Bevallingsverhalen

Ik vond het zelf leuk om deze verhalen te lezen dus zal ik mijn bevallingsverhaal er ook op zetten!

Ik was op 1 november uitgerekend maar en was nog helemaal niets inzicht en ik was de maandag ervoor ook al gestript wat helemaal niets deed. Wel voelde ik me al vanaf 1 november niet lekker, veel hoofdpijn, grieperig en dus wilde de verloskundige me op 4 november, vrijdags, toch even naar het zkh sturen om alles even te laten checken. Dus ik mijn vriend gebeld die echt net weg was voor zijn werk, kom maar weer naar huis want ik moet naar het zkh. Voor de zekerheid ook de tas met spullen mee genomen want er was kans dat ik moest blijven. Maar in het ziekenhuis was alles goed, met mij en met de kleine meid dus ik kon na 3 uurtjes weer naar huis.
Na het ziekenhuis zijn we nog de stad ingelopen en hebben we wat boodschappen gedaan. (mijn vriend heel lollig een ananas gekocht, dat kon de weeën wel eens opwekken..)
S avonds nog heerlijk een broodje kipshoarma op en nog gegrapt, leuk als ik nu ga bevallen en ik mijn knoflookadem uit puf naar de vk..
Dus wij rond 0.00 naar bed en ik lig net in bed en ik voel iets in mijn buik, dus ik tegen mijn vriend, volgens mij gaat het beginnen vannacht. Waarop hij antwoord "dan ga ik slapen.."
Dus ik wel in bed blijven liggen en gemeten hoe vaak de krampen kwamen en gelijk om de 3 minuten dus. Na twee uur was dit nog steeds zo en werden ze sterker dus ik mijn vriend wakker gemaakt en die was nog heel nuchter van "nou dan gaan we maar eens timen voor we de vk bellen, het was immers 2 uur s nachts. Ik ben nog even lekker gaan douchen, misschien zijn het voor weeen en die gaan weg met douchen vaak, maar ze bleven en kwamen nog steeds om de 3 minuten en hielden ook een minuut aan. Dus om 3 uur werd het tijd om de vk te bellen. En tot mijn stomme verbazing mochten we pas terug bellen als ik niet meer aanspreekbaar was tijdens een wee
En dat kon nog wel even duren... Dus daar zit je dan met je weeën op de bank geen idee wat er gaat gebeuren want het is je eerste kindje.. Maar goed ik nog volgehouden tot 04.45 uur en toen is de vk wel gekomen. Ik had inmiddels 4 cm (maar liep al een week met 2 cm) en ze zou om 8.30 uur wel terug komen. Dus nog 3 uur op de bank weeën opgevangen (met een kat tussen mijn benen of tegen mijn buik, die was niet weg te slaan bij me) en toen vond ik het om 8 uur wel leuk geweest en wilde naar het zkh. Ik was erg moe en wilde wel even iets tegen de pijn om beetje bij te kunnen komen. even mijn moeder gebeld, kom maar naar het zkh, die zou erbij zijn als haar eerst kleinkind geboren zou worden..
Dus wij naar het ziekenhuis, ik in een rolstoel met half lekke banden door het zkh, wij wisten de weg niet en ondertussen nog een aantal flinke weeen op moeten vangen.. Op de verloskamer aangekomen heeft de vk gekeken en had ik al 8 cm en heeft ze m'n vliezen gebroken en hebben ze me onder de douche gezet omdat ik rugweeen had en ik geen pijnstilling meer kon krijgen en ze wel iets wilde doen aan de pijn. Dus daar zit je dan onder de douche, weeen op te vangen die ineens overgingen in persweeen maar ik moest ze opvangen want ik had pas 8 cm. Dus zo heb ik nog een half uur gezeten tot ik echt dacht ze komt er nu uit. Toen kletsnat in bed gaan liggen en ik mocht gelijk gaan persen. Dat was een verademing want in de douche persweeën opvangen was echt hel.
Na een halfuurtje persen, 8 uur nadat de eerste echte weeën kwamen, is om 10.20 uur onze mooie dochter Olivia geboren. Dat laatste stukje als het hoofd doorkomt en je dan ook weer moet wachten tot een nieuwe wee is verschrikkelijk maar ik was het weer vergeten zodra ze mijn mooie meisje op mijn buik legde. En met slechts 3 hechtinkjes werd ik om 12.30 uur naar huis gestuurd. Dus ik was 4 uur van huis geweest en kwam thuis met een stralend gezonde baby!

Tijdens de bevalling zei ik "we houden het er bij 1" maar echt ik zou het morgen weer doen! cliché maar het is het zoooo meer dan waard. En wat is een paar uur pijn op een mensen leven en op haar mooie leven

 

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]Op 11 oktober, rond 03:00 'snachts, beginnen de weeën. Ik weet meteen: dit is dus een wee. Ik ben dan 39+3 weken zwanger.
Ze komen onregelmatig. Soms zit er een kwartier tussen, dan 8 minuten en dan weer een uur. Rond 05:00 maak ik lief wakker, en hij besluit meteen thuis te blijven.
Tegen acht uur bel ik de vk, ze zegt rond 11 te komen. Als ze komt heb ik 1 cm ontsluiting. Rond 14:00 komt ze weer, de weeën volgen elkaar dan al snel op, zo elke 5 minuten. Maar ze zijn nog op te vangen. Bij het toucher breken spontaan mijn vliezen. Ik heb dan 3 cm ontsluiting.
Na een telefoontje met het geboortecentrum, mag ik daar heen. Na een lastige autorit van een klein kwartier (opvangen van de weeën valt niet mee in een auto) komen we aan. Het is dan ongeveer 15:00 uur.
Vanaf dat moment word het heftiger, elke minuut ongeveer een wee die een minuut aanhoudt.
En de weeën worden steeds sterker..herstel tussendoor is bijna niet meer mogelijk.
Dit houdt aan tot 20:30 uur. Dan begint de persdrang. Om ongeveer 20:55 uur mag ik persen, en na 4 persweeën, om 21:19 is hij er dan: Eelco. Hij is 51 cm lang en weegt bij zijn geboorte 3530 gram. De APGAR-score is 9-10-10, wat je noemt een prima start dus.
Moeders is wat ingescheurd omdat het laatste stukje erg snel ging, dus een aantal hechtingen vielen mij ten deel. Maar de verloskundige zei dat ik was bevallen als een meid van 18

Helaas bleek al snel na de geboorte dat onze zoon het syndroom van Down heeft. Maar wat een bijzonder kind hebben we gekregen, en wat zijn we supertrots op hem! Eelco kwam, zag en overwon.
[/FONT]

 

Dan plaats ik ook mijn verhaal maar hier (niet nadoen hoor, deze bevalling )

De bevalling van Melle


Woensdagochtend 19-10-2011 om 8:10 uur begon de inleiding. Ik had 1 cm ontsluiting, dus we begonnen met gel.
Hier kreeg ik gelijk weeen van. 4 uur later, om 12:00 uur, had ik 2 cm ontsluiting.
De vk brak de vliezen, PLONS, over haar kleding heen! Dat voelde warm zeg. En wat veel!
Het infuus met weeenopwekkers werd ook geprikt en er werd een schedelelektrode geplaatst op
Melle zijn hoofdje. Die is uiteindelijk wel 4 keer vervangen, want hij liet steeds los.
Melle had een paar dipjes in zijn hartslag, maar herstelde zich weer als ik op mijn linkerzij ging.
Ik kreeg van het infuus flinke weeen. Maar helaas niet op een normale manier.
De weeen hielden wel een kwartier tot 20 minuten aan en ik ging kapot! Ik lag te kermen en te huilen.
Het was niet weg te puffen, want er kwamen bijna geen pauzes...
Ik zei 'niemand gelooft me!', want niemand deed iets. Totdat een verpleegkundige haar handen op mijn BM
legde (de CTG registreerde niet goed) en schrok! Na 5 minuten zei ze tegen de VK 'haar BM is idd nu al 5 minuten
in contractie '. En toen lag ik al een kwartier te creperen. Echt normaal was het dus niet.

Aan het eind van die middag met die rare, lange weeen had ik ook nog steeds 2 cm ontsluiting. Hele
dag pijn geleden voor niks dus
VK ging overleggen met gyn. De gyn besloot om mij van de weeenopwekkers te halen en me een lekker
kalmerend spuitje te geven. Er werd voor mijn man een bed gebracht en samen brachten we de nacht door
op de verloskamer. Zonder weeenopwekkers had ik ook geen weeen meer...

Dat was het eind van een vreselijke dag. Niet alleen qua pijn, maar ook qua verpleging.
Ze lieten me gewoon liggen op matjes volgezogen met vruchtwater en bloed. Mijn man moest dat steeds
vervangen. De wc werd niet schoongemaakt. Toen ik opstond en een plens vruchtwater verloor, gooide
de vp er een handdoek op en ging weer weg.
De vp schreef tot 2 x toe in mijn status dat ze de weeenopwekkers had opgehoogd, terwijl ze dat helemaal
niet had gedaan. De 2e keer heeft mijn man haar er op gewezen en ging ze lachend alsnog de pomp ophogen.

De volgende ochtend waren we weer vol goede moed. Ik was wel weer bang voor weer van die achtelijk
lange weeen, maar goed. Ik wilde mijn kindje!
Om 10:00 uur ging de pomp weer open. Beebje deed het goed volgens de CTG. En ook de weeen kwamen nu mooi
regelmatig. Ze waren goed weg te puffen. Maar de ontsluiting vorderde niet En helaas 's middags
kwamen toch weer die extreem lange weeen. En ik had nog maar 4 cm ontsluiting.
De VK ging zich wat zorgen maken. Ik kreeg namelijk helemaal geen weeen van mezelf.
Toen ze 's middags de pomp weer uitzetten, was ik in een half uur weeenvrij.
En met toucheren voelde ze het hoofdje dat uitpuilde, maar niet verder kwam, omdat de ontsluiting niet
vorderde. Ze sprak uit dat ze vermoedde dat Melle niet door mijn bekken pastte en hij
volgens haar wel 9 pond zou zijn.
Ze ging een gyn opbellen en die zou komen beoordelen.

De gyn kwam tegen 17:30 uur. Een wildvreemde, waarnemende gyn. Hij keek heel zorgelijk.
Ik kan jullie niet uitleggen wat deze man voor angstige blik in zijn ogen had toen hij mijn buik bekeek.
Ik ben een forse vrouw met een BMI van dik in de 40. Ik wist van te voren de risico's bij een kS.
Hoe deze man ons benaderde hielp niet mee. Het zou zeer risicovol zijn, maar er moest toch een KS
plaatsvinden. Er zou een OK geregeld worden. Wij wachtten.....
Een half uur later (of zo) kwam hij terug met de mededeling dat hij het niet aandurfde in ons zkh.
We zouden met een ambulance naar het AMC in Amsterdam gebracht worden, waar ze meer toegerust waren
op dit soort gevallen.

De ambulance had nog een ongeluk tussendoor, dus wij zaten te wachten. We waren bang.
Bang dat ik dood zou gaan aan een ernstige complicatie. Echt, ik kan niet onder woorden brengen
wat ik heb gevoeld Ik kan alleen maar huilen als ik er aan terugdenk.
Ondertussen was mijn zwager uit Friesland naar ons toe gekomen om mijn man bij te staan (en mij ook
natuurlijk). Mijn ouders gingen onze honden nog uitlaten en zouden daarna naar het AMC rijden.
Mijn moeder was ook zo bang. Vreselijk om dat aan haar stem te moeten horen door de telefoon

Eindelijk gingen we in de ambulance. Inmiddels was ik weer wat gekalmeerd. Ik had besloten
dat het beter was als ik zo rustig mogelijk de OK in ging. Leuk ambulancepersoneel hielp ook mee.

Toen we in het AMC kwamen waren mijn ouders en zwager er al, maar ik had weinig tijd om ze te zien.
Er kwamen direct gyns en vp's om mij voor te bereiden en de conditie van de baby te monitoren.
Maar wat een wereld van verschil met ons eigen zkh. Hier beoordeelden de gyns mijn buik en
besloten dat ze het met zijn tweeen konden. Ze stelden ons heel erg gerust. Zo fijn!

Ik ging naar de anesthesist en mijn man ging zijn pakkie aantrekken. Ik zag mijn ouders en zwager
nog snel toen ik de lift in ging. En ik zei tegen ze dat het wel goed zou komen. Ik voelde me
anders in het AMC. Ik ben zo blij met de specialisten die ons daar hebben geholpen.

Maar goed, het moest nog wel gebeuren...

In de OK zag ik allemaal bekende gezichten (er waren wel 15 man), want ik heb zelf in het AMC
gewerkt, dus allemaal bekende gezichten uit het bedrijfsrestaurant en de rij bij de AH to go

De eerste hobbel was de ruggenprik. Die wilden we allemaal persee. Ik omdat ik bang was niet bij
te komen uit de narcose en omdat ik erbij wilde zijn als Melle werd geboren.
De artsen omdat ze anders heel snel moesten gaan werken.
De anesthesist begon met de ruggenprik en heeft meerdere malen geprikt. Volgens mijn man heeft ze
zo'n 5 a 6 keer geprikt. Ik was helemaal in trance, want wilde zo graag dat het lukte. Gaf me
helemaal over.
De anesthesist besloot een collega op te piepen, het lukte haar niet...
Collega kwam en zei dat hij nog een poging ging doen. Iedereen complimenteerde met hoe goed ik
het deed en volhield. Deze anesthesist was een geweldige man, die me ook weer zo gerust stelde.
Hij heeft nog een paar keer geprikt en na een UUR zat ie eindelijk!! En daar gingen mijn benen en billen...
weg gevoel.
Ondertussen was er wel een derde gyn bij gekomen, omdat ze dachten dat het toch narcose zou worden.
Zij is ook gebleven en al fluitend en lachen begonnen ze mijn buik open te maken.

De anesthesist bleef de hele tijd bij mijn hoofd met mijn man. En waarschuwde me voor de pijn die zou
komen als ze op mijn buik gingen duwen wanneer de baby gehaald zou worden. Dat deed idd zeer!
Maar ik zag mijn dappere man opstaan en kijken hoe onze Melle uit mijn buik gehaald werd!
En ik geloofde op dat moment nog steeds niet dat er een baby uit mijn buik ging komen!
Melle en mijn man gingen gelijk weg, ik hoorde Melle huilen...
Na een paar minuten kwam mijn man bij me met Melle (een apgar van 9 en na 5 minuten van 10).
Ik dacht: ik heb hem in ieder geval gezien, hij heeft wimpers, hij heeft A zijn neus, wat een schattige
wenkbrauwen, wat een mooi kindje, komt dat uit mijn buik, is hij van mij, WOW? En dat allemaal in
2 minuten, want toen gingen ze weg.

Ik werd dichtgemaakt. Had erge pijn op mijn borst en kreeg extra pijnstilling. Ik lag te rillen en te klapperen met
mijn tanden. Toen ik dicht was kwamen de artsen me feliciteren en kreeg ik veel complimenten
over zijn naam Iedereen was zo lief!

Ik ben maar kort op de verkoever geweest, omdat ik het goed deed! Ik deed iedereen versteld staan.
Perfecte pols, hartslag, HB en temperatuur.
Melle kwam na een half uur bij me op de verkoever, waar ik hem kon aanleggen en bekijken

En toen de eerste dagen in het ziekenhuis. Wat een pijn!! Maar bikkel als ik ben stond ik 23 uur na
de OK al onder de douche (okee, ik zat ). Maar het deed erg pijn allemaal
En dan die naweeen, maar daar kreeg ik morfine voor.
De wond en de pijn van binnen is pas echt erg. Ik snap niet dat sommige mensen hiervoor willen
kiezen. Of dat mensen denken dat dit lekker makkelijk is.
En ik ben niet kleinzerig. Ik ga ook tot de grens om zo snel mogelijk te herstellen.
Maar ik vond het allemaal best traumatisch en ik weet nog niet of er ooit een 2e komt...

De avond voordat ik naar huis mocht had ik ineens koorts Maar mijn infectiewaarden waren op het randje
en ik deed het verder goed, dus ik mocht van de arts naar huis. YES!

 

Hier volgt het verhaal van mijn bevalling. Dit is alleen bedoeld voor de mensen die al kinderen hebben of die het gewoon leuk vinden om te lezen.
Het verhaal begint op woensdag 14 maart. Ik had een afspraak met de gyneacoloog omdat ik al bijna overtijd was. Ik was toen 41 weken en 5 dagen zwanger. Hij stelde een aantal vragen en heeft me daarna onderzocht om te kijken of ik ontsluiting had. Mijn baarmoeder was al week, en ik had al wat ontsluiting (1 of 2 cm). Toen ging hij met een andere gyneacoloog bespreken wat de volgende stap zou zijn. Ik moest de dag erna weer naar het ziekenhuis komen en dan zouden ze gel inbrengen. Dan zou ik 2 uur aan de ctg hangen en als er niks aan de hand was, mocht ik weer naar huis. Dus wij terug naar huis en we gingen rustig boodschappen doen. Ik had wel al last van harde buiken, maar het zette niet door.
Donderdag moesten we ‘s ochtends er om 9 uur zijn. Jeroen had zelfs zijn laptoptas mee, omdat hij ervan uitging dat hij naar zijn werk kon ‘s middags. Mijn schoonmoeder raadde ons gelukkig aan om mijn vluchttas toch maar mee te nemen voor het geval dat. Daar aangekomen, kreeg ik een kamer aangewezen en mochten we ons voor de rest van de dag in die kamer installeren. De gyneacoloog heeft me eerst onderzocht en daarna heeft hij de gel ingebracht. Ondertussen legde hij alles aan een jong assistente uit, hoe het gedaan moet worden en dat dat spul vooral niet op de grond terecht mag komen, omdat het nogal duur was.
Toen mocht ik aangesloten worden aan de ctg, en mocht ik naar de 2 grafieken kijken, één voor de hartslag van de baby en één voor de weeen. Toen was het lange wachten begonnen. Ik ging een tijdschrift lezen om de tijd te doden. Na een tijdje begonnen de weeen al. In het begin viel het reuze mee. Ik kreeg een wee en ik keek meteen om, om te kijken of er een piek op mijn grafiek kwam te staan. En ja, hoor! Mijn weeen op papier. Mijn schoonmoeder was bij mijn schoonzus en Jeroen belde haar op om te vertellen dat het gaat beginnen en of ze de camera’s mee wou nemen en de tas (die we in de auto hebben laten liggen). Dus kwamen mijn schoonmoeder, schoonzus (die eigenlijk naar school had moeten gaan) en haar dochter (Noa) op visite. Toen zij weggingen ging ik wat eten, want ik dacht dat ik de energie wel zou kunnen gebruiken. Honger had ik niet, ik dronk wel veel limonade (die was lekker!!).
‘s Middags werden de weeen een stuk heftiger. In het begin probeerde ik ze te tegen te houden. Ik verkrampte helemaal. Toen kwam een verpleegkundige en die zei dat ik moest puffen. Ze pufte eventjes met mij mee en daarna ging het stukken beter. Ik was weer wat ontspannender. Maar de weeen volgden elkaar snel op en ik begon me steeds beroerder te voelen. Er werd voorgesteld of ik even onder de douche wou gaan staan en die kans greep ik met beide handen. Ik heb (hoorde ik later) bijna 1 uur gedoucht! Jeroen begon zich al bijna zorgen te maken. Toen ik klaar was met douchen moest ik naar een andere kamer. Na de douche trok ik Jeroen’s T-shirt aan en moest ik weer op bed liggen. De weeen werden steeds heftiger en ik werd misselijk en moest spugen. Mijn hele ontbijt zag ik in die bakjes verdwijnen. De pijn was zo hevig dat ik op een gegeven moment om pijnstillers vroeg. Gelukkig deden ze daar niet zo moeilijk over en werd mij gezegd dat ze dat zouden maken.
Na ongeveer een uur (werd me later verteld) kreeg ik een prik in mijn been. Ik had geen benul van tijd, ik was me alleen maar bewust van de pijn. Na de prik kon ik me eindelijk wat ontspannen en viel ik in slaap. Na ongeveer 2 uurtjes werd ik weer wakker van de pijn. Dat was rond een uur of 9 ‘s avonds. Toen kwam een gyneacoloog (volgens mij de derde van die dag) en die toucheerde me, en bleek ik al 9 cm ontsluiting te hebben. Wat was ik blij dat het zo goed gegaan is in mijn slaap. De gyneacoloog wou net de deur uitgaan toen ik zei dat ik persween voelde. Ze gingen alles klaarzetten voor de bevalling. Ik voelde me zó opgelucht dat ik eindelijk wat kon doen. Ik begon enthousiast te persen. Toen ik al een tijdje (vruchteloos) aan de gang was geweest, besloten ze om mijn vliezen te breken en een plakkertje op Sem’s hoofd te zetten om naar zijn hartje te luisteren. Ik bleek trouwens meer vruchtwater te hebben dan wat ze hadden gedacht. Ik mocht daarna weer doorgaan met persen.
Het schijnt dat zijn hartje steeds wegviel. Ze wisten niet of dat kwam doordat het plakkertje niet goed vastzat of dat de morphine effect op Sem had. Toen hebben ze de échte gyneacoloog uit bed gepiept dat hij moest komen helpen met de bevalling. Voor mijn gevoel verscheen hij 5 minuten later en vroeg hij ongeduldig aan mij of ik Nederlands sprak en dat ik per wee 3 keer moest persen. Maar daar had ik de krachten niet meer voor en bleef ik 2 keer per wee persen. Uiteindelijk besloot hij geen risico’s te nemen, ik was al 2 uren aan het persen, en zei dat hij de vacuumpomp erbij zou halen. Een knip en een pomp later en Sem was er. Met mijn laatste krachten kon ik hem er nog uit persen. Helaas kreeg ik hem toen nog niet te zien omdat ze hem meteen meenamen. Zijn luchtwegen moesten leeggezogen worden en er moeten wat tests gedaan worden. Hij kreeg eerst een onvoldoende (5) voor zijn apgar-score en een paar minuten later kreeg hij een 9. Hij was waarschijnlijk nog een beetje duffig van de morphine. Na een eeuwigheid (voor mijn gevoel) kwam Jeroen Sem brengen. Ik kon nergens heen omdat ik nog gehecht moest worden. Ondertussen vroeg ik om mijn moederkoek te zien, dus kreeg ik een hele presentatie van de moederkoek en de navelstreng. Ik vond het best wel gaaf om te zien. Ongelooflijk dat Sem daar al die tijd in gelegen heeft.
Achteraf gezien viel het allemaal best mee. Het was één hele lange en pijnlijke dag, maar uiteindelijk heb ik mijn zoon, en dat is het allerbelangrijkste. Ik moet eerlijk bekennen dat ik overrompeld was door de pijn, ik wist niet wat ik kon verwachten, maar dat het zó erg zou zijn had ik niet verwacht. Maar voor de volgende baby(‘s) ben ik wat beter voorbereid. Ik kijk er nu al naar uit .
Ik moet alleen nog even toevoegen dat mensen vaak denken dat je na de bevalling helemaal klaar bent. Maar de ongemakken van een bevalling gaan nog een tijdje door; niet normaal kunnen zitten, pijnlijke borsten, stuwing (ik voelde me net Pamela Anderson) om maar een paar te noemen. Maar dan kijk je naar wat je ter wereld heb gebracht, zo mooi, zo afhankelijk, zo klein en dan smelt je. Ik heb dit allemaal (en nog meer) voor Sem over. Hij is de mooiste en liefste baby die ik me ooit kon wensen. Na zo’n ervaring ga je automatisch in een hoger macht geloven, anders is zoiets niet mogelijk. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik Sem heb kunnen krijgen…

 

Ik moet zeggen dat het heel raar is om het allemaal terug te lezen. Bij veel dingen was ik al vergeten hoe het gegaan was

 

Bij mij was het dus net andersom juist!
Hoe dichterbij het kwam....Hoe erger ik het ging vinden.
Rond 34 weken kon ik niet wachten tot het ging beginnen en misschien heel stom maar voor mn gevoel zou de hele bevalling me een bepaalde kick geven.
Maar de dag voor de inleiding.....Brrrrr.
Toen werd het opeens wel heel echt allemaal.
Te echt voor mn gevoel.

 

Hallo,

Hier ook mijn verhaal.. Ik was het al een tijdje zat, het zwanger zijn, had de hele tijd het gevoel gehad dat ik eerder ging bevallen. Ik was 27 september uitgerekend en 3 oktober was er nog niks. Mijn neefje was die dag jarig en sprak sávonds nog met mijn schoonzus en zei voor de grap, omdat het wel al een paar dagen rommelde, ik hou het nog wel even op tot morgen. S'nachts om half een moest ik naar de wc en voelde plop in mijn buik en toen ik op stond liep er water uit. Huh??? Zou dit het zijn?? Dus ik naar de wc en daar kwam de rest. Heel verdwaasd stond ik te kijken en wist echt niet wat ik moest doen. Dus ik mijn vriend wakker gemaakt en gezegd dat het volgens mij ging beginnen. Vriend gelijk klossen onder het bed gedaan, ( hadden dat nog niet eerder gedaan, was bang dat ik dan uit bed zou vallen..) Toen de verloskundige gebeld want de weeen begonnen te komen. Daarna mijn ouders gebeld om mijn zoon van negen op te halen. Toen ze kwamen deed ik puffend de deur open want de weeen kwamen nu wel om de tien minuten. Mijn ouders hebben mijn zoon wakker gemaakt en ik heb ze puffend uitgezwaaid. Tegen tweeen kwam de verloskundige vertelde me dat ik nog maar 1 cm ontsluiting had..mmm dat is niet veel..
De weeen werden toch wel heftiger en om drie uur toch nog maar even voelen...shit nog maar 1,5 centimeter.. Het volgende uur waren de weeen zo heftig en ze kwamen om de halve minuut en soms gelijk twee achter elkaar. De hele tijd probeerde ik ze op te vangen maar vond het echt niet meer leuk...(dat is nog heel licht uitgedrukt... Maar ik wist dat ik nog een hele tijd moest omdat ik om drie uur nog maar 1,5 centimeter ontsluiting had. De verloskundige zat ondertussen beneden en ik was samen met mijn vriend boven de weeen aan het opvangen. Om vier uur kwam de vk boven en vroeg of sliep omdat het zo stil was. Op dat moment riep ik..ik moet poepen, het voelt als of ik moet poepen.. maar nog steeds had ik in mijn hoofd dat het nog geen persween mochten zijn. De vk zei,wacht even ik voel even hoe ver je bent. Ze keek me aan en zei, toe maar persen je hebt volledige ontsluiting. Huh??? Toen nam mijn lichaam het over en met twee persweeen kwam daar mijn prachtige dochter om 14.14 uur. Het was dus achteraf een droombevalling (voor zo ver dat kan..., het laatste uur heb ik alleen de hele tijd gedacht dat ik me aanstelde omdat de pijn niet bij het aantal cm paste..dacht ik...
En nu is ze er al weer zeven weken...
X

 

Leuk om te lezen, en ik vind het leuk om nog eens op te schrijven, dus ook nog eens mijn bevallingsverhaal (van 2,5 jaar geleden inmiddels).

Ik was 39+5 weken en had net sinds een paar dagen weer wat rust over die hele bevalling. Het komt zoals het komt, en ik was niet meer zo gefocust op 'wanneer komt het'. Ik heb veel voorweeën gehad, en steeds maar gedacht, zou het begonnen zijn? Dus ik was er wel een beetje klaar mee. We hebben lasagne gegeten en nog een uurtje rondgewandeld in het bos achter ons huis. We woonden in Duitsland trouwens, voor de duidelijkheid. Ik kon slecht slapen, al een poosje, dus pas om 2 uur 's nachts (toen we ook nog even een leuke tijd samen hadden gehad ) viel ik in slaap. 2 uurtjes later droomde ik dat er een slang in mijn buik beet, en ik werd wakker: AUUUU!!!

Dat was mijn eerste wee Mijn zwangerschapscursus-juf had verteld dat de weeën rustig zouden beginnen, om het half uur ofzo, en als ze om de 5 minuten kwamen mocht je het ZH bellen. Maar bij mij kwamen ze meteen om de 5 minuten! En niet zo'n beetje, ik weet het nog precies: 4:00-4:05-4:10-4:15-4:20, en toen heb ik mijn man wakker gemaakt. Wat moeten we doen? Met de snelle bevallingsverhalen in mijn hoofd toch meteen het ZH maar gebeld. We mochten zelf kiezen of we al kwamen, maar omdat ik sowieso daar zou bevallen (thuisbevallen doen ze niet zomaar in Duitsland) zijn we maar meteen gegaan. Ik heb nog gedoucht en mijn man heeft de buurvrouw wakker gemaakt. Die zou ons naar het ZH brengen (wij hadden geen auto). Na nog een keer terug gereden te zijn om mijn lenzen op te halen, waren we uiteindelijk iets na 5 uur in het ZH.

Meteen werd ik aan de CTG gelegd en getoucheerd. Helaas nog steeds die ene cm die ik de week daarvoor ook al had... Op de CTG was wel heel duidelijk te zien dat er weeën waren en hoe snel ze ook kwamen, inmiddels al om de 3/4 minuten. Er werd nog een echo gemaakt om te zien of de baby goed lag, en daar bleek dat ze een sterrenkijkertje was. Ik kreeg alle risico's te horen: meer kans op bevalling met tang/pomp, kans dat het veel langer zou duren, meer kans op een ks... We lieten het maar langs ons heen gaan, je kon het tenslotte toch niet weten...
Ik kreeg een bed toegewezen en als ik wilde mocht ik wel even in bad. Dat leek me wel wat, dus om een uur of 7 zat ik daar een half uurtje in. VRESELIJK! Ik vond het niets, kon me geen houding geven en ik lag te wriemelen bij elke wee. Wat kon ik slecht met pijn omgaan! Ik wist niet wat ik moest doen in dat bad, kon me niet schrap zetten tegen de pijn. Achteraf was dat misschien heel goed geweest, want eenmaal weer terug in bed begon ik steeds meer te verkrampen bij elke wee. Om 9 uur werd ik getoucheerd: 2/3 cm... Omdat het ook weer zou kunnen stoppen mocht ik nog geen ruggenprik, maar kreeg ik een prik pethidine. Brrr, ik was 2 uurtjes lang zo dronken als maar kan, maar de pijn was nog steeds even heftig helaas. Om 12 uur had ik nog maar 3/4 cm ontsluiting en ik baalde als een stekker. Ik wilde echt wel een ruggenprik!

Helaas duurde dat toen nog even. Weer aan de CTG, infuus geprikt (en opnieuw, en opnieuw), eerst een zak vocht er in. Op de CTG was toen ook duidelijk te zien dat ik kamelenweeën had, zoals zij dat noemden: eerst een grote wee, en direct daarna een iets minder grote wee, en dan pas een pauze. Helaas waren die pauzes inmiddels nog maar 1 minuut ongeveer... Om half 2 kwam eindelijk de anasthesist voor de ruggenprik. Mijn man ging even naar buiten en het zetten van de prik was gelukkig zo gedaan. Wat een verademing! Helaas van korte duur, want blijkbaar zat de prik niet helemaal perfect en ik voelde mijn rechterkant nog. Na 1,5 uur was die kant weer helemaal terug w.b. pijn, maar voor de helft verdoofd kon ik het een stuk beter handelen. Om 3 uur weer getoucheerd: 5 cm, de ruggenprik leek het iets te versnellen gelukkig. Ze heeft ook meteen mijn blaas geleegd, maar daarna had ik het idee dat ik moest poepen. De verpleegkundige haalde de po stoel en daar zat ik te proberen. Doordat ik nog half verdoofd was lukte het niet goed (dacht ik), maar na 10 minuten proberen ging er bij de verpleegkundige een lichtje branden: hoooooo!! Dit is persdrang en je moet nu stoppen met persen! Liggen op bed, op je zij, niet meer doen! Tegen half 4 toucheerde ze me weer en bleek ik volledige ontsluiting te hebben, binnen een half uurtje!

En toen gebeurde er iets wonderlijks, waar we naar lagen te kijken als toeschouwers bij een voetbalwedstrijd: ik moest op het grote bed, de warmtelamp ging aan, er werden doeken, tangen, bakjes, schaaltjes gehaald. En ik vroeg maar steeds: 'Wie schnell kommt das Baby jetzt?' En ze haalden hun schouders op. Wisten zij veel Maar het was duidelijk dat zij een baby verwachten, en ik nog niet We schrokken ons een hoedje dat het zo snel ging! Om 3 uur hadden we nog gedacht dat het wel tot de avond zou kunnen duren. Gelukkig was de ruggenprik nog niet opgehoogd!
Om half 4 mocht ik meepersen en binnen een kwartier lag onze kleine Julia op mijn buik! De placenta schoot niet echt op, maar uiteindelijk toch na een half uur gekomen. Daarna werden we lekker een uurtje met rust gelaten en hebben we heerlijk genoten van onze dochter. Pas daarna werd ze gewogen en gemeten en mocht ze haar eerste kleertjes aan. Wat een prachtig meisje!

Uiteindelijk dus een sterrenkijkertje, maar toch nog binnen 12 uur gepiept met uiteindelijk maar 15 minuten persen, geen tang, geen pomp, geen knip, geen scheur! Ik zou het zo weer doen (moet ook straks weer )!

 

Hier is mijn verhaal van de tweede....

Kort verhaal want totaal heeft maar 2,5 uur geduurd.

Bij de eerste ben ik thuis bevallen met 41+3 in 5 uur. Voorbode dus voor de tweede. En inderdaad 41+4 dagen na een keer strippen twee dagen eerder, braken rond 23:00 uur in bed de vliezen. Geen enorme stortvloed maar helder dus weer gaan voor een thuisbevalling.
Daar lag ik dan, te wachten op de weeen........ om 23:42 kwam de eerste wee. 10 minuten later de volgende, toen 7 minuten later nog een, 5 min later, 4, 3, 2. Dat volgde elkaar erg snel op. Net als bij de eerste weer rugweeen. Om 00:30 leek het me toch verstandig de verloskundige maar even te bellen. Ook de familie gebeld om onze dochter op te vangen. Die hebben haar opgehaald. Een paar minuten later (01:15uur) was de verloskundige er. Naar boven om de boel te verbouwen. Baarkruk klaar gezet want ik had al ruim 6 cm. En in dit tempo zou ik met een paar weeen al volledige ontsluiting hebben. Intussen met flink wat zweten en puffen de rugweeen wegwerken. De verloskundige zei al het persen zal niet langer dan 10 minuten duren. Dat is een fijn vooruitzicht.
Ik ben op de baarkruk gaan zitten en heb een paar weeen genomen om voor te bereiden op het persen. Ik denk dat dat moment van heel bewust proberen te ontspannen (gaat natuurlijk niet echt...) toch al voor een flink stuk bevallen heeft gezorgd. Want in 1 perswee is vervolgens onze zoon geboren om 01:55. We zijn er allebei zonder kleerscheuren vanaf gekomen en de volgende dag was ik alweer op de been!

Nou ik gun iedereen zo'n bevalling. Mijn eerste gun ik ook iedereen, ook thuis in 5 uur.

Succes allemaal

 

vind het geweldig om al jullie verhalen te lezen. Zelf moet ik nog even wachten maar zie er in ieder geval niet tegen op. tegen de tijd dat het bij mij zo ver is zal ik mijn verhaal er ook op zetten. is overigens de 1e voor ons dus heel spannend...

 

Met 39weken zijn we stil gaan liggen met het schip en wachten maar... Zusje is in die week ook gekomen om mij te helpen en zou oppassen op daniel als wij naar het ziekenhuis moesten zodat hij niet elke keer mee hoefde. Met 40+5 kreeg ik rond 1u de eerste wee, was nog niet echt heel erg, dus gewoon verder gegaan met taart bakken samen met mn zusje. Voorweeën dacht ik...dus daarna nog even met zn vieren naar de kinderboerderij geweest, maar daar had ik het al snel gezien dus maar weer naar boord. De rest van de dag rustig aan gedaan. Weeën kwamen wel regelmatig, maar werder niet pijnlijker. Om 21.30 zijn we naar bed gegaan maar om 22.30 was ik er weer uit omdat ik niet kon slapen. Was telkens bijna in slaap en dan kwam er weer in. Dus mn bed maar uit en ben gaan afwassen, opruimen, stoffen, was opvouwen/strijken. Wilde ook nog stofzuigen maar toch maar niet gedaan omdat de rest wel sliep om 5u toch maar naar het ziekenhuis gebeld, ondanks dat het niet pijnlijker werd. Mocht langskomen voor ctg etc. Er was activiteit te zien, maar had niet meer ontsluiting gekregen dus ze wilde me weer naar huis sturen. Stijf van de hormonen en vermoeidheid door nachten slecht slapen werd ik boos en zei: als ik nu naar huis moet dan kom ik niet meer terug! Uiteindelijk mocht ik blijven, dus zusje opgebeld dat we in het ziekenhuis bleven maar dat het wel nog lang kon duren! Met daniel ging het goed dus geen reden om ons daar ongerust over te maken. Savonds nog een keer aan de ctg, nog steeds activiteit te zien maar nog steeds geen verdere ontsluiting dus je mag naar huis. (ze wilde niks doen ivm ks bij daniel) Nou, arme vk die toen dienst had! Mocht weer blijven want ze kon wel snappen dat ik zo niet naar huis wou, ze zou me wel een slaappil geven zodat ik kon gaan slapen. Nou, dat heeft ze geweten zeg! Toen ging ik helemaal uit mn dak! Ik hoefde niet zo'n rotpil, ik wilde bevallen en ze lieten me aan mn lot over daar alleen zo'n stom pilletje te willen geven etc! Op gegeven moment zegt ze tegen wim: zeg jij ook eens wat. Ja zegt wim, als ze zo is helpt er niks en kan ik beter mn mond houden (goedzo schat, je leert het nog eens) Vk probeerde me nog te reden te brengen maar dat lukte niet. Op gegeven moment zegt ze: ik ga, want er is nu niet met jou te praten Uiteindelijk heeft wim me zover gekregen dat ik toch die slaappil heb ingenomen en gelukkig kwam er toen een andere vk, die ik sochtends ook had gehad, die was verbaast dat ik er nog was, maar wel schappelijk. Ze zei ook: neem die pil maar, als het echt doorzet word je echt wel wakker voor ze er uit is hoor! Pil ingenomen en maar proberen om te slapen, lukte niet dus na 1,5u maar gebeld dat het niet lukte. Toen vroeg de vk of ik nog een ctg wou, of dat ik in bad wou of douchen. Dat ze een bad hadden wist ik niet, maar daar wilde ik wel in! Zij bad vol laten lopen, ik er in en heerlijk 2,5u erin gezeten. TOen moest ik p**pen dus maar aangekleed en naar mn kamer gegaan, naar de wc en weer op bed. Vanaf 4u had ik nog maar erg weinig rust tussen de weeën door, dus wim weer gebeld, vk kwam kijken, zag dat het erger werd en ging verloskamer klaarmaken (was erg druk die nacht). Om 5u daarheen gegaan, en bleek ik 5cm te hebben en kon ze mn vliezen breken. Daar alles voor klaargezet en heeft ze om half 6 mn vliezen gebroken. Weeën werden gelijk erger wat goed teken was zei de vk. Met het idee dat ik nog uren moest wilde ik toch nog prik tegen te de pijn hebben. Na overleg met de gyn mocht ze spuit geven. De spuit zat er nog maar net in of ik kreeg al persdrang! Eerste herkende ik niet erg, deed alleen wel gruwelijk zeer! Wim weer bellen op mijn verzoek, vk kwam weer binnen en zag dat het zover was, dus snel de rest klaargemaakt en ik mocht gaan persen! Na 4x persen is binnen 5minuten lydia geboren Spuit had dus geen nut meer gehad, stond alleen high onder de douche Schaamlippen waren heel iets gescheurd dus kreeg 4hechtingen. Was er echt verbaast over, was bang dat inscheuren erg zeer deed, maar heb er niks van gevoeld! Vk kon niet snappen dat ik, zo'n rustig iemand, de avond vk zo erg had uitgekafferd! Tja, dat had ik zelf ook niet verwacht

 

Even een abbo want hoewel ik nog minimaal 7 weken heb krijg ik alweer zin om te bevallen, hopelijk dit keer iets sneller en minder heftig! Hihi..

 

uhhh weet niet of het verstandig is om die hier neer te zetten want mijn bevalling was een drama. zal het proberen netjes te houden

op zaterdag rond 22:00 uur gingen we naar bed toe. ik lag nog maar net of ik kreeg mijn eerste wee. viel allemaal wel mee dus dacht probeer toch wat te slapen. weeën kwamen om de 10 min ongeveer af en toe duurde het wat langer. slapen werd niks meer dus heb vriend nog even wakker gemaakt en die is op mijn verzoek wel verder gaan slapen.
heb toen wat beneden rond gewandeld en vriend kwam toch maar naar beneden. toen op een gegeven moment hele tijd niks en ik was op dat moment 41 week al dus we wouden nu eigenlijk ook wel dat het doorzette. dus wij midden in de nacht buiten aan de wandel. we woonde toen midden in het winkelcentrum dus kwam veel mensen tegen die opstap gingen. onder het lopen kwamen de weeën terug en we zijn toen langzaam met veel pauzes richting huis gelopen.
thuis ging het ook gewoon verder en ben ik tussen de weeën door een legpuzzel van 1000 stukjes gaan afmaken. bij het laatste stukje kon ik ook echt niet meer puzzelen maar hij was af.
tegen de ochtend rond 7 uur mijn moeder gebeld en die kwam rond 8 uur. tegen 10 uur trekte ik het niet meer dus vk bellen.
ik zou vanwege een bovenwoning poliklinisch bevallen dus moesten naar het zkh. daar aangekomen maar 1cm daar die hele nacht voor bezig geweest. dus weer naar huis.
thuis weer rondgelopen en geen moment rust. rond 7 uur savonds weer naar ziekenhuis nog steeds maar 1 cm. we mochten nu wel blijven. de vk ging weer weg en er zou een andere komen om 11 uur. om 11 uur weer een check en nog steeds maar 1 dus hebben ze mijn vliezen gebroken om het te versnellen. na een hele tijd pijn en onophoudelijk pijnlijke weeën en geen vooruitgang kreeg ik een infuus met een pomp voor pijnstilling wanneer nodig. werd er high van en kon nu eindelijk even tot rust komen tussen de weeën die wel snel bleven komen.
rond 3 uur snachts was ik nog niet verder dan 3 cm en mocht alleen nog maar op mijn zij liggen vanwege dat liam zijn hartslag naar beneden ging. ze hebben me toen ook gelijk weeën opwekkers gekregen. toen ging het heel snel en had ik ook enorm veel pijn.
heb heel wat afgescholden en geschreeuwd. ik kreeg een weeën storm niet normaal. het hielp wel want om 5 uur had ik al 7/8 cm. maar toen begonnen ook de persweeën en omdat ik nog geen volledige ontsluiting had moest ik ze wegpuffen. half 6 heeft de verloskundige het laatste randje weggemasseerd en ook dit was erg pijnlijk en niet uit te houden. toen mocht ik eindelijk persen. echter na 1 pers zakte liam zijn hartslag erg snel. dus moest ik heel lang wachten voor ik opnieuw mocht persen en in die tussentijd die persweeën maar wegpuffen. dit heeft zich wel 3 tot 4x zich herhaald waarbij ik 1x echt niet meer kon en niet luisterde maar wel liam voorbij het lastigste deel schoot waar hij eerder niet voorbij wou en ze de gynaecoloog voor uit bed wilde bellen. dus toen riep ik al snel hij is er al voorbij en snel daarna werd hij geboren op maandag ochtend om 6:10 uur

heb van alles geroepen en geschreeuwd zoals als je er nog 1 wilt dan baar je hem zelf maar tegen mijn vriend of tegen mijn moeder ja jij hebt makkelijk praten weet je wel hoeveel pijn het doet. ja duh hoe denk je dat jij geboren bent hahaha.
heb nog het meeste geschaamd toen ik doodleuk vertelde tegen de vk die thuiscontrole deed dat het maar goed is dat het daar een beetje geluiddicht is gemaakt in die verloskamers. toen zei ze doodleuk nou dat viel tegen ik was in een van de laatste kamertje op de hal bezig met een bevalling en heb die mevrouw maar gezegd niet op het geschreeuw te letten. oeps ik zat aan het begin van die hal. schaam me dood maar kon er echt niets aan doen die weeën en pijn kwamen zo snel en hevig achter elkaar en ook meer als een uur persweeën gehad die ik meer als de helft van de tijd heb moeten wegpuffen.
die vk had dus beter wijselijk der mond kunnen houden want die informatie had geen toegevoegde waarde. met name omdat de verpleging me daar nog geruststelde er niet over in te zitten het is daar best geluidsdicht.

heb dus van zaterdag avond tot maandag ochtend in de weeën gezeten en niet geslapen. moest nog langer in het ziekenhuis blijven en heb van 11 tot 1 als een blok geslapen net zoals liam overigens.
toen ik om 2 uur naar huis mocht was ik weer klaar wakker en bij thuiskomst zei de kraamzorg niks anders dan moet je niet even je rust nemen je hebt nog geen moment rust gehad en ben toen toch maar in bed gaan liggen. maar goed ook want liam was die nacht alleen maar aan het huilen vanwege kramp en misselijkheid.

 

Hallo Allemaal,

Hier mijn bevallingsverhaal. Is wat heftig dus niet voor de weekhartigen!

Ik had al zeker twee weken voorweeen. De nacht van 25 op 26 oktober was niet anders. Ze waren hoogstens wat heftiger dan normaal en ik had meer last van afscheiding. Mijn man zag dit als reden om een dagje thuis te werken. Ik was inmiddels 40 weken + 5 dagen zwanger.

Ik ben die ochtend gewoon als gepland op kraamvisite geweest waar ik een van mijn verloskundigen ook nog tegen kwam. Die had mijn telefoontje die nacht al verwacht zei ze en was verbaasd me daar te zien. Tijdens de visite onopvallend een paar weeen opgevangen. Nog niet echt spannend allemaal.

Eenmaal thuis gekomen werden ze iets heftiger en leek er wat regelmaat in te komen. Man en ik zijn toen maar lachend gaan klokken. Tot onze verbazing kwamen ze om de drie/vier minuten en duurden ze gemiddeld een tot anderhalve minuut. We hebben toen de verloskundige gebeld.
Deze verwachte niet veel ontsluiting te zien en bereide me hier op voor. Maar ik verwachte er ook niet te veel van.
tot onze beide verbazing zat ik al op 4 cm en was mijn baarmoedermond ook al keurig verweekt en verstreken.
Ze zou over 2 uur weer een kijkje komen nemen.

Drie kwartier later braken mijn vliezen, mooi helder vruchtwater met veel bloed er in.
Nu werden de weeen ook iets sterker maar nog steeds prima op te vangen onder de douche. De verloskundige constateerde 6/7 cm ontsluiting en stuurde me weer onder de douche. De kraamhulp was inmiddels ook al geariveerd.

Bij 7/8 cm kreeg ik persdrang op de top van elke wee. De vk toucheerde op de top van een wee en gaf aan dat ik op 10 cm zat tijdens een wee en dat ik mocht persen. Dit vond ik heerlijk! Was echt een opluchting om iets te mogen doen waardoor ik ook de pijn nauwelijks meer voelde. Maar na een uur persen toucheerde de vk weer en merkte dat er weer een randje van 1 cm terug kwam. Ik moest stoppen met persen en moest de persweeen opvangen tot dat randje was verdwenen.

Nog wat perspogingen en twee uur later is er een ambulance gebeld om me naar het ziekenhuis te vervoeren. De hartslag van de baby begon te dalen en ik begon inmiddels de moed te verliezen dat ik haar ooit nog zou zien.
Persweeen opvangen in een ambulance terwijl je met gillende sirenes en 140 km per uur over de snelweg raast is geen pretje.

In het ziekenhuis bleek door middel van een echo dat mijn meisje een sterrekijker was en muurvast zat in het geboorte kanaal.
De voorkeur ging uit naar een spoedkijzersnede maar omdat haar hartslag nog verder daalde moest ze er per direct uit. Ze hebben een ok klaar laten maken voor het geval dat..
Toen werd er een flinke knip gezet en de kiwi vacuum pomt op haar hoofdje gezet. Deze schoot bij de eerste poging al los. Toen werd de echte vacuumpomp erbij gehaald. Bij de eerste trek poging schuurde ik totaal uit.
Na 15 min trekken en persen werd mijn dochter geboren. 54 cm en 4460 gram.
Apgar score 4,5 en 7. Haar heb ik nog even op de borst gehad en mijn man heeft de navelstreng mogen doorknippen en toen is zij naar de reanimatietafel gebracht en ik naar de ok.

Na een uur van hechten onder volledige narcoze was mijn bevalling eindelijk voorbij. Mijn dochter lag op de afdeling neonatologie met een klaplong en vocht in haar longen. We zijn allebei vier dagen erna ontslagen uit het ziekenhuis.

Mijn dochter is nu kerngezond en doet het geweldig.
Ik ben nog steeds niet hersteld. Er hebben wat hechtingen losgelaten waardoor er nu een gat tussen mijn vagina en anus zit wat er duidelijk niet hoort. Ze hopen dat deze uit zichzelf weer dichtgroeit.

En het gekke is: Ik zou het morgen zo weer doen!
En dat meen ik echt!

 

mijn bevalling, al een jaar geleden maar toch ; met 33 wkn had ik al een verweekte baarmoeder mond en opgenomen met weeën.. dus vandaar zoveel controles op ontsluiting

38+3

10 nov had ik last van harde buiken. Dit had ik al vanaf 33 weken, dus gaf eigenlijk geen reactie. ZP opgestart op mn mobiel, en de tijd in de gaten gehouden. om de 2 min. Omdat Esmée veel achter liep op groei moest ik meteen na het ziekenhuis! F. wakker gemaakt, tas de auto in en wij na het ziekenhuis. Helaas geen ontsluiting en harde buiken waren weg.. Vals alarm?? toch kon ik er niet van slapen..

11 nov.

om 6 uur 's ochtends ging mn vriend uit bed om na zn werk te gaan. Ik vertrouwde het nog niet helemaal.. had weer harde buiken & mn gevoel zei dat hij thuis moest blijven.. F. is toen zijn collega na de bouw gaan brengen. ik ben m'n gewone dingen gaan doen, bed opmaken, douche.. onder de douche werden die harden buiken pijnlijk.. zouden dit weeën zijn?? ZP opgestart, en een topic geopend! hihi om half 8 was F. terug, en werd de pijn wat erger.. m'n gevoel zei dat ik na het ziekenhuis moest.. enigste waar ik aan dacht; ik wil na het ziekenhuis! dus wij weer hop de auto in..

Natuurlijk heb je onderweg de bekende dingen; File en de brug open toen we om 8 uur in het ziekenhuis waren, gelijk gecontroleerd op ontsluiting, nee nog niets ter controle aan de CTG.. die registreerde een paar weeën maar erg onregelmatig. Waarop de zuster zei; ooh je word zo weer lekker na huis gestuurd hoor meid! .. omdat het druk was, werd ik er om half 10 pas vanaf gehaald, weer even een controle om zeker van te zijn.. en tadaa 4 cm ontsluiting! help! we waren de Maxicosi vergeten! even vlug mn moeder een smsje dat ze dr MC mee moet brengen als de baby er zou zijn, en in ons vaste topic gereageerd dat ik al 4 cm had!

10.00; heerlijk! douche!! F. ging even een sigartje roken en ik mocht de warme douche in! De pijn was ondertussen iets heviger geworden maar makkelijk te doen! met de gedachte dat 1 cm meer, 1 uur kost ging ik ontspannen in de douche zitten.. tot 10.15.. Ik hield het niet meer! herkende het gelijk uit verschillende onderwerpen hier op ZP! persdrang! help! paniek!

10.15 de verpleegster kwam en bracht me terug na de kamers.. deze begon nog even te vertellen dat ik geen persweeën kon hebben want dat kon niet zo snel bij een 1e, en dat ik niet kon weten hoe dat aanvoelde.. waari k wijs op reageerde dat ik heel ZP heb afgelezen in mn zwangerschap en dat dit precies overeen kwam en dat ze per direct de VK moest halen..

De VK kwam en ik had 10 cm! bij de volgende wee mocht ik meepersen! m'n vliezen braken om; 10.26.. om 10.29 had ik mijn eerste perswee waar ik mee mocht persen, ondertussen kwam er nog een gyn. binnen die even een handgreep von ritchen heeft uitgevoerd! AUW! en om 10.34 was onze Esmée er! 47 cm en 2765.. Geen gram te licht! paniek voor niets!

door ZP, mn vriend en de super lieve VK de bevalling goed doorgekomen! om 13.00 liepen we, met onze dochter, 1 hechting en een hoop trots het ziekenhuis uit!

zou het zo weer overdoen!!

 

Ireen; phoe wat een bevalling!! hopelijk komt het nog goed!

 

Hierbij mijn bevalling verhaal maar eens. Het is inmiddels al weer 2 maanden geleden..

Zondag 2 oktober braken mijn vliezen om 10 uur s ochtends. Het gebeurde toen ik naast bed stapte om naar het toilet te gaan. In bed kreeg ik een behoorlijk kramp. Ik zei tegen Manlief: Volgens mij is dit een wee!!! Meteen daarna naast bed braken mijn vliezen. Het was helder wit met kleine stukjes erin. Wat spannend!!

We hebben meteen de verloskundige gebeld. Die zou rond 12 uur even langs komen om te zien of het vruchtwater was. Zo was om 12 uur de verloskundige er. Het vruchtwater zag er goed uit. De weeën waren inmiddels ook al aanwezig, maar nog wel onregelmatig en ook nog wel te doen. De ene keer zat er 10 minuten tussen en de andere keer 15 minuten. De verloskundige was wel goed te spreken. Ze zei dat het een goed teken was dat ik al weeën had, en de kans daarom groot zou zijn dat ik 2 oktober zou bevallen.

Om 4 uur in de middag kwam ze nog een keer langs. De weeën waren iets krachtiger geworden, maar nog steeds onregelmatig. Ik moest de weeën echt beginnen weg te puffen want ze waren al best pijnlijk. Toch wilde de verloskundige nog niet toucheren. Dit in verband met infectie gevaar (door de gebroken vliezen). Om 8 uur in de avond zou de andere verloskundige langs komen die de dienst over zou nemen.

Omdat mij geadviseerd was om nog even te slapen ging ik op de bank liggen. Maar dit was helaas niet te doen. Ik kon geen oog dicht doen. Zodra ik een beetje moe werd, kwam er al weer een wee en deze moest ik echt weg puffen. Ze werden een stuk krachtiger. Om 8 uur kwam de verloskundige langs om te kijken hoe het ging. De weeën waren als iets regelmatiger, maar nog niet regelmatig genoeg om te toucheren, dus ging de verloskundige weer naar huis (wat een teleurstelling!). Als het in de nacht heftiger werd en regelmatiger kwam (echt om de 3 minuten i.p.v. 5 á 10 minuten) dan moesten we weer bellen.

Op dit moment kreeg ik de angst toch in het ziekenhuis te moeten gaan bevallen. Ze geven je de kans om binnen 24 uur te bevallen, als je gebroken vliezen hebt, is dit niet het geval dan moet je na de 24 uur naar het ziekenhuis. Het werd nou dus toch wel spannend..!!

De weeën bleven maar aanhouden, werden niet krachtiger en werden niet minder. Wel werd ik steeds vermoeider. Ik hoopte zo dat het even zou afzakken zodat ik nog even kon slapen, of dat het zou doorzetten en ik heel gauw zou gaan bevallen..!! Maar helaas was dat niet het geval. Om 12 uur gingen we naar boven om een poging te doen om te slapen. Manlief sliep al gauw, maar elke 5 minuten kreeg ik weer een wee en werd te pijnlijk om te blijven liggen. Dus toch maar eruit gegaan. Vervolgens maar wat de kamer rond gelopen en voorover gaan staan bij elke wee, want een andere positie was te pijnlijk. Om 3 uur heb ik Manlief wakker gemaakt, want ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Hij belde de verloskundige en die was er in een kwartier.

Om half 4 was de verloskundige er. Ik zag ontzettend tegen het toucheren op, want ik was heel bang dat de weeën nog niks hadden opgeleverd. Toch was niks minder waar, want ik had al 7 cm ontsluiting..!!! Om de weeën beter op te vangen ging ik douchen en hebben de verloskundige en Manlief alles klaar gezet. (kruiken in de wieg, kleertjes erom heen, emmers klaar gezet etc.)
Het leek goed te gaan en de weeën bleven krachtig, alleen werd de tijd tussen de weeën opeens weer wat langer. In plaats van om de 3 minuten, kwamen ze soms om de 5 á 8 minuten.

2,5 uur later weer getoucheerd, maar helaas, ik had nog steeds 7 cm ontsluiting. Omdat ik al bijna tegen de 24 uur gebroken vliezen aan zat, en de verloskundige zei dat dit nog heel lang kon gaan duren, moesten we toch naar het ziekenhuis. Dus heeft Manlief gauw de vluchttas weer compleet gemaakt en zijn we met de verloskundige mee gereden naar het ziekenhuis. Ik vond het behoorlijk spannend. Ik wist totaal niet wat me stond te gebeuren en hoe een bevalling in het ziekenhuis zal gaan.

In het ziekenhuis werd ik meteen aan de ctg gelegd om te zien wat de weeën nou werkelijk deden. De weeën bleken erg te verschillen van sterkte en waren nog steeds onregelmatig. Soms zat er maar een minuut of 2 tussen, de andere keer 7 minuten. Dit was niet voldoende om volledige ontsluiting te krijgen. Daarom kreeg ik weeënopwekkers. Maar met de weeën opwekkers bleven de weeën onregelmatig komen, terwijl ze toch steeds heftiger werden. De weeënopwekkers werden telkens weer omhoog gedaan. Om 10 uur had ik bijna volledige ontsluiting en persdrang. Maar ik mocht nog niet persen, want er zat nog een randje. Nadat de weeënopwekkers weer omhoog werden gedaan, mocht ik beginnen met persen.

Het was een hele opluchting dat ik eindelijk mocht persen, maar het voelde ook heel vreemd aan. Na een uur persen kon ik niet meer. Toch moest ik nog even doorgaan. Ze zouden de gynaecoloog pas halen als ik 1,5 uur perste. Zo gedaan, zo gezegd. Ik wilde liever dat de kleine zo snel mogelijk zou komen, dus ik zette alles op alles. Maar toch mocht het niet baten. Na 1,5 uur was die er nog steeds niet. Wat was ik blij toen de gynaecoloog de kamer binnen kwam!! Ik kreeg een knip en hulp van een kleine vacuüm. Ik hoefde nog maar 3 keer te persen en daar was ie dan eindelijk..!!!

Onze prachtige Noah is geboren op 3 oktober om 11:55. Hij woog 3630 gram en was 50 centimeter.
Het laatste stukje van de bevalling ging behoorlijk lastig. Dit bleek te komen omdat Noah met zijn elleboog naast zijn hoofd lag, met daaromheen de navelstreng. Gelukkig heeft hij hier geen hinder van gehad en gaat alles goed.

24 uur na de bevalling mochten we naar huis.. en lekker genieten!!!

 

Mijn bevalling van nu bijna 3 weken geleden;

Met 40+4 was ik het helemaal zat, ik heb de vk gevraagd om mij te strippen, normaal doen ze dit pas vanaf 41 weken maar omdat ik er zo doorheen zat en al een tijdje 2 cm ontsluiting had maakten ze een uitzondering.
's Ochtends om 11 uur ben ik gestript, ik hoopte dat de weeen snel zouden beginnen maar er gebeurde eigenlijk niks, behalve wat voorweeen, iets waar ik al weken last van had.

Om kwart voor 10 's avonds ging ik sagerijnig naar bed, samen met mijn man, we vielen allebei snel in slaap.

Om half 12 werd ik wakker van krampen in mijn rug, ik herkende het als rugweeen van mijn vorige bevalling maar durfde niet teveel te hopen dat het nu echt eens zou doorzetten.
Ik ging naar plassen en de krampen kwamen en gingen weer, daarna weer even liggen en toen ik in korte tijd weer zo'n rugwee had zei ik tegen mijn man dat het volgens mij nu écht begonnen was.

Om kwart voor 12 gingen we uit bed om te klokken, wat bleek; ik had een minuut rust en dan weer een halve minuut een wee! Met elke wee werd de pijn erger, ik vond het echt ondragelijk, mijn man masseerde me rug kapot, zo pijn had ik haha.
Om 12 uur hebben we de verloskundige gebeld en gezegd dat ik om de minuut een rugwee had, de pijn werd nog steeds elke keer heftiger.

Om kwart voor 1 was de verloskundige er, mijn man had eea klaargezet(ik wilde graag thuis bevallen), en de verloskundige ging kijken hoeveel cm ontsluiting ik had, wat bleek; ik had al 8-9 cm ontsluiting!
De vk stuurde me de douche in om de laatste weeen op te vangen en snel zette ze de rest van de spullen met mijn man(die van hot naar her vloog, want van mij móest hij bij een wee zijn) klaar.
Om 1 uur kreeg ik persdrang en mocht ik de douche uit en gaan liggen.

Om 1.05 uur ben ik gaan persen, het hoofdje stond al vrij snel maar de schouders bleven hangen en dus moest ik puffen en tijdens het puffen op mijn handen en knieeen gaan zitten.. toen nog 1 keer persen en om

1.11 uur ben ik moeder geworden van een prachtig reusje van maarliefst 5020 gram!

Hij had een apgar van 9/10/10, en ik heb er maar 2 hechtingen aan overgehouden.

Kortom, een thuisbevalling van maar ruim anderhalf uur met als resultaat een prachtig gezond mannetje van 5020 gram. Best uniek want zo'n hoog geboortegewicht komt voornamelijk voor bij mensen met suiker of overgewicht, ik heb en had geen van beide.

Ik kijk terug op een bijzondere, pijnlijke maar snelle en vooral mooie bevalling.