Weet niet of ik het hier goed post, omdat mijn probleem de boventoon voert, niet die van onze peuter. Ik heb sinds ik besef wat ziek zijn is een fobie ontwikkeld voor misselijk zijn/overgeven. Met een duur woord emetofobie. Ruim 3,5 jaar geleden kwam dit op een hoogtepunt en ben ik tijdelijk bij een psycholoog geweest omdat het vreemde vormen aan begon te nemen. Obsessief bezig zijn met eten, risico plekken als kermis/pretpark/wachtkamers vermijden, veel tabletten slikken die eventueel zouden kunnen helpen om niet misselijk te worden. Een en al drama. Na de therapie is het gelukkig beter gegaan. Zo goed dat ik echt vreemd op keek toen mijn 3 dagen oude zoon me onder spuugde; het deed me niet zo veel. Maar tijden veranderen. Onze zoon gaf regelmatig eten/drinken terug tot hij ruim een jaar was. Daarna nooit meer, zelfs nog nooit echt over hoeven geven. Hij was gewoon nooit ziek. Maar sinds hij op de psz zit, is hij al 2x heel ziek geweest, met jawel, overgeven. Hij ziet dan heel wit en begint in paniek "mama tillen mama tillen" te roepen. Ik probeer rustig te blijven en hem te pakken (inclusief emmertje). Maar m'n god wat ben ik bang, misselijk en wat zou ik graag heel hard weg rennen. Het doet me zo pijn dat ik er niet voor hem kan zijn zoals mijn moeder dat wel voor mij kan. Sowieso bel ik maandag weer eens, om te kijken of ik nog eens terug kan komen. Kindjes zijn nu eenmaal veel ziek en het zal nog 100 keer gaan gebeuren. Maar het zal altijd een zwak punt blijven.. Zijn er meer mama's met emetofobie, en zoja, iemand nog tips?
Ik ken iemand die dat ook heeft, maar ik zou idd ook voorstellen om toch weer eens terug te gaan naar je psycholoog. Toen heeft het geholpen, dus daar heb je goede kans! Je zult het inderdaad nog wel vaker gaan tegen komen, en niemand vindt het lekker, maar bij jou gaat dat natuurlijk veel (te) ver(der)!
ook ( een beetje..ahum.. ) last van .. Ben zelfs verpleegkundige.. maar dan nog.. Werk niet voor niets niet op bv interne geneeskunde ofzo.. Mijn dochter spuugt regelmatig. Maar mondjes na het eten ( reflux ) maar dat is niet echt overgeven.. ben als de dood dat dat gebeurd w.s. reageer ik er gewoon goed op, maar ik herken de angst wel. Als ze s` avonds ineens hard huilt ga ik met kloppend hart haar slaapkamer in.. als ze maar niet moet overgeven. Jij bent al een stuk verder want heb het met een psycholoog besproken. Ik niet. Werk zelf in de ps ychiatrie dus zou daar toch niet bang voor moeten zijn. maar toch. Dus wel herkenning.. geen tips.
ja herkenbaar. En wonderwel heb ik iets gevonden wat wel werkt. Alleen ze doet therapie in den haag. Ze gaat in mijn onderbewuste zoeken en probeert eht een plek te geven. Geen kots plaatjes ed. Nel van der Harst - Vitaliteitstherapeute Ben er niet vanaf maar was wel zover dat ik afgelopen week oppaste op de dochter van vriendin die OPEENS moest spugen! (ik was thank god buiten!!!) maar ik bleef kalm en wrijven of het rugje. Daarna komt de paniek en de aanval op mijn hart. Tuurlijk zijn er momenten dat mijn man mag kijken als ik denk ooo nooo...maar hoe beter ik zelf in mijn vel zit hoe beter ik het aankan. Mag ik je even complimenteren dat je er WEL bent!!! Als je die nachten aan je man overlaat? Als je denkt hij maakt wel hele rare geluiden? Want waar wil jij graag afgeholpen bij worden? Het er zijn voor je zoontje of ben je bang dat je weer rare "dingen" gaat doen zoals die pillen slikken en dingen mijden. (mijn favoriete uitje is echt niet ballorig en kermis dingen hoor.... alles waar veel mensen op elkaar zitten of veel kinderen) ps: forum Stichting Emetofobie • Forumoverzicht vast bekend mee?
Oh, wat herkenbaar dit! En ik dacht dat ik me altijd aanstelde... Zo werd dat namelijk door mijn omgeving tegen mij gezegd. En ook ik werk in de zorg. Ja, hoe bang ben ik dat er bewoners gaan overgeven... Pffff... Ik ben een keer bijna flauwgevallen toen een jongen in de bus ging braken. Ik dacht dat ik gek werd. En ook alles maar vermijden om brakende mensen te zien of om ziek te worden (en mijn man en kind). En dan mijn zoon... Ik ben ook altijd zo bang als ik een keer een hoestje hoor 's nachts of hij huilt, dat het zo ver is. In die 3 jaar is het 1 keer voorgekomen: buikgriep. Wat herkende ik mezelf niet meer. Mijn kindje zat bij mij op schoot over te geven en ik was er voor hem! (ik moest wel, want mijn man was niet thuis en had dus geen keus) Maar ik had er weinig moeite mee, omdat ik voor mijn kind wilde zijn. Het was zo zielig en dat had voor mij de overhand. En natuurlijk was ik kei trots op mezelf! Maar als ik er over nadenk dan wil ik het nooit meer meemaken... Heb ook de hele nacht niet geslapen. Ik kan zelf ook niet overgeven, kan er niet aan toegeven. Maar dat is ook heel erg. Of ik nog tips voor je heb? Weinig, helaas. Door mijn ervaringen heb ik er minder moeite mee dan vroeger. Gewoon er soms mee geconfronteerd toen ik geen keus had. Maar het blijft echt erg moeilijk. Ik vermijd ook alles wat er mee te maken heeft of te maken kan hebben, alles om het bij mezelf en anderen in mijn omgeving te voorkomen. En als ik maar nooit iemand zie overgeven! Vreselijk! (behalve dus bij mijn kind). Ik heb dus minder problemen met mijn kind die moet braken, ben ik achter gekomen. Op dat moment overheerst mijn moedergevoel. Maar ik begrijp als je dat wel hebt.
blijf alleen maar denken als ze maar niet zo erg wordt als ik.... was zo blij dat me dochter erbij was toen haar vriendin moest spugen en ik bleef zo rustig. Kindje van bijna 3 vertelde ook trots aan haar mama dat ik toen ze moest spugen haar vastgehouden had en ze dat zo fijn vond. Toen gaf ik mijzelf dat klopje op de schouder. Dochter lief was ook niet in paniek maar keek meer van: oo kan gebeuren ja.
Jahoor herkenbaar. Ik heb niet echt de fobie denk ik, maar ik ben e wel meer mee bezig dan een gemiddeld mens. Vorige winter mijn man 2x buikgriep en dochter ook. Nou vooral toen man het had, wilde ik het huis ontvluchten gewoon, wilde hem niet horen spugen,stond stijf vd spanning. Nu ook als ik bang ben dat mn dochter moet spugen, of als ze het zelf al aangeeft, dan ben ik zo gespannen als wat. Ik kan er wel voor haar zijn, maar de zenuwen gieren dan door mn lijf. Kan me overigens niet heugen wanneer ik voor t laatst zelf heb moeten spugen. Maar ben dr zooo bang voor. En waarom? Ik kan het niet helder krijgen. Ik bedoel oke dan spuug je een keer, overleef je ook wel weer, maar toch".........
Als ik er heel praktisch over denk "eten dat niet lekker zit en er langs je mond weer terug uit komt" dan voel ik me helemaal een gek, maar op de een of andere manier hangt er gewoon zo'n lading omheen. Rowan is dan 2x ziek geweest dat mijn man werken was overdag ('s nachts niet gespuugd) en gelukkig waren er wel mensen om te helpen meestal. Maar ik durfde gewoon niet alleen met hem te zijn. Op het, moment supreme zullen we maar zeggen, lukt het aardig om rustig te blijven. Maar idd daarna komt bij mij de spanning eruit (lees misselijkheid, trillen, niet kunnen eten, huilen). En sinds hij ziek is geweest merk ik dat ik weinig dingen ontspannen meer kan doen met hem. Als hij veel wil eten, draaitoestellen in de speeltuin, heel druk spelen etc. Het zit steeds in mijn achterhoofd. Pfff, soms word je gewoon moe van jezelf Ondanks dat, wel heel fijn dat er hier mensen zijn die het herkennen!!!
O wat herkenbaar! Ik ben hiervoor 2 keer in therapie geweest omdat ik mijn bed soms dagen niet uitdurfde. Ik ben nu zwanger van de 2de en mijn enige angst is: Dat zijn 2 kindjes die ziek kunnen worden en kunnen gaan spugen. Wat bij mij op momenten helpt. (niet op het moment zelf, maar meer aan de vervelende gedachtes van wat als...) Ik zeg tegen mijzelf: Als mijn zoontje ziek wordt zal het niet langer dan een paar dagen duren. Wat is een paar dagen in een mensenleven? Ik overleef dat wel. Ik lees mee!
denise K > juist dat idee heb ik ook! Zo iets hoort niet overgeven. Zat vandaag op een verjaardag met kindjes en taart. Ik dacht alleen maar...als ze maar niet gaat spugen. Ze was daarvoor op haar achterbolletje gevallen, keihard! Ben nu doodsbang dat ze straks misselijk wordt ja. (zit ook slecht in me vel nu)
@mamady: Nog gefeliciteerd met je zwangerschap! Ben je zelf ook (bang om) misselijk (te worden)? Hier komt het rot uit. Rowan is pas regelmatig ziek sinds de geboorte van onze dochter, die borstvoeding krijgt. Regelmatig staan mijn nekharen omhoog als ik ineens door krijg dat hij wit ziet of gaat jengelen terwijl ik haar aan het voeden ben. Kan dan ook niet zomaar stoppen (zeker niet aangezien er wss toch niets gaat gebeuren en Rowan er de laatste wel heel vaak moe uit ziet). Maar op je gemak zitten doe je ook niet meer. Vindt het heel moeilijk om niet ontzettend spastisch te gaan doen. Als ik me niet fit voel let ik op mijn eten. Rowan eet als hij niet lekker is niet veel, maar wil dan bijv wel ineens een stukje worst of melk. Alles in me schreeuwt dan "hou het bij water en crackers" terwijl de huisarts juist aanraad om je kindje zelf te laten bepalen wat het wil eten tijdens ziekte. Lastig hoor!
O wat vervelend. Ik snap je gevoel helemaal. Ik geef mijn zoontje helemaal niets als ik vermoed dat hij misselijk is en ik alleen met hem ben (heel erg ik weet het). Ik ben zelf heeeel erg bang om ziek te worden, en dan vooral de buikgriepen. Stiekem hoopte ik dat ik tijdens mijn zwangerschap zou moeten spugen, zodat ik op een "leukere"manier van mijn angst af kon komen. Gelukkig (helaas) bijna geen last gehad van misselijkheid. Ik heb ook altijd domperidom, en homeopatische pilletjes in huis liggen tegen misselijkheid.
Hoi hoi, hier ook een fobie voor overgeven! Vroeger heel erg maar de laatste jaren wel wat afgezwakt! Ik ben vooral bang om zelf ziek te worden als mijn kind aan het spugen is! Dus zorg altijd dat ik m'n handen goed was e.d. ( niet dat dat zal helpen volgens mij ) toen mijn zoontje 1 was moest hij ook een keer spugen en ik dus ook bijna!!! Gelukkig was mijn man er! ( was trouwens zwanger misschien dat ik het daarom ook niet kon verdragen.... )toen mijn dochtertje 13 maanden was moest ze ook vanuit het niets spugen... Vond het zo zielig dat ik gelijk uit reactie naar dr toeging en haar ook geholpen heb! Ze hebben daarna allebei niet meer gespuugd maar hoop dus dat ik er een beetje vanaf ben....tijdens mijn zwangerschappen trouwens helemaal niet gespuugd... Daar was ik zo bang voor!!! Hoe was dat bij jullie zwangerschappen???
Ik ben zo blij dat ik dus geen 'aansteller' ben en dat ik nu weet dat er meer mensen zijn die dit hebben. Nogmaals, oplossingen en tips heb ik niet. Maar erg fijn om hier te lezen, een stukje erkenning. Voor die misselijkheid tijdens mijn zwangerschap was ik erg bang. Ik ben wel misselijk geweest, maar heb gelukkig niet hoeven overgeven. En toen hoorde ik dat het tijdens het bevallen ook erg vaak gebeurd dat je moet overgeven... Nou, ik gelukkig niet. De winter nadat ik bevallen was, heb ik een helse winter gehad. Mijn weerstand was zo laag, dat ik ieder griepje meepikte. Ik ben liever 1000 keer verkouden dan 1 buikgriep en ik heb dus 3 keer buikgriep gehad... Wat een hel was dat! Ik ben ook altijd zo bang door anderen aangestoken te worden, zelfs door mijn kind... We hebben het nu wel eens over een tweede, maar ben zo bang dat door de zwangerschap mijn weerstand dan weer zo laag zal zijn met alle gevolgen... Ik ben dus bang om zelf te moeten overgeven, maar net zo bang dat ik een ander zie overgeven. Dan word ik helemaal panisch...
Ik ben tegenwoordig banger voor andere (aangezien ik zelf haast nooit overgeef). Tijdens mijn eerste zwangerschap de eerste weken misselijk geweest en toen ik beginnende pre-eclampsie had heb ik 6x moeten overgeven (wat toen best meeviel). Deze zwangerschap extreem misselijk en toen in het begin emesafene gekregen. Niet gespuugd. Gelukkig een hele lieve pa en ma die onze zoon op vingen als het echt niet ging. Trouwens ook niet gespuugt tijdens mijn bevalling. Haha, was banger om te spugen dan om pijn te hebben .
haha heel herkenbaar. Ik had het ergens gelezen dat dat dus wel eens gebeurt en prompt kreeg ik het niet uit mn hoofd toen hahah. Dus vreselijk herkenbaar
Haha dat is ook mijn grootste angst tijdens de bevalling. Tijdens de bevalling van mijn zoontje wilde ik mijn tanden poetsen, toen kwam mijn vriend met zo'n zieknhuis spuugbakje aan om mijn tandpasta in uit te spugen. nou NO WAY dat ik dat deed, haha.
angst om zelf te spugen heb ik ook , maar vooral als anderen erbij zijn. Als ik alleen ben vind ik het niet zo`n probleem ( heb tijdens mijn zwangerschap de eerste 16 weken zo ongeveer dagelijks gespuugd en de laatste twee jaar 3 keer hele heftige buikgriep gehad.. ) maar het spugen van anderen... dat is het geen waar ik het meestel lat van heb en op het moment zelf zoals de meeste hier beschrijven gaat het wel en ben ik er echt wel ... maar als iemand wat witjes ziet of zegt niet helemaal lekker te zijn... of in de wachtkamer bij de huisarts of.. nou ja... jullie kennen de situaties w.s.
oh maar wat me dus wel helpt is de gedachte da tik het op het moment zelf altijd echt wel aan kan en het altijd " meevalt" ookal " herbeleef" ik het daarna nog 100 x ...
Dat herbeleven heb ik ook. En telkens als ik misselijk ben blijven de keren ervoor zich dan opnieuw afspelen in mijn hoofd. Zodra dat Rowan wit ziet, spelen de vorige keren ook weer. Hadden ze dáár maar een tabletje voor!