Ik rij al 14 jaar, en heb een eigen paard, waar in in 10 jaar tijd nog nooit van af ben gevallen. Maar toch ben ik meteen gestopt toen ik zwanger was. Ik moet er niet aan denken dat ik er toch op een of andere manier afval, dan kun je het wel vergeten! Ook al vertrouw ik mijn paard voor 200%, er kan altijd wat gebeuren. Mijn oma is gevallen tijdens haar zwangerschap, de baby heeft het toen niet gered.
Goh wat een reacties! Ik maar wachten op reacties en dacht dat ik waarschijnlijk weer een dubbel topic geplaatst had (wat ik kennelijk ook had gedaan), maar blijk ik vergeten te zijn om me te abonneren op mijn eigen bericht. Dus ik zie nu voor het eerst alle reacties. Het klopt dat ik inderdaad nog niet zo lang paard rijd, maar het voelt goed en is ontzettend ontspannend voor mij. Alleen vreet het nu wel ontzettend veel energie van mij. Vanmiddag een uur heerlijk gereden en voelde me een uur later alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Dus het is maar goed dat er nu even twee weken vakantie is. Jeetje wordt bijna jaloers op de dames met hun eigen paard . Dat was voor mij vanaf dat ik kind was altijd een droom! Mijn moeder had in die tijd niet de middelen om mij naar een manege te brengen of te laten paardrijden. Nu mijn dochter helemaal gek is op paarden en nu elke zaterdag kennismakingsochtendje (30 minuutjes verzorgen en kort rijden, zooo snoezig) heeft met paarden... werd mijn oude liefde ook weer aangewakkerd. Ja die kleine in mijn buik staat op nummer 1 en ik zou het mezelf ook niet vergeven als hierdoor de kleine iets zou overkomen. Sommige ervaringen zijn voor mij een echte wake up call omdat ik wel van een uitdaging hou met paardrijden. Zolang ik geen buikje heb en ik de puf ervoor heb zal ik wel blijven rijden, maar daarna inderdaad goed overwegen of ik nog doorga. En ik zal nu zeker meer gaan nadenken over welk paard ik kies als ik ga rijden. Of misschien ga ik na de vakantie helemaal niet meer rijden...hmm ik weet het even niet. In ieder geval als ik me blijf voelen zoals vandaag...niet meer. Ja bij mijn eerste zwangerschap was ik tot week 15 ontzettend moe, maar hierna ontzettend fit en fruitig. Dus misschien over een paar weken nog even, maar zoals ik hier gelezen heb is elke zwangerschap anders dus ik ben benieuwd. In ieder geval bedankt voor de reacties! Ik heb er ontzettend veel aan.
Ik denk dat het aan heel veel dingen ligt. Maar als eerste waar jij je prettig bij voelt. Mijn paard was ook een enorme eikel zeg maar, weet hoe hij kan bokken en dat deed hij ook regelmatig. Als ik hem nog gehad zou hebben zou ik ook gestopt zijn (heb em helaas niet meer) Ik reed ook elke dag, heel mijn lijf was er al meer als 20 jaar aan gewent (beroepsmatig) dus mijn lijf zou het wel aangekunt hebben. Zo lang je geniet gewoon doen!
Ik ben nu 24 weken en ik rijd nog wel. Of nouja, rijden... Ik stap nog op mijn fjord en doe rustige buitenritjes. Ergens tussen 10 en 15 weken voelde ik me er erg onprettig en onzeker bij, toen ben ik dus ook niet opgestapt. Daarna wel weer, maar ik zat niet meer lekker in het zadel. Ik klim er dus zonder zadel op bij een bankje langs de weg en doe meestal alleen een staprondje door het dorp. Vandaag was misschien wel de laatste keer... In een rustig drafje kreeg mijn pony het ineens op de heupen en begon te huppelen en galopperen als een jong ding. Schrok ik toch wel even wat van. Daarnaast voel ik na het afstappen ook steeds meer dat mijn bekken weker wordt, mijn benen en heupen zitten wat te 'los' na het rijden en het is gevoelig. Moet ik zeggen dat mijn fjord ook nogal breed is en ik dus aardig in spreidzit zit. Leuk om te lezen hoe de anderen het doen!
Ik heb ook een eigen fjord en rij al zo'n 20 jaar. Toch ben ik al redelijk snel gestopt met rijden, ik geloof met een week of 16. Had er geen goed gevoel meer bij, en zou het mezelf nooit vergeven als er iets zou gebeuren. Van te voren heb ik altijd gedacht dat ik het rijden heel erg zou gaan missen maar als ik nu eerlijk ben.. ik mis het eigenlijk helemaal niet zo! Ben ook wel moe na een dag werken en ben dan blij dat ik op de bank zit en niet meer hoef te rijden. De keuze om te stoppen heeft me dus ook gewoon meer rust gegeven. Na de bevalling pakken we het wel weer rustig op!
Ik ben nu 22 weken zwanger en een fanatieke amazone. Ik rijd al jaren een paard bij voor iemand anders 4 dagen in de week, ken het beestje door en door en alles voelde goed. Ware het niet dat ik gisteravond dus van af ben gevallen. Ik was aan het uitstappen, paard schrikt, trekt een sprint en hop, daar ging ik. Ben op mn rug geland (godzijdank) maar echt enorm geschrokken. Gelukkig was alles goed (vk gebeld, hartje geluisterd + echo gehad en bloed gerpikt door de gyn) maar ik heb mijn grens nu wel bereikt. Terwijl ik echt iemand was die zo lang mogelijk wilde door rijden. Ik kan je ook niet zeggen wat je moet doen, maar er kan gewoon van alles gebeuren. het kan 40 weken supergoed gaan, maar je kan er ook zo maar een keer naast liggen. En ook al is alles goed, je voelt je vreselijk. Ik stop nu dus en pak het na de bevalling weer op.
jeee, dat is schrikken! Fijn dat alles goed is, maar ik kan me voorstellen dat je nu stopt. Ik heb gister een bosritje gemaakt van een kwartier ofzo haha Het was modderig en pony wilde weer naar huis, dus dat ging glibber-de-glibber door de plassen heen, vond ik toch wel een beetje spannend; wat als ze uitglijdt en we samen vallen.... (dan is er volgens mij nog niks aan de hand, want het is nog maar een rijstkorrel bij ons) Ik ben er alleen met springen en crosslessen afgevallen, verder niet, maar ja het kan wel gebeuren natuurlijk...al zijn ze nog zo mak!
Goh Nancy81 wat heftig wat jij zojuist hebt meegemaakt! En wat fijn dat alles goed met jou en je beebje is! Sinds een paar dagen voel ik me ontzettend moe en slecht dus rijden zit er nu sowieso niet in. Deze topic heeft mij in ieder geval doen inzien dat ik een veel betere overweging moet maken voordat ik weer op het paard stap, want ik geef eerlijk toe dat ik het voor mijn gevoel niet slecht doe, maar dat ik zeker nog niet een ervaren amazone ben aangezien ik pas vanaf september rij. En mijn eigenwijsheid is niet mijn beebje waard.