Kennen jullie dat ook, dat gevoel van twijfel? Wij zitten in de aanloop naar het IVF traject. Hebben al veel ziekenhuisbezoeken en operaties achter de rug. Zijn al 7 jaar bezig voor een kindje. Nu even een rustpauze ingelast en nu.... slaat de twijfel me om het hart. Ik vind het heerlijk zo, geen onderzoeken, geen onzekerheden, gewoon doen wat je wilt. Ik twijfel heel erg of ik wel door wil gaan. Het is voor ons zowiezo maar de vraag of IVF wel kan ( ivm onvindbare eierstok, en ze moeten allebei kunnen zien voor punctie.. ) Dus... kortom, heel veel twijfel hier. Ik weet het even echt niet meer. Ik heb het gevoel dat ik het krijgen van kinderen ver-romantiseerd heb de afgelopen jaren. Maar het is een moeilijke beslissing.. We hebben ons de tijd gegeven tot elkgeval februari 2012..
Wat rot allemaal. Ik kan helemaal begrijpen dat je er door heen zit. 7 jaar is ook wel erg lang. Vind het no knap dat jullie het al zo lang volhouden! Ik zit zelf niet in het ivf traject, dus dat ken ik niet, maar wel in de mmm en hormonen spuiten ect nu. Maar ik kan helemaal begrijpen dat je gaat twijfelen en het heerlijk vindt om even helemaal niks te moeten. Het lijkt me echt vreselijk zwaar en inderdaad niet meer romantisch. Twijfel je eraan of je helemaal wilt stoppen met de mmm? Ik weet natuurlijk niet wat de situatie is, maar misschien kunnen jullie een wat langere pauze in lassen om tot rust te komen en dan te beslissen? Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe.
Ook hier komt en gaat de zin en de motivatie... Al een aantal keren meegemaakt dat het niet meer hoefde, al die tijd in onderzoeken, ziekenhuizen, gesprekken, medicatie,... Ik was het allemaal lekker aan het afronden. Nog even de laatste vergoedde poging afmaken voor de vorm en dan kappen en genieten van een mmm- loos bestaan. Ik had er wel vrede mee. En toen plots toch een verse tp die aansloeg met een vroeg miskraam tot gevolg. Dat zette weer alles op zijn kop en maakte me opnieuw een up and down mmm meisje met hoop, radeloosheid, moed en een heleboel onzekerheid. Om gek van te worden maar vast heel herkenbaar. Net als jij vraag ik me af waar die drang naar een kind vandaan komt. Maar mijn conclusie is dat het niets rationeels is. Het is volgens mij een oerinstinkt en we worden allemaal een beetje in het ootje genomen door moeder natuur die ons wel dat instinkt gaf, maar blijkbaar niet de middelen om vlot zwanger te worden...