Hoi mama's & mama's in wording. Ik wil het toch even mijn verhaal kwijt...Zit hier al een lange tijd mee. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger bleek te zijn was ik 18 jaar. Ik was op dat moment bijna 1 jaar samen met de vader van m'n kindje(Nog erg kort dus). Nadat ik hem had vertelt dat ik zwanger was had hij binnen twee seconden zijn keuze gemaakt. Het moest weg.....Ik kon kiezen of ik koos voor hem of ik koos voor de baby. Ook zijn ouders stonden achter zijn keuze en vonden dat ik het weg moest laten halen. Ik was bij hun kind aan huis en was meer bij hem dan dat ik thuis was. Veder ben ik erg makkelijk te beinvloeden. Het enige wat ze me vroegen was: Je laat het wel weg halen toch? Ja toch? Er werd op me in gepraat. Ook zei de ''vader'' van m'n kindje: Als het allemaal achter de rug is gaan we een weekend weg en samen komen we hier veel sterker uit. Ik wist niet meer wat ik nou eigenlijk wilde en ook hem wou ik niet kwijt. Ik ben toen met mijn moeder naar het ziekenhuis gegaan om een afspraak te maken voor abortus. Ik wou ervan af...Het moest gelijk maar gebeuren...Ik wilde dit ''ding'' weg hebben....Weg uit mijn buik. Tot de gyn me vertelde dat dat niet zomaar ging en dat er 5 verplichte dagen bedenktijd waren. Eenmaal terug uit het ziekenhuis na het zien van allemaal baby's barstte ik in tranen uit. Mijn moeder stond erop dat ik die 5 dagen geen contact zou hebben met de vader van mijn kleine en er zelf overna zou denken. Na ongeveer 3 a 4 dagen was ik eruit....Ik wilde ervoor gaan, ik wist zeker dat als ik abortus zou plegen ik er spijt van zou krijgen. Na een voorspoedige zwangerschap & snelle bevalling kwam mijn dochtertje ter wereld. Inmiddels is ze 4 maanden oud. Maar nogsteeds kan ik mezelf wel voor het hoofd slaan en verwijt ik het mezelf ook nog elke dag. Hoe had ik zo stom kunnen denken? Hoe had ik ooit die afspraak kunnen maken? Pfft het zit me niet lekker....En ik kom er maar niet vanaf. Zo dat is eruit...... Liefs,
Ik vind het knap dat je voor jezelf en de kleine hebt gekozen! Dat je voor haar hebt gekozen uiteindelijk zegt toch genoeg, moet je je niet schuldig over voelen. Dat je daar heenging klinkt meer als de keuze van de vader dan die van jezelf!
je was niet stom..maar jong en beinvloedbaar...dat zijn we allemaal geweest...nu ben je mama!!! en kan je je dochtertje dankbaar zijn voor het feit dat ze jou heeft kunnen overtuigen er toch samen voor te gaan! super toch, lekekr genieten meis...spijt is nooit goed...je hebt ene goede keuze gemaakt!
Herkenbaar, ik zat in dezelfde situatie als jij met ook zo'n patser die me vakanties beloofde (waar HALEN ze het vandaan?!) als het 'achter de rug was'. Hij heeft me ook aangepraat dat ik nooit geschikt zou zijn als moeder. Ik heb toen ook serieus een abortus overwogen. Alle klinieken opgezocht, telefoonnummers opgeschreven etc. Nu is mijn zoontje 2,5 maar ik kan soms nog wel wakker liggen van het schuldgevoel. Vooral na zijn geboorte was het vreselijk. Ik voelde me zelfs zo schuldig dat er nog door m'n hoofd spookte dat ik hem alsnog maar moest afstaan, omdat ik mezelf zo'n k*twijf vond. Probeer een beetje kracht te vinden in je beslissing. Je hebt gekozen voor je kind onder mensonterende omstandigheden, en daarvoor verdien je niks anders dan respect. Hou je sterk meid!
Je hebt het hartstikke goed gedaan. Voel je niet schuldig lieve schat,dat is nergens voor nodig. Het was niet makkelijk in jouw situatie en iedereen zou zich hebben afgevraagd hoe nu verder. Je hebt een hele verstandige moeder, en dat word je zelf vast ook! *knuffel*
je hebt een keuze moeten maken terwijl je zo werd beinvloed.. dat is voor elke vrouw zwaar.. maar je keuze voor je kindje om het te houden is niet alsof je kindje een 2e keus is.. je koos voor haar juist omdat ze je eerste keus is.. ondanks wat anderen zeiden. dat getuigd er wel van dat jou moedergevoel en instinct erg hoog liggen! wees er trots op meis!! er zijn je vast vele meiden voorgegaan die niet voor hun kindje durfde te kiezen en hun hele leven spijt hebben!
Ik kan me goed in je verplaatsen gezien ik in een soortgelijke situatie, ben ook 18 jaar en nu zwanger van mijn eerste kindje. Ondanks mijn kindje nog niet geboren is voel ik zoveel onvoorwaardelijke liefde voor die kleine in mijn buik. En de optie abortus heeft ook door mijn hoofd gespeeld. Gelukkig heb ik wel een vriendje die volledig achter me staat en die het dol graag wilde houden. Focus je vooral op de goede keuze die je gemaakt hebt ondanks je vriendje en zijn familie niet achter je stond. Des te dapperder is het dat je wel voor je dochter hebt gekozen. Veel meer advies kan ik je ook niet geven naast er vooral niet te veel aan denken en genieten van je dochter.
Jee meis je moet je niet schuldig voelen! Als ik jou verhaal zo lees komt het er op neer dat toen tot jou doordrong dat er een echt klein mensje in je buik groeide voor jou de keus gemaakt was. Je ex deed er alles aan om te zorgen dat jij die rust niet kreeg, zodat het niet binnenkwam. Maar jij hebt het wel tot je door laten dringen. En dat je daar even hulp van je moeder bij nodig had is echt niet erg, je bent heus niet de enige die in die situatie zat. Daar is die hele bedenktijd voor, zodat je echt het besef hebt dat je zwanger bent. Daar is niks mis mee. Wees trots op het feit dat jij je meisje hebt mogen dragen, dat jij haar mamma bent. Ze is hier wél, door jou! Daar mag je écht trots op zijn en hoef je je niet schuldig over te voelen. Sterker nog, het feit dat je je schuldig voelt laat al zien hoe veel je van je meisje houd en hoe graag je haar het beste wil geven. Je bent een goede mama, geniet van je meisje en laat dat slappe excuus voor een vader maar lekker in zijn eigen sop gaarkoken. Liefs, Kwabbernoot