Haha, nee dan is het moeilijk even te slapen he .. maar wel lekker van het vandaag dan wel even ging toch?....
hier vorig jaar van achteren aangereden en niks helpt,sta nu op de wachtlijst voor een gesprek met pycholoog en aan de hand van dat gesprek gaanz e kijken of in aanmerking kom voor revalidatie traject omgaan met chroniche pijn ,en de wacht lijst is kei lang. ik heb wel morfine met ibuprofen 600 maar slaap vaak de halve nacht niet vand e pijn ben blij dat de jongste nog naar bed gaat 1x per dag ,eind december loopt kdv af omdat verzekering dat dan niet meer vergoed en ik zonder werk zit dus jah dan heb ik de kids 2dagen meer . meis sterkte weet hoe het is
Ook ik weet wat het is, ik heb sinds 7 jaar last van mijn rug door 3 kapotte tussenwervelschijven. Ik heb er pas zelf een gedicht over geschreven, wil hem hier even delen... Mijn verdriet... Elke keer wanneer ik mijzelf in de ogen kijk vraag ik me af hoe het zou zijn, als ik de dag door kon komen zonder die pijn! Elke dag dezelfde strijd , hetzelfde gevecht, wetend dat je het toch wel weer aflegt... Naar buiten toe lijkt alles best goed, allang geleerd hoe ik het masker gebruiken moet... Je leven door willen laten gaan zoals je altijd deed, terwijl je het diep van binnen al wel weet... Iedere keer lever je weer een stukje in, je lijf, je werk en je gezin. Je kunt het niet stoppen, al vecht je er voor, je wordt er alleen maar vermoeider door. Angst voor de toekomst neemt de overhand, door de onzekerheid word je overmand. Vermengd met het verdriet, huil je stille tranen die niemand ziet... Je wilt niet steeds het gevoel geven te klagen, je hebt dit nou eenmaal zelf te dragen. Ach, er zijn zoveel dingen erger dan dit, maar dit is wel waar ik nu mee zit! Mijn rug werkt me tegen, elke dag weer, maar het gevolg daarvan doet me pas echt zeer.... Ik zou zo graag mezelf weer eens zijn, die vrolijke, spontane meid , maar hoe ik ook mijn best doe, ik ben haar kwijt.....
Het was voor mij na het verwoorden ook net of ik toen pas even alles kwijt kon, heel apart! Echt een ontlading zeg maar...
Misschien moet ik dat eens proberen. Hier denk ook iedereen, incl. Mijn vriend dat het allemaal wel mee valt. Zelf ben ik ook niet van het aandacht vragen of mijn pijn aangeven. Als ik 's morgens tegen hem zeg datvik zo slecht heb geslapen zegt hij, ja ik ook. Als ik dan aangeef dat het van mijn nek, rug en arm is zegt hij neem dan vanavond een paracetamol.... Is maar goed dat ik deze pijn heb en niet hij. Zijn pijngrens is stukken lager dan weet ik zeker dat ik geen leven meer had gehad, nu kan ik er zelf nog het beste van maken hahahahah
hier ook 24 uur per dag bij postraumatische dystrofie en dystonie in mijn linker been en enkel.... ( gebeurt na een operatie) en nu zijn wij 3,5 jaar verder en niks lijkt te helpen. van een lopend meisje ben ik nu een meisje in een rolstoel of scootmobiel. gelukkig heb ik een hele lieve vriend die ondanks dat ik in een rolstoel zat en ik hem toch wel beperk in zijn leven ( kunnnen geen bergen beklimmen enz) hellemaal voor mijn gaat. !