Hallo allemaal, Ik heb een dochter van ruim 2,5 jaar en een zoontje van 8 maanden. Onze dochter is altijd al wel een beetje claimerig geweest naar mij toe, en vind het wel moeilijk als alle aandacht naar mijn zoontje gaat als hij de fles krijgt bijvoorbeeld. Maar het ging redelijk goed eigenlijk. Maar nu is ze sinds een week of 2 de hele dag bezig om het speelgoed af te pakken waar m'n zoontje meespeelt. Hij mag nergens mee spelen. Want dat is of van haar of zij wil er mee spelen.Ik zeg dan dat ons zoontje er zo wel mee uitgespeelt is en dat zij er dan mee mag spelen. Maar daar gaat ze niet mee akkoord. Ze pakt het dan af en vervolgens doet ze er niets mee. Het gaat dus gewoon om het afpakken. Hij mag er in ieder geval niet mee spelen. Dat is haar dagtaak geworden op het moment. Ze speelt zelf niet. Zit alleen maar te wachten totdat ons manneke weer iets pakt en dan duikt ze erop af. Ik pak het dan meestal weer terug en geef het weer aan ons zoontje. Maar dan zet zij het op een krijsen. En dat doet ze elke keer zodra ik iets weer terug geef aan mijn zoontje. Zelf geeft ze het niet terug. Dus het ik ben de hele dag politie agentje aan het spelen. Is dit een fase en hoe pak ik dit aan??? Ik wil graag dat het weer gezellig is hier thuis
Hier een dochter van bijna 2,5 en een zoontje van ruim 7 maand. Mijn dochter is ook ineens heel erg jaloers. Als ik met haar bezig ben (bijv als ze moet plassen) en de jongste gaat huilen dan gaat zij extra langszaam doen enzo om te rekken. Speelgoed afpakken gebeurd hier ook, maar gelukkig geeft ze het nog terug als ik dat zeg. Of ik zeg tegen haar dat ze iets aan haar broertje moet geven waar hij mee mag spelen. Dat vind ze dan weer leuk om te doen. Verder heb ik geen idee hoe ik ermee om moet gaan, behalve constant herhalen enzo.
Ik geloof ten eerste dat zij in dezelfde fase zit als mijn kinderen. Ze zijn bijna 2,5, en hebben meestal gewoon leuk samen gespeeld, maar de laatste 2 weken bestaat het spel voornamelijk uit het afpakken van degene dat een ander mee bezig is. Hier is het voordeel dat ze qua leeftijd gelijkwaardig zijn, dus ga ik niet elke keer ingrijpen, ze kunnen wel voor zichzelf opkomen. Met een baby is dat natuurlijk anders. Ik vind het wel heel belangrijk om alle kinderen gelijkwaardig te behandelen. Je zoontje zal ook weleens iets pakken wat van je dochter is. Dan kun je een goed voorbeeld aan je dochter geven, door duidelijk tegen je zoontje zijn en 'uitleggen' dat afpakken niet mag, en dan teruggeven. In een situatie dat zij van alles gaat afpakken hetzelfde handelen. Ik zou ook met haar heel goed uitpraten waarom ze zo doet. Even kletsen of haar broertje, is hij lief, hoe leuk is het dat hij dat en dat al kan, kijk-broertje lief spelen-goed he? enz. Probeer haar blik naar hem toe positief te maken. En daarnaast heel consequent zijn in het afpakken verhaal. Als hij ergens mee speelt is het gewoon van hem - klaar. Zij mag met iets anders spelen, of samen spelen. En een driftbui mag dan ook. Dat is haar eigen keuze. Ik zeg eigenlijk nooit 'broer/zus is zo klaar, en dan mag jij'. Ik weet namelijk niet of broer/zus wel snel klaar mee is, en dat bepaal ik niet. En daarmee hou ik alleen de aandacht bij dat ene ding. Overigens is het echt een lastige fase hoor. Ik speel ook vaak de scheidsrechter tegenwoordig, heel leuk - NOT.
Ik heb vandaag gezien dat ze het niet alleen bij mijn zoontje doet. We waren op visite waar ook een kindje was van bijna 3 en daar wilde ze ook alles voor zichzelf. Ze wilde niks samen doen of afstaan. En anders maakt ze er een compleet drama van. Dus het heeft misschien niet eens met haar broertje te maken, maar is het gewoon een fase. (die hopelijk gauw over is )
Hier 2 jongens met ongeveer dezelfde leeftijden en ik merk het ook ietsje aan mijn oudste af en toe. Het is niet zo heftig als jij beschrijft, hij is van zichzelf vrij relaxed en accepteert wel nee.. Maar.. hij probeert het toch vaak wel even. Alleen hoe reageert jouw jongste? Die van mij begint dan namelijk te schreeuwen en dán geeft mn oudste snel een speeltje terug! Dus ik hoef het dan vaak niet op te lossen, dan lost het zich vanzelf op. Wat ik ook wel eens doe als ik zie dat Kenji met iets speelt dat Jayro af wilt gaan pakken.. "ik zie dat je die auto graag wilt, daar speelt kenji nu mee, misschien kun je hem ruilen voor een ander speeltje!" Dan wordt het vaak meteen een spelletje geven-nemen tussen die 2 met de grootste pret. Ik word dus niet zo snel boos, gewoon blijven uitleggen en/of er een spelletje van maken waar ze dan meteen weer wat door leren.
De reactie van mijn zoontje verschilt. De ene keer maalt hij er niet om en de andere keer begint hij te huilen. Ik zeg ook wel vaak dat ze R. dan een ander speeltje moet geven. Dit doet ze heel af en toe, maar meestal weigert ze dat! Ze doet het er echt om, vanavond had mijn zoontje de fles gehad en ik zei tegen hem: Zo mama gaat je even op het speelkleed leggen. En vervolgens staat m'n dochter ook gelijk op en pakt al het speelgoed op wat daar ligt en zet het allemaal op tafel. Er bleef NIETS over. Ik moest praten als Brugman om er 2 speeltjes voor mijn zoontje af te praten haha. Ze ging wel even samen met hem spelen, toen zaten ze samen op 1 knopje te drukken. Samen spelen he, mama? Ja heel goed liefje! haha. Ze weet het wel. Maar meestal weigert ze het. Ze betrekt hem ook nog wel eens. Dan heeft ze een groot speeltje en tikt daarmee op zijn hoofdje. Of ze wil hem knuffelen(zegt ze), maar zit dan expres hard aan zijn nek of hoofdje te trekken. Aait hem over zijn hoofdje(maar ondertussen trekt ze aan zijn haartjes). Mijn zoontje vond het eerst allemaal prachtig als mijn dochtertje met hem knuffelde of als ze alleen al naar hem keek. Maar de laatste dagen valt me op dat hij ook weinig van haar kan hebben. Alsof hij weet dat ze hem steeds zit te betrekken. Mijn dochter lijkt zo een beetje een secreetje misschien, maar ze is echt een heel lief(meestal , en gevoelig meisje. (misschien te gevoelig) Dus het is misschien een fase maar er zit zeker ook jaloezie bij.