Ik zal het kort proberen te houden... Het begon een maand of 4 geleden, toen mijn vriend bekende vreemd te gaan...Omdat ik al een vermoeden had verbaasde me het eigenlijk niet eens. Op dat moment was ik 2 maanden zwanger. We hadden de maanden daarvoor een moeilijke periode met veel ruzie en onbegrip naar elkaar toe. Mijn vriend wilde ineens meer vrijheid, was altijd weg naar vrienden toe stappen etc. terwijl ik thuis zat met ons 1 jarige zoontje. Ik wilde dat hij ook af en toe eens thuis was bij ons, zodat hij zijn zoontje ziet opgroeien. Nadat hij het contact met dat mens had verbroken waar hij mee vreemd was gegaan,(ik had hem die fout vergeven) leek voor ons de zon weer te gaan schijnen. Alleen na een paar dagen zei hij dat hij niet meer wist wat hij wilde, en twijfelde hij aan onze relatie. Hij zou 'haar'' missen. Ik zei dat hij haar vanzelf wel zou vergeten en dat het tijd nodig heeft. Ik had er gek genoeg nog begrip voor ook...hij doet echt zijn best om voor ons te gaan, maar aangezien mijn hormonen ook op hol zijn geslagen ben ik ook af en toe niet in mijn hum en huilerig en jaag ik hem onbewust weer op de kast...De ene keer gaat hij 100 procent voor ons en dan twijfeld hij weer..Ik word er gek van, wil gewoon een gezin samen. Hij wil vrijer zijn, en ik gun hem ook die vrijheid, Hij mag van me stappen etc, zolang hij maar eerlijk is, maar hij moet er ook voor ons zijn. Ben inmiddels 6 maanden zwanger. We hebben besloten dat hij even een paar dagen weg moet. Om even te ontspannen en na te denken. Voordat hij weg ging was alles weer goed tussen ons en voelde het weer goed, maar ben gewoon bang dat hij straks weer omdraait en mij niet mist nu hij even weg is...Ik heb hem een lange brief mee gegeven met hoe het tussen ons verlopen is en hoe ik me voel, dus hoop dat het indruk op hem maakt. Wil met dit verhaal alleen even mijn ei kwijt, maar hoop dat er meer mensen zijn die zoiets mee gemaakt hebben. Wij willen allebei vechten voor onze relatie, daar ben ik allang blij om. Maar er zijn al tientallen keren geweest dat hij zei bij mij weg te gaan als we ruzie hadden. Hoe houdt ik mijn hormonen beter onder controle?? Zodat ik niet op alles zo huilerig en zielig reageer? Hij snapt na onze ruzies wel dat mijn hormonen door mijn lijf gieren, maar ben gewoon bang hem daardoor toch een keer te verliezen en wil dat gewoon voorkomen...
jeetje wat een moeilijke situatie. ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat hij wil vechten voor zijn gezin. ik denk ook dat het niet goed is voor je zelf om je gevoelens en emoties te verbergen. ik kan je helaas geen advies geven maar wil je wel veel sterkte wensen. gewoon lekker van je af schrijven op zp
och meis wat een #$$%^&*(( situatie zeg! ik snap goed hoe hormonen werken.. heb er zelf ook erge last van.. en als iemand al iets doet wat me niet echt zint kan ik soms ook echt hells uit de hoek komen.. hopelijk begrijpt hij dat met hormonen dit al heel wat is.. en zonder hormonen had ik ook een rotsituatie geweest waarbij je miss ook wel uit je slof schoot.. tuurlijk mag jij verwachten dat hij haar vergeet,en snel liefst,en gelukkig kan zijn met jou,en jij dit ook van je af kan schudden. maar ik praktijk werkt het eenmaal niet zo makkelijk.. buiten dat hij moet gaan loslaten.. en beseffen dat zijn gevoel voor jou sterker is.. moet ook jij verwerken dat hij jou pijn heeft gedaan.. en vertrouwen moet worden opgebouwd.. en dat duurt wel jaren.. hopelijk komen jullie er toch uit.. een meer helder uitzicht naar de toekomst.. en een hoop geluk met jullie kindjes. veel sterkte en succes de komende tijd!
Bedankt voor jullie reactie, Ik weet dat het een soort rouwproces is om de gebeurtenissen los te kunnen laten. Al heb ik zelf het gevoel dat dat wel aardig lukt. Maar toch in mijn achterhoofd blijf je bang dat hij toch voor 'haar' kiest. We zijn al een eind op weg en ik denk dat deze dagen zonder elkaar ook wel even goed zijn om allebei even bij te komen en te beseffen hoeveel we van elkaar houden...