Ik ben 1.80 mtr en weeg 67 kilo, slank dus. Maar ben ik gelukkig? Nee, op het moment niet. Ben wel gelukkig met mijn vriend en onze kinderen maar andere zaken maken mij ongelukkig en zorgen er voor dat ik niet lekker in m`n vel zit. Aan de zwangerschappen heb ik veel striae op mijn benen en beide zijdes overgehouden, in een bikini voel ik mij absoluut niet fijn. Ik heb een C-cup maar borsten hangen ontzettend en er is niets sexy aan. Vriend en ik hebben het wel over een borstvergroting gehad, maar ga ik me daardoor fijner voelen? Enne, mijn vriend stroomt ook niet over van complimenten en al helemaal niet als we sex hebben! Op de vraag of hij mij nu nog mooier vond omdat ik de moeder van zijn kinderen ben, was zijn antwoord "uhmm nee, gewoon". Dus.... Dun of dik zijn maakt (in mijn ogen) niet zo heel veel uit of de mate van gelukkig zijn beter is. Als alle omstandigheden goed zijn, dan voel je je ook beter en zul je gelukkiger zijn.
Meeste mensen denken dat slanke mensen gelukkig zijn, nou dat hebben ze mooi fout. Ik heb een leuk koppie en een perfekte lichaam. Maar dan komt het volgende... Ik heb last van trauma en paniekaanvallen en dat beheerst m'n leven. Men weet niet wat er in m'n hoofdje allemaal dwarsboomt. Een vriendin van me had anorexia. Ze was altijd dik geweest (90 kilo). Toen ze 16 werd, ging ze extreem niet meer eten maar extreem sporten. Ze woog maar 45 kilo en leek op een fashion-model. Ze heeft complexjes en voelt zich niet lekker. Toen ze een vriendje kreeg, kwam ze weer aan, maar ze weeg nu 100 kilo (in 1 jaar tijd), ik maak me dik zorgen. Ik ga deze week taartjes bakken met haar, haar favoriete bezigheid. Ze is erg gelukkig. Maar ik maak me zorgen En dat is mijn fout, zij is extreem gelukkig maar ik maak me weer druk.
Ik denk het niet hoor... Ik zag laatst een foto van mezelf uit 2006 en daar was ik zeker 2 kledingmaten slanker. Wow dacht ik, wat zou ik er nu graag zo weer uit willen zien! Gelijk een dag aan de lijn gedaan, je kent het wel 's Avonds bedacht ik me dat ik toen niet eens perse gelukkiger was. Toen was ik ook niet blij met wat ik in de spiegel zag. Toen had ik (vond ik tenminste) ook een onderkin, en een dikke buik, en flubberarmen. Nu, 6 jaar later, voel ik me exact het zelfde. Althans, ik vind mezelf nog net zo dik. Nu, 6 jaar later, ben ik wel véél gelukkiger met mezelf! Ik wil accepteren dat ik er zo uit zie en vind het bourgondische, soms luie leven veel te leuk. Dan maar een maatje meer, ik wil het geluk in andere dingen vinden. En dat doe ik ook hoor, mijn man, mijn dochter, ik ben blij met mijn leven. Toch blijft het altijd wel knagen. Ik probeer aan m'n houding te werken, ik zit vaak wat in elkaar gezakt, vermijd het liefste foto's. Dat wil ik liever niet, daar aan merk ik dat het toch nog een te grote rol speelt. Maar dan... stel ik heb maat 38. Of 40. Oke, ik zou mezelf wat liever terug zien op foto's, ik zou makkelijker kunnen slagen met kleding kopen. Maar maakt het écht gelukkig? Zit geluk echt in een kledingmaat? Helemaal als je zegt TS, dat je al jaren op dit gewicht blijft hangen, dan denk ik dat er meer winst te behalen valt uit het gegeven dat je beter aan je zelfvertrouwen kunt werken dan aan je kledingmaat. Die laatste veranderd waarschijnlijk niet meer, dat eerste kan wel degelijk veranderen!
Voor mij geldt in ieder geval dat ik me een stuk prettiger en energieker voel sinds ik een paar jaar geleden 15 kilo ben kwijtgeraakt. Ben nu echt niet bepaald van het model strijkplank hoor, en de zwangerschap van nummer 1 heeft zo zijn sporen nagelaten (en deze zwangerschap zal dat ook wel doen). Het zit hem bij mij misschien wel in de trots dat ik het voor elkaar heb gekregen om die 15 kilo kwijt te raken. Ik denk dat het maar net is hoe ongelukkig je met je eigen lijf bent. Ik vond die extra kilo's niet leuk, maar afvallen lukte pas toen ik er echt helemaal klaar mee was.
Ik denk wel dat ik gelukkiger zou zijn als ik weer in maatje 38 zou kunnen. Maar toen ik in maatje 38 paste was ik nog jong, onwetend en superonzeker en ontevreden over mezelf. Eigenlijk zit ik nu lekkerder in mn vel dan toen dus dat is wel dubbel, ik wil niet meer terug naar die tijd. Toch hoop ik na mn bevalling weer wat af te vallen, het zou fijn zijn als ik mn huidige way-of-thinking zou houden en er nét iets gezonder uit zou zien. Er moet wel een kilo of 20 af. Maar als het niet lukt, tja dan ben ik ook best tevreden over mezelf hoor. Ik weiger om mn hele leven te lijnen, wat heb je daar aan als je straks in je kist ligt? Mn man vindt me nu wel mooi en hij zegt dat ook regelmatig, maar eerlijk is eerlijk: hij vond me mooier toen ik dunner was.
ik ben altijd graadmager geweest zonder dat ik daar moeite voor moest doen. sterker nog ik moest op allerlei aankomdieéten en me keer op keer verantwoorden dat ik niet stiekem spuugde en toch annorexia had. dat was dus niet zo, ik kwam gewoon geen gram aan. dat lijkt mooi graadmager zijn maar is gewoon heel ellendig. om maar wat te noemen, je ribben schieten over elkaar als je bukt. er zit namelijk geen vet tussen. je hebt het altijd koud ( geen vet) en je botten steken overal uit. je bent ook mikpunt van spot als je pech hebt (was bij mij zo). ik kan me goed voorstellen dat dik zijn ook niet alles is,zeker niet als je voor je eigen gevoel een fors overgewicht hebt. maar ikzelf voel me stukken beter nu ik een jaar of 25 later rond de 75/80 kilo weeg ipv 45/50 (ben 1.82) zelf met mijn theezaktieten en buik alsof ik 20 weken zwanger ben. ik voel me veeeel en veel beter nu, lichamelijk én psygisch.
ik woog zelf 4 jaar geleden nog 43 kilo, ( 1,64m) maar ik was er niet bepaald gelukkig mee, ik moest kleding kopen op de kinderafdeling en dat was gewoon echt niet leuk ! daarna ben ik door dagelijks prednison gebruik in 1 jaar tijd 25 kilo aangekomen, ik weet nu 71 kilo, 4 kilo overgewicht maar ik vind toch wel dat er 10 kilo afmag, tot op de dag van vandaag gebruik ik nog steeds prednison dus afvallen is gewoon heel erg moeilijk, ik heb ermee leren omgaan en zit in maat 38/40, soms zelfs 42 maar ik vind prima, het veranderd alleen mijn uiterlijk, niet wie ik ben, niet waar ik sta, en niet de liefde die mijn gezin heeft voor mij en ik voor hun, dus ik vind kan oprecht zeggen dat ik nu gelukkiger ben, oke er mogen best een paar kilo's af, maar zo niet dan niet
ik heb een maatje meer 48 en ik ben dood ongelukkig met mijn lichaam vooral omdat ik tot 4 jaar geleden zelf een maat 36/38 was. maar dat dat betekend dat iemand met 36 gelukkiger is als mij nee denk ik niet. don't judge a book by his cover zeggen ze en ik denk dat dat in deze wel op gaat. welk verhaal gaat er achter de persoon? ik ben dood ongelukkig met mijn lichaam maar daarin tegen heb ik een schat van een vent die echt alles voor mij zou doen 2 kindjes die heel gek van mekaar zijn en heb ik alles wat mijn hart begeerd dus waarom zou ik dan ongelukkig moeten zijn?? ja mijn lichaam is verkloot door de zwangerschappen (nouja mijn schildklier is verkloot door de zwangerschap van de eerste en daardoor ben ik heel veel aangekomen) maar ik ga rustig zwemmen hoor als mensen er niet tegen kunnen kijken ze de andere kant maar op. tuurlijk word er over mij gelult als ik las loop maar hé! ik heb een hele brede rug en daar kan het allemaal mooi lang af glijden
Ik ben groot (1.84) en hang zonder kindje in de buik meest tussen dunnig en slank (tussen 62 en 65 kg als ik niet goed oplet). Vorig jaar viel ik enorm af en moest me net als Kleine Muis enorm verdedigen en kreeg ook altijd lekkers toegestopt. Verschil: ik heb wel een achtergrond met anorexia. Dat dat juist toen geen rol speelde, maakte het alleen maar moeilijker. Verder word ik vaak voor man aangezien. Zelfs zwanger. (niet lang meer, ben alweer mooi in vorm aan het komen... maar stomme winterjassen waar zowel buik als minitietjes in verdwijnen)... Maar ik ben een gelukkig mens hoor. Staat alleen los van dat slungelige voorkomen.
ben zelf 1.73 en weeg nu 58 kilo.. voor de zwangerschap was ik blij met mezelf. woog toen 50 kilo had een mooie b soms c net wat voor bh cupje platte buik ( in me achterhooft wist ik wel dat ik te dun was maar kwam gewoon niets aan) na de zwangerschap ben ik ook slank maar toch is het anders mijn buik is niet meer straks op het hoogtepunt paste ik mijn e cup bh niet eens dus tjah je kan nu zelf ook wel verzinnen hoe ze eruit zien.. ik weet nu dus ook al dat als ik uitgekindert ben er wat aan gedaan moet worden.. ik vind het verschrikkelijk ik ben ook echt verdrietig om soms dan kijk ik in de spiegel en dan moet ik huilen.. ik ben slank maar zeker niet gelukkig
ik denk niet dat dat met maat en of gewicht te maken heeft, of je wel of niet gelukkiger bent als een ander. ik ben slank maar ik zou toch graag dikker zijn. het heeft meer met zelfvertrouwen te maken. ik zit goed in mn relatie en dus zit ik ook goed in mn vel. als mijn man binnen loopt terwijl ik douche, wat eigenlijk altijd wel het geval is, dan vindt ik dat totaal geen probleem haha, als ik in mn naakie in de slaapkamer sta en hij komt binnen is dat ook geen probleem. ik ben trouwens niet perfect, ik heb bv kleine borsten, dat zou een mooie dikke vrouw niet hebben, die hebben altijd mooie volle borsten, maar ja mn man is met mij getrouwd, precies zoals ik nu ben zo was ik toen ook, hij is met me getrouwd om wie ik ben en dus ook zoals ik eruit zie. maar het is ook karakter denk ik, ik maak me echt niet druk, ik ben een heeel makkelijk persoon van nature en kan me nou niet dagelijks druk maken om mijn gewicht. ieder heeft zo zn ideeen hierover, mijn idee is, geluk heeft niets te maken met je gewicht maar met je eigenwaarde.
Mijn man is blij met elke kilo die er met de zwangerschap aankomt en hoopt dat ik ze er aan houd dit keer. In mijn bescheiden ervaring met mannen vinden de meeste mannen een beetje vlees op de botten beter dan geen vlees. Ondanks het media-ideaal van de Nivea reclame x). Ik heb vooral veel ervaring met periodes geen vlees op de botjes hebben, en weet dat ik volslagen onaantrekkelijk gevonden word als ik zo dun ben. Ik heb een paar goede (mannelijke) vrienden gehad die me dat regelmatig verteld hebben - wat niet kwetsend bedoeld was. Ik denk wel dat mensen enorm onzeker gemaakt kunnen worden door het mode-ideaal dat gebaseerd is op meisjes van 16 en niet op vrouwen van 30.
Ik weeg 56 kg en ben 1,68. Heb maat 34/36. Ik ben nog jong, 21 jaar en zit al jaren op dit gewicht. Ik kan nu nog veel eten zonder dat ik ervan aan kom. Denk dat ik in de toekomst wel beter op m'n eten moet letten want dit zal vast niet altijd zo blijven. Na mijn bevalling ben ik niet echt veranderd en daar ben ik best trots op. Ik ben dus wel tevreden met mijn gewicht en zal altijd proberen op dit gewicht te blijven. Ik denk dat een mooi lichaam wel voor een beter seksleven zorgt want dan durf je jezelf makkelijker te tonen aan je vriend ipv zoals hierboven het licht uit moet doen of snel de kleren aan. Mijn vriend laat merken dat hij me mooi vind zoals ik ben en dat maakt mij zeker. Ik denk dat het voor elk persoon verschilt, dik of dun dat maakt niet uit.
Neuh denk niet dat slanke mensen gelukkiger zijn. Ben zelf een maat 44 met 1.64m en intussen ongeveer 78kg. Heb weleens gedacht dat ik af zou moeten vallen, maar bedacht me ook dat er dan wel weer iets anders zou zijn wat ik niet mooi aan mezelf zou vinden. Ben nu tevreden, en weet dat ik gerust aan zal komen in de zwangerschap. So be it! Nog een voorbeeld: heb een nicht die voor ze zwanger werd echt vreselijk slank was, maar altijd verschrikkelijk onzeker. Hoeveel complimenten ze ook kreeg, ze was er nooit echt blij mee en zei gewoonweg van zichzelf te walgen. Dus een mooi lijf zegt niks, daarbij is "mooi". Ook maar subjectief. Ken iemand die op dikke vrouwen valt, en dan heb ik het niet over stevig maar echt dik. Vindt ie prachtig! Dus tja.... Zegt naar mijn idee helemaal niks.
Ik was voor zwangerschap 59 kg en ben 177. maatje 36 dus.. Ik moet ook op mijn gewicht letten vanwege mn werk (modellen werk) en ben ook echt onzeker als de pest hoor en echt niet altijd happy! bij mijn 1e kindje 24 kg aangekomen! alles er wel af binnen 2 mnd. maar 'strak' zal het nooit meer worden! ook van mijn bortsen was niets meer over Dus denk niet dat slanke dames gelukkiger zijn.. zelfs ik heb zo mijn onzekerheden!
Ik ben dun, of slank, en gelukkig. Dus dan klopt het vast neuh, ik ken ook stevigere mama's die ook gelukkig zijn.. Morbide obesitas is een ander verhaal.
Geluk is heel betrekkelijk en dat hangt van mij veel meer af van andere factoren in mijn leven. Voor mij is het belangrijk dat de mensen waarvan ik houd gezond zijn en dat we goed kunnen leven. Ik ben zelf vrij slank en daar laat ik ook wel dingen voor,maar of dat mij nu gelukkiger maakt dan een moeder die niet slank is dat betwijfel ik. Slank zijn hangt bij mij een beetje samen met een vertekend zelfbeeld en het feit dat ik hele hoge eissen aan mezelf stel. Oke, laatst was het even TE en dan eet ik er weer wat aan tot ik op een gemiddeld gewicht zit, maar toch hangt het samen met een bepaalde controledrang. Ik heb mijn borsten laten vergroten van cup B naar D, ik heb extensions omdat ik graag vol haar heb, maar of ik nu gelukkiger ben? Waar houdt het op? Er zullen altijd, jongere, strakkere, langere, mooiere meiden rondlopen en dat wordt naarmate je ouder wordt alleen maar erger. Waarom niet gewoon tevreden zijn met jezelf en je af en toe eens laten gaan op een feestje. Ik kan zo jaloers zijn op die moeder die een maatje meer hebben en uitbundig kunnen lachen om dingen. Dat kan ik namelijk maar heel weinig. Ik maak me om heel veel dingen druk en trek met het leed van anderen erg aan. Nee, ik denk niet dat ik door mijn lijntje, gelukkiger ben dan een moeder die minder slank is dan ik. Ik denk eerder het tegenovergestelde.
Ik denk het ook niet. Het ligt eraan hoe je in je vel steekt. Als je gezond eet en leeft en je je lichaam accepteert zoals het is, maken kilo's en kledingmaten echt niets uit. Ik ben zelf ook slank, heb de laatste jaren maat 34/36 gehad en vond het ontzettend belangrijk om slank te zijn. Gek genoeg ben ik pas zekerder geworden toen ik juist wat aankwam. Ook met mijn zwangerschap nu ben ik ontzettend happy, omdat ik het fijn vind aan te komen en ik straal volgens mijn omgeving. Ik zie er gezonder en gelukkiger uit als ik wat kilo's meer ben. Ik zou het wel in de gaten houden omdat ik gewoon gezond wil blijven en mijn conditie op peil wil houden, maar ik heb geen streefgewicht meer. Mijn man vindt me ook mooi (juist als ik wat voller ben) en zegt dit vaak, en daarom voel ik totaal geen gene om me bij hem om te kleden of te douchen.
Heb jij mijn verhaal gepikt Maar voor de rest klopt het kledingverhaal als een bus. Ik heb wel een aantal jurkjes waarin ik iets ronder lijk van Desingual, dan voel ik me wel op en top vrouw. En wat ook niet leuk is zijn opmerkingen als "jij hebt makkelijk praten, jij kan alles eten" (klopt ook maar ik zou er ook graag een beetje van aankomen)
Ik heb altijd maat 36/38 gehad. Maar ik was heel onzeker. Vooral over mijn brede heupen en hangborsten. Na de 2e zwangerschap had ik maat 48, nog nooit zo ongelukkig geweest met mijn lichaam. Nu heb ik maat 42/44 en nog schaam ik me voor mijn lichaam, maar ik weet inmiddels wel beter de goede dingen te waarderen. Ik hoop weer terug te gaan naar maat 38 en dan weet ik zeker dat ik mij gelukkiger zal voelen met mijn lichaam als voor de zwangerschappen toen ik maat 36/38 had. Puur omdat ik weet hoe ik me voel als ik een maatje meer heb.