Poeh hoe zal ik beginnen, Ik ben nu 13 jaar samen met mijn man waarvan 7 jaar getrouwd. We hebben 2 kinderen. 1 van ons samen van bijna 5 en 1 uit zijn eerdere huwelijk van 16 jaar. In het begin was mijn man heel erg koel met zijn gevoelens te tonen, waardoor ik constant bezig was om een bevestiging van hem te krijgen. Ik denk dat de eerste 8 jaar heel erg gelukkig waren, met als enige minpuntje dat hij buitenshuis niet erg aanhalerig was. Na het 8ste jaar hebben we een kindje gekregen samen en is alles veranderd, nou, ik ben erg veranderd. Mijn man heeft een baan waarbij hij regelmatig laat thuis is. Ook gaat hij vroeg van huis. Hij heeft in het begin dagen gehad dat hij zijn dochtertje niet eens zag. Voorheen was dat ook zo, maar stoorde het mij niet. En wachtte ik rustig thuis dat hij thuiskwam. Daar hebben wij toen over gesproken en nu probeert hij vroeger thuis te komen, en dat lukt eigenlijk 80% van de tijd. Alleen nu gaat hij regelmatig naar het buitenland, gemiddeld zo'n 4 x per jaar voor 1,5 week. En nu ik een nieuwe baan heb, heb ik dus problemen om oppas te vinden voor mijn kleine omdat ik onregelmatig werk. Ook de sex is een groot probleem geworden, ik heb gewoon veel minder zin om te vrijen. En ben de hele dag druk met een puber en een kleuter. Dus logisch dat ik minder zin heb. Maar het maakt niet uit of we 2 x per week sex hebben of 5 x, hij zeurt altijd dat het niet genoeg is. En dan die opmerkingen die erbij komen als ik geen zin heb. pfff. We hebben weinig ruzie verder, maar ik voel me gewoon niet lekker in onze relatie. Ook geeft hij onze dochter de schuld van alles wat er mis is in onze relatie. En dat doet me heel erg zeer. Ik sta dus op het punt dat ik liever alleen verder ga, maar ben best wel bang voor de toekomst. ik denk ook dat ik niet meer van hem hou. Wie herkent zich in mijn verhaal, wie heeft er advies?
Wat vervelend voor je! Ik zou eerst eens met een relatietherapeut erover praten. Hoe het op mij overkomt, ik weet niet of het zo is, hebben jullie wat (grote) irritaties en is de spanning uit de relatie. Klinkt voor mij niet als onredbaar. Wel zwaar! Maar voor de kinderen zou ik alles op alles zetten om jullie huwelijk te redden.
denk dat het heel belangrijk is dat als je bij hem weg wilt, hoe sta je er in? voel je nog boosheid? wil je zijn aandacht nog? wil je dat hij zijn gedrag veranderd? zou dat nog iets redden? of voel je niks meer als hij laat thuis komt en vind je het niet meer erg als hij weggaat? mis je hem nog als hij weg is? je zou relatietherapie een kans kunnen geven, zeker om erachter te komen of je er echt klaar mee bent. persoonlijk zou ik niet uit elkaar gaan zonder het die laatste kans te hebben gegeven. elke relatie kent een dip (of meerdere) en het gaat erom hoe je eruit komt, vastbesloten om uit elkaar te gaan of sterker samen.
Hoi, In relatie therapie willen we allebei niet. We geloven daar niet in! Ik ben nu juist blij als hij weg moet voor het werk. Dan keert de rust terug in het gezin. Want dan gaat alles op mijn manier zonder dat er iemand tussen komt. En dan weet ik vervolgens als hij terugkomt dat het weer minimaal een week onrust is. Ook vind ik hem niet resoluut genoeg met zijn zoon. Die heeft toen hij 6 was 1,5 jaar bij ons gewoond, is toen terug gegaan naar zijn moeder en woont nu weer sinds 4 maanden bij ons. Mijn man probeert goed te maken voor de tijd dat hij er niet was voor zijn zoon en dat gaat niet meer. Dus als zijn zoon zijn taken niet doet, zegt hij alleen maar dat hij ze volgende keer wel moet doen, dus geen consequenties voor zijn zoon. Bij mij krijgt hij straf. Maar daar begint zijn pa niet aan. Ook brengt hij hem overal naartoe omdat hij het "zielig" vindt als hij op zijn fiets moet???!! Ik denk zelf dat ik er klaar mee ben, alleen is het nog moeilijker voor mijn kleine. want wij wonen nu in het buitenland en ik zou dus terug naan nederland gaan. Dit zou betekenen dat ze haar vader nog maar 1 keer per jaar ziet in het echt. Verder is er (gelukkig) skype. Helaas loopt het nu al zo'n 3 jaar niet lekker. En ik wil zeker niet nog een jaar zo doorgaan.
Jullie kunnen er wel niet in geloven, maar zou je het voor de kinderen niet op zijn minst moeten proberen? Niet als aanval bedoeld, maar denk er asjeblieft nog eens over na, ik heb het verdriet bij kinderen van gescheiden ouders gezien Wat je beschrijft is volgens mij normaal en hoort bij het onderhoud van je relatie, anders kom je daar idd in terecht. Maar je klinkt alsof je er al uit bent?
Ook al "geloven" jullie niet in relatietherapie, ik vind dat jullie dat verplicht zijn naar jullie kinderen toe. Alles op alles zetten om dit huwelijk te laten slagen dus anders groeit je dochter ook op in een gebroken gezin. Dat wens je haar toch niet toe?! En streef niet naar perfectie, geen enkel huwelijk is perfect en zeker met kleine kinderen is het soms heel erg zwaar en moeilijk om elkaar niet "kwijt te raken". Ik vind die 4 x per jaar een weekje reizen ook nog wel heel erg meevallen, daar moet qua oppas toch wel een mouw aan te passen zijn lijkt mij. Sterkte, vecht voor je huwelijk. Ik hoop dat jullie eruit komen.
Ik heb het nog eens goed doorgelezen en wil iets toevoegen. De dingen die je beschrijft zijn echt vrij normaal en toch normale irritaties? Ik kan me haast niet voorstellen dat je hierom zou willen scheiden, maar het is lastig inschatten zo via internet. Ik denk dat je met relatie therapie, maar vooral lekker samen dingen gaan doen zonder kinderen je echt een eind komt. Iedereen moet dat werk erin stoppen. Tenslotte vraag ik me af of je uberhaupt wel goed in je vel zit, omdat je beschrijft zo veranderd te zijn? Dat kan zijn weerslag hebben op jouw gevoel over de relatie.
Ik zou zelf zeker nog relatietherapie willen proberen mocht het tussen mijn partner en mijzelf niet meer goed gaan. Wil voordat ik het bijltje erbij neergooi het gevoel hebben er alles aan gedaan te hebben.. Helemaal in jullie situatie van dan terug naar NL gaan lijkt me echt enorm heftig voor jullie dochter! Een scheiding waarbij papa en mama niet meer in 1 huis wonen heeft al een enorme impact, laat staan als je ook nog uit je vertrouwde omgeving weg moet en je vader bijna helemaal niet meer ziet omdat je in een heel ander deel van de wereld woont. Maar je moet doen wat je goeddunkt, heel veel wijsheid toegewenst!
Ik zie dat sommige zeggen: Probeer het voor de kinderen! Maar daar ben ik het niet mee eens. Je zit duidelijk al langere tijd in deze situatie en de liefde is weg. Je dochter en stiefzoon merken dat ook, al is het onbewust. Ik zou voor jezelf gewoon de dingen duidelijk maken door alles op een rijtje te zetten en actie te gaan ondernemen. Want je kan beter een blije moeder hebben, dan 2 ouders die alleen maar strubbellen met elkaar. Sterkte iig!
Relatietherapie heeft alleen zin als beide partijen daarachter staan, dat doen jullie niet en als ook nog eens de liefde weg is...tja, dan zou ik daar ook geen trek in hebben. Zal nog wel goed bij jezelf naar binnen kijken hoe of wat en natuurlijk hierover wel met je man praten!
Als het echt echt echt niet meer gaat, dan ben ik het hier wel mee eens. Maar het is voor een kind ook vreselijk om in een ander land te wonen dan 1 van de ouders. Zeker als dat een consequentie is vind ik dat je het naar je kinderen toe verplicht bent om alles op alles te zetten om de relatie te redden. Lukt dat niet, dan houdt het idd op en moet je niet voor de kinderen bij elkaar blijven. Maar het klinkt hier niet alsof alles uit de kast is getrokken om de boel te redden. Meer alsof beiden het er wel me egehad hebben en geen zin hebben in 'gedoe'. TS, niet aanvallend bedoeld hoor, maar je ziet het misschien niet allemaal helder nu door de frustraties. Wie weet hoe leuk het weer kan worden, als het dat ooit was, dan zit het er misschien ook nog in! Succes en veel sterkte.
De keuze is natuurlijk aan jou. Maar ik vind het dat er tegenwoordig (in het algemeen) te snel gescheiden wordt. Waarbij de gevolgen voor de kinderen niet gering zijn. Maar goed als het echt niet meer gaat is dat natuurlijk de enige oplossing. Als ik jou berichtje zo lees komt het op mijn niet over dat het echt niet meer gaat en scheiden de enige oplossing zou zijn. Maar wat al geschreven is, dat is lastig in te schatten via internet. Als je advies wilt: ik zou eerst nog eens alles op alles zetten om het te proberen.
Idd therapie, maar daar móeten jullie allebei achter staan anders heeft het niet zo veel zin. Maar wat ik in jouw stukje lees, vind ik nogal egoïstisch. Hij moet vaak naar het buitenland en nu heb JIJ problemen met vinden van oppas..... Had je dan wel die nieuwe baan moeten nemen? Een relatie is geven en nemen. Ik heb ook een hoop wensen en deze tijdelijk in de koelkast gezet totdat de kids wat ouder zijn. Ik kan je wel 1 ding zeggen. Mijn vader was ook vaak in het buitenland en ook wij moesten altijd even wennen als hij weer thuis was en dat gold voor mijn vader ook. Je hebt een deel gemist en met ineens weer in springen, dat is best lastig.
In dat geval zit er niets anders op dan scheiden lijkt me... Als jullie je beiden niet voor de volle 100% willen inzetten voor JULLIE relatie, lijkt het me een doodlopende weg.. Willen jullie dit wel, dan lijkt me dat niet anders te realiseren door hulp van buitenaf. Want zoals ik het nu lees komen jullie er samen gewoon niet uit, jullie zijn veel te star overtuigd van jullie eigen gelijk.
hier sluit ik mij bij aan en bij marieke. Ik denk dat jullie bang zijn als je in therapie gaat dat je dan je ongelijk zult moeten toegeven ofzo... zeker in jullie situatie wordt het voor je dochter allemaal heel heftig. Een scheiding is sowieso heftig, maar zeker als papa en mama in verschillende landen wonen. Op zich heb ik in je verhaal nog geen schokkende dingen gelezen waarvoor ik zou gaan scheiden. Buiten dat hij je dochter overal de schuld van geeft, dat vind ik wel radicaal.
Persoonlijk vind ik de dingen die je noemt bijna allemaal 'kleine' makkelijk oplosbare dingen en geen redenen tot scheiden. Maar misschien zegt het feit dat jij deze dingen noemt juist iets over de slechte relatie, het onderliggende gevoel dat weg is. Dat je daarom die kleine dingen als groot ziet of als de druppel. Bij elkaar blijven om de kinderen zou ik niet doen. Mijn man is opgegroeid in een gezin waar de spanning tussen ouders voelbaar was en hij is nog nooit zo opgelucht geweest als toen zijn ouders eindelijk uit elkaar gingen en vader naar het buitenland vertrok. Uiteraard heeft het wel impact op de kinderen dus je bent het ze wel verplicht om het op een goed manier aan te pakken. Er is ook aanbod van goede begeleiding die je voor de kinderen (en jezelf) in kunt schakelen. Ik zou zelf absoluut wel nog eerst voor de therapie gaan, het niet zomaar opgeven. Maar ook het feit dat jullie daar beiden geen zin in hebben zegt misschien al genoeg.
Je gelooft niet in relatietherapie zeg je. Leuk, maar jouw geloof erin is niet van belang. Van belang is of het werkt en het werkt. Is het niet gewoon zo dat je geen trek hebt in therapie? Dat je bang bent dat het te veel van je vraagt, dat je moet veranderen, enz enz? Ik ben zelf hulpverlener en kan je zeggen: therapie is hard werken en doorgaans niet zo leuk, maar al mijn clienten zeggen achteraf dat ze er ontzettend veel beter van zijn geworden en blij dat ze er voor zijn gegaan. Ik zou het voor de kids echt doen, Ga je het zijn zoon ECHT aandoen om nog eens een scheiding mee te moeten maken en WEER alle vastigheid, (nu hij notabene net weer 4 maanden bij jullie woont!) te verliezen? En je eigen dochter ook?
@ loetje, ik denk dat je gelijk hebt dat we allebei star zijn en er samen niet uitkomen. @twinkle star, nee, die baan had ik ook liever niet gehad, maar helaas door de komst van mijn stiefzoon konden we niet meer rondkomen en moest ik meer gaan werken. Dit is wat er op mijn pad kwam en daarom heb ik die baan. Dus ik vind dat niet erg egoistisch. @mamaloe, ik vind ook dat mensen tegenwoordig snel scheiden, maar we zijn wel al 13 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd en we hebben nu al zo'n 3 jaar problemen. Dus het is niet dat ik er het bijltje maar bij neergooi. En ik denk idd niet dat jullie kunnen inschattenhoe het thuis is. Er is geen verschrikkelijke ruzie, de boel loopt zoals het loopt. Ik heb vooral het gevoel dat ik geleefd word. Mijn man wil dat ik thuis ben voor de kinderen ( daarom heb ik ook deze baan, zodat ik altijd thuis ben met de kinderen. ik werk alleen zaterdag als mijn man thuis is voor de kinderen en dan ook maar een halve dag). Als ik iets heb afgesproken en hij moet ergens heen, kan ik afzeggen. Hij gaat 4 x per jaar minimaal naar het buitenland, dat is wel opgeteld 2 maanden per jaar. Waar hij tot rust kan komen. Het mag dan wel voor werk zijn, maar het is wel leuk werk. Waar hij niet 24/7 aan het werken is. Ook heb ik ontzettende heimwee naar mijn familie. Die zie ik ook maar 1 x per jaar. Dus had ik geopperd om dichter bij nederland te gaan wonen. En toen kreeg ik te horen dat hij te oud is om opnieuw te beginnen. Dat hij dat gewoon niet wil. Terwijl we 2 jaar geleden nog wel in europa zijn wezen kijken naar de mogelijkheden, toen heel erg enthousiast waren, maar door omstandigheden het toen niet ging. Ik heb nu zelf bij een relatie therapeut aangeklopt, want hij is nu 2 weken weg. Ik denk dat ik ook wel op ben! Helaas vind ik het jammer dat veel van jullie opperen dat jullie in mijn situatie niet weg zouden gaan. Als je niet in mijn schoenen hebt gestaan weet je niet hoe het is. En ik weet het zelf ook niet. Helaas is het niet zwart of wit, maar is het grijs.
@rozemarijke, als jij een hulp verlener bent heb je wel een rare manier van aanpak!! Of ik het echt zijn zoon ga aandoen om weer door een scheiding te gaan! Dat is schuldgevoel aanpraten, en dat heb ik helemaal niet nodig op dit moment. En mijn kinderen worden er echt niet beter op dat we bij elkaar zouden blijven voor hun. Mijn stiefzoon gaat over 3 jaar in het buitenland studeren. Dus voor hem moeten we helemaal niets. Mijn dochter is een ander verhaal. Maar ook daar laat ik me geen schuldgevoel over aanpraten.
Ik vind dit wel een beetje jammer. In de eerste post (zie eerste quote) vraag je advies. Vervolgens staat het advies je niet aan en dan geef je bovenstaande reactie. Had je zelf niet kunnen bedenken dat niemand een "advies op maat" voor je kan maken, omdat ze jouw situatie niet kennen? Mensen gaan dan redeneren aan de hand van de informatie die door jou gegeven wordt en de ervaringen die ze zelf hebben. Mijn tip aan jou is om tóch nog eens goed de optie van relatietherapie te overwegen voordat je de drastische stap neemt om te gaan scheiden. Dat je er niet in gelooft vind ik erg kort door de bocht als je het niet eerst geprobeerd hebt. Succes!