Lieve meiden ik heb een beetje jullie hulp nodig! Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen, voel me vooral alleen hoewel iedereen om me heen heel erg lief voor me is....maar ik zit met zoveel gevoelens die me overdonderen. Misschien dat we hier wat kunnen kletsen en ervaringen kunnen delen? Zou het fijn vinden om verhalen van anderen te horen, want ik voel me misschien alleen maar ik wéét dat ik niet de enige ben die van alles mee heeft moeten maken! *knuf* Niesje
@niesje, hier 10jaar geleden en buitenbaarmoederlijk zwangerschap!!!!pfff heavy tijd geweest. Ik wist niet eens dat ik zwanger was maar kon uit niets meer lopen. Toen accuut geopereerd en hebben ze het vruchtje met bijbehorende eierstok weggehaald aan de rechterkant. Ik had er een gezwel om heen gekapseld en die was gegroeid tot 23cm. Dit kwam omdat mijn eierstok geschuurd was. Mijn een lange tijd daarna heel onzeker geweest. Ik vond dat mijn lichaam me in de steek had gelaten,en was zo ontzettend bang dat ik in de toekomst geen kinderen kon krijgen. Gelukkig hebben we 2 jaar geleden een geweldige zoon gekregen en gelukkig zonder veel moeite (had tenslotte maar 1eierstok). Moet zeggen dat het nu heel goed met me gaat maar vond het allemaal heel heftig...... Ik ga jaarlijks(eigen wil) voor controle naar de gun. Dit geeft me gemoedsrust dat alles gewoon goed loopt. Meis je staat niet alleen hierin, en als je er veel moeite mee hebt gewoon hulp zoeken want dit doet psychisch ook veel met je "...... Knuffel Rens je
Ook ik heb dit meegemaakt in 2008, was een moeilijke periode, zelfs mijn vriend voelde zich niet zo als ik terwijl hij in mijn ogen de enige kon zijn die hetzelfde zou kunnen voelen. Daardoor voelde ik me echt heel alleen. Maar het cliche is waar, er komt een dag dat je weer verdergaat..... maar vergeten doe je nooit. Veel sterkte! Liefs
Voel me er een beetje schuldig over, maar het doet me heel goed om jullie verhalen te lezen! Vooral dat jullie na de bbz toch nog gezonde kindjes hebben gekregen!! Dat wilde ik jullie even laten weten!! Ik zal morgen even mijn verhaal wat uitgebreider doen, gister lukte het me niet...ik was veeeel te emotioneel...en zometeen komt mijn beste dinnetje op bezoek, een hele welkome afleiding! Dus tot morgen... Knuf!
Hallo Rensje & Ruby, ik heb toch even tijd&rust maar vooral de behoefte om weer even van me af te schrijven...wat een gevoels chaos weer deze week! Eigenlijk zit ik de laatste maanden al in een soort roes, soms voelt het nog onwerkelijk allemaal en dan weer ineens klettert de hele werkelijk in al zijn hevigheid op me neer....eind vorig jaar besloten mijn lieve sjat en ik dan eindelijk om toch nog voor een kindje samen te gaan. Ik heb al twee prachtige kinderen,die in mijn vriend eindelijk een echte papa gevonden hebben, en we zijn al bijna 6 jaar samen. Dus juni 2010 gestopt met de pil, nog even veilig gedaan en we wisten het zeker: 2011 dat werd óns jaar! Maar niets was minder waar helaas... ik zal een lang verhaal kort proberen te houden, ik was 30 geworden en deed In januari mee aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker, in februari ligt de brief op de mat waarin staat dat de uitslag helemaal niet goed is en ik naar het ziekenhuis moet voor behandeling. In maart werd ik geholpen, misschien zegt het jullie iets, ik had pap3b cinII....de Gyn zegt nog: niks aan de hand, is maar een voorstadium. Voor mij was niets minder waar, mijn wereld stortte in....je bent zo bezig met een kindje en dan dit, het absolute tegendeel...toen voelde ik me voor het eerst "kapot" ...mijn lichaam had me in de steek gelaten...het ging toen al niet goed meer met me, ik kan heel veel hebben en heb ook al zoveel meegemaakt maar op een gegeven moment is het op en ben je moe, te moe om te vechten.....hoewel we er toen helemaal niet meer mee bezig waren en het eigenlijk ook bijna niet kon, testte ik in april positief!!!!...ik vloog regelrecht vanuit mijn diepe dal zomaar richting wolkje 7...mijn geluk kon niet op, we waren zwanger!! Alle angst en twijfels waren voor niets dacht ik. Tot we in mei de eerste echo hadden...we zagen geen hartje...ik had een missed abortion, zo noemen ze dat dan. Ik wist niet eens dat dat kon! Ik heb voor mijn dochter een miskraam gehad, ik was toen nog erg jong...het was verschrikkelijk, maar dit was heel erg cru....je hebt je kindje nog bij je...maar het leeft niet meer...... Ik was zo bang voor een curettage, ze hadden al genoeg aan mijn baarmoeder gezeten vond ik, helemaal panisch werd ik ervan! Heb tot begin september gewacht en gehoopt dat mijn lichaam het zelf kon, ik had dit psychisch ook wel nodig denk ik...maar het was heel zwaar. Helaas in september geholpen dmv een histeroscopie, was nog steeds te bang voor curettage maar deze ingreep viel me ook heel erg tegen. Eind oktober ben ik eindelijk na 8 lange maanden "ontslagen" uit het ziekenhuis, alles was eindelijk helemaal goed, ook scoorde ik een goeie pap score, papI ... dus voorlopig helemaal "schoon" wel nog om de 6 maanden op controle maarja, we konden weer verder. En ook nu waren we er helemaal niet mee bezig, maar november testte ik weer positief...alleen deze keer durfde ik al niet te genieten, ik voelde dat er iets niet klopte...na bijna 2 weken overtijd te zijn geweest, kreeg ik buikpijn en licht bloedverlies, ook ik kon niet meer rechtop lopen, ik kon niet meer zitten, zelf liggend verging ik van de pijn. Toch werd ik pas 5 dagen later geholpen, werd meteen accuut opgenomen en met spoed geopereerd...linker eileider was geknapt en ik bloedde al sinds 5 dagen in mijn buikholte...volgens sommige artsen ben ik letterlijk door het oog van de naald gekropen. Ik heb op dit moment nog steeds erg veel last van de operatie, vooral lichamelijk....mentaal gezien weet ik even niet zo goed hoe ik me moet voelen, het voelt een beetje als de stilte voor de storm!! Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden maar ik ben wel blij dat ik het eens even helemaal van me af heb getypt!!!!
Heftig verhaal hoor. Ik heb in april 2009 een bbz gehad. Was ten tijde van de operatie 8 weken zwanger. Ik kreeg uit t niets ontzettend veel buikpijn. Met spoed naar de huisartsenpost en doorverwezen naar de gynaecoloog. Die vermoedde aan de hand van mijn klachten als snel een bbz. Naar boven voor een echo en idd bbz. Ze vertelde dat ik meteen geopereerd moest worden. Daarna werd ik duizelig, misselijk en ben ik flauw gevallen. Tijdens de operatie bleek de eileider gescheurd en zat er al 1,5 liter bloed in mijn buik. Ze heeft m'n eileider wel laten zitten. Hij zag er verder redelijk goed uit. Na de operatie was ik verdrietig maar vrij snel weer op de been. Moest bloed blijven prikken tot t hcg verdwenen was. Gelijk daarna de pil weer aan de kant gegooid en ik was begin juni meteen weer zwanger. Het eitje was dit keer wel vanaf de andere kant gekomen. Inmiddels is onze dochter alweer bijna 2 jaar. Nu we voor een 2e gaan is t toch wel weer spannend. Mocht t weer een bbz zijn in dezelfde eileider dan moet ie er alsnog uit. Gelukkig hebben we nu wel de geruststelling dat we bij elke zwangerschap met 6 weken een echo krijgen. Zover als toen zal t dus niet meer komen gelukkig. Heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat je snel zwanger bent en dat t dan goed mag gaan!
Dankje! Jij ook al zo'n heftig verhaal! Maar ook bij jou alles goed gekomen zie ik, en dan zo snel! Super! Ik voel me vandaag iets beter, wel nog steeds erg last van mijn buik/darmen en vooral vermoeidheid...maar gelukkig al minder emotioneel!