ik ben vroeger sexueel misbruikt door een neef en oom en nu bezig voor een 1e kindje. waar ik een beetje mee zit is het volgende;ik vertrouw iemand niet zo snel meer,zelfs familie niet. ik wil het wel maar zie te vaak om me heen dat het juist de mensen zijn waar je het nooit van zou verwachten. wij hadden bv vroeger een concierge op school die bleek ook aan jonge kinderen te zitten..je kunt het dus niet aan iemand zien. ben benieuwd hoe moeders hiermee omgaan en/of die het zelf hebben meegemaakt.
helaas heb ik dit ook mee gemaakt. Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind om iemand te vertrouwen. Maar als je zwanger raakt kom je vaak bij de verloskundige en dat voelt op een gegeven moment wel vertrouwt, en je man is er ook ij natuurlijk.
Wel een vriendje gehad die z'n handen niet thuis kon houden, gelukkig niets ernstigs gebeurt. Het ging eigenlijk alleen om zoenen en strelen, maar wel op een manier waarop ik op m'n 16e (ik was toen dus 16) echt nog niet aan toe was. Sindsdien vertrouw ik de mannelijke kant van deze aardbol ook minder Gelukkig heeft mijn man me heel veel vertrouwen teruggeven en bij hem is er geen spoortje angst of spanning in mij. Maar bij anderen nog wel. 't Lijkt me dan ook vreselijk door een man daar beneden te worden onderzocht. Voor mij zou 't belangrijk zijn dat mijn man erbij is als zoiets moet gebeuren, dat hij mij steunt. Geen idee hoe ik zou gaan reageren, ik hoop niet al te hysterisch.
Ik heb het godzijdank niet meegemaakt, maar ik wil er wel iets over zeggen. Natuurlijk praat ik vanuit de theorie, en natuurlijk voelt het anders als je het zelf hebt meegemaakt. Ik denk dat je er heel erg voor moet waken dat je je kind niet over gaat beschermen. Dat zou een hele natuurlijke reactie zijn. Ik zie het ook regelmatig terug in m'n werk (in het algemeen met ouders die iets vervelends hebben meegemaakt). Uiteindelijk moet je kind die wereld in van vreemde mensen waar jij niet bij zult zijn. En dan denk ik, in het algemeen dat je je kind beter kan leren hoe met deze gevaren om te gaan dan ze er eeuwig van weg te houden (en dat bedoel ik dan met alles niet alleen met misbruik). Toen ik jong was is er een meisje uit de buurt meegenomen door iemand. Godzijdank niets gebeud behalve een heel vervelende ervaring voor haar. Ik was 5 en ik zie m'n ouders nog zitten aan de rand van m'n bed. Er werd me verteld dat ik NOOIT met iemand mee mocht gaan, wat ze me ook zouden beloven En als er een keer iets vervelends met me zou gebeuren dat ik, wat mensen ook zeiden dat er zou gaan gebeuren ik dat ALTIJD thuis moest vertellen. Ook ben ik heel erg opgevoed met de boodschap: Niemand mag aan jou komen (slaan of zoenen) dan gaan ze de gevangenis in, maar je moet het wel komen vertellen. Er is nooit wat met mij gebeurt, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat als er iets was dat ik bij mijn ouders terecht kon. Ik was ook nooit bang voor mensen, omdat ik wist dat ze me niets mochten maken, dan gaan ze de gevangenis in. Ik denk dat dat een hele belangrijke boodschap is als je je kind de wijde wereld in stuurt. Ik geef het ook door aan kinderen in de klas, dat niemand aan je mag zitten als jij het niet wilt en als het wel gebeurt je dat moet komen zeggen, thuis, of als je dat niet durft op school, of aan iemand die je vertrouwt. Ik ben ook zeker van plan om ons kindje met die gedachten opvoeden. Tegenhouden kan ik het nooit, maar ik hoop dat mijn kind naar me toe komt als er iets is zodat ik de juiste stappen daarvoor kan ondernemen. Ik vind het heel goed dat je hier aan denkt, zonder dat je zwanger bent, dat betekent dat je je bewust bent van de manier waarop jij getekend bent en wat dat voor je kindje kan betekenen! Dus mijn complimenten! Linda
Hey CreaLinda, wat een goede tip Maar kan me voorstellen dat dat erg moeilijk is voor ouders die zelf eens een nare ervaring hebben gehad met zoiets. Maar 't is idd wel beter voor de kinderen, anders komen ze zichzelf en andere mensen als ze volwassen zijn nog eens extra hart tegen, dat is ook geen pretje.
ja ik zal zeker moeten waken voor te veel bezorgheid.wil graag nog even wat toevoegen aan linda s verhaal over je kinderen waarschuwen. tuurlijk doe je dat(ik ben er ook voor gewaarschuwd en ook dat niemand je mag aanraken als je het niet prettig vind)maar als je familie het doet voorkomen als "het is ons geheimpje" en je weet eigenlijk niet eens wat sex is(Ik was een jaar of 6) heb het zelfs 10 jaar verzwegen,ik kreeg pas door wat ze me me gedaan hadden toen ik leerde dat dat dus niet normaal was.dan pas schaam je je ervoor(wat dus nergens voor nodig is) ik heb er zelfs met een proffesioneel iemand over gepraat.kinderen krijgen later pas door dat het niet oke is als je familie op zo een manier aan je zit.dat er mensen zijn die zelfs babytjes pakken.. dat is eigenlijk hetgeen wat me het meest aangrijpt,dat het iedereen kan zijn.iemand die je blind zou moeten kunnen vertrouwen. ik hoop (dat als ik ooit een kindje krijg)dit hem of haar nooit zal overkomen.maar aan de andere kant weet ik dat ik niet overal bij kan zijn. bedankt voor jullie reacties dames
Lieve Marina, Ik kan gelukkig zeggen dat ik het in zo'n mate (en door familie) niet heb mee gemaakt. Heb wel als meisje van 6 jaar in Amsterdam in het HVO gezeten met mijn ouders (huis voor onbehuizden) Daar ben ik aangerand door een jongen van 18. Ik heb mijn ouders daarover niets verteld tot dat ik 14 jaar oud was. En toen was er eigenlijk al niets meer aan te doen. De reden waarvoor ik niets gezegt had?...ik had toen nog niet het besef dat het fout was wat die jongen deed. Ik kan me helaas niet herinneren of mijn moeder mij gewaarschuwd had op die leeftijd. Ik kwam eigenlijk nooit buiten alleen en was (bijna) altijd onder toezicht van mijn ouders. Tja, was als klein meisje in amsterdam echt geen klap aan maar het was gewoon te gevaarlijk. En in het HVO hadden ze een soort binnenplaats waar je kon spelen. Dus daar dosten mijn ouders mij dan wel alleen te laten. Ik had daar ook vriendinnetjes. Ik kan gelukkig zeggen dat ik er geen trauma en/of angsten aan heb overgehouden. Dit door de simpele reden dat ik op die leeftijd gewoon nog ontwetend was. Vandaar dat ik het pas later aan mijn ouders heb verteld. Ik leg mijn dochter precies uit zoals hier boven beschreven word. Ze is 5 jaar en echt een allemans vriendinnetje e speelt alleen (wel met vriendinnetjes want anders moet ze naar binnen...en ik controleer) buiten. Ik vertel haar dan er ook bij WELKE plekken off limits zijn. Dit doordat ik niet wil dat haar hetzelfde overkomt als mij. Al heb ik er geen trauma aan overgehouden...tis een ervaring die ik liever niet had gehad. En de gedachten dat er misschien een viezerik zou buiten lopen met de gedachten om dit een ander kind aan te doen of mijn kind brengt alleen maar moord gedachtes in mijn hoofd. De eenige tip die ik je kan geven is...praat erover...douw het niet weg in een hoekje en wees niet bang om te laten zien dat jij je er ongelukkig bij voelt. Zo kan een ander ook rekening houden met jou. Veel sterkte meid!
@marina ik begrijp heel goed dat je je daar zorgen om maakt , ik heb vroeger iets soort gelijk mee gemaakt , in eerste instantie werd het ook niet geloofd door mijn ouders want dat deden die mensen(jongens) niet want het waren kinderen van goede vrienden... ze deden het wel dus en gelukkig geloofden mijn ouders me op een gegeven moment ook ... Ik ben er zelf ook heel alert voor , ik heb nog geen kinderen maar ik observeer bijv altijd wel goed de spelende kinderen in de buurt dat er niks gebeurt of dat er een verdacht iemand rond struint ... zelf ben ik ook wel bang als we ooit kindjes krijgen dat er wat met ze gebeurt , als ik al waak over de buurtkinderen dan zeker voor mijn eigen kindjes ! L.syje
Ik weet helaas niet meer op welke website het was, maar ik heb laatst het verhaal zitten lezen van een zwangere vrouw die vroeger verkracht is geweest. Zij had haar verloskundige niet op de hoogte gesteld van haar ervaring omdat ze zich teveel schaamde. Haar lichamelijke onderzoeken verliepen heel moeilijk waardoor de verloskundige haar erop aansprak. De "band" tussen die twee verliep enorm stroef. Tot ze op een gegeven moment aan dufde te geven wat haar overkomen was en waarom ze zo reageerde. De verloskundige schrok enorm en zei "als je me dat nou meteen verteld had, had ik daar rekening mee kunnen houden". Wat ik wil zeggen, ik denk dat je het voor jezelf dadelijk makkelijker maakt als je je verloskundige meteen op de hoogte brengt. Want het kan natuurlijk dat je bij het ene onderzoek lekker in je vel zit en geen problemen hebt, maar door je hormonen bij het volgende onderzoek wel eens heel anders in je vel kunt zitten.
om deze reden kan je dus altijd vragen om een vrouw. je hoeft niet perse het hele verhaal te doen maar als je verteld dat je in je jeugd een hele nare ervaring heb gehad en daarom liever door een vrouwelijke arts op die intieme plek wil worden onderzocht is voor de meeste artsen de boodschap helder en duidelijk. verloskundigen zijn over het algemeen wel vrouwen maar mocht je bij de gyneacoloog terecht komen heb je over het algemeen met mannen te maken. een beetje uitleg kan geen kwaad want dan zijn ze zelfs bereid om met je bevalling daar rekening mee te houden dat er een vrouw aanwezig is. als er 1 groep specialisten is die zich in kan leven wat voor impact sexueel misbruik op een vrouw kan hebben zijn zij het wel.
Bij onze verloskundige werd dit meteen gevraagd bij het eerste gesprek. Toen ik aangaf dat ik idd problemen had gehad werd het meteen genoteerd en ze zullen hier dan ook rekening mee houden. Ik ben ook heeel erg bang dat ik straks te overbezorgd word. Ik weet dat het niet goed is maar kan er niets aan doen. Toen mijn oudste nichtje op de leeftijd kwam waarop ik toen was heb ik daar maanden mee gezeten, nachtmerries gehad e.d. nu bij de andere nichtjes en neefjes heb ik het al wel minder maar ik houd wel mijn hart vast voor mijn kleine frummel. Zal haar zeker vertellen wat wel en niet "goed" is maar denk dat ik toch ook altijd extra wantrouwend naar mannen in de buurt van mijn dochter zal zijn.
Hier ook een moeder met nare ervaringen in het verleden. Zelf heb ik er geen last mee van alleen.... dat beschermende tegenover mijn dochtertje. Mijn dochter had regelmatig last van gevoeligheid van haar vagina. Regelmatig mee naar de dokter geweest. Hij kon niet vinden en ook een test wees niets uit. Ik begon me echt ongerust te maken want was bang dat haar klachten kwamen van misbruik. Ik begon iedere man te verdenken.... Vlak daarna moest ze naar het consultatiebureau en kwam het ook tersprake bij de arts. Vraagt ze daar zo ineens of ze naar de oppas gaat ofzo...... Eh, ze gaat alleen 2 keer naar de peuterspeelzaal, meer niet. Misschien kunnen jullie je wel voorstellen dat ik verschrikkelijk schrok. Mijn vriend zat er zelfs bij en die schrok ook van de vraag. Ik heb een aantal dagen daarna de verpleegkundige gebelt en alles voorgelegd. Zij vroeg mij of ik buiten die gevoeligheid andere aanwijzingen had ? Nee helemaal niet, echt niets. We hebben wel een uur erover gepraat. Ze stelde voor dat ik met mijn dochter zou praten en haar uitleggen wat wel en niet normaal is. Vond dat heel moeilijk want hoe doe je dat bij een bijna vierjarige ? Ik ben eruit gekomen, voelde me gerustgesteld en helemaal toen ik van een vriendin hoorde dat haar dochter ook een periode gehad heeft dat alles zo gevoelig was en dat het overgegaan was. Gelukkig is het bij mijn dochter ook overgegaan ! Als mijn dochter maar weet dat ze met alles bij mij terecht kan, dan ben ik al wat geruster. Toch zal ik me in de toekomst vaak in moeten houden en niet te beschermend moeten worden. De verpleegkudige vertelde dat er in de eerste gesprekken met het consultatiebureau naar dit soort dingen gevraagd gaat worden. Om dus te voorkomen dat er zulke situaties onstaan zoals bij ons. Ze kunnen er dan wat voorzichtiger mee omgaan. Vind het wel een goede zaak ! Hoop dat jullie mijn verhaal een beetje begrijpen, want vind het moeiljik om op te schrijven.... Groetjes Monique
Het vervelende van sexueel misbruik is (en nu ga ik iets heel controversieels zeggen) is dat kinderen het tot op zekere hoogte ook leuk vinden. Ze weten niet wat het is, maar hun zenuwen zijn wel goed ontwikkelt. Ik heb er veel over gelezen toen ik eens een slachtoffertje in de klas had en het schijnt dus dat je vaak hoort: Ja maar ik heb niets gezegd omdat ik het ook fijn vond soms. (ik denk dat jullie wel snappen dat ik hiermee niet een echte verkrachting bedoeld want dat lijkt me gewoon pijn doen, maar het strelen en ergens aan zitten) Het is natuurlijk ook zo dat als iemand jou aanraakt, ongeacht wie, op een erogene zone, je lichaam daar wel gewoon op reageert. (dat doen jullie kinderen ook vast wel eens bij jullie, dat ze je een beetje te enthousiast knuffelen ofzo, dat deden kleuters bij mij iig wel eens). Je doet daar niets mee, omdat je in je hoofd niet zulke gevoelens hebt voor een kind. Tenminste zo werkt dat voor mij. En omdat ik veel met kleine kinderen heb gewerkt sta ik er niet eens meer bij stil. Ik denk dat het voor een kind hetzelfde is, maar het weet nog niet dat er bij dit soort dingen ook een stukje 'wil' en emotie bij komt kijken. En ik heb echt geen idee hoe je dit aan een kind van vier uit moet leggen..... Linda PS hoop dat dit een beetje duidelijk was, ik kan het niet zo goed uitleggen.
Ik kan niet uit ervaring spreken want ik heb gelukkig nooit zoiets meegemaakt. Mijn ouders waren er wel bang voor natuurlijk. Wij hadden een jongen in de kennissenkring die altijd op ons paste en ons overal mee naar toe sjouwde, mn ma vertrouwde dit voor 100% omdat de jongen/man homo is. Hij kende mn ouders al een hele tijd en mn ouders vroegen toen aan hem waarom hij nog nooit een vriendin had meegenomen. Toen hij dit vertelde (hij was blij er met iemand over te praten omdat zn ouders diet niet zouden accepteren) waren mn ouders erg blij. Vanaf die tijd mochten we vaak met hem mee wat echt heel erg leuk was! Maris
Het KAN zo zijn dat kinderen het fijn vinden. Maar in HEEL VEEL gevallen is dat niet zo en wordt een kind emotioneel onder druk gezet zodat het niets vertelt. Het is wel zo dat veel kinderen denken dat het 'normaal' is. En omdat ze het niet begrijpen en het niet fijn vinden denken dat zij zelf niet normaal zijn.
@CreaLinda, ik snap je verhaal helemaal. In het begin is het fijn voor de kinderen: veilig, lekker knuffelen, fijn gevoel, enz. Pas als de emotionele druk erop gelegd wordt worden de kinderen angstig en gaan ze langzamerhand beseffen dat dit niet OK is.
Hier een moeder van 2 misbruikte kinderen.. Vind het heel moeilijk om er over te praten. Maar mijn kinderen ondervinden hieraan wel heel veel problemen. Wij zijn dik 3 jaar bezig geweest om hulp te krijgen. Jeugdzorg en andere instanties werken helaas niet zo snel..
Jeetje Petra, das echt vreselijk! Ik hoop dat ze snel goede hulp krijgen en dat jij en je meiden t ooit een plekje kunnen geven. Sjemig..
Ze hebben nu hulp. Maar het is iets wat wel heel lang kan duren. Ze weten dondersgoed wat er is gebeurt met ze. Ook al waren ze toen 6 en 8 jar oud.. Maar voor ze het echt een plekje kunnen geven zijn ze denk ik wel een paar jaartjes verder... Beschadigd zijn ze wel voor de rest van hun leventje