@Jonneke, wat bijzonder van het lieveheersbeestje, ik zie dat wel als een teken, al kan ik het niet verklaren en denk maar zo, als je er een goed gevoel bij krijgt, en dichterbij je dochtertje kunt voelen, who cares, we hebben al zo weinig.. Liefs
Hoi, het gaat gelukkig weer beter met mijn man. Ik heb hem niet meer horen klagen over hoofdpijn, en nu samen lekker weekend vieren... Jonneke, praten kunnen we niet echt nee. Dat is weleens lastig, want ik wil er wel graag over praten en foto's van onze dochter kijken etc... maar mijn man niet. Dat vind hij te moeilijk. VlinderEvelien, ja ik vind het ook het 'fijnste' om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt, die voelen je toch het beste aan. Fijn dat die zonneschijn er weer is in jullie leven. Knapte je man er daardoor ook weer meer van op? Mij bekruipt dat gevoel van oneerlijkheid steeds weer wanneer die overspannenheid de kop op steekt. Het jaar had zo anders kunnen zijn. Als onze Lenthe er nu gewoon was, een baby van tussen de 8 en 10 maanden oud, dan waren we helemaal happy. Maar dit zijn alle gevolgen na haar overlijden... Niks aan. Dat gemis overvalt mij idd ook weleens heel plotseling. Bijvoorbeeld na het horen van een lied die me erg aanspreekt op dat moment. Dan kan ik zo weer in tranen zijn. Gisteren sprak ik een vrouw op mijn werk. Ze vroeg: "Heb je kinderen" en ik antwoord nu dan standaard: "Ja, we hebben een dochter, maar ze is overleden". Ze vond het heel erg voor ons en ze vertelde dat ze zelf ook 22 jaar geleden haar baby van 3 maanden oud is verloren. Dus we voelden echt erkenning naar elkaar. En dat voelde als een 'fijn' gesprekje. Dat heb ik altijd met iedereen die je begrijpt.
Wat jullie schrijven is zo herkenbaar. Ik "zie"/voel de aanwezigheid van Elize ook steeds. Zoals laatst zat er ook een lieveheersbeestje op mijn autospiegel, en hij bleef heel de tijd zitten, hij reisde gewoon met mij mee. En ook boven zie ik ze wel eens op de kamer van Ferre. Daags nadat Elize* was overleden kwamen we thuis en zat er een gitzwarte vlinder... Soms denk ik dat het Elize is die afscheid kwam nemen. Heb het momenteel ook weer moeilijk. Weer typisch " moedeloosheid" omdat mijn ongesteldheid erdoor is gekomen. Ik weet dat ik niet mag paniekeren, want was nog maar onze tweede ronde, maar toch als je er dan zo naar verlangd...
@ Dafne Ongesteld geworden dus, kan me heel goed voorstellen dat je zwaar teleurgesteld was. In ons geval is het verlangen nóg groter geworden om weer zwanger te mogen zijn hè.. het verlangen naar een gezond klein baby'tje is voor mij ook zo groot. Jouw LF is trouwens best wel kort is dat geen probleem voor het zwanger worden? @ Jel Dat is ook weer heel herkenbaar voor mij dat je het sommige mensen wel weer heel erg gunt. Ik volg wel mensen hier op het forum die al lang bezig zijn en hoop ook dat ze dan ook gauw zwanger zijn enzo.. Jouw man heeft het er ook zwaar mee hè. Wat betreft het opkroppen bij hem, kan hij het niet op een andere manier eruit zien te krijgen? Met sport, of schrijven oid? In je onderschreef lees ik dat je het moeilijk vindt om vertrouwen te houden, dat is voor mij ook herkenbaar, maar ik hoop voor ons allemaal dat 2012 een superjaar wordt. Ik duim voor jullie iig en doe ook bidden.. @ Lizzy Hopelijk wordt 2012 voor jou ook een goed jaar @ VlinderEvelien Hoe ervaar jij jouw zwangerschap nu.. heb je er wel vertrouwen in dat het goed gaat? Het lijkt mij best wel eng om weer zwanger te zijn.. Die moeilijke momenten komen altijd wel weer terug denk ik, soms gaat het goed en dan is het er ineens weer, inderdaad net alsof het nog maar kort geleden is. Hoe oud is jouw zoontje? Is het voor jullie misschien ook herkenbaar dat je je irriteert aan de zogenaamde veilige 12 weken grens? Als ik soms iets lees van vrouwen die het maar zo vanzelfsprekend lijken te vinden dat een zwangerschap goed gaat dan word ik zo boos en verdrietig tegelijk! Herkenbaar die symboliek waar jullie het over hebben, zo was ik aan het douchen gister en op een bijzondere manier stroomde het water niet overal door de bak naar het putje en vormde zich een vlinder op het droge gedeelte zeg maar.. dat vond ik zo bijzonder dat het precies die vorm kreeg! Als ik er water op gooide dan verdween die vlinder even maar die kwam dus ook weer terug.. zo voelde het dat al zou mijn emmer even overlopen van verdriet dat ze er toch weer zou zijn. Het was ook bijzonder omdat ik het woensdag weer zwaar had na het ziekenhuisbezoek, we hebben te horen gekregen hoeveel er mis wat met Aimée* en het was gewoon stomme pech.. maar ze hadden die pech wel allang eerder kunnen zien en daar zijn we weer een beetje boos om! Helaas had het toch op hetzelfde uitgekomen.
Vind inderdaad ook dat mijn LF vrij kort is. daarom dat ik aan temperaturen ben geslagen. Maar ja als ik daarmee naar een HA of GYN ga zeggen ze " ach geef het nog wat tijd, je bent toch al 2x zwanger geworden, derde zal ook wel lukken"... tja daar sta je dan Ook wij kwamen pas veel te laat achter wat er allemaal was met ons meisje, door nalatigheid van ziekenhuis en gyn vooral... maar het had uiteraard de uitkomst niet doen omkeren...
Ja dat is wel zo dat je al zwanger bent geworden maar weet je dan of je toen zwanger bent geworden met een korte LF of langere? Kan best zijn dat je LF toen langer was.. hebben ze dat dan gezegd? Wel verstandig dat je tempt iig, dan kan je het bijhouden, als het nou zo kort blijft iedere ronde zou ik wel naar een gyn gaan want je wilt ook geen vroege mk's op je bordje erbij na het verlies van Elize*. Bij Elize* hadden ze de afwijkingen niet goed kunnen zien bij de 20 weken echo? Ik had met 16 weken een geslachtsbepaling, de echoscopiste zei toen dat ze 2 niertjes gezien had nou dat bleek onzin te zijn. Aimée* had alleen d'r bekkenniertje. Die nier zit altijd laag in de buik en dat had zelfs al met 12 weken gezien kunnen zijn. Beetje jammer dat alleen termijn is gemeten maar ja. Een volgende zwangerschap krijg ik uitgebreide echo's. Ik neem aan jij en de andere meiden hier ook. Dat er mensen zijn die onze keuzes mbt het afbreken van de zwangerschap veroordelen, daar kan ik ook zo kwaad om worden hè. Ik dacht vroeger dat ik nooit een zwangerschap zou kunnen afbreken, maar het is zo anders als je kindje ziek blijkt te zijn.. je wilt niet dat je kind hoeft te lijden.
tja dat weet ik eigenlijk niet. Bij de eerste was mijn LF ook vrij kort ja, ook altijd cyclus van 25-26 dagen en eitje rond dag 15. Bij Elize had ik eerst 3 zeer korte cycli: 12-17-25 en vervolgens 29 en zwanger ( dus ook weer 29 ongeveer) denk dat ik het gewoon nog even tijd moet geven om "zijn draai" te vinden. Heb me voorgenomen pas naar de gyn te gaan als er in mei nog niks is... Het verhaal van Elize* is de ene fout na de andere. 1. Mijn man is geboren met schisis normaal heb je dan verhoogd risico en moet je hogere dosis foliumzuur krijgen. Ik kreeg gewoon de standaarddosis. 2. owv de bezorgdheid vroegen we een detailecho op 16 weken. Hoefde niet volgens de gyn want "uw zoontje is ook toch perfect gezond die heeft toch ook geen schisis" 3. 20 weken echo:verdict : drievoudige schisis- lip-kaak- en verhemeltespleet. Vruchtwaterpunctie was niet nodig want "uwe man en zoon zijn toch ook gezond" Op aanraden van psicialisten in Leuven toch een punctie laten uitvoeren. resultaatok nog eens een chromosoomafwijking! Triple X -syndroom. De combinatie bij elkaar was een risico van 1 / 600 000 en tot op heden zijn er in de medische literatuur twee zulke kindjes beschreven en wat bleek:bovenop de schisis en triple X hadden ze nog andere afwijkingen die niet op voorhand vast te stellen zijn. (cystes in longen, syndactylie, polydactylie...) Dit vonden wij een groot risico en daarom hebben we beslist een zwangerschapsafbreking te laten doorgaan in het UZ van Jette want het ziekenhuis waar ik in opvolging was, wilde het niet meer doen. Ze vonden dat ik overdreef, dat ik er te licht overging... geloof me in UZ Jette, stonden ze meteen 200% achter onze keuze en hebben ze ons met uiterst veel respect en begrip geholpen. Het is de naam van UZ Jette waar ik mij aan optrek, zij zijn HET ziekenhuis in belgië op het vlak van reproductieve technieken, probleemzwangerschappen en genetica... zo'n ziekenhuis zou het echt niet riskeren om hun goede naam op het spel te zetten en een "abortus" uit te voeren op 26 weken als die geen gegronde redenen heeft...
Hoi meiden, @Dafne, ben stil van je verhaal, moeilijk voor te stellen dat je geen extra onderzoek kreeg aangeboden ivm de schisis van je man, vanwege klompvoetjes in de familie mochten wij een medische echo in het ziekenhuis laten maken met 20 wk, zo is de hartafwijking van ons dochtertje aan het licht gekomen, deze had over het hoofd gezien kunnen worden bij de reguliere echografie, nu denk ik had ze nou maar die klompvoetjes gehad.. Fijn dat je serieus genomen bent bij UZ Jette, zal wel een hele opluchting zijn geweest ondanks de gehele situatie, maar als je je ook nog eens moet gaan verdedigen? Daar is gewoonweg geen energie voor, daar wordt je boos om.. Wens je veel geluk met een nieuw wondertje in jullie leven, hopelijk hoef je niet lang meer geduld te hebben.. @Desiree, bij jou is het nierprobleem van je dochtertje over het hoofd gezien met 16 wk echo? Ik kan me goed voorstellen dat je in een nieuwe zwangerschap extra echo's wilt hebben, waarbij wel goed nagekeken wordt of alles klopt.. Ik heb een zoontje van bijna 4, al een paar jaar aan het proberen voor een 2e kindje, ons geduld is flink op de proef gesteld, inmiddels 4e zwangerschap van ons 3e wondertje, bijna 12 wk. Echo's zijn heel spannend, je bent niet meer onbevangen en wilt heel graag zekerheid die je nog niet kunt krijgen, dus stapje voor stapje, maar kan ook zeker weer genieten, dat heeft dit kindje ook verdient.. Wel raar om je buik opnieuw dikker te zien worden, en je af te vragen of dit kindje gezond zal zijn of niet, je probeerd een beetje emotioneel afstand te houden, maar de natuur gaat z'n gang je wordt weer verliefd op je buik. Met 16 wk een extra echo aangevraagd, om de tijd tot de 20 wk te overbruggen, geen vwp, nekplooi etc, teveel risico en onzekerheid, we hopen dat het deze keer goed mag gaan. Jij hebt ook al een kindje? Zou je er nog een keer voor durven gaan? Bij ons is het een moedige stap geweest, heb lange tijd gedacht, nooit meer! Wat de 12 wk grens betreft, ik ben heeeel voorzichtig, en krijg zeker een brok in de keel als ik meiden hoor hoe vanzelfsprekend alles is, en er zomaar vanuit gaan dat je kindje gezond zal zijn is nu naiever geworden in mijn ogen, of hoe leuk echo's zijn etc.. Het woord "pretecho" bezorgd me koude rillingen.. En de opmerking; als het kindje niet goed is zal ik het nooit weg laten halen, bekijk ik nu ook met andere ogen..
Wat mooi om te lezen op welke manier we onze kindjes toch om ons heen ervaren. En wat speciaal Desiree dat je die vlinder onder de douche zag! En bij Dafne die zwarte vlinder. @Jel: Wat moeilijk dat je het er niet over kan hebben met je vriend. Iedereen verwerkt het natuurlijk op zijn eigen manier maar als je het niet kan delen lijkt het me wel moeilijk. Heb je dan ook het gevoel dat je er alleen voor staat? @Desiree: Moeilijk hoor dat jullie te horen hebt gekregen dat ze al veel eerder hadden kunnen zien dat Aimée zoveel beperkingen had. Natuurlijk had het op hetzelfde uit gekomen maar je hebt wel zoveel langer een band met haar opgebouwd. Kan me voorstellen dat je een volgende keer daar geen risico in wil lopen en extra onderzoeken wilt. Daar zal je dan ook recht op hebben. Hebben ze bij mij ook gezegd, een volgende keer kan ik als ik wil bij de gyn komen ipv verloskundige waarbij we iedere keer een echo krijgen totdat er meer duidelijk is. Dat vind ik zelf wel prettig. @Dafne: vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan voor jullie kindje. Niet normaal hoe jullie behandeld zijn en niet serieus zijn genomen. En dat terwijl er bij je man redenen zijn voor extra onderzoek zou je zeggen. Ja, die 12 weken grens. Ik kan er inderdaad ook boos om worden als ik mensen dat nu hoor zeggen. Wij weten natuurlijk ook wel dat het anders kan... helaas. Ik geloof niet dat ik van een eventuele volgende zwangerschap zou kunnen genieten voordat ik mijn kindje in mijn armen heb. En dat terwijl zwanger zijn iets moois moet zijn. @Evelien: kan me heel goed voorstellen dat je voorzichtig bent met je hechten aan je kindje. Je weet als geen ander wat er allemaal mis kan gaan en wilt je daarvoor behoeden. Maar natuurlijk wordt je er ook verliefd op, het is jullie kindje en het groeit in je! Daar mag je ook van genieten. Mag ik vragen waarom je geen nekplooi meting laat doen? Of is daar de afwijking van je dochtertje niet uit naar voren gekomen?
@Jonneke, natuurlijk mag jij vragen waarom wij geen nekplooi willen,ik snap ook goed waarom je het afvraagt, moet ook zeggen ik heb lang getwijfeld omdat wij bij vorige zwangerschappen nooit een neplooimeting hebben gedaan, in eerste instatie denk je nu na alles wat we mee hebben gemaakt, ik wil ieder onderzoek die er is, maar je komt erachter dat je met elke keuze die je maakt risico's neemt, ook geen keuze maken brengt risico's met zich mee. Ik vind dit zwaar afwegen, want ik weet ook heel goed dat er eventueel al iets bekend kan worden over de gezondheid van dit kindje. Bij jullie kwam er ook het 1 en ander uit het onderzoek toch? Maar uiteindelijk kan er pas rond 20 wk meer zekerheid gegeven worden, ik ben zo bang dat ik al die weken nog nerveuzer zal zijn, kan al zo slecht tegen de spanningen, en het blijven tot dan toe alleen maar kansberekeningen, geen zekerheden waarna ik zo verlang.. Een vwp/vtest weet ik uit ervaring dat deze niet niks zijn ivm miskraam, en zal het hier ook erg moeilijk mee hebben om te laten doen, misschien klinkt het voor jou wat naief na wat jij mee hebt gemaakt, maar ik hoop dat ik goed uitleg dat we uiteindelijk pas met 20 wk zullen weten of ons kindje voor zoverre gezond en wel is, we hadden ook bedacht mocht dit kindje het syndroom van down hebben, eventuele extra complicaties dan ook zichtbaar zullen zijn. Het is en blijft moeilijk, maar opnieuw openstaan voor een zwangerschap brengt risico's met zich mee, en we hopen dat de kans dat er opnieuw iets ernstigs aan het licht komt heel klein is, dat komt denk ik toch uit een bepaald onbevangen gevoel voort, dat is mooi denk ik, dat je opnieuw kunt geloven dat je kindje ook gezond mag zijn. Vandaar dat we ons voor zoverre kunnen berusten, wel een 12 wk echo, waarvan ik uit ervaring weet dat als er een verdikte nekplooi te zien is hier verder onderzoek naar gedaan wordt. Maar geen extra spanningen, want die zijn er al genoeg... Hoop dat ik het duidelijk heb gekregen, het blijven hele persoonlijke keuzes die je maakt, mijn grootste angst blijft het hartje, en met 16 wk zal hier vast meer duidelijkheid in zijn, heb er vanacht wederom van gedroomd joh, blijf er zo mee bezig.. Een nicht van mij kreeg een pittige kansberekening bij de nekplooi, zelf is ze ook nog verloskundige, maar durfde de vwp niet aan, wel heeft ze de hele zwangerschap vol zorgen gezeten, gelukkig een gezond kindje gekregen, maar had zich al vanalles in d'r hoofd gehaald. Ik weet gewoon dat ik dat niet handel, mijn vk was heel begripvol en begreep dat het verstandiger was om extra echo's te doen. Hoe gaat het nu met jou Jonneke? We kletsen ook in een ander topic, kun je iets met mijn verhaal mbt tot een eventuele nieuwe zwangerschap? Liefs Evelien
Hoi dames, Dafne, balen dat je ongesteldheid er weer door is. Nieuwe ronden nieuwe kansen zeggen we dan maar. Maar teleurstellend is dat he? Dat gevoel ken ik helemaal. Desiree1986, wat goed is, ook voor mijn man: een hondje. Dat is ook een beetje op aanraden van de psycholoog, omdat hij wat meer in de buitenlucht moet zijn, wandelen en fietsen, en met een hondje moet je er verplicht uit. Dat vertrouwen is zeker moeilijk. De eerste keer gaat het gruwelijk mis met 7,5 maand zwangerschap. De tweede keer denk je weer in blijde verwachting te zijn, blijkt dat ook een MA te worden. Tja heb dan de derde keer maar weer vertrouwen. Maarja 3x is scheepsrecht zeggen ze. Dus wie weet.. Ik duim mee, ook voor jullie allemaal... Waren het allemaal uitslagen van jullie Aimée wat er in haar lijfje mis was? Sterkte... Jonneke83, ik voel soms heel veel eenzaamheid inderdaad in de verwerking. Gelukkig heb ik goede gesprekken met mijn psycholoog en ook bij andere mensen kan ik goed mijn verhaal kwijt. Maar dan nog, mensen die het niet hebben meegemaakt weten nooit exact wat je doormaakt. Ze kunnen hooguit een beetje een luisterend oor voor je zijn. Die 12 weken grens: ik denk nooit meer: "Yes, ik ben de spannende 12 weken voorbij", dat deed ik namelijk bij de zwangerschap van mijn *dochter wel. Het ging pas bij 33,4 weken mis, dus dit roep ik niet meer. Elke volgende zwangerschap zal vanaf nu moeilijk worden en ik zal pas juichen en blij zijn als ik een gezond kindje in mijn armen heb.
Evelien, ik snap je wel hoor dat je geen nekplooi meting laat doen. Het is gewoon heel dubbel en je moet doen wat voor jou goed voelt. En die angst voor een vwp/vlokkentest snap ik ook heel goed. En dan is het natuurlijk de afweging die je maakt met de vraag waar doe je goed aan. Je kan een nekplooimeting doen en al snel weten dat dat er goed uit ziet of (net als bij mij toen) dan informatie krijgen waardoor je in de stress raakt en vervolgens lange tijd moeten wachten. ALs jij de rust vindt door te wachten tot de 16 weken (en dat is dan ook alweer binnen 4 weken) dan zou ik daar zeker voor gaan. Zelf weet ik niet wat ik een volgende keer zou doen. Meteen na de bevalling zei ik: volgende keer zeker weten weer een nekplooimeting. Maar ja, die vwp durf ik denk ik niet te riskeren en mocht er dan iets uit komen is de spanning natuurlijk extra groot. Maar ik weet niet of ik zonder die nekplooimeting niet in de stress zou zitten, vandaar die vraag. Maar ik snap je helemaal. En inderdaad, hoe groot is de kans dat het nog een keer fout gaat, heeeeeeel klein! Toch? Maar ik snap dat je het spannend vindt, en dan ook nog a die dromen. Hopelijk ben je morgen meer gerustgesteld. Jel: ja een hondje is een heel goed hulpmiddel. Zelf hebben wij nu 3 jaar een hondje en ik ben er nog nooit zo blij mee geweest als deze afgelopen 2 maanden. Het is gezelschap in huis nu ik nog steeds in de ziektewet zit en daarnaast is het inderdaad een reden om het huis uit te moeten. Ik verplicht mezelf 2x per dag te gaan wandelen waarvan de ene keer minimaal een half uur. Anders zou ik ook minder buiten komen. Wel fijn dat je andere mensen hebt met wie je kan praten. Maar wat je zegt, mensen die het niet mee hebben gemaakt kunnen wel luisteren maar echt begrijpen doen ze het niet. En het zou zo veel fijner zijn als je het met je vriend kon delen. Maar als dat niet kan ik het goed dat je andere oplossingen zoekt daarvoor. Merk je dat het niet ten goede komt aan jullie relatie dat jullie het er samen moeilijk over kunnen hebben? Ik ben daar zelf wel bang voor. Mijn vriend heeft nu het idee mij te moeten steunen en wil niet zijn problemen ook nog eens bij mij droppen omdat hij denkt dat ik dat niet aan kan. Maar ik ben daardoor soms wel bang dat we op den duur uit elkaar groeien als dit lang blijft duren. Gelukkig merk ik dat het steeds beter met me gaat en heb ik niet het idee dat dat gebeurd maar het speelt soms wel in mijn hoofd...
@Jonneke, had nog niet gereageerd ... Maar dankje voor je berichtje ivm de nekplooimeting. Ik ben met de 12 wk echo voor zoverre gerustgesteld, dat er echt een ukkie groeit en beweegt, en er is veel spanning van me afgevallen, eigenlijk vind ik het wel een beetje vreemd, want zou ik me meer zorgen zou moeten maken gezien wat we mee hebben gemaakt. Maar blijkbaar is op dit moment het geloof al groter gegroeid dat het nu goed mag gaan. Deze positieve gedachte houdt me op de been, al heb ik echt wel mijn momenten dat het eng en zorgelijk is. Liefs Eef
@Jel, ik ervaar ook nog steeds de eenzaamheid van mijn verdriet, omdat het zo moeilijk is om anderen continu uit te leggen hoe diep je verdriet gaat, en hoe pijn het doet. Houdt ik het ook voor mezelf, en soms gooi ik er tijdens een gesprek even uit dat ik die ochtend lekker heb zitten huilen.. Misschien om ze soms even met de neus op de feiten te drukken dat mijn verdriet er nog steeds is, ondanks dat ons leven door gaat... En nu ik opnieuw zwanger ben, denken mensen dat het nu weer ok is, en ze weer leuk met je over baby's kunnen praten, daar heb ik nog best veel moeite mee, want ben nog steeds veel met ons dochtertje* bezig. Hoe gaat het verder met jullie meiden? Hebben jullie nog een beetje hulp aan ovu testen ofzo? Succes allemaal met de aankomende decembermaand, lief Evelien
Evelien, wat goed dat je gevoel zo sterk is en je er van kan genieten. Fijn toch dat die zorgen niet meer zo op de voorgrond zijn. En wat je schrijft over praten over zwanger zijn kan ik me helemaal voorstellen. Dat nu alles goed mag gaan wil niet zeggen dat jullie meisje er niet meer mag zijn. Ze blijft een deel van jullie gezien en dat zal voor de buitenwereld niet zo duidelijk zijn als voor jullie. Goed dat je het dan ook zo nu en dan ter sprake brengt. Want ze hoort er wel bij!
Lieve meiden, ik voel me een beetje een indringer zo, maar ik wilde jullie na het lezen van jullie verhalen een hart onder de riem steken. Jullie zijn nog geen mama... maar al wel moeder met hart en ziel. Ik bid voor een heel goed 2012 voor jullie. Veel liefs!
Hallo allemaal, sorry, het is alweer even geleden dat ik hier wat geschreven heb. @ Darcy, bedankt voor je bemoediging en hart onder de riem steken. Dat kunnen wij allemaal wel goed gebruiken. @ Jonneke, we hebben ons hondje vrijdagmorgen opgehaald dus ze is nu 2 dagen bij ons. Ze houd ons wel bezig. Een pup van 8 weken oud. Ze moet nog zindelijk worden, er gebeuren veen ongelukjes in huis en buiten heeft ze nog niets gedaan. Ze snapt volgens mij nog niet het nut van uitgelaten worden... Maargoed we zijn dus heel druk met haar en ik merk nu na twee dagen al dat ik hier geen spijt van heb. Ze brengt echt leven in de brouwerij en ze maakt me aan het lachen. Zo schattig, zo'n klein hondje. Ik heb ook al een stel flinke wandelingen gemaakt met haar (en een paar keer met mijn man erbij) en dat doet goed. Dit is geen verkeerde keus van ons. Ik ben zelf niet zo bang dat onze relatie hier moeilijker door word. We komen er wel weer uit en momenteel gaat het ook allemaal alweer wat beter. Mijn man zit ook weer wat beter in zijn vel en werkt alweer meer ochtendjes erbij. Ik hoop dat jullie niet uit elkaar zullen groeien en dat jullie alletwee goed bij bij elkaar terecht kunnen met je verhaal, en je vriend dus ook bij jou. @ Vlinderevelien, ik ben ook bang dat mensen vergeten hoe verdrietig we nog zijn. Soms kunnen mensen ook heel opgewekt vragen aan je: "alles goed?" en dan denk ik bij mezelf: " wat denk je zelf" ja hoor alles goed. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan onze overleden dochter en we zitten er nog van in een diepe rouw, dan gaat echt niet alles goed. Dus dan zeg ik ook altijd 'redelijk' en soms er achter: "het gaat nooit perfect met me, goed vind ik een groot woord". Kan me voorstellen dat je nog niet veel zin hebt in al die baby-verhalen, ook al ben je weer zwanger. Ik heb een onregelmatige ovulatie ivm mijn pcos dus ik weet nooit helemaal exact wanneer de ovulatie valt, maar de laatste maanden heb ik wel buikpijn gevoeld tijdens de ovulatie wat ik eerder nooit had. Dus we hebben ons best weer gedaan, maar niet genoeg denk ik. Denk eerlijk gezegd niet dat ik zwanger ben nu. Ik zie best wel een beetje op tegen de januari-maand. Dan is het alweer een jaar geleden. Wat gaat zo'n jaar toch ongelooflijk snel. Ik kan het nog als de dag van gisteren navertellen. Ben benieuwd hoe ik me dan voel. Hoe gaat het met jullie allemaal?
@Jel: wat leuk dat het zo goed bevalt met je hondje. En ja dat zindelijk krijgen kost heel veel werk maar je krijgt er zo veel liefde voor terug! Wat voor hondje hebben jullie? Tussen mij en mijn man gaat het steeds beter. Hij merkt dat het langzaam aan met mij beter gaat dus neemt hij zelf ook iets meer de ruimte voor zijn emoties. En wat lijkt het me moeilijk dat mensen na een tijdje denken dat het verdriet weg is. Dat verdriet blijft maar ik kan me voorstellen dat het voor mensen niet zichtbaar is als je alles weer opgepakt lijkt te hebben. En dat mag je toch ook best een keer zeggen, wat het verdriet is en blijft, al is het misschien wel op een andere manier dan in het begin. Maar ja, zodra het niet meer zichtbaar is is het er voor mensen ook niet he. Wat je niet ziet bestaat niet... maar zo werkt het niet!
Hallo dames, Jullie gevoel en emoties zijn voor me ZOOO herkenbaar! Ik vind het wel fijn dat ik en jullie de emoties en gedachten hier kwijt kunnen en met elkaar delen. * FF een kort samenvatting van mijn verhaal. - December 2005 met de pil gestopt na huwelijk voor de zomer. - Aangezien het niet wilde lukken zijn we begin 2006 naar de HA waar we vervolgens in de ZH gecheckt werden. Maar na de onderzoeken en kijkoperatie in de zomer van 2007 kregen we te horen dat we door onverklaarbare reden onvruchtbaar zijn want ze konden niet echt wat vinden. - Door diepe verdriet en teleurstelling had ik me in mijn nieuwe positie op het werk gestort en aan een zware studiebaan begonnen die daarna niet echt lekker ging. - Na onze 5 jaar huwelijksverjaarsdag vakantie in 2010 bleek is spontaan zwanger te zijn , maar ik was v.a. het begin heel erg ziek. Heel veel overgeven en 14 kilos verloren. Bij een spoedecho bij 8 wkn omdat ik weer een bloeding had werden er cystes op mijn eierstokken geconstateerd. Maar ja de gyn van toen zei dat het ging gevaar voor de zw zou zijn. - augustus 2010 na ~14,5 wkn waren mijn vliezen spontaan gebroken waardoor ons zoontje kwam te overlijden voordat hij geboren was. Dit was super heftig omdat we toen dachten dat we veilig zaten (12 wkn grens voorbij) en de week daarvoor een super mooie echo hadden gehad bij de nekplooimetin. Ben enigszins blij dat ik een natuurlijk bevalling heb gehad en niet gecuretteerd moest worden. Om dingen nog erger te maken, liep het op mijn werk niet goed (baas had een heel foute opmerking gemaakt toen ik vertelde dat ik zwanger was) en bij mijn man op de werk was er ook sprake van reorganisatie, maar gelukkig mocht hij wel blijven. Maar het was super stressvol; daarnaast begon hij zwaar depressief te raken. - 2 weken na verlies van ons zoontje lag 2 wkn in de ZH door buikvliesontsteking hoogwaarschijnlijk door infectie van de zw. Daarna werden we naar UMC verwezen, want de regionale Zh durfde niet met ons verder. - 2011 waren we in gegaan met gemengde gevoelens, verlies van ons wondertje waar zo lang op hadden gehoopt, de depressie van mijn man, vooruitzicht dat we hoogwaarschijnlijk kinderloos zouden kunnen blijven, mijn emotionele toestand en de stress op mijn man en mijn eigen werk. Maar ik had wel de hoop dat alles wel goed zou komen. - Februari 2011 kregen we op de uitgerekende datum van ons zoontje te horen dat door miskraam/vroeggeboorte, de buikvliesinfectie dat ik heel moeilijk zw zou kunnen raken, een spontaan zw was de kans minder dan 2% maar met een verhoogde kans op buitenbaarmoederlijk zw en misschien wel via IVF. Dus nog meer reden om in ons werk te storten - Zomer 2011 studiebaan alsnog succesvol afgerond, het begon beter te gaan met m'n man (medicijnen begonnen eindelijk te werken) en ......ik raak geheel onverwacht en wonderbaarlijk spontaan zw. Toen we de 14,5 wkn grens van vorige keer voorbij waren gingen iets meer van de zw genieten maar dat ging ook mis. Ik ben 29 oktober ons dochtertje Isabella na 17,5 wkn verloren na uitpuilende vliezen die daarna toch waren gebroken (bericht: Ons prinsesje Isabella*) Ik zelf durf ook niet meer te hopen, denken, dromen over nu, morgen of wat kan zijn. Ik ben weliswaar ongesteld geworden (28/29 dgn) en dat zie ik nu nog als een teken dat mijn lichaam blijkbaar voor grote deel overheen is terwijl ik emotioneel en geestelijk niet hersteld ben. Eerlijk gezegd alleen het idee dat ik weer zw zou kunnen raken jaagt nu me gewoon de stuipen op, want ik denk dat het toch weer fout zal gaan al wens ik diep van binnen om anders te denken en weer in het positieve te geloven. En dat van mij, ik heb emotionele en positief denk cursusen gedaan en ik kan vaak andere wel aanmoedigen of adviseren. Maar het is me nooit geleerd hoe je met zon heftige en ingrijpende situatie en de bijbehorende emoties het beste dient om te gaan. Al zegt mijn man, 3x is scheepsrecht of we gaan door tot het ons lukt, nu is er telken 3,5 wkn bijgekomen. Ik hoop echt dat zoals de meeste van jullie hier hopen en aannemen dat 2012 wel ons jaar zal worden, maar mijn angsten en twijfels zijn nu en vooral vandaag overheersend (gesprek met gyn in UMC gehad). De angsten dat iedereen je gaat inhalen heb ik jammer genoeg heel vaak meegemaakt. Schoonzus was begin vorig jaar na een miskraam van 8 weken bevallen van een gezonde dochter. En dat terwijl ze niet lang hadden geprobeerd en binnen in hetzelfde jaar wel gezegen zijn met een levend en mooi kindje. Ik gun het haar en de andere vrouwen ook, maar de pijn en verdriet zijn vaak zo intens vooral als op mijn werk kijk. Daar raken collegas die of te negatief zijn of te veel klagen in één keer zwanger. Ook bij een goede vriendin was het meteen raak, al had ze vleesbomen en hoewel de kans van slagen laag was, was ze dit jaar bevallen van een gezonde dochter. Ben bang en weet dat, in tegenstelling voor mij en jullie, zw raken voor veel vrouwen de normaalste en makkelijkste zaak ter wereld is en het bij hun gewoon ultra makkelijk gaat. Ik denk dat veel van ze niet weten of (kunnen) waarderen hoeveel geluk ze wel hebben. Wat ook heel pijnlijk is dat mensen die van ons verlies afweten helemaal niks van zich laten horen; en ik spreek voornamelijk om familieleden en/of close vrienden. Of van die vragen of we (al) kinderen hebben of niet een gezin wensen? Dat kan me zo kwaad maken, we hebben wel al kinderen maar die zijn ons jammer genoeg ontnomen. De mogelijke spirituele en medische reden van beide vroeggeboorte ken ik maar dat maakt het allemaal niet makkelijker. Ik geloofde, zag en wist dat er meer tussen hemel en aarde is, maar door deze laatste zware klap ben ik als het ware door de verdriet en angst blind geworden. Ik kan me al te vaak niet voorstellen hoe en waarom ik verder zou moeten gaan. Vooral omdat het gevoel van machteloosheid te groot is. Ik moet wel toegeven dat ik ook vaak signalen van haar of de universum krijg, maar toch heb ik het nog steeds moeilijk. Bijvoorbeeld dat ik een paar dagen na de bevalling dat Isabella tegen me zei dat ik niet verdrietig moet zij en moet dansen Óf in supermarkt onverwacht en op een vreemde plek tegen een boek aanloop met de titel: Isabella, een gelukkig afscheid. Of op die momenten dat ik denk dat ik haar nog voel bewegen heel vreemd. Hoe gaan jullie met bijvoorbeeld fantoom gevoelens om? En met de invulling van het leven als alles geen nut en zin lijkt te hebben en je zo machteloos en alleen voelt?
@78RLs1: Ik had je verhaal al gelezen op jouw forum. Na wat jij mee hebt gemaakt is het heel logisch dat je bang bent om weer zwanger te worden. Het is ook niet niks en iedere keer die pijn en dat verdriet. Dat vraagt veel van een mens. En als het je dan nog een tweede keer overkomt lijkt me dat nog veel heftiger. De emoties van je zoontje komen bij Isabella* natuurlijk ook weer naar boven. En dan zie je om je heen dat het bij anderen wel 'gewoon' lukt, zo frustrerend! Het lijkt me wel prettig dat je op een bepaalde manier toch contact met haar hebt. Op die manier is ze toch een beetje bij je. Fantoom gevoelens dat ken ik niet bij mezelf. Dat je zegt dat alles geen zin meer heeft en je jezelf leeg en alleen voelt herken ik wel. Ik geef er gewoon aan toe wanneer ik me zo voel en laat het dan maar over me heen komen. De laatste weken heb ik mezelf wel verplicht om iedere dag met de hond te gaan wandelen om wel naar buiten te gaan en af en toe boodschappen e.d. te doen. Sindsdien gaat het wel een stuk beter. Maar ik denk dat je het in je eigen tempo moet doen en wat voor jou goed voelt op dat moment. Iedereen doet dat op zijn manier en zijn tempo. En doe gewoon wat goed voelt! Sterkte!