Ik merk dat ik het lastig vind in deze fase om mensen thuis te bezoeken. Bijvoorbeeld gisteren, gingen we even op kraambezoek bij een vriendin, mijn dochtertje vraagt dan 100% de aandacht aan mijn man of aan mij. Daarbij heeft ze best een luidde stem waardoor ik vaak niet eens kan horen wat een ander zegt (ik leg dit rustig uit aan haar, maar voel niet echt dat het goed binnenkomt). Ik ben dan bang dat ze te druk is voor de omgeving, in dit geval de baby. Ik probeer goed voorbereid te gaan (hapje, drankje, pop gaat mee). Ik merk dat ik hierdoor nerveus kan worden van mijn dochtertje...en zo graag wil dat alles goed gaat wat zij misschien weer aanvoelt... Ander voorbeeld: we hebben afgelopen weekend met twee andere stellen een super leuke accomodatie bezocht in het boerenlandschap. Deze 2 stellen hadden nog kleine kindjes die zoet speelden en bijna geen kik gaven (wat ik ook herken bij mijn dochter toen ze nog dreumes was), maar nu zocht ze (zoals thuis ook) de grenzen op en was ze soms moeilijk te begrenzen (bv. het voortdurend open/dichten van kastjes/deuren, ze bleef maar doorgaan). Ik leg haar dan rustig uit dat ik het niet wil hebben, maar voel ook dat ik de sfeer niet wil 'verpesten' als anderen er bij zijn (mijn dochter kan behoorlijk hard huilen, al na een simpele correctie) en daardoor misschien meer door het oog zie als er anderen bij zijn. Het is dan zo fijn om eens met z'n allen te zijn en ik heb geen zin om steeds politieagentje te spelen. Ook bemerk ik gevoelens van 'falen' bij mezelf ('doe ik het wel goed' en 'denken anderen dat ik het niet goed doe misschien'). Ik heb ontzettend veel last van dat gevoel, het kan zelfs zo'n weekend waar we ontzettend naar hebben uitgekeken voor me verpesten. Mijn partner gaat er veel luchtiger mee om, maar mijn gevoel zegt andere dingen het zou zo jammer zijn om leuke uitjes hierdoor te gaan vermijden...hoe kan ik hier enige verandering in aanbrengen en waarom vind ik het zo belangrijk wat anderen denken...? Herkent iemand dit? Heeft iemand tips? Voel me enorm neerslachtig erdoor en wil niet dat mijn dochtertje 'de dupe' is van haar eigen peuterpubertijd....
Sja, dat is lastig en volgens mij heeft jouw dochtertje dat ook heel goed in de gaten. Ik zou er toch voor zorgen om me in het bijzijn van anderen niet anders te gedragen dan thuis. Ik denk niet dat je het moet zien als 'politieagentje spelen'. Je bent haar moeder en jij bent degene die de grenzen bepaalt, altijd en overal, dus ook als er anderen bij zijn. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om je dochter tot de orde te roepen met anderen erbij, maar je zult wel moeten. Je verpest de sfeer juist als je niet ingrijpt. Als mijn dochter bij iemand anders thuis niet reageert op mijn waarschwuingen, zet ik haar daar evengoed op de gang. Ze brult maar een eind weg, dat is even niet anders, maar zo weet ze wel dat ik niet met me laat sollen. En dat zorgt er juist voor dat het gezellig blijft.
Ik herken dit ook wel hoor. Zoonlief is ook altijd druk en thuis ben je daar beter op 'berekend', dus dan wil het allemaal wel. Maar zoals de afgelopen feestdagen, bezoek ouders/ schoonouders, is hij ook voortdurend aan het 'ontdekken'. Ik probeer hem natuurlijk zoveel mogelijk zijn gang te laten gaan, wil ook niet steeds politieagentje spelen, maar merk ook wel hoor, dat een relaxed bezoekje er niet meer in zit. Zit voortdurend zoon in de gaten te houden, of hij de boel heel laat. Als het me dan even 'te veel word/ even zat ben', mag manlief hem even in de gaten houden, zodat ik ook even kan kletsen. En ik hoop, door om me heen te kijken, (oudere kinderen), dat het vanzelf wel goed komt. Maar dat dit dus even een moeilijke periode is. Maar als hij, buiten de deur, iets doet, wat ik vind dat niet kan, spreek ik hem er wel op aan en gaat ook bij het bezoek in de hoek. En ergens vind ik het wel vervelend, wat zullen ze er wel niet van denken, maar ja... ik wil wel overal hetzelfde 'toepassen'. Hij gaat nl na het bezoek met mij mee naar huis en daar moet hij zich ook weer aan de 'regels' houden. Kreeg onlangs ook te horen, wat ben je streng... liever nu iets te streng en straks de teugels wat laten vieren, dan dat ik later een 'onhandelbaar kind' heb. Mijn idee, volg je eigen hart, je eigen regels, voor de buitenwereld kan je het nooit perfect doen, maar wat je doet, sta daar achter !
Jullie hebben absoluut gelijk, dit is ook hoe mijn man erachter staat... Ik ga er zeker meer op letten. Uiteraard begrens ik haar nu wel bij anderen, maar ik merk ook dat ik soms wat confrontatiemijdend kan zijn door haar bv iets minder streng aan te pakken in het bijzijn van anderen of haar een extra koekje te geven om drama te voorkomen. Ik weet dat consequent zijn erg belangrijk is en moet het ook structureel gaan toepassen... Waarom ben ik er toch zo gevoelig voor wat anderen denken? Wat een onzin eigenlijk... (zucht)...zegt wel weer een hoop over mezelf...
Ik denk dat je dochter heel goed door heeft dat ze ergens anders verder kan gaan dan thuis. Dus ze gaat gewoon net zo lang door omdat ze toch wel weet dat jij toegeeft.
Confronterend he, moeder zijn Herken het wel hoor. Misschien helpt het als ik zeg dat ik jet juist fijn vind als ik ouders zie 'optreden' bij hun kind als ze vervelend zijn. Waar ik me dus aan erger zijn vervelende kinderen en ouders die niets of bijna niks doen. Met een zacht stemmetje, 'doe maar niet lieverd'.. Ik zou echt niet anders doen dan thuis, je kind voelt dit haarfijn aan.
Ik herken het zeker wel. Straks was ik bij de verloskundige, ik had een intakegesprek dus het kon wel wat langer duren. Maar ik had geen oppas toen had ik mijn dochtertje maar meegenomen. In het begin gaat ze heel lief spelen met het speelgoed wat er ligt, maar toen we daar eenmaal binnen waren ging ze overal aanzitten wat niet mag. De lampen aan en uit doen, de kasten optrekken ik ga er dan de hele tijd opletten en voel me dan niet op mijn gemak. Tot de verloskundige zei, maak je niet druk. Ik vindt haar erg lief, de meeste kinderen breken hier alles af, en dat kan ik goed hebben. Ze zei ik heb ook een zoontje van deze leeftijd en die had hier allang de ladens en kasten leeggetrokken. Dus ik dat stelde me wel gerust. Maar als we bij vrienden op bezoek gaan, die hebben geen kinderen. En daar is alles keurig in orde. Ook nog alles hoogglans. Dus als we daar zitten en ze is mee dan voel ik me zwaarongemakkelijk. Vooral als ze ook nog eens een doekje pakt en de vingertjes van de kastjes afpoetst waar wij bij zitten. In onze vriendengroep komt niemand graag daar, alleen al daarom.
En zo gaan mensen denken: Ja vind je het gek dat die kleine zo doet...moet je zien hoe ze haar "bestraft". Dat maakt natuurlijk helemaal geen indruk op die kleine. Gewoon aanpakken zoals je thuis ook doet en zoals het het beste werkt. Ongeacht waar je bent of wie er mee kijken.
Als eerste ben ik het eens met de rest. Gewoon straffen zoals thuis. Verder weet ik niet zo goed of je niet teveel verwacht van je dochter. Ik ben van mening dat je als je op visite bent van een kind van 2 niet kunt verwachten dat ze 3 uur stil naast je op de bank gaat zitten, zonder dat ze door een gesprek te ratelen, of een keer door de kamer te rennen. Wat je wel kunt verwachten is dat je kindje niet de boel op stelten zet en overal maar deuren en kasten gaat openen. Onze dochter is nu bijna 3 en ik merk dat het steeds beter gaat. Als we ergens op visite zijn kan ze zich meestal wel goed vermaken (ook al is er geen speelgoed aanwezig) als ze maar haar gang kan gaan en regelmatig probeer ik tussendoor ook even met haar te spelen/praten..
@ Bubbel: het spreekt voor zich dat ik niet verwacht dat mijn 2-jarige als een mummy op een bank zit. Dat besef zit er wel hoor. Jammer dat dingen wat uit zijn verband getrokken worden. En natuurlijk vermaak ik haar tussendoor en weet ik dat de concentratie van een peuter erg kort is. Het ging mij in dit topic meer om mezelf, het gevoel van 'sfeergevoeligheid...dat ik daar last van heb bij mezelf', niet de verwachtingen die ik van mijn dochter heb. Ik weet dat ik als moeder zoveel mogelijk structuur moet bieden en vooral consequent moet zijn, nu nog het 100% toepassen bij anderen. De boodschap over het algemeen luidt, behandelen zoals thuis. Daar heb ik wat aan en daar zal ik me zeker meer op gaan richten. Bedankt voor jullie input!
En wat betreft wat anderen denken... Buiten dat je het toch nooit goed doet natuurlijk Hier hoor ik regelmatig dat wij veel te streng zijn... Om even later te horen dat ze zoveel beter luistert dan andere kinderen... Tja driemaal raden hoe dat dan komt
Volgens mij vraagt Bubbel zich dat alleen maar af hoor. Waarop je dus kunt zeggen dat dat niet zo is.