Hoi dames, Ik ben zwanger van mijn eerste en ben vrij nuchter...de kleine zit erin en moet er ook een keer uit, we zien vanzelf wel hoe, ik maak me er niet te druk om! Maar...ik ben toch wel heel erg benieuwd naar die 'bijzondere pijn' van de bevalling. Vrouwen zeggen altijd dat het met niks te vergelijken is, daarom maakt het mij zo nieuwsgierig! De verloskundige legde uit dat het een beetje vergelijkbaar is met heel hard je teen stoten, dan kun je de eerste paar tellen ook niks zeggen van de pijn en dan zwakt het af...volgens mijn moeder is dat de pijn die je echt op het allerlaatst voelt. Met andere woorden, het blijft 1 groot mysterie!! En uiteraard begrijp ik dat geen enkele bevalling te vergelijken is en bij iedereen de pijngrens ook weer anders ligt maar...hoe hebben jullie het ervaren?
Ik vond het best heftig, had niet verwacht dat die weeen zo zouden voelen. Vond de laatste cm's echt vreselijk, wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. Maaaar het cliche is ook waar, je 'vergeet' het een beetje en het is het echt waard. Onze 2e ligt nog in stuit en ik hoop echt heel erg dat ze nog draait zodat ik weer vaginaal kan bevallen. Dat zegt wel genoeg denk ik
In het begin dacht ik: "Nou, als dit het is...." Dat gold denk ik voor de eerste 5 centimeter. Daarna heeft de vk mijn vliezen gebroken, en toen kwam ik in een weeënstorm terecht. (Buik en rug tegelijk). Het ergste daarvan vond ik, dat ik er extreem misselijk van werd. Toen wist ik inderdaad niet meer waar ik moest blijven.... De pijn was nog wel te dragen, maar ik kon bijvoorbeeld van de misselijkheid niet op mijn zij liggen, waardoor ik geen tegendruk in mijn rug kon krijgen. Ik heb dus maar een beetje onder de douche gezeten, en aan de handdoekenhaakjes in de badkamer gehangen... Toch hoop ik van harte dat ik over 4 maanden gewoon weer op de normale manier thuis kan bevallen (dus zonder pijnstilling). Ik heb er absoluut geen nare herinneringen aan. 1 tip: zorg dat je geen grote hoeveelheden 'zwaar' eten meer eet, richting de uitgerekende datum.... Ik ben met 38w6d bevallen, en had 5 uur voor de eerste wee nog 2 borden boerenkool op. Dat heeft me dus al die tijd zo dwars gezeten....
Ik zou echt niet weten hoe ik de pijn van een wee moet omschtijven maar ik zou het nou niet vergelijken met het stoten van je teen. Ik las hier ooit dat iemand zei dat het voelt alsof je door zo'n waspers gehaald wordt (Waspers | Overig | Zoom.nl) en dat vind ik nog het meest in de buurt komen Het cliché van de pijn vergeten is bij mij niet waar, ik weet nog heel goed hoe het voelde maar het andere cliché is wel waar voor mij... het is het méér dan waard
ik dacht in het begin ook van nou als het zo door gaat ben ik blij (met in mijn achterhoofd dat ik wist dat het wel erger zou worden) toen kwam de verloskundige die had bij 4 cm mijn vliezen gebroken en toen begon eigenlijk het echte werk gelijk heftige weeen en ik moest 2 uur later in het ziekenhuis zijn tegen die tijd kon ik amper meer lopen en had al persweeen daarbij schoot mijn ontsluiting niet op zat toen pas op 5 cm ik kan ook niet echt omschrijven hoe het voelt de weeen waren echt pijnlijk het persen niet vond ik maar een ding is zeker zodra je kleintje op je buik ligt ben je de gelukkigste vrouw op aarde en ben je die pijn vergeten tenminste dat zal niet voor iedereen gelden maar laat ik het zo zeggen de pijn was het zeker waard
Op zich vond ik het wel meevallen. Maar de laatste cm's vond ik best pijnlijk. Maar ik was erg in mezelf gekeerd en kon het goed opvangen. En het klinkt cliche: als de kleine er is ben je alles vergeten. Tenminste ik wel.
Tja,het voelde mij bij alsof ik dood ging. Al hoop ik dat dat iets minder pijnlijk zal verlopen... Bij de tweede alsof mijn onderlijf van mijn bovenlijf gescheurd werd. Bij de eerste was ik het echt niet zomaar vergeten, bij de tweede wat makkelijker. Maar toch zouden wij misschien nog wel een keertje durven. Dat zegt genoeg he!
Een teen stoten? Nou misschien meer als je er met een hamer op slaat denk ik. En dat gevoel duurde bij mij ook echt wel een seconde of 30 per wee, de andere 30 seconden deed het gewoon erg pijn En aangezien vooral bij de tweede de weeen in elkaar overliepen had ik niet veel tijd om bij te komen. Maar toch doe ik liever een bevalling zonder verdoving dan een gaatje laten boren bij de tandarts qua pijn. Maar ik denk niet dat iedereen daar zo over denkt
Nu na 2,5 jaar weet ik nog dat het heel pijnlijk was, maar niet meer precies hóe het voelde. Het slijt echt hahah
Ik had alleen rug weeen en moest blijven liggen omdat ik aan de banden lag dat was erg vervelend omdat ik me juist wilde bewegen. Je kan weinig tegen de pijn doen en echt je lichaam het werk laten doen. Ik heb liever een bevalling als nog 1 keer galsteenaanvallen die vond ik heel wat pijnlijker!
nou ik vond het wel goed te doen eigenlijk, en heb echt 48 uur lang om de 4 minuten weeen gehad. de 3de dag kreeg ik epidurale en weeenopwekkers en een half uur voorpersen werd da uit gezet en ik vond het heerlijk om te bevallen echt die oerkracht die je krijgt, ik heb alles gewoon goed gevoeld hoe ze eruit kwam enzo maar overdreven pijn nee hoor!! zou het zo 200000 x over willen doen haha (jammer dat mijn vriend nog niet wil)
Het begint met hele heftige menstruatiekrampen, gepaard met harde buiken. Die zijn inderdaad goed te handelen. Maar het gedeelte daarna wordt gewoon steeds zwaarder; het werkt toe naar een enorme druk die met de laatste centimeters errug zwaar is, vooral omdat je dan nog niet mag meepersen. De persweeen vond ik trouwens ook nog vreselijk (sommige vrouwen niet hoor), het voelt gewoon alsof je compleet uitscheurt daar beneden door alle druk. Maar het is wel fijn dat je er eindelijk iets mee kunt en dat je weet dat het eind in zicht is. Ik ben de pijn zeker nog niet vergeten, maar toch vond ik het uiteindelijk meevallen, als je beseft wat je ervoor terug krijgt. Maar ik heb dan ook een makkelijke bevalling gehad hoor!
Ik heb twee keer een best heftige bevalling gehad in de vorm van weeënstormen. Maar als ik er nu aan terugdenk lijkt het net alsof ik mijzelf zie liggen en beleef ik het niet opnieuw vanuit degene die aan het bevallen is (snap je nog?). Ik weet dat het pijn deed maar aan de andere kant; ik weet echt niet meer goed HOE het voelde...... Hm, aan mij heb je overduidelijk niks
Blijft een bijzonder onderwerp...ook uit jullie reacties (dank daarvoor!) blijkt dat iedereen het op een andere manier kan ervaren. Die galsteenaanvallen heb ik ook gehad, was niet lekker maar goed te doen, terwijl ik er niet aan moet denken dat iemand uren lang een hamer op mijn teen slaat elke paar minuten En het beeld dat mijn romp van mijn onderlijf afscheurt klinkt ook weer niet echt bemoedigend..! Ik ben benieuwd!!
Ik moet wel nog even toevoegen dat ik het met stip de 2 mooiste dagen (elke bevalling 1 ) van mijn leven vond. En ik zou het heel graag nog eens doen. Dat bemoedigt denk ik wat meer haha.
Ik zag niet tegen de bevalling en ik heb mij er ook niet in verdiept eruit moest het toch! En wat een cliënt van mij zei (vrouw van 91 jaar) erin is lekkerder dan eruit Ik ben onverwachts ingeleid en de eerste 8 uurtjes was ik heel relax (ze dachten dat ik yoga had gedaan haha) tot ik om 16.00 in een weeën storm terecht en wist ik NIET meer hoe het moest... Dacht dat ik uit elkaar scheurde er kwam zo een oerkracht vanuit mijn lichaam niet te beschrijven al mocht ik er niks mee doen (is dus niet te doen en af en toe gaf ik gewoon druk mee ) Na meer dan een uur persen was ons kindje er nog niet en is er besloten te knippen en de vacuum te gebruiken (wat was ik daar blij om ik kon gewoon niet meer) Mijn man zei dat ze toen het hoofdje rechtgedraaid hebben met de vacuum en toen was ons MEISJE er (iedereen zei dat wij een jongen zouden krijgen wij waren daar ook maar van uit gegaan al hadden we stiekem tegen elkaar gezegd het zou zo leuk zijn als het een meisje is omdat niemand het verwacht) Gelijk toen ze op mijn buik lag zei ik echt NOOIT meer haha maar dat is nu wel over hoor al zal ik voor de 2de bevalling veel banger zijn dan de eerste gewoon omdat je nu weet hoe het is.
De eerste 5 cm dacht ik echt 'mwah, da's zeker goed te doen', beetje scherpe menstruatiekramp leek het, maar een gewone flinke buikkramp is pijnlijker. Maar de laatste 5 cm waren andere koek... Dat ging bij mij ook vrij snel, een uurtje of zo, dus wellicht is het minder heftig als je daar gewoon een paar uur over doet? De pijn omschrijven kan ik ook echt niet, het is heel scherp en allesoverheersend, en je weet niet echt wat je met jezelf aan moet. Ik kon op het hoogtepunt van de weeën alleen maar op het randje van het bed steunen, terwijl ik mezelf met mijn armen op drukte (spierpijn de volgende dag! ). Maar: op het moment dat ik begon te denken 'hier zou ik best wel eens dood aan kunnen gaan' had ik volledige ontsluiting, en het persen vond ik daarna echt een verademing!! En ook hier het cliché: het was vreselijk, maar ook geweldig, ik zou het zo weer doen!
De eerste bevalling was echt , auw, auw ,auw. Na 21 uur weeen kreeg ik een flinke knip (auw), tang (auw). Echt het deed zoveel pijn... De tweede bevalling was een stuk beter. De eerste 5 cm was goed te doen. Daarna kon ik de weeen moeilijker opvangen en wilde ik eigenlijk pijnstilling. Maar het ging ineens zo snel dat het niet meer nodig was. Het deed weer pijn, vooral op het moment dat het hoofdje staat. Maar als je dan de baby vast hebt, heb je het er echt voor over. Tip: verzet je niet tegen de pijn, dan wordt het alleen maar erger.
Inderdaad: verzet je niet tegen de pijn! Doordat ik zo misselijk was, kon ik niet 'ontspannen' tussen de weeën door (nou ja, die 5 seconden die ik er op een gegeven moment nog tussen had...). Toen ik na een paar uur eindelijk had overgegeven, had ik er binnen een uur 3 of 4 centimeter bij, en had ik plotseling persweeën... Het persen heb ik helemaal niet als vervelend ervaren. Het duurde bij mij 3 kwartier, en ik geloof dat ik na een half uur 1 keer heb gezegd dat ik het niet kon. Het staan van het hoofdje kan ik me absoluut niet meer herinneren. De anticlimax was voor mij echt het hechten. Ik had 4 inwendige en 4 uitwendige hechtingen nodig, en er was een heel stuk dat niet verdoofd kon worden. Dat was het eerste moment van de bevalling dat ik geschreeuwd heb, haha! Nu ook weer, zijn mijn grootste angsten: misselijk worden, uitscheuren (dat voel je niet, maar hechten lukt bij mij dus niet met verdoving) en het kweken van een mega-aambei, haha (heb ik nu al last van, dus ik ben als de dood voor hoe het er na de bevalling uitziet)! Dus zeker niet de pijn van de weeën!
Zoals eerder omschreven hier, de pijn valt niet te omschrijven en is voor iedereen anders. Het cliché 'de pijn vergeet je zodra je kleintje er is' is voor mij 1 grote leugen Tot 4 cm had ik ook zoiets van "als dat alles is" ... Maar toen... Ik ben ingeleid en wellicht voelen de weeën dan anders, komen ze sneller en heftiger (ook dat is voor iedereen anders lijkt me) de pijn voelde voor mij als menstruatiepijn x 10000000 en het meest bizarre van alles vond ik de 30 seconden na een wee die compleet pijnloos was. Ontsluiting vorderde bij mij niet en vanaf 6cm heb ik niets meer gevoeld tot de 10cm, toen werd de ruggenprik 'uitgezet' Persweeën bleven uit, dus op eigen kracht (en vacuum ) de kleine op de wereld gezet, die pijn heb ik verdrongen.... Al met al, nu 3 weken later ben ik van mening dat bevallingspijn beter te doen is dan bijvoorbeeld 5 dagen kiespijn, zware migraine of nierstenen. Maar ook dat is persoonlijk. Mijn bevalling zou ik NOOIT meer over willen doen. Oh ja, het fysieke herstel heb ik ook als zeeeer 'onprettig' ervaren, er zijn altijd zaken waar je niets over leest en niemand je verteld Ik kreeg 1 gouden tip, kop in het zand en alles laten gebeuren, geen verwachtingen hebben, laat het maar op je af komen. Het komt altijd goed.