Een vraagje, waar zitten bij jullie de opvoedingsverschillen?? Bij ons is het niet zo dat ze van mij hele andere dingen mag dan van mijn man, wat dat betreft zitten we goed op 1 lijn en overleggen dat ook goed. Maar ik merk dat hij veel minder geduld heeft dan ik. Ik heb door werkervaring en nu ervaring met onze eigen peuter al lang in de gaten, dat negatief reageren alleen maar dwars gedrag bij haar versterkt. Positief blijven, negeren en belonen werkt het beste. Voorbeeld: ze wil niet meewerken met tandenpoetsen. Ik probeer het een paar keer, maak nog een lolletje om haar goed te stemmen en probeer haar af te leiden met andere dingen. Ik zeg haar dat ik het heel vervelend vind wanneer ze niet goed meewerkt en dat het tanden poetsen dan ook veel langer duurt. Ik probeer met haar af te spreken dat wanneer ze goed laat poetsen, ze daarna zelf mag poetsen, want ze is tenslotte al een hele grote meid. Man die wordt bij de 2e weigering al boos en gaat ook boos kijken. Meisje wordt dwarser en gaat nog moeilijker doen en gillen. Dan reageert hij met: nou dan mag je ook niet zelf poetsen. Gevolg een ontzettende negatieve sfeer, die ik weer probeer goed te krijgen door wat ik hierboven beschreef. Maar vaak is het kwaad al geschied. Ik vind het heel jammer dat hij niet wat meer geduld op kan brengen en luistert naar mij wanneer ik dat probeer uit te leggen. Misschien is het wel typisch iets voor mannen ofzo?? Hoe zijn de opvoedverschillen bij jullie??? Is het meer qua manier zoals bij ons, of mogen de kinderen bij je partner ook echt meer of minder of andere dingen dan bij jou??
Wij zitten over het algemeen op dezelfde lijn, maar... Inderdaad geduld heeft mijn man wat minder. Ook kan hij ontzettend geirriteerd reageren en krijgt dan een dubbeldwarse peuter tegen zich in het harnas. Bv T heeft een schone luier nodig. Dan wilt mijn man dus wachten tot T zelf komt, die komt dus niet vanzelf en mijn man wordt er boos over. Ik neem T gewoon mee aan de hand en dat gaat prima. Verder let hij wat minder op de tijd. Ik vind het gewoon prettig dat onze peuter zker om 19.30 in bed ligt. Mijn man vindt het belangrijker dat onze zoon even lekker speelt (met hem). O en taalgebruik daar hebben we regelmatig een meningsverschil over. Ik moet voor mijn werk op mijn taal letten (jeugdpsychiatrie). Mijn man moet ik regelmatig corrigeren in het gebruik van ruwe taal. Leuk onderwerp trouwens !
Hier zit er ook wel verschil tussen. Ik ben iets strenger (als het nodig is) en mijn man probeert het langer met een lolletje op te lossen. Maar wel met ongeveer dezelfde grenzen. We bereiken het alleen anders. De ene keer werkt het ene ook beter, de andere keer het andere. 's ochtends om 5 uur een wakkere kleuter, kun je beter even doorpakken, dan een lolletje/praatje te maken. Anders is hij helemaal in speelstemming. Maar bij het opruimen wil een lolletje het wel weer gezelliger houden en laten opschieten. We proberen wel van elkaar te leren. Soms probeer ik zijn aanpak, soms hij de mijne. Maar vaak werkt de andere manier niet, omdat het niet eigen is. Omdat je dan acteert ipv het echt meent. Wat we wel duidelijk hebben afgesproken: Als de ene er een knoeiboel van maakt (lees overdwarse kleuter die bijv niet naar bed wil). Dan zorgt diegene ook dat het probleem wordt opgelost. De ander gaat het niet oplossen. Vaak lukt het dan nog wel (evt met een hint hier en daar), en leer je juist hoe je het de volgende keer kunt aanpakken.. Alleen als het erg mis gaat, dan pakt de andere het op. Maar dan gaat het wel erg bont, bijv laatst toen kleuter me van boosheid in mijn buik schopte. Daar moest ik even van bijkomen. En manlief pakt het dan wel over. En dan verbijt ik me echt weleens. En hij ook. Maar in praktijk werkt het wel.
mijn man heeft ook minder geduld, maar ik ben volgens hem weer te positief haha als onze zoon bijv zijn zusje omduwd, dan zegt mijn man dat het niet mag dat het pijn doet en dat hij de volgende even op de gang moet staan, maar hij kijkt dan al wel boos terwijl hij het zegt, ik zeg juist heel rustig tegen onze zoon, wat zie ik nou, wat kun jij goed duwen ! maar dat is niet netjes om te doen, als jij gaat duwen kan N vallen, en als N valt doet dat auw, dus dat wil mama niet van jou weer zien en anders moet mama jou op de gang zetten, mijn vent is juist weer rustiger met eten, zoon eet echt super slecht en ik blijf maar proberen om er toch wat in te krijgen en mijn man heeft juist weer zoiets vna : joh als hij niet wil dan wil hij niet, wanneer hij honger heeft gaat hij vanzelf eten, maar niet eten is ook geen snoepjes of koekjes, en daar heeft hij wel gelijk in, alleen ik ben ik van binnen toch bang dat ons zoontje honger heeft maar gewoon dwars wil doen en daarom niet eet en daarom wil ik er toch graag wat binnen krijgen
Hmm, werkt dat goed? Als ik dat deed, dan was mijn zoontje op peuterleeftijd na het "goed duwen" al weer ergens anders met zijn gedachten", en kwam de waarschuwing niet meer binnen. Dus het verschilt ook per kind, per situatie, etc..
nee hier werkt het juist perfect,ik blijf het natuurlijk niet zeggen hé dat was vooral in het begin zo, nu is hij bijna 3 en heb het hem vaak genoeg gezegd dat duwen niet goed is, en vind hem oud genoeg om te weten dat zusje duwen note done is Was ook meer even een voorbeeld dat ik het wat rustiger aan pak haha
Tulip.. hier precies hetzelfde hoor. Minder geduld en dus sneller boos. Er is dan strijd en dat is eigenlijk altijd onnodig maar hoewel ik er soms wel wat van zeg (daarna) laat ik het meestal ook gaan. Het is niet erg dat het met papa anders gaat. Wel zie je dat ik effectiever ben en dus ook bij waarschuwingen en boos worden (ik word heel serieus genomen. Ik denk juist omdat ik niet vaak boos ben) Ook is manlief makkelijk met taal (soepie, koekie of soms schelden (NIET op mij of de kinderen maar op situaties K*T e.d.) vreselijk vind ik dat. Daar hebben we wel duidelijk afspraken over maar voor hem is het moeilijker. Manlief kan veel beter onverstoorbaar zijn eigen ding blijven doen (thuiswerken bijvoorbeeld). Ik heb meer de neiging om me te laten leiden door de kinderen. Dat is vaak natuurlijk prima maar soms niet. Wat betreft eten, 'straffen', corrigeren, leuke dingen doen, aandacht, verzorging, veiligheid zijn we gelukkig heel gelijk. We hebben zelf ook heel vergelijkbare opvoedingen gehad. Dat maakt het wel makkelijk.
Ja moeilijk vind ik dat om er niks van te zeggen. Ik weet dat je die strijd kunt voorkomen en zou het fijn vinden als hij dat aanneemt van mij. Dat doet hij ook als ik het op een rustig moment zeg, maar in het heetst van de strijd met onze peuterpuber vergeet hij dat denk ik
Ik denk dat dat ook echt een stuk scheelt. Wij hebben een totaal andere opvoeding gehad. Bij mijn man werden er praktische dingen besproken en geanalyseerd. Bij mij thuis was er veel warmte, werd er over gevoelens gepraat en over wie je als persoon bent. Dat zijn toch echt verschillende dingen, die we nu proberen samen te voegen. We praten heel veel over de opvoeding. Praten jullie ook veel over opvoeding en visie? Of gaat het bij jullie vanzelf?
Wij praten er eigenlijk heel weinig over, het gaat vanzelf. We teren op onze eigen ervaringen. We overleggen wel eens hoe we om willen gaan met 'moeilijk' gedrag en in periodes van ziekte (zoals de afgelopen weken met de waterpokken) maar we zitten daar snel op één lijn (als we al afweken). manlief vindt het (natuurlijk) vreselijk als ik er iets van zeg midden in de strijd want daardoor lijkt het alsof ik hem afval. Ik probeer dit dan ook niet te doen maar er op een later moment op terug te komen. Dat gaat vaak heel goed en manlief probeert het dan daarna ook echt anders te doen. Leuk om te zien.
Ik denk dat mannen over het algemeen minder geduld hebben in deze situaties, de mijne dus ook. Ik bemoei me nergens mee op het moment zelf, maar praat er over wanneer Tygo in bed ligt bv. Wij praten wel over hoe we situaties het beste kunnen aanpakken met Tygo, omdat het prettig is als je dezelfde opvoeding hanteert. Aan de andere kant zullen er zeker verschillen zijn tussen de manier waarop ik de dingen aanpak en hij ze doet, als het globaal maar duidelijk is naar Tygo toe. En dat is het ook, ik zorg er altijd voor dat ik mijn vriend steun als hij Tygo terecht wijs al ben ik het er soms niet helemaal mee ens maar dat bespreken we dan later wel.
Mijn man kan soms zo verschrikkelijk inconsequent zijn. We maken duidelijke afspraken met elkaar hoe we met sommige situaties omgaan,. en dan komt er één moeilijk moment en laat hij alle afspraken gaan... Bijvoorbeeld met het (niet) eten. We hebben afgesproken dat we het negeren, aanbieden, niet dwingen, gezellig houden enz. Zolang ze goed eten is hij daar helemaal mee eens, maar als er 3 dagen achter elkaar slecht gegeten wordt, gaat hij ineens heel moeilijk doen. Wil ze dwingen, eten in de mond stoppen oid. Onder de mum 'ze moeten toch eten een keer?' Hetzelfde met corrigeren.. wat ik wel lastig vind is dat hij de meningsverschillen dan ter plekke gaat uitpraten, en ik wil dat perse niet als kinderen erbij zijn.
Bij ons is het echt PRECIES hetzelfde issue, het geduld van papa. En waar ik me nog weleens over kan opwinden is dat mijn man 10.000x waarschuwt. BIj mij komt er na een waarschuwing gewoon een gevolg. Gister was ze enorm aan het spetteren in bad. Ik heb hem wel 10x horen zeggen "nog 1x en je gaat eruit" Daar kan ik dus echt niet tegen!
Hier precies hetzelfde. Inconsequent. Het voorbeeld wat Adi geeft is ook erg herkenbaar. Rolf is veel van huis en heeft er moeite mee om op te treden of consequent te zijn als hij er dan wel is. Hij wil die kostbare uurtjes niet de kwaaie piet zijn. Ik probeer hem uit te leggen dat Noor juist vraagt om grenzen en duidelijkheid en dat zij hem echt geen slechte papa gaat vinden dan. (en soms gooi ik hem nog wel eens voor de voeten dat hij door inconsequent te zijn, mijn 'werk' te niet doet, maar das alleen als moe ben na een lange dag. Niet eerlijk, weet ik wel ) Verder verschillen we van mening over religie. Hij is Atheïst, ik Christen. Ik bid met Noor, hij niet. Vind ik niet heel erg. Het vervelende vind ik wel dat hij te pas en te onpas aan haar wil gaan uitleggen dat het niet hoeft en waarom niet We hebben voor nu afgesproken dat hij het houdt bij: "Papa kiest er voor om dat niet te doen" (dus niet het hoe en waarom) Dat past het meest bij de visie die wij er op nahouden. Noor laten opgroeien met het gegeven dat er veel geloven zijn en iedereen vrij is om te geloven wat hij zij wil.