Hallo meiden! De titel zegt denk ik genoeg. Momenteel ben ik 41+1 weken zwanger. Ik heb al vanaf ongeveer 32 weken steekjes, krampjes, oefen- / voorweeën. Het kindje was ookal heel vroeg ingedaald. Bijna iedereen riep: jij haalt de 40 weken niet! Nu ben ik niet iemand die van thuis zitten houd. Het liefst was ik doorgegaan met werken tot 36 weken. Maar mijn baan is helaas lichamelijk te zwaar (zorg) en dus was mijn laatste werkdag met 34+1 weken. In het begin vermaakte ik me nog wel. Vele poetsen, wassen, het was lekker weer etc etc. Maar goed, de uitgerekende datum kwam en ging voorbij...daar baalde ik van. Maar he, het is de eerste, dat gebeurd vaker. Met 40+4 wilde ik gestript worden. Die dag voelde ik me down en een beetje wanhopig. 's Avonds bij de verloskundige kreeg ik te horen dat de baarmoedermond al aan het rijpen was, hij was nog maar een vingerdikte dik en ik had al een opening. Ik ben gestript en meteen kreeg ik krampen. Ik was helemaal opgewekt! De krampen werden sterker en kwamen in vlagen. De dag erna bleef dat zo. Die dag heb ik ook een voetreflexmassage gekregen. Maar ineens in de nacht van 40+5 naar 40+6 stopte alle krampen en pijntjes. Het baal gevoel kwam in alle hevigheid terug en de tranen kwamen vaker en sneller. M'n vriend heeft me toen naar mn oude zw.yoga docente gestuurd voor een zwangerschapsmassage. Met 41 weken had ik een mega dip dag. Ik heb alleen maar gehuild! Voelde me zo depri. Na de massage voelde ik me wel ok, maar toen ik thuis kwam en zag dat de deurbel was blijven hangen (met gevolg doorfikken, bel stuk, huis bijna in de fik!) begon ik te janken en dat is niet meer gestopt! Die avond moest ik weer naar de verloskundige. De opening was 2 keer zo groot, de baarmoedermond de helft dunner, bij het strippen had ik bloedverlies (dat was kennelijk positief) en de vliezen spanden aan (whatever that may be). Zij wanhoopt nog niet (nu ik nog). In het zkh waar ik met 42 wkn word ingeleid is het gebruikelijk om zwangeren bij 41+3 a 41+4 op controle te krijgen voor consult gyn, CTG en echo. Moet daar maandag om 13.30u zijn. Inleiden doe ze alleen eerder dan 42 wkn als het slecht gaat met moeder of kind. Ze zien namelijk veel problemen als ze eerder inleiden zonder medische indicatie (meer keizersnedes/postnatale problemen bij moeder en kind) Psychisch gaat het nu echt down hill. Zit weer alleen maar te huilen. Ik wil alleen zijn en toch ook weer niet. Ik wil dat iedereen me met rust laat en toch ook weer niet. M`n hele lijf, echt elke vezel heeft gewoon zin om het op te geven. Schreeuwt bekijk het maar, wil niet meer, heb er geen zin meer in. Als dit iets zou zijn als een cursus zou ik echt het bijltje erbij neer gooien zon gevoel. Ik voel me op de een of andere manier hetzelfde als bij die miskraam. Ik word zo recalcitrant en obstinaat als het maar kan Het stomme is, ik wil niet zo doorlopen, maar ik wil ook absoluut niet naar de gyn. Ik wil gewoon spontaan bevallen en wel nu. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik (of mn lichaam) faal(t). Ik weet dat dat nergens op slaat, maar ja, gevoel he. Misschien dat dat het overeenkomstige gevoel is met die miskraam. Ik haat het dat ik me zo depri voel, ik voel me zo zwak. Heb het gevoel dat ik het weer eens niet aan kan Elke keer als ik ga slapen hoop ik zo dat ik midden in de nacht wakker word met weeën. En elke keer als de wekker gaat ben ik zo teleurgesteld Ik weet ook wel dat het goed komt en dat het echt niet meer lang kan duren. Daar gaat het ook niet om. Ik wil me nu gewoon niet zo voelen Ik ben zo bang dat als het straks eindelijk begint ik denk: laat nou maar, dat ik dan nog steeds zo depri en chago blijf...dat ik niet van kindje kan genieten als het er dan eindelijk uit is...of dat ik de kracht niet kan opbrengen om in de bevalling en de weeën te duiken... Het is een heeeeeel lang verhaal geworden, maar ik ben dus benieuwd of er meer meiden zijn die het herkennen om zo stuk te zitten aan het einde. De jaloerse gevoelens die ik heb, op mensen die eerder bevallen maar later uitgerekend zijn ken ik niet van mezelf....nogmaals: ik baal enorm dat ik me zo voel. Ik zoek genoeg afleiding, zit echt niet de hele dag op de bank...maar het gevoel gaat niet weg!!! Ik hoop dus dat er hier meiden zijn die mijn verhaal deels herkennen, misschien kunnen we elkaar er doorheen slepen in het laatste stukje!
Heel verhaal maar kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt! Heb deze week al verscheidene keren in ziekenhuis gezeten dat ik weeen had, maar die brachten geen ontsluiting. Inmiddels heeft mn moeder een week vrij genomen om op mn kinderen te passen zodat ik rustig aan kan doen. terwijl het nog best eens weeeeken kan gaan duren. Er zijn nu 2 dingen die je kunt doen, ff lekker zwart/wit: - Je erbij neerleggen dat je nou eenmaal overtijd bent en genieten van de momenten die je nou nog rust hebt. Naar de schoonheidsspecialiste gaan en leuke dingen doen. Als de 42 weken dan aanbreken word je ingeleid en dan heb je alsnog volgende week je kind. - Je gyn bellen, er zo snel mogelijk heengaan en uitleggen dat het zo niet langer gaat en erop staan dat je ingeleid word, met alle risicos die daarbij horen. Het laatste heb ik al geprobeerd, maar aangezien mijn eerste bevalling een ks is geworden doen ze dat nu dus niet meer... Wel iets om mee te nemen voor als je meer kindjes wil.... Heel veel succes, en bedenk maar dat het nooit heel erg lang meer kan duren. (makkelijk gezegd en je hebt er misschien niks aan, maar meer kan ik je niet zeggen!)
Meid, ik herken het helemaal van mijn vorige zwangerschap. Ik ben toen bevallen met 41.5 en was er ook heeeeeelemaal klaar mee. Kon alleen nog maar huilen en ik trok het gewoon niet meer. Ik zou ook ingeleid worden op maandag of dinsdag, maar mijn man heeft mij gewoon zaterdagnacht naar het ziekenhuis gereden. We kwamen om 03.00uur aan en de volgende ochtend ben ik ingeleid. Voel je maar niet schuldig over die gevoelens die je nu hebt, het is echt vreselijk cliché en je hebt er nu helemaal niets aan, maar je vergeet het straks echt weer.. (ik kon de mensen die dat tegen me zeiden toen wel wat aandoen) Maar ze hadden wel gelijk. Binnen een weekje ben je mama. Ik hoop dat het spontaan begint bij jou en anders, jammer.. dan maar inleiden. Heeeeeeeeel veel succes met je bevalling! liefs
Thnx voor jullie reacties. Het probleem is ook dat ik me er zo graag bij neer wil leggen, maar dat lukt me gewoon niet! Het is daarom denk ik frustratie op frustratie op frustratie. Ik ben normaal een ontzettend actieve meid. Motorrijden, duiken, hardlopen etc. Al die hobby's kan ik nu niet doen. Ik voel me ook nutteloos omdat ik niets nuttigs DOE. Ik mis mn werk, mn collega's etc etc Ik ben net uit pure frustratie en wanhoop naar mn kledingkast gelopen, hardloopspullen gepakt en de deur uit gegaan. Verrassend genoeg 2 km zonder problemen hard gelopen! Natuurlijk niet in mijn normale tempo, maar dat maakt niet uit! Voel me daardoor wel weer wat beter...hopelijk blijft dat gevoel nu iets langer hangen... Het is iig fijn te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens en gedachten....
tegen mij zeiden ze ook dat ik niet overtijd zou gaan Maar ben uiteindelijk met 40+5 bevallen geen voorweeen ofzo gehad gelijk echte weeen haha.
Ik loop ook overtijd en begrijp je helemaal!! Ik ben pas drie dagen overtijd en voel me al een paar dagen niet lekker. Alsof mijn lichaam zegt, het is genoeg geweest maar ze wilde me in het ziekenhuis (waar ik heen moest omdat ik me niet goed voelde) niet strippen, pas bij 41 weken doen ze dat... Wat een gemeut. Maar ik ben er ook zo klaar mee. Ik wil gewoon mijn kind en wel nu. Niet morgen, niet maandag, NU!! Gelukkig is ze inmiddels wel ingedaald en dat was tot gisteren nog niet dus geeft iets van hoop. Maar ik wordt moedeloos van het thuis zitten, wachten en niets doen... Ik hoop voor je dat het bij jou ook spontaan gaat beginnen dit weekend en we beide na het weekend onze kindjes vast hebben!! Heel veel sterkte met wachten, wachten wachten...
@Loesje: Bij mij kwam het omslag punt ook bij 3 a 4 dgn overtijd. Vanaf zondag ging het down hill, maandag had ik een giga dipdag. Mijn VK wilde mij gelukkig wel al strippen bij 40+4. Op zich kreeg ik toen best posi nieuws en was ik ook helemaal opgewekt! Dinsdag lekker veel krampen en ik dacht kom maar op! Pijn is goed, want dat is functioneel en dat gaat het werk doen. Maar toen stopte alles dus en toen kwam er nog een veeeeeel grotere dip aan en die dip is niet meer weggegaan *meuk* Ben gister wel opnieuw gestript, VK is nog steeds optimistisch...maar ik geloof er niet meer zo in. Ze zeggen dat als strippen effect heeft je binnen 24u moet beginnen, dan moet ik dus voor 19u vandaag beginnen en ik voel nu totaal NIETS. Geen kramp, geen harde buik alleen een te groot kind in mijn buik die mijn middenrif en ribben aan het vernietigen is... Maandag dus voor controle naar de gyn of er nog genoeg vruchtwater ed is. Met een beetje pech krijg ik dan te horen dat het niet verantwoord is om langer te wachten en houden ze me daar meteen om in te leiden. Maar ja, inleiden geeft ook weer de nodige risico's. Aan de ene kant herken ik je gevoel: ik wil het nu, niet maandag, niet morgen, maar nu. Maar aan de andere kant wil ik het niet met medicijnen en in het zkh...beetje dubbel dus. Ben uit pure frustratie en wanhoop vanmorgen 2 km gaan hardlopen. Daarna heb ik me wel een tijdje wat beter gevoeld (tot 13.30) toen belde mn moeder en zat ik weer te janken en toen kreeg ik mn vader en die maakte een paar hele foute opmerkingen. Toen sloeg mijn humeur weer om. Ben nu pissig op mijn ouders, terwijl ze er niets aan kunnen doen...maar ja, tis wel lekker om even iets te hebben om kwaad op te zijn. Ben net nog naar het strand gegaan en heb met alle woede/frustratie/wanhoop tig schelpen in zee lopen smijten terwijl ik gigantisch heb staan janken. Heb er pijn van in mn rug, maar lucht wel een beetje op... Jij ook sterkte met wachten, wachten, wachten....we kunnen moeilijk iets anders doen dan....idd....wachten.
Ik had dit kunnen schrijven. Althans, een maandje geleden ongeveer. Toen ik je verhaal las moest ik gelijk weer denken aan hoe ik me toen voelde: wanhopig. Ik herken wat je zegt: "Elke keer als ik ga slapen hoop ik zo dat ik midden in de nacht wakker word met weeën. En elke keer als de wekker gaat ben ik zo teleurgesteld " Ik had namelijk ergens gelezen dat zo'n 80 procent van alle bevallingen begint met weeën. Nooit gedacht dat mijn vliezen met 41+3 (inleiding stond al gepland voor de week erop) snachts braken! Ik was zo blij dat het begon, maar een paar uur later piepte ik wel anders hoor en na nog een paar uur was de kleine geboren. Wat een geweldige ervaring en ik geniet elke dag van haar. Maar...wat verlang ik soms terug naar mijn zwangerschap en zelfs naar de bevalling. Misschien ben ik een beetje raar, maar ik zou het zo graag herbeleven! Wat ik eigenlijk wil zeggen is, probeer er echt nog een beetje van te genieten hoe erg je er ook van baalt dat je overtijd gaat. En als het dan begint, geniet daar ook zoveel mogelijk van (ook al zal het best pijn doen). Die tijd komt nooit meer terug en het is zo bijzonder. Ik weet zeker dat als je kindje er eenmaal is je er best een beetje om kunt lachen. Hou vol!!
Thnx Iefie, doet me goed verhalen te lezen van mensen die het herkennen en de positieve tijd erna hebben beleefd. Daar ben ik nl zo bang voor, dat ik er straks niet van kan genieten. Omdat het baal gevoel nu ZO overheerst! Heb echt zoiets van bekijk het maar, wil het niet meer, hoeft niet meer, wat een gezeik... Ik weet het, ik heb nog 5 a 6 dgn tot de inleiding en in die tijd kan er veel gebeuren....
Dat had ik ook hoor! Ik wilde ook niet meer, dacht waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen en waarom hebben ze het over een uitgerekende datum als je makkelijk nog 2 weken overtijd kunt gaan? Ik had me zo verheugd op de uitgerekende datum, en eerlijk gezegd was ik er ook vanuit gegaan dat ze eerder geboren zou worden, dat elke seconde die verstreek na de uitgerekende datum een eeuwigheid leek. En toch zou ik het zo weer doen en geloof me, dat denk jij dalijk ook! Hoe jij je voelt is heel normaal. Ik zonderde me ook af en tegelijkertijd wilde ik omringd zijn van zo veel mogelijk mensen. Je wordt er gek van van die hormonen. Je hebt inderdaad nog een aantal dagen de tijd, maar probeer uit te gaan van het 'ergste' de inleiding. Dan valt het altijd mee en misschien volgt er een stukje berusting. Dat heeft bij mij in elk geval wel gewerkt.
sorry drukte al op enter.. Ik weet ook dat mijn woorden je waarschijnlijk ook niet geruststellen en dat je nu alleen maar denkt: Bevallen en NU!! ook dat herken ik en volgens mij is dat echt heel normaal. Voel je er niet rot bij, want juist dat je er zo klaar mee/voor bent gaat je dalijk bij je bevalling alleen maar helpen!
Ik heb echt genoten tot 41+4 weken. Ik had haar het liefst nog langer gedragen (als het kon ). Maarja, ik had gewoon geluk denk ik. Voor je het weet ben je bevallen! sterkte ermee
"Loesje26: Hoe gaat het bij/met jou? Het leek hier gister zo nu en dan dat ik harde buiken had, maar niet pijnlijk en ik durfde er toch niet op te hopen dat het wat zou worden... Met tegenzin ben ik uiteten gegaan met VL, was opzich best gezellig. Om 20.45u zijn we nog een klein uur gaan wandelen. Daarna had ik weer slijmverlies met oud (bruin) bloed en een spoortje helderrood bloed. Om 23u gaan slapen, mezelf weer moed ingesproken. Om 7u werd ik wakker, moest ik heel nodig plassen en had weer wat slijmverlies en een beetje buikpijn, maar meer niet. Om 8 uur had ik mn eerste huilbui weer...gewoon zo teleurgesteld dat ik weer zonder een wee wakker was geworden... Ik weet gewoon niet wat ik nog meer moet doen, wat ik nu verkeerd doe...waarom het kindje niet wil komen. Ik weet nu niet wat ik wil als ik donderdag te horen krijg dat het nog verantwoord is om te wachten wil ik dan donderdag ingeleid worden (wil ik eigenlijk absoluut niet!) of wil ik wachten tot na het weekend (wil ik eigenlijk ook niet). Ik ben klaar met het zwanger zijn, ben überhaupt klaar met alles wat met zwangerschap en kinderen te maken heeft. Vraag me echt af waar ik aan begonnen ben, maar ik wil absoluut niet in het zkh bevallen aan het infuus met verplicht in bed blijven omdat ik aan die kut CTG lig. In het zkh willen ze ook dan inwendige wee en hartregistratie doen en dat wil ik ook niet. Ik wil gewoon natuurlijk bevallen. Eigenlijk wil ik het gewoon opgeven, bijltje erbij neergooien...maar ja, dat gaat een beetje moeilijk. Waarom kan ik het niet gewoon loslaten!?
ik moet altijd even slikken met dit soort berichten omdat ik bij mijn dochter dolgraag over tijd had gegaan. Zij is prematuur geboren met alle gevolgen van dien. Maar goed daar heb je verder niks aan en op zich kan ik me wel iets bij voorstellen dat het niet leuk is. Probeer het voor jezelf te relativeren. Het is nog max 5 dagen. Dat ga je echt overleven! Met huilen wordt het er niet beter op. Ga nog even lekker veel slapen. Straks kan dat echt niet meer! Ik zou wel aandringen op een echo ivm vruchtwater enzo want 42 weken schijnt niet altijd heel goed te zijn. Nou meid, ik wens je sterkte. Het gaat vast goed komen en achteraf denk je vast, ach die paar dagen!
Goedemorgen Inge, Ben jij niet gewoon je slijmprop verloren / aan het verliezen?? Als dat zo is kan het heel snel gaan hoor, dus hou hoop! Hou je ons op de hoogte? Succes met echt de allerlaatste loodjes!
Ik ben al zoveel slijmproppen verloren! Met 37 wkn eerste deel, week later deel 2 en sinds het strippen verlies ik dagelijks minimaal 3 keer heel veel slijm...zegt voor mij dus niet zoveel. Debby: Ik snap wat je zegt, ik werk zelf met prematuren...en ik begrijp daarom dat je mij misschien niet snapt. Niet huilen is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan 100 keer rationeel tegen mezelf praten, maar mijn gevoel luistert er gewoon niet naar! Ik krijg sowieso een ctg en echo maandag. En het is niet nog maximaal 5 dgn. Als alles goed gaat leiden ze niet per se in met 42 wkn. Dan kan het zijn dat ze nog wachten. Maar ik wil gewoon geen medische bevalling, ik wil gewoon niet ingeleid worden.
Ik kan niet meer slapen. Ik ben blij als ik 8 uur slaap op een nacht. Daarna word ik wakker en ben en blijf ik klaar wakker... Nogmaals: het gaat me niet alleen om die paar dagen. Ik ben gewoon zo bang dat ik in het zkh aan het infuus moet bevallen en dat wil ik echt niet.
Ook ik moet net als Debby altijd even slikken bij dit soort berichten. Kan het me wel voorstellen hoor!!! (hoewel ik het zelf helaas niet heb meegemaakt). Maar meiden echt geloof me.....de hel van overtijd gaan is lang niet zo'n hel als de hel van een extreem premature bevalling. Hou nog eventjes vol, jullie kunnen straks lekker vanaf dag 1 genieten van jullie kindjes. Dat kunnen premature mama's vaak echt niet. Probeer vol te houden, hoe zwaar het ook is, bedenk dat het ook anders kan, en waardeer je onbezorgde, zwangerschap, hoe moeilik dat soms ook is. Succes met de laatste loodjes
Nogmaals, ik snap dat het voor jullie moeilijk te begrijpen kan zijn. Maar zo is er altijd wel iets erger dan de situatie die jezelf mee maakt. Als je je moeder aan kanker verliest als je 12 bent is vreselijk, maar er zijn ook kinderen die hun moeder nooit hebben gekend omdat hun moeder stierf toen ze nog geen 2 waren...snap je wat ik probeer te zeggen? Nogmaals: ik werk met extreme prematuren (vanaf zwangerschapsweek 24 geboren). Ik weet wat voor hel dat is, zowel voor de moeder, als de vader als het kind. Die vreselijke onzekere eerste periode, de slopende dagen met heen-en-weer reizen tussen thuis en ziekenhuis (vaak lange afstanden). Ik ben nou eenmaal een vreselijke perfectionist. Had me zo verheugd op een natuurlijke bevalling, zonder artsen, zonder aan m`n bed gekluisterd te zijn door ctg/infuus/inwendige wee/hartregistratie. Ik werk in het ziekenhuis maar ben zo anti medisch als het om mezelf gaat. Ik zie die 'droom' nu in duigen vallen. En dat vind ik heel moeilijk te accepteren en doet pijn. Ik zeg niet dat wat ik mee maak erger is dan wat een ander mee maakt. Absoluut niet!!!! Maar het is heel anders en eigenlijk niet te vergelijken. Ik denk dat je bij beide situaties (zoals bij veel dingen in het leven) pas echt goed kan snappen en begrijpen wat het is, als je het zelf hebt meegemaakt.