kreeg er zelf ook een brok van in mijn keel.
Hoi, Allereerst echt heel rot dat het zo is gelopen. Een miskraam is niet niks en daarom vind ik het goed dat jet het 'vruchtje'bewaard en er iets mee doet wat jij/jullie graag willen. Ik heb een miskraam gehad afgelopen november maar dat is zo hevig geweest met vele bloedproppen dat ik niet kon zien wat nou wat was en ik heb het dus niet kunnen begraven. Tot op heden vind ik dat heel jammer al heb ik het wel een plekje kunnen geven. Ik denk nog heel vaak aan de miskraam. Vanaf het moment dat je zwanger bent is het gewoon je kindje. Het is en blijft eigenlijk mijn 2e kindje!! ik wens je heel veel sterkte toe met dit grote verlies. Neem echt alle tijd die je nodig hebt.....
Hoi Liseth, Heeeeel veel sterkte en neem inderdaad alle tijd die je nodig hebt! Helaas ook uit eigen ervaring nooit gedacht dat het zo heftig kon zijn! liefs, Kris
Liseth, krijg nu pas de kans om op jouw bericht te reageren. De afgelopen dagen was ik zelf een wrak omdat ik een miskraam ga krijgen. Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen em ook al was het kindje maar 6 weken het is toch van jou. Ons kindje was 7 weken, maar zit er nog. Mij maakt de onzekerheid op dit moment hartstikke gek. Komt het nu af of niet. Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verdriet en verlies. Liefs Hope
Ahh meissie(s) wat verschrikkelijk voor je (jullie). Kan me heel goed voorstellen hoe je (jullie) je voelen. Heb zelf eind september een miskraam gehad. Zelf wist ik met 8 weken dat het mis zou gaan. Met 10 weken is het er pas uitgekomen. Dit waren de 2 ergste weken uit mijn leven. Pfffff ontzettend zwaar. Ik wil (jullie) je even heel veel sterkte wensen. Ik weet wat voor impact het heeft op je leven. Onderschat het niet. Veel liefs Daan